Bloggang.com : e_kor_tok_doi : ♡ ตอนที่ 2 และ 3 Under Pressure ♡

♡ ตอนที่ 2 และ 3 Under Pressure ♡

ตอนที่ 2 Under Pressure

...ทันทีที่กลับจากพัทยา ไอเดียหลายอย่างก็บรรเจิดกระเจิง ว่าจะทำยังไงถึงจะได้เข้าไปที่กองถ่ายได้ ... ทั้งยังปรึกษากันกับน้ามูน น้องกิม จนได้ข้อสรุปเล็กๆว่าเราจะส่งการ์ดในนามของเวบให้ป๋า โดยฝากเอาไว้ที่ กองถ่ายเลย ส่วนน้ามูนไปช่วยดำเนินการให้เวบมาสเตอร์เปิดเวบ jangdonggun-club.com เพื่อต้อนรับป๋า…ส่วนเราก็ไปเตรียมออกแบบเค้กที่จะเตรียมให้กับป๋าวันเสาร์นี้ โดยมีคุณซกเล็กเป็นผู้ประสานงานติดต่อกับทางร้านเค้ก... เราต่างแยกย้าย กันไปทำหน้าที่

...เราเองต้องกลับมาขบคิดอีกว่าจะเข้าข้างในได้ยังไง...ในขณะเดียวกันนี้เราเองได้รับคำถามจากต่างแดนว่า

“ยู เจอ ชางโดงกอน แล้วหรือยัง...นี่เป็นโอกาสของ ยู แล้วนะ ที่จะได้เจอตัวจริงของเขา”

“ยังไม่เจอเลยแต่ไอเจอสถานที่ถ่ายทำแล้ว”

...เพื่อนต่างแดนดีใจมากบอกว่า “ยู โชคดีที่สุด เพราะฉะนั้น ยู ต้องเจอ ชางโดงกอนแน่นอน โอกาสนี้อยู่ในมือ ยู แล้วนะ ยูอย่าพลาดนะ ไอ ดีใจกับ ยู จริงๆ”

...นี่ขนาดแค่เจอกองถ่ายนะ เขายังดีใจกับเราขนาดนี้ ...มันจุดประกายที่จะแชร์ประสบการณ์ตรงนี้ให้กับเพื่อนๆใน FB เป็นอย่างมาก... จึงตัดสินใจไปเล่าให้เพื่อนๆฟังที่ FB และหวังว่าจะจุดประกายให้กับเพื่อนคนไทยไปร่วมฝันในวันเสาร์ที่จะถึงนี้...

...หลังจากไปเล่าให้เพื่อนๆฟังแล้วที่ FB แล้ว ...เราก็มัววุ่นๆเกี่ยวกับเพื่อนเราที่มาจากเกาหลี และก็ต้องติดต่อกับคนที่จะพอพาเข้าไปในราชนาวีนั้นได้ ... ผ่านไป 2 วัน ลูกน้องในบังคับบัญชาของเราเข้ามาปรึกษาเรื่องงาน ...พอเห็นหน้าลูกน้องก็เลยปิ๊ง นึกขึ้นได้ว่าเคยพูดถึงเรื่งที่พักที่สัตหีบ แอบขอคำปรึกษาซะเลย

“พี่ๆ รู้จักคนในกองทัพเรือสัตหีบมั๊ยคะ? พอจะติดต่อเรื่องที่พักได้มั๊ยคะ?”

“รู้จักค่ะ น้องชายพี่เป็นทหารเรือ แล้วพี่ก็ยังเคยเข้าไปพักในนั้นเลย สวยค่ะสวย เป็นธรรมชาติมากค่ะ” เรางี้แทบกรี๊ดสลบ หลงไปถามคนไกลตัว ที่แท้อยู่ใกล้แค่นี้
เอง “เอ่อ... พี่จองให้หน่อยได้มั๊ยคะ ...จะพาน้องๆไปพักผ่อนเสาร์นี้อ่ะค่ะ” อิ อิ มะล่ายพูดว่าไปตามหาป๋าง่ะ อายง่ะ อาย ...แค่เอ่ยปากร้องขอไปแค่นี้เอง ลูกน้องเราจัดการให้ซะเป็นเรื่องเป็นราว จนได้ห้องพัก แบบ 8 เตียง ห้องเบ้อเริ่มเลย ...เราเองก็ยังไม่ได้คุยกับใครเป็นเรื่องเป็นราวแต่ก็ขอ งกเอาไว้ก่อน เผื่อมีแฟนป๋าคนอื่นๆจะตามไปร่วมขบวนด้วย

