รัก(ไม่?)ต้องการเวลา..1

1…

เช้านี้ที่แผนกกายภาพบำบัดของวิภารามเต็มไปด้วยคนไข้ ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ และผู้สูงอายุ เจ้าหน้าที่ทุกคนงานล้นมือ

ก้องบดินทร์ รับผิดชอบในส่วนของการดูแลเด็กๆทั้งเด็กปกติและเด็กพิเศษที่ต้องมาฝึกกล้ามเนื้อ ช่วยเพิ่มพัฒนาการให้สมวัย

ถึงแม้คนไข้จะมากแต่ก้องและเจ้าหน้าที่ทุกคนก็ไม่แสดงอาการว่าเหน็ดเหนื่อยเลย เขาเต็มใจและมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำงาน

“ก้องครับ case ของน้องเจนนี่ เราควรต้องเพิ่มการนวดสัมผัสลงไปในโปรแกรมการรักษาด้วย

เพื่อสร้างมวลกล้ามเนื้อและกระตุ้นพัฒนาการของน้องอีกทางหนึ่ง...”

“พี่จะลงเป็นออเดอร์ไว้ในชาร์ต ก้องทำตามที่พี่บันทึกไว้ก็แล้วกันนะ”
หมอหนึ่งบอกแล้ว ยิ้มน้อยๆให้คนแก้มใส “ครับ” ก้องตอบรับ แล้วยิ้มตอบ

หมอหนึ่ง เป็นหมอเฉพาะทางจบใหม่ ที่มาเป็นกำลังสำคัญของแผนก รองจากพี่หมอนพ

คนไข้หมดเมื่อใกล้จะเที่ยงแล้ว ก้องเดินเข้าไปในห้องพักเจ้าหน้าที่ เปิดลอคเกอร์หยิบมือถือที่ปิดเสียงไว้ขึ้นมาดู

เขาไม่ได้พกมือถือขณะทำงาน เพราะเกรงว่าจะรบกวนการดูแลผู้ป่วย ซึ่งเป็นเด็กเล็ก

“ไม่มี miss call เลย” ก้องแปลกใจ...แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะ เมื่อเช้าพีก็เร่งรีบไปทำงานและบอกว่าวันนี้มีประชุมใหญ่...ประชุมผู้ถือหุ้น

“ คงยังไม่เลิกประชุม ” ก้องเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเตรียมไปทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารของโรงพยาบาล

“ก้อง...ไปทานข้าวกัน” นะโมเข้ามาตาม ก้องพยักหน้าน้อยๆรีบเดินตามออกไป

ที่ร้านอาหาร...

“นี่ก้อง...อาทิตย์หน้าผมจะลาพักร้อน ล่ะ โฮ้ยย อยากให้ถึงเร็วๆจัง อยากไปดำน้ำ...” นะโมพูดไปยิ้มไป สีหน้ามีความสุข...ฝันหวานถึงการพักร้อน ...

..อืมมม...นี่ก็นานแล้วเหมือนกันที่เขายังไม่ได้ลาพักผ่อนเลย...วันลาเหลืออีกเพียบ...อยากหยุดพักบ้างเหมือนกัน...

...แต่...ช่วงนี้พีงานยุ่ง... ชีวิตของเขากับพีช่วงนี้...มีแต่คำว่ายุ่ง..ไม่ว่าง...และงานๆๆ...

ก้องนั่งคิดอะไรเงียบๆ นะโมสังเกตเห็น ก็เอ่ยขึ้น

“ก้องเป็นอะไร ...สีหน้าไม่ค่อยดี”

อดรู้สึกแปลบๆในใจอีกไม่ได้...เฮ้อ...นะโมเอ๋ย…

“เปล่าหรอก...พอดีเมื่อคืน... นอนไม่ค่อยหลับน่ะ…ไม่มีอะไรหรอก.” ก้องตอบยิ้มๆ..

