เรื่องต่อไปของมาจี

มีอยู่วันนึง เราเป็นห่วงเรื่องกลิ่นตัว ก็เลยสอนมาจี ว่า
"มาจี เวลาอาบน้ำถูสบู่ตรงรักแร้ ด้วยนะ แล้วใส่ลูกกลิ้ง ด้วยรึป่าว"

มาจีตอบว่า "หนูไม่มีกลิ่นหรอกพี่ หนูไม่มีขน พี่ไม่เชื่อเหรอ" ว่าแล้วเธอก็ชูจั๊กกะแร้ให้ดูสุด ๆ เราก็บอกว่า " มันไม่เกี่ยวหรอกมาจี มีขนไม่มีขน เธอก็ต้องใส่ลูกกลิ้ง"

ทันใดนั้น โดยไม่ทันตั้งตัว มาจีพุ่งตัวเอาจั๊กกะแร้ใส่จมูกเรา
"พี่ไม่เชื่อพี่ดมดูเลย หนูไม่มีกลิ่น"
เราบอกว่า "ไม่ ไม่ ไม่ดม เอารักแร้ออกไป " พร้อมเบือนหน้าหนี
มาจี บอก " ทำไมพี่ไม่ดม พี่ไม่เชื่อหนู"

โอเค พี่เชื่อแล้ว แต่พี่ไม่ดม ฮือ ฮือ

  

อธิบายรูปพรรณ สันฐานก่อนนะคะ

สูง 138 cm. อายุ 18 ปี หน้าเหมือนอายุ 13 บุคลิกยิ้มยาก ยิ้มที่มุมปาก เฉยชา
รูปร่างค่อนข้างอวบระยะสุดท้าย (แต่เธอบอกว่าหุ่นแบบนี้ที่พม่าไม่อ้วน กำลังดี)

อันเนื่องมาจากความสูง ขอเล่าเรื่องวันเด็กที่ผ่านมาค่ะ

เราพามาจี ไปเที่ยวงานวันเด็กที่ผ่านมาที่ศูนย์สิริกิตต์ เพราะเห็นข่าวในทีวี ว่ามีเกมส์มาให้เล่นเยอะแยะ คิดว่าวันนี้คนคงเยอะ จึงจอดรถไว้ที่โลตัสแล้วขึ้นรถไฟฟ้าไปดีกว่า (มาจีขึ้นรถไฟฟ้าครั้งแรก)

เรากำลังหยอดเหรียญ ซื้อบัตรรถไฟฟ้าอยู่ สำหรับคนสองคน
มีรปภ. รถไฟฟ้า รีบพุ่งมาหาเรา เราคิด ตายละ หรือเขาจะมาจับพม่าหว่า เค้าดูออกด้วยเหรอ
"คุณครับ น้องไม่ต้องซื้อบัตรครับ วันนี้วันเด็ก" ทำเอาเราขำมากเลย
บอกมาจีว่า วันนี้คนเตี้ย ไม่ต้องจ่าย (มาจีเข้าใจภาษาไทยประมาณ 50%)

ตอนขึ้นรถ ปรากฎว่าคนเต็มไม่มีที่นั่ง แต่พอมาจี ไปยืน คนลุกให้นั่งบอกว่า
"หนู นั่งเถอะ" มาจี หันมาทำหน้างง ถามว่า "ทำไมคะพี่" เราเลยบอกให้ไปนั่ง มาจีทำหน้างง ๆ และรู้สึกผิดที่ ได้นั่งแต่เจ้านายได้ยืน เรากระซิบบอกว่า "พี่บอกว่าไม่ให้พูด เดี๋ยวคนรู้ว่าไม่ใช่คนไทย"