แล้วเหมือนสายฟ้าฟาด ...เราได้รับข่าวที่ทำให้ มึน!!!... งง????... และอึ้ง!!!... เป็นอย่างแรงว่า “ชางโดงกอน จะกลับเกาหลี เสาร์หรือ อาทิตย์ ให้รีบไปหาโดยด่วน”

พร้อมๆกับบอกกำชับว่า “อย่าแปะเรื่องราวประสบการณ์ที่ยูเล่าไปคราวที่แล้วอีก มีกลุ่มแฟนๆผู้พิทักษ์ป๋าบางคน บางกลุ่ม ไม่พอใจอย่างแรงที่ ยู มาประกาศใน FB”

… “บรรดาแฟนๆเหล่านั้นทำเหมือน ‘ชางโดงกอนเป็นของเขาเท่านั้น’ ...เพราะฉะนั้นเขาจะหวง และไม่ยอมให้ข้อมูลอะไรแก่ ยูเลย แล้วก็จะถูก e-mail เตือนเหมือนที่ไอเคยโดนมาแล้ว” และ... อีกหลายอย่าง ที่ทำให้เราอึ้ง ????!!!!!

...เราถามกลับไปอย่างมึนๆงงๆว่า “แล้วเรื่องราวที่ไอไปแปะเมื่อสองวันก่อน ควรจะทำไงดี ควรจะลบเหรอ?”

“ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะคน 800 คนทั่วโลกรับรู้เรื่องราวของ ยู แล้ว”

…ณ เวลานั้น ความรู้สึกอย่างหนึ่งวิ่งขึ้นมาจุกอก ...คิดวนเวียนอยู่อย่างเดียวว่า ‘ทำไม ทำไมและทำไม?? ในเมื่อรักชอบในสิ่งเดียวกันจะแบ่งให้กันไม่ได้หรือ?? ทั้งๆที่สิ่งที่เล่าไปนั้นมันไม่ได้สมหวังเลยซักนิด’

… ทำให้มีความรู้สึกว่า ‘โลกไซเบอร์กว้างใหญ่ไร้พรมแดน เหมือนกาแลกซี่ ที่แทบจะหาจุดสิ้นสุดของมันไม่ได้ ... แต่คนที่เล่นอยู่ในโลกไซเบอร์กลับ “ใจแคบ” ยิ่งกว่าอะไรจะเปรียบได้ซะอีก’ …โลกไซเบอร์นี้ไม่ใช่หรือที่ทำให้ มิตรภาพที่ดีก่อเกิดขึ้นมา

เราตัดสินใจลบกระทู้นั้นเพื่อตัดปัญหา ...โดยขอให้น้องน้ำใสช่วยลบให้

“น้องน้ำใส นู๋ช่วยลบกระทู้นี้ออกหน่อยนะคะ ยังไม่ต้องถามเหตุผล พี่ยังไม่พร้อมจะอธิบายตอนนี้”

“ได๋ค่ะ” น้องสาวน่ารักตัวกลมที่รักป๋าไม่แพ้กัน ช่วยลบกระทู้ออกให้โดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ...

“ยู... ไอ ลบมันออกไปแล้วนะ” เพื่อนต่างแดนของเรารับรู้ถึงความรู้สึกตอนนั้นได้

“Oh God!!! My Dear… แต่ยู จะต้องไม่หยุดยั้งความตั้งใจของยูนะ ...ไอยังอยากจะอ่าน Footstep JDG in Thailand ของยูนะ ...ยูต้องเขียนแล้วแปะในเวบของยูหลังจาก ชางโดงกอนและกองถ่าย Typhoon กลับเกาหลีไปแล้ว …เพื่อไม่ให้ใครเดือดร้อนนะ ทั้งยู และ ชางโดