เมื่อหนูเจอคนโรคจิต
เมื่อวานนี้มีงานด่วน หลังจากที่นั่งสบายๆมาทั้งวัน แต่สุดท้ายต้องทำโอที ไม่เป็นไรมีเจ้อิ๋วป็นเพื่อน ได้กลับบ้านเกือบๆ2ทุ่ม ทีแรกพี่ใหญ่ใจดีจะไปส่งล่ะ แต่.......เกรงใจอ่ะ รถเมลล์ก็ยังไม่หมด เอาเถอะคงไม่มีใครมาทำอะไรเราหรอก ก็ลงที่เดิม รอรถ20นาทีแน่ะ พอขึ้นรถก็เห็นที่ว่าง3ที่ แต่เราเลือกที่จะนั่งกะผู้หญิงตัวอ้วนๆที่เค้านั่งไปแล้ว2ใน3ของเก้าอี้ ดีกว่าไปนั่งกะผู้ชายนะ นั่งไปได้แป๊บนึงก็มีเด็ก2คนขึ้นรถมา เราก็เลยลุกให้เด็กนั่ง เด็กน่ารักมากช่วยเราถือของด้วย แต่อีตาผู้ชายที่นั่งข้างหลังเด็กเนี่ยสิ รู้สึกว่าหันไปทีไรก็มองหน้าเราทุกที แถมเราอยู่ในชัยภูมิที่เสียเปรียบด้วย ก็เรายืนเค้านั่งนี่ เอาเถอะเราจะพยายามไม่มองไปทางนั้น แล้วที่นั่งแถวหน้าสุดก็ว่าง ก็เลยได้นั่งฟังเพลงจากมือถือไปเรื่อยๆ เหลืออีกไม่กี่ป้ายก็จะถึงบ้านเราแล้ว พอผู้หญิงที่นั่งข้างๆลุกไป อยู่ๆอีตาผู้ชายโรคจิตคนเดิมก็ย้ายมานั่งข้างเรา ทีแรกเราก็นึกว่าเค้าจะลงป้ายหน้า แต่เอ๋ทำไมไม่ลงไปซักทีน้า แถมยังมานั่งจ้องหน้าชั้นอีก เกิดมาก็ไม่เคยโดนใครมองหน้านานขนาดนี้มาก่อนจ้องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบพูดไม่ถูกอึดอัดมาก ต้องแกล้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา แต่ก็รู้สึกอยู่ดีว่ามีคนจ้องหน้าตลอดเวลา โอ้ยกลัว คนขับรถเมลล์ยังรู้สึกเลย เค้าพูดด้วยนะว่า"ทำไมมันทำหยังงี้ว่ะ" เอ๊ะเราหูไม่ฝาดใช่ไหม สุดท้ายก็เลยหันไปมองหน้าไอ้โรคจิตซะเลย มันก็แกล้งเอาชีทอะไรไม่รู้มาอ่าน คราวนี้เราไม่มองหน้าต่างล่ะ เรานั่งมองตรงระวังตัวสุดฤทธิ์ แต่ไอ้โรคจิตมันก็ยังแกล้งทำเป็นอ่านชีท สลับกับมองหน้าเรา โอ้ยจะทำไงดี คิดอยู่ในใจว่าขอให้ถึงบ้านเร็วๆ แล้วถ้ามันทำอะไรมากกว่านี้นะเราจะโวยวายล่ะ ก่อนลงมันยังจะชวนเราคุยด้วยนะ เราก็ตอบคำถามไปแบบห้วนๆ แล้วก็ขอทางเพราะว่าถึงป้ายที่เราจะลงแล้ว ดีนะเนี่ยที่มันไม่ตามเราลงมาด้วย ใจหายใจคว่ำหมดเลยมารอมอเตอร์ไซด์เข้าหมู่บ้านอีก ป้าคนที่เค้าลงพร้อมเราเค้าก็เลยชวนเราคุย เห็นป้าเค้าใจดีเราก็เลยบ่นเรื่องบนรถเมลล์ให้เค้าฟัง สรุปว่าป้าแกเห็นแต่แรกแล้วว่าไอ้โรคจิตเนี่ยมันมองเราแบบน่าเกลี้ยดน่าเกลียด