พอไปเที่ยวเสร็จแล้ว ขากลับ เธอก็มีผู้หญิงลุกให้นั่งอีก แต่คราวนี้มาจี
รู้สึกว่าทนไม่ได้แล้ว เรียกเจ้านายว่า "พี่คะน่างด้วยกัน" เราตอบว่า " ไม่เป็นไร นั่งเถอะลูก" ทำเนียน ๆ
แต่แล้ว มาจีก็ลุกขึ้นมาดึงแขนเราไปนั่งแบบแบ่งครึ่ง (นั่งด้วยกันเก้าอี้ตัวเดียว) เราอายมาก แต่คนอื่นมองว่า น้องไม่อยากนั่งคนเดียวก็เลยดึงผู้ใหญ่มานั่งด้วย

แต่เราก็แอบขำตลอดทาง 555

  

ตอนต่อไปจะเล่าดีไม่ดีหว่า งั้นขอเตือนว่าผู้อ่านต้องอายุตั้งแต่ 18 ปี ขึ้นไป หรือถ้าต่ำกว่านั้น ผู้ปกครองควรให้คำแนะนำ จิงๆ นะ

เพราะจะเป็นตอน มาจี เธอคือ ชารอน สโตน ภาคเอเซีย ตัวจริง ในเรื่อง basic instinct ใครพอจะจำเรื่องนี้ได้ไม๊น้อ ถ้าจำได้แสดงว่าแก่แล้ว 555

  

ต่อจากตอนที่แล้ว only 18up (อย่าอ่านเราเตือนคุณแล้ว)

มาจีอยู่กับเราได้สองเดือนกว่าแล้ว แต่เราเพิ่งมาสังเกตุว่า เอ๊ะ ทำไมเห็นร่องตูดเธอ แต่ไม่เห็นกางเกงใน เราก็เลยถามว่า
"มาจี กางเกงในเอวต่ำ ขนาดไหนเนี่ย ทำไมพี่ไม่เห็น"
มาจี ทำหน้าเฉยชา ตอบว่า "กางเกงใน ใส่ทำไมพี่ เอาไว้ใส่เฉพาะ(วันนั้นของเดือน) ก็พอแล้ว "
หลังจากนั้น พอเรารู้ว่าไม่ใส่กางเกงใน ตามันพาลจะเหลือบมอง ชารอน สโตน ของเราอยู่เรื่อยเลย และแล้วสายตาเราก็ปะทะน้องสาหร่ายเต็ม ๆ

เรื่องนี้เราได้นำไปปรึกษาน้องสาว น้องมันบอกว่า ถ้าบังคับให้มันใส่ เดี๋ยว
มันจะลาออก ลูกน้องยิ่งหายากอยู่ด้วย ทน ๆ ไปเถอะ

เอ่อ ในนี้มีใครเป็นหมอไม๊คะ ช่วยบอกด้วยว่า ตาเราจะเป็นกุ้งยิงไม๊

  

แม่บ้านต่างด้าวทุกคนจะชอบโทรศัพท์มาก ๆ เธอจะคุยได้ทุกเวลา
ไม่ว่าจะทำงานที่ยากลำบากแค่ไหน ล้างจาน รีดผ้า ล้างห้องน้ำ กวาดบ้าน ถูบ้าน และอื่น ๆ อาจจะเป็นเพราะเธอเหงา หรือว่าเห่อโทรศัพท์ เป็นของไฮเทคสิ่งแรกในชีวิตพวกเธอ

เราจึงเอาคลิปมาจีมาให้ดูเพื่อยืนยันว่าเธอเกิดมาเพื่อสิ่งนี้


//www.youtube.com/watch?v=Y9yWcbJz424

  

ต่อ ....
มีอยู่วันหนึ่ง เราไปเดินตลาดนัด เห็นมีผักที่เค้าทำเป็นแพ็ค ที่เอาไว้สำหรับผัดเผ็ด ที่มีพริกไทยสด กระชาย พริก ฯลฯ เราก็ถามวิธีทำกับคนขาย คิดว่าวันนี้จะลองทำผัดเผ็ดหมูเองซะหน่อย ... ถ้าเราทำเองหน้าตามันจะเหมือนเวลาไปกินที่ร้านไม๊น๊า... และเราก็ซื้อผักกาดขาวมาผัดใส่หมูอีกอย่างหนึ่ง....
กลับมาบ้าน เรียกมาจี มาล้างผัก ทุกอย่าง เตรียมไว้