“ดื่มชาเย็นนะ...เดี๋ยวผมไปซื้อ” ก้องเสนอตัว เดินไปซื้อเครื่องดื่ม นะโมพยักหน้าแทนคำตอบ

“ต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ”... นะโมอดนึกถึงหน้าคนชิดใกล้ก้องบดินทร์ไม่ได้..ฮึ..นายพีรวิชญ์...

ช่วงบ่ายก้องประชุมวางแผนการดูแลน้องเจนนี่กับทีมผู้ดูแลโดยมีคุณพ่อและคุณแม่ของน้องเข้าร่วมรับฟังปัญหาและร่วมวางแผนในการดูแลต่อเนื่องที่บ้านด้วย

โดยก้องต้องคอยดูแล case น้องเจนนี่ซึ่งเป็นเด็กพิเศษอายุ 7 ปี สอนเทคนิคการนวดสัมผัสให้จนกว่าคุณพ่อและคุณแม่ของน้องจะสามารถทำได้เองและคอยติดตามเยี่ยมอาการเป็นครั้งคราว

การประชุมจบลงเมื่อใกล้เวลาเลิกงานแล้ว…ก้องเก็บของเตรียมกลับบ้าน แต่พียังไม่โทรมาเลย

“ มีปัญหาอะไรรึเปล่านะ ”...อยากจะโทรไปหาก็กลัวจะรบกวนการประชุม ก้องเลยเดินเล่นรอพีแถวๆลานจอดรถ ยืนเก้ๆกังๆอยู่สักพักก็มีรถคันงามมาจอดเทียบ

คนข้างในลดกระจกข้างลง ส่งเสียงทักทายออกมา “ก้องมาทำอะไรตรงนี้อะ” พี่หนึ่งนะเองยื่นหน้าออกมาจากรถพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้อีก

“ก้อง...มารอเพื่อนนะครับ ”ยิ้มน้อยๆให้ไป

“อีกเดี๋ยวก็คงมาถึงครับ”

เสียงมือถือก้องดังขึ้น เจ้าของยิ้มอย่างดีใจเมื่อรูปหน้าจอเป็น...พีรวิชญ์...

..ก้องก้มหัวให้พี่หนึ่งนิดนึง แล้วเลี่ยงเดินออกไปรับโทรศัพท์ พี่หนึ่งยังคงมองตามไม่ได้ออกรถไป

“ว่าไงครับพี..ผมรออยู่นะ..หือ..อะไรนะครับ..”


“อืมมม...ไม่ดีกว่าพี...ผมกลับเองได้...ไม่ต้องห่วง”


สีหน้าและน้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย….ในใจหวิวๆ...คิดถึงพีขึ้นมาเฉยๆ..ทั้งๆที่เพิ่งวางสายไป...

พีไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้เนื่องจากการประชุมยังไม่เสร็จและหลังการประชุมต้องมีงานเลี้ยงของผู้บริหารอีก จริงๆพีจะให้คนขับรถมารับก้องไปงานเลี้ยงด้วย...แต่ก้องปฏิเสธ

ก้องหันกลับมาก็พบว่ายังคงมีสายตาภายใต้แว่นกรอบบางใสมองอยู่อย่างเป็นห่วง

“ไง...เพื่อนไม่มาแล้วล่ะสิ...ปะพี่ไปส่งบ้านนะ”

“ไม่เป็นไรครับ..พอดีก้องคิดได้ว่าจะไปซื้อของใช้จำเป็นบางอย่างก่อนกลับบ้านน่ะครับ..ขอบคุณพี่หนึ่งมากครับ...ก้องไม่รบกวน”

บอกแล้วยิ้มน้อยๆ...สีหน้าเพลียๆ

“เกรงใจอะไร พี่ก็จะไปซื้อของอยู่พอดี...น่ามาเถอะขึ้นรถ” พี่หนึ่งพยักหน้าชวน

ก้องถอนใจเบาๆ..นิดนึง..แล้วขึ้นรถออกไปกับพี่หนึ่ง

.....TBC....

Create Date : 21 พฤษภาคม 2553		4 comments
Last Update : 6 เมษายน 2554 7:17:48 น.
Counter : 614 Pageviews.
Share Tweet