มาตั้งแต่เรายืนแล้ว คนขับรถเมลล์กับกระเป๋าก็เห็น คิดว่าคนอื่นๆบนรถก็เห็น แกยังถามเราเลยว่าไอ้โรคจิตมันเมาไหม เราเป็นหวัดนะ แต่ไม่ได้กลิ่นเหล้าอ่ะ แถมไอ้โรคจิตเนี่ยมันก็แต่งตัวดี เชิ้ตแขนยาว กางเกงสแล็ค หน้าตาท่าทางก็สะอาดสะอ้าน ป้าแกยังนึกว่าเป็นแฟนกันแต่โกรธกันเลยไม่คุยกันรึเปล่า แต่แกก็มาคิดๆดูว่าขึ้นกันคนละป้ายเลยนี่หน่า เอาเถอะรอดตายมาทีนึง เข็ดล่ะกลับบ้านดึกๆเนี่ย ยังไม่3ทุ่มเลยน้า ปล.ใครมีวิธีดีๆที่ใช้จัดการกะคนโรคจิตก็บอกเราทีเถอะนะ
Merry Christmas & Happy New Year 2006 มีความสุขมาก ๆ นะก่ะ
แต่อีตาผู้ชายที่นั่งข้างหลังเด็กเนี่ยสิ รู้สึกว่าหันไปทีไรก็มองหน้าเราทุกที แถมเราอยู่ในชัยภูมิที่เสียเปรียบด้วย ก็เรายืนเค้านั่งนี่ เอาเถอะเราจะพยายามไม่มองไปทางนั้น แล้วที่นั่งแถวหน้าสุดก็ว่าง ก็เลยได้นั่งฟังเพลงจากมือถือไปเรื่อยๆ เหลืออีกไม่กี่ป้ายก็จะถึงบ้านเราแล้ว พอผู้หญิงที่นั่งข้างๆลุกไป อยู่ๆอีตาผู้ชายโรคจิตคนเดิมก็ย้ายมานั่งข้างเรา ทีแรกเราก็นึกว่าเค้าจะลงป้ายหน้า แต่เอ๋ทำไมไม่ลงไปซักทีน้า แถมยังมานั่งจ้องหน้าชั้นอีก เกิดมาก็ไม่เคยโดนใครมองหน้านานขนาดนี้มาก่อนจ้องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบพูดไม่ถูกอึดอัดมาก ต้องแกล้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา แต่ก็รู้สึกอยู่ดีว่ามีคนจ้องหน้าตลอดเวลา โอ้ยกลัว คนขับรถเมลล์ยังรู้สึกเลย เค้าพูดด้วยนะว่า"ทำไมมันทำหยังงี้ว่ะ" เอ๊ะเราหูไม่ฝาดใช่ไหม
มันก็แกล้งเอาชีทอะไรไม่รู้มาอ่าน คราวนี้เราไม่มองหน้าต่างล่ะ เรานั่งมองตรงระวังตัวสุดฤทธิ์ แต่ไอ้โรคจิตมันก็ยังแกล้งทำเป็นอ่านชีท สลับกับมองหน้าเรา โอ้ยจะทำไงดี คิดอยู่ในใจว่าขอให้ถึงบ้านเร็วๆ แล้วถ้ามันทำอะไรมากกว่านี้นะเราจะโวยวายล่ะ ก่อนลงมันยังจะชวนเราคุยด้วยนะ เราก็ตอบคำถามไปแบบห้วนๆ แล้วก็ขอทางเพราะว่าถึงป้ายที่เราจะลงแล้ว ดีนะเนี่ยที่มันไม่ตามเราลงมาด้วย ใจหายใจคว่ำหมดเลย
รับรองถ้าเราไม่อายมันก็ต้องอายแหละก่ะ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ทางที่ดีคราวหน้าถ้าเจออีก
พยายามหนีไปให้ไกล ไม่ก้อลุกไปนั่งที่อื่นหรือบอกให้คนช่วยก้อดีอ่ะ