....เดี๋ยวมาต่อจ้า

  

พักเรื่องครัวก่อนนะคะ

ตัวจริงเธอจะน่ารักกว่าในคลิปนะคะ พอดีกล้องมือถือเราถ่ายออกมาได้อ้วนมาก
มาจีมาทำงานนี้เลือกเจ้านายด้วยนะ บ้านพี่ต้องไม่มีเด็ก ไม่มีหมา และไม่มีคนแก่ และ บอกว่าถ้าพี่หน้าไม่ยิ้ม (หมายถึงใจดี กับใจร้าย) หนูจะทำงานกับพี่ 5 วัน แต่ถ้าหนูอยู่สนุก หนูจะอยู่ 5 ปี ตอนนี้อยู่ได้ 2 เดือนกว่า

  

ต่อตอนทำกับข้าว (ไม่ใจดีซะละเรา)

อย่างที่เคยบอกว่าเราต้องช่วยกันขายของไปด้วย โดยจะมีจอจากกล้องวงจรปิด ดูในบ้านว่ามีลูกค้ามารึป่าว

เราผัดผักกาดขาวเสร็จแล้ว วางไว้ข้างเตา แล้วรีบทำผัดเผ็ดหมูต่อ
ใส่น้ำมัน ใส่พริกแกง ใส่หมูลงไป นำผักกระชายและอื่น ๆ ที่มาจีล้างไว้
มาเตรียมพร้อม เริ่มใส่ผักที่สุกยากก่อน โดยมีมาจียืนดูอยู่ใกล้ ๆ
เรานึกในใจว่า ดูแล้วก็เหมือนที่เราไปซื้อทาน ทำไมมันแพงจังหว่า อย่างนี้น่าจะเปิดร้านขายกับข้าวได้นะเรา หุหุ

"ซื้อของหน่อยครับ" เรารีบบอกมาจี "เดี๋ยวหมูสุกแล้วใส่ผักที่เหลือให้พี่ด้วยนะ"
มาจีตอบ "ค่ะ" แล้วเราวิ่งไปขายของ

กลับมาอีกที

"ผัดเผ็ดหมู เสร็จเล้วค่ะ" มาจีบอก
"เก่งมาก ไหนพี่ดูซิ"

"กรี๊ด วี๊ด ๆๆ แว๊ดๆๆ " มาจี ใส่ผัดผักกาดขาวลงไปกับผัดพริกแกง
ส่วนผักกระชาย เครื่องของผัดเผ็ด ไม่ใส่
เราก็ไปชี้ให้ดู "ทำไม หมาจี่ ไม่ใส่ ผักที่เตรียมไว้ ผัดผักกาดขาวที่สุกแล้วไปใส่มันทำไม"
มาจีทำหน้าจ๋อย "ก็พี่บอกให้ส่ายผัก หนูไม่รู้ผักหนาย"
เราเลยบอกให้เติมกระชาย ลงไป ทำยังไงได้ หิวจะตายอยู่แล้ว
ก็ต้องกินน่ะดิ แล้วก็บังคับมาจี มากินด้วยกันเลย

ฮือ ฮือ เครียด (มาจี จะเรียกตัวเองว่า หม่าจี แต่เวลาเราโมโห จะเรียกหมาจี่)

  

มาจีจะทำงานได้ทีละอย่างเท่านั้น เช่น ถ้าถูบ้านอยู่ จะเรียกใช้ให้ทำอย่างอื่นก่อนไม่ได้ จะต้องเสร็จเป็นอย่าง ๆ ไป ไม่งั้นจะหงุดหงิด
และเวลาสอนอะไร ก็จะย้อนว่า ทำไมคะพี่ ๆๆ ตลอด ถ้าบอกว่าไม่ให้คุยโทรศัพท์เวลาทำงาน ก็จะถามว่า "หนูทำงานแต่หนูโทรศัพท์ได้ พี่ไม่ชอบเหรอคะ ทำไมคะ" พูด จนกว่าเราจะยอมอนุญาต
มาจีชอบเพลงลูกทุ่งมาก ร้องได้หลายเพลง และชอบเอาโทรศัพท์ไปบันทึกเสียงจากทีวี
มาจีอยากผอม แต่กินข้าววันละหม้อ
เธอจะทำงานบ้านเสร็จประมาณบ่ายโมงครึ่ง และมาดูทีวี และหลับ
ได้ทุกสถานที่

