บทเริ่ม บทนำ รำพึงรำพัน

อยากเขียนเรื่องราววุ่นวายเกี่ยวกับผู้หญิงมานานแล้ว เขียนในบล็อกนี้ละกัน

เลขานินทานาย มันธรรมดาไป เราขอเปลี่ยนเป็นเลขานินทาผู้หญิง 555


จากประสบการณ์ที่ได้คลุกคลี ปะปนกับผู้หญิง ทั้งสาว ๆ ทั้งแก่ๆ มานาน
(แล้วตัวเองเป็นเพศไหนฟระเนี่ย) เออน่า เอาเหอะ อะไรก็ได้ ^_^
เราสุดจะทนพฤติกรรมของผู้หญิงแล้วนะ ฮึ่มๆ

คนอะไร ทั้งน่ารัก น่าหลงใหล น่านุหนอม น่าเบื่อ น่ารำคาญ น่าโมโห
เอาใจยากจริ๊ง เปลี่ยนแปลงบ่อย ฯลฯ


แปะไว้ก่อน เดี๋ยวมีเวลามาเขียนต่อ นั่นแน่ๆ อยากรู้แล้วใช่ไม๊หล่ะ




เริ่มจากตอนเรียนประถม เราก็สนิทกับยัยเพื่อนเลขาของเรามาตั้งแต่อนุบาล

ไปไหนไปด้วยกันตลอด และแล้ว ตอนขึ้น ป.5 เราก็ได้พลัดพรากแยก
ไปเรียนคนละห้อง

ส่งผลให้ คุณเพื่อนไปมีเพื่อนสนิทคนใหม่ ติดสอยห้อยตาม

พอพักกลางวัน เราก็ไปเจอภาพบาดตาบาดใจ จี๊ด ๆ

แปล๊บๆ รู้สึกเหมือนเสียเพื่อนรักไปซะแว้ว

เก็บความน้อยใจไว้ จนเรียนจบ ป.6 เราก็เข้าไปเรียนม.ต้น
ก็ได้เรียนที่เดียวกันกับยัยเพื่อนเลขาอีก

ทีนี้ เราก็มีเพื่อนใหม่สนิ๊ท สนิท อีกคน

สมมุติว่าชื่อตาล ตาลจะรอเราไปกินข้าวด้วยกัน คล้องแขน
เล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ ทำอะไรกุ๊กกิ๊ก คิกขุ เขียนกลอนลงสมุดเรา
ยังจำกลอนได้ถึงทุกวันนี้

"แมงปอปีกบาง เจ้ากางปีกสวย ฝากบอกเค้าด้วย คิดถึงเค้าจัง"

แนะ หวานซ้า ยัยเนื้อฯ เคลิ้ม ติดเพื่อนใหม่ไปเรย
เหมือนตาลมาเติมเต็ม ทำให้เรามีความสุขตลอด
ตอนนั้นยังคิดว่าเราเหมือนเป็นแฟนกันเลยเนาะ (แอบคิดข้างเดียว)
เพราะเพื่อนอะไร จะมาเขียนกลอนให้มั่งล่ะ ร้องเพลงหวานๆมั่งล่ะ

ยัยเพื่อนเลขา ทำหน้าซึมเศร้า เสียเราไปมั่ง
ตอนหลัง เรากับยัยเพื่อนเลขาก็มีเพื่อนหนิดหนม กันคนละคน

ยัยเพื่อนเลขา มีเพื่อนสนิทก็คือยัยหนิมนั่นเอง


ตอนนั้นเราไม่จี๊ดละ ไม่หวงเพื่อนละ

แต่ที่แน่ ๆ เพื่อนตาลเราติดเรามากเลยอะ จะไปคุยกับเพื่อนอื่นๆ
เธอก็มาคล้องแขน แยกเราไปอีกละ

ทีนี้เราเลยได้เรียนรู้รสชาดอาการงอนของผู้หญิงครั้งแรก

เดี๋ยวมาต่อ ขายของก่อน (นี่มันบล็อกหรือกระทู้น่ะวุ้ย)


ต่อ ๆๆ

เราคุยกับยัยเพื่อนเลขา เป็นภาษาพ่อขุนน่ะ ก้อมันคุ้นกันมาตั้งกะอนุบาล
แต่กับตาล เค้า ตัวเอง จ๊ะจ๋า
แม้แต่เราเผลอพูดไม่เพราะ ตาลก็ตบปากเราละ (ตบเบาๆ)
ไม่เอา เค้าไม่ชอบ

ที่ทำให้ตาลงอนก็เพราะเราจำวันเกิดไม่ได้นี่แหละ

สมองปลาทองอย่างเรา จะจำวันเกิดเพื่อนได้เหรอ

ขนาดวันเกิดตัวเองยังไม่จำเลย อี่ธ่อ วันเกิดมันจะสำคัญอะไรเนี่ย

แต่มันก็ดันสำคัญสำหรับผญ. ซะนี่

ตาล "ไม่สนใจเค้าเลย ทีวันเกิดตัวเองเค้ายังจำได้เลย 26 กุมภา"

เรา "เอ่อ เราขี้ลืมนี่หน่า แหะแหะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาของขวัญมาให้นะ"


เกริ่นมาซะนาน
อาการงอนของผญ. เธอจะทำโทษเราด้วยการไม่พูดด้วย
ถามอะไรก็ไม่ตอบ แยกไปเฮฮากับคนอื่น ปล่อยให้เรามึนงง เอ๋อ เป็นไรมากป่ะเนี่ย
จะให้ทำยังไงเนี่ย ก็คนมันลืม

Create Date : 13 กรกฎาคม 2552 Last Update : 15 กรกฎาคม 2552 17:25:53 น. Counter : 189 Pageviews.		6 comments
Share Tweet