  

ต่อเรื่องโทรศัพท์ กับมาจี

เธอยังคุยโทรศัพท์ได้ตลอดเหมือนเดิม แต่รู้ว่าเราไม่ชอบ
เธอเห็นเราเดินมา คุย ๆ อยู่ ก็เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง

วันก่อน เราได้ยินเสียงมาจีคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ ตอนล้างห้องน้ำ

เราเรียก " มาจี ทำอะไรอยู่ เปิดประตู"

มาจี "มีอะไรคะ"
เรา "พี่อยากเข้าห้องน้ำแล้ว ล้างนานจัง"

ซักพักมาจีก็ออกมา ทำเหมือนไม่ได้คุยโทรศัพท์


ผ้านไปประมาณสี่ชั่วโมง

เรา "อ้าว มาจี ไม่เห็นคุยโทรศัพท์ เป็นไรอะ"

มาจี " หนูทำโตะน้ำ เปิดไม่ได้ พี่ดูให้หน่อยสิ"

เรา " อ๋อ ตกตอนเช้าที่พี่เรียกใช่ไม๊ "

มาจี "ใช่ค่ะ หนูเกะไว้ในกระป๋าวเสื้อ ก้มลงปาย มันตกส่ายน้ำเลย"

เรา "หนูต้องเอาไปใส่ในถังข้าวสารสองวัน จริง ๆ มันต้องอย่าพึ่งเปิดเครื่อง
งั้นพี่จะลองดูนะ"

มาจี "พี่ไม่เอาไปเปี่ยงเหรอ เปี่ยงไม่ได้เหรอ"
เรา "เปลี่ยน หรือ ซ่อม ถ้าซ่อมต้องทิ้งไว้ประมาณ ห้าวันนะ จะเอาเหรอ"

มาจี "งั้นหนูไปส่ายข้าวสารนะคะ"

เรากะไว้ว่าถ้าใส่ข้าวสารไม่ได้ผลก็จะเอาไปซ่อมจะได้หยุดคุยโทรศัพท์ซักอาทิตย์ดูซิ

เรา "มาจี เวลาอยู่ในห้องน้ำก็ไม่ต้องโทรสิ คุยอะไรเยอะแยะ"

มาจีย้อนเราค่า "แล้วพี่ไม่โทรเยอะแยะเหรอคะ พี่คุยทำไม หนูเห็นพี่คุยเยอะแยะ"

เรา " มาจีบ้า พี่คุยกับลูกค้าพี่ก็ได้ตังค์ ไม่คุยก็ไม่มีเงินใช้ดิ แค่ลูกค้าโทรมาพี่ก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ไหนจะรับออเดอร์ สั่งของให้ แล้วยังมีโทรตามของอีก โอ๊ย เบื่อโทรศัพท์จะแย่แล้ว"


เราบอกมาจี "คุยโทรศัพท์มาก ๆ ไม่ดีนะ มันจะทำให้เป็นมะเร็ง ป่วยน่ะ เข้าใจไม๊"

มาจี "คนไทยนี่เป็นนู่นเป็นนี่ ตายง่าย คนพม่าไม่ตายหรอกพี่"


ถ้าเราสอนอะไรเธอจะบอกว่าพม่าไม่เป็นไร นี่คนไทยบอก พม่าไม่บอก

เดี๋ยวจะมีมาต่อเรื่องมาจีอีกค่ะ
เรื่อง ทานาคา เห็นมีกระทู้ทานาคา เราเลยเก็บมาถามมาจี

  

เราไปตลาดกับมาจี มองหาทานาคา ไม่มี
เห็นมีผงมะเอขิ่นขาย บอกว่าใช้ขัดผิว เราลองซื้อมา

มาจีเห็นเราเอาผสมน้ำ รีบเข้ามาดู "พี่ มั่วแล้ว เค้าใส่น้ำนิดเดียว"
"พี่ อันนี้ของปลอม นี่เป็นรากไม้ไม่ใช่ ทานาคา
พี่จะไปตลาดบางกะปิเมื่อไร หนูจะพาพี่ไปซื้อของแท้ ใส่ตอนกลางคืนนะ
ตื่นขึ้นมาตอนเช้าขาวสวยเลยพี่ และหนูอยากได้น้ำมันใส่ผมของพม่าด้วย
ของไทยไม่ดีพี่"

เอ ช่วยกันคิดซิ ว่าเราควรไปซื้อทานาคา ใส่แล้วสวยเหมือนมาจี ดีไม๊หว่า555

  

เรื่องใหม่สุด ของมาจี

เมื่อคืนตอนสองทุ่มครึ่ง มีละครมา

แล้วขึ้นต้นว่า "ละครเรื่องนี้ อาจมีเนื้อหาไม่เหมาะสม
ผู้ที่อายุต่ำกว่า 18 ผู้ปกครองโปรดให้คำแนะนำ"

มาจีบอกว่า "พี่คะ อายุ 18 ทำไมคะ"

เรา "ละครเรื่องนี้คงมีผีมั้ง หรือไม่ก็มีคนเซ๊กซี่นั้นแหละ หนูอายุ18 เค้าห้ามดู หรือไม่งั้นพี่ต้องดูด้วยไงเล่า"

มาจี "นั่นไง ผี ผี ฮื้อ หนูไม่เกลอหรอก ฮื้อ อายุสิบแปด จะเกลอ ทำไม
หนูดูได้ พี่ไม่ต้องดูด้วย หนูไม่เกลอ พี่ไปเลย"


แล้วเธอก็ทำท่าภูมิใจ

"เออ หนูไม่กลัว แต่พี่กลัวว่ะ ไปละ ไปอาบน้ำดีกว่า"

  

ต่อเรื่องโทรศัพท์ของมาจีตกน้ำ แล้วใส่ถังข้าวสารไว้

เห็นเธอทำหน้าซึมเศร้า ขาดโทรศัพท์เหมือนขาดใจ อีกวันเราเลยบอกให้เอาโทรศัพท์ขึ้นมาลองใช้ดูสิ
มาจี "ดีแล้วค่ะพี่ ใช้ได้แล้ว ข้าวสารซ่อมโทรศัพท์ได้ด้วย"
ทำหน้าดีใจมาก

เฮ้อ ว่าจะแกล้งทิ้งไว้หลาย ๆ วันหน่อย

วันนี้มีบิลค่าโทรศัพท์มาค่ะ ปรากฎว่า วันที่มาจีไม่มีโทรศัพท์ได้แอบ
ใช้โทรศัพท์บ้านโทรไปหาแฟน สองครั้ง

โอ๊ย ถ้าเสียซักเดือน ค่าโทรศัพท์บ้านจะเป็นเท่าไหร่ล่ะเนี่ย

  

สองสามวันก่อนเราไปโลตัสกับมาจี อยากซื้อพวกน้ำหอมดับกลิ่นในรถ และหาซื้อพวกกลิ่นหอมไปใส่ห้องทำงาน ห้องนอน ตู้เสื้อผ้า

มาจี "พี่คะซื้อนี่ซิคะ ที่พม่าใส่ตู้เสื้อผ้า หอมมาก ๆ เลยค่ะ"
เรารีบหันไปดู
"บ้า มาจี เมืองไทยเค้าเรียกลูกเหม็น แล้วมันจะหอมที่ไหน เหม็นจะตาย"

มาจี "หอมพี่ โอ๊ย เหม็นที่ไหน ห๊อมหอม"

เรา "ไม่เอาเว๊ย ไม่หอม"

ตกลงมันหอมหรือมันเหม็นกันแน่ชักสงสัย ^_^

  

ตอนเช้าเราบอกให้มาจีไปแต่งตัวสวย ๆ ไปข้างนอกกับพี่เอาของตัวอย่างไปให้ลูกค้า
ซักพัก มาจีเอาโทรศัพท์มาให้เราคุยกับน้าสาว
"อาเจ๊คะ แม่มาจีบอกให้กลับพม่า ช่วยพามาจีมาส่งได้ไม๊คะ"
สอบถามได้ความว่า แม่มาจีโทรมาหาหลายครั้งแล้วให้ลูกกลับบ้าน
แต่มาจีไม่ยอมกลับ แม่ร้องไห้ใส่โทรศัพท์ มาจีก็กดปิดเครื่อง บอกจะอยู่เมืองไทย อยู่ที่นี่สนุกดี แล้วก็ปิดโทรศัพท์ไม่ให้แม่ติดต่อมาเป็นอาทิตย์แล้ว
จนวันนี้น้าสาวโทรมาบอกให้กลับด่วน (มาจีกลัวน้ามากกว่าแม่)
หลังจากวางสาย เราก็ต่อว่ามาจี ทำไมไม่บอกพี่ล่วงหน้าว่าจะไปวันนี้
"น้าหนูโทรมาเมื่อวาน หนูบอกว่าไม่ไปๆ แต่หนูไม่เล่าให้พี่ฟัง ก็หนูยังไม่อยากไป แต่วันนี้แม่กับน้าโทรมาด่าๆๆ หนูปิดสายไปเลยดีไม๊พี่ แล้วอยู่กับพี่ต่อ"

เรา " กลับไปเถอะมาจี สงสารแม่หนู"
มาจี "สงสาร แปลว่าอะไรคะ"
เรา "ถ้าเราเห็นคนไม่มีแขน เราก็สงสาร เราเห็นคนไม่มีเงินกินข้าว เราก็สงสาร เข้าใจสงสารรึยัง"
มาจี "เข้าใจแล้วค่ะ หนูสงสารแม่ แต่หนูไม่อยากกลับนี่คะ"
เรา " ทำไมหนูไม่รักแม่ ไม่อยากอยู่กับแม่ พี่ไม่เข้าใจ กลับไปเถอะ พ่อแม่คิดถึงเรา มันไม่ดี"

เราก็แปลกใจว่าทำไมพ่อแม่ไม่อยากให้มาจีทำงานเมืองไทย ปรากฎว่ามาจีเป็นบุตรสาวฝาแฝด ของผู้มีอันจะกิน ธิดาของแคว้นเชียงรัฐ เฮ้อ อีกแล้ว รวยแต่ปลอมตัวมาอีกแล้ว
บ้านมาจี เป็น supermarket ประจำหมู่บ้าน มีขายทุกอย่าง มีลูกห้าคน
มาจี มีฝาแฝด ชื่อมาแง สวยเหมือนกับเปี๊ยบ
มาจีบอกว่า ถ้ากลับพม่า จะส่ง รูปฝาแฝดมาให้ดู ส่งผ่านมือถือ
เราเลยบอกว่า มันคงส่งให้กันไม่ได้หรอก พอพ้นเขตแม่สอด มือถือก็คงใช้ไม่ได้ละ

  

วันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน ที่เราสัญญากันว่าเราจะพามาจีไปเที่ยวตลาดบางกะปิซักครั้ง ก็ต้องไปให้ได้ แต่ก่อนไปขอแวะเอาของตัวอย่างไปให้ลูกค้าที่ลำลูกกาก่อน กว่าจะจบเรื่องลูกค้าก็บ่ายสามละ

รีบไปตลาดบางกะปิ ไปตามหาร้านขายทานาคา ยี่ห้อซอยปีนาม
ซึ่งมาจีบอกว่าที่พม่า ยี่ห้อนี้ดังที่สุด มาจีบอกว่า อยู่พม่าไม่เคยเป็นสิวเลย เพราะทาตัวนี้แหละ เราซื้อไปฝากเพื่อนรักเราได้แล้ว เห็นว่าจะลองเอาไปรักษาสิวดู 555 ถ้ามาอ่านก็บอกเลยนะว่าเราซื้อมาให้แล้วจ้า

และก็ไปซื้อเมล็ดทานตะวันพม่า ที่มาจีคุยนักหนาว่าอร่อยกว่าของไทยเรา แต่มันก็อร่อยกว่าจริง ๆ ถ้าเทียบกับตรามือ

มาจีซื้อเสื้อใหม่มาสองตัว เอาไว้ใส่ไปพม่า

กลับมาบ้านมาจีเตรียมชุดใส่กลับพม่า
เราบอก "มาจี เสื้อตัวนี้กับกระโปรงตัวนี้ใส่ด้วยกันไม่ได้นะ"
มาจี "ทำไมคะพี่"
เรา "ก็กระโปรงมันลายดอกไม้ใหญ่เบ้อเริ่ม เสื้อลายตั้ง มันไม่เข้ากัน คนไทยเค้าไม่ใส่กันหรอกนะ"

มาจี "555 พี่ หนูใส่ได้พี่ หนูเป็นพม่า ไม่ใช่คนไทย"

เรา " พี่หมายถึง มันเป็นจุดเด่น มันจะดูไม่เหมือนคนไทย เออ ตามใจ"

ยังไม่พอ ตอนเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า มาจีเอาสติ๊กเกอร์โดราเอม่อนมาให้ดู
"พี่คะ เมื่อวานหนูไปซื้อครีมที่เซเว่น เค้าให้นี่มาด้วย เยอะแยะเลย อ๊ะ หนูให้พี่นะ ที่เค้าให้หนูเพราะเค้าเห็นว่าหนูเป็นเด็กแน่ ๆ 555"

เราคิดในใจ เอ่อ หนูจ๊ะ พี่ไปซื้อเค้าก็ให้เหมือนกัน โธ่ มาจี หนอ มาจี
ปล่อยเค้าคิดไปเถ๊อะ ขี้เกียจอธิบายแล้ว (สงสัยคงนึกว่าเหมือนเหตุการณ์วันเด็ก)

  

ตอนเราไปส่งมาจี ถึงบ้านญาติของเธอ มาจีบอกว่า
"พี่คะ หนูขอโทษนะคะ ที่อยู่กับพี่ไม่นาน"

"จ๊ะ ทุกคนบอกพี่ว่าอยู่สิบปี สิบปีแปลว่า สองเดือนสามเดือนมั้ง
ถ้ามาเมืองไทยเมื่อไหร่โทรหาพี่นะ ถ้าพี่ไม่มีคนก็มาอยู่อีกได้"

กอดกันร่ำลากันเสร็จ เราก็รีบโทรไปหาคนใหม่
เค้าจะมาส่งให้วันนี้ แล้วจะมาเล่าต่อจ้า

  

เรื่องของมาจี คงต้องมีเท่านี้ก่อน ครั้งต่อไปเป็นเรื่องของมะโฉ่
แม่บ้านคนก่อนที่มาจีจะมาอยู่แทนค่ะ เธอเป็นคนน่ารัก หน้าตายิ้มแย้ม
น่าเอ็นดูไปหมด และสัญญาว่าจะอยู่กับเราสิบปี เพราะพี่ใจดี หนูไม่ไปอยู่ไหนแล้ว แล้วทำไมถึงทิ้งพี่ไป ณ ถึงตอนนี้ก็ยังคิดถึงอยู่ตลอด ถ้าเทียบความน่าเอ็นดูแล้ว มะโฉ่มีเยอะกว่ามาจีเป็นสิบเท่า แล้วเดี๋ยวจะมาเล่าต่อค่ะ

  

มาชวนไปดูการ์ตูนตอนใหม่

2หมิงกะอินชอน
ตอน ต้นมะพร้าวกะตู้จดหมาย

  

มาลงชื่อ

  

  

ลงชื่อด้วยคน ...อ่านจนขำม่ายต้องทำงานเลยอ่ะ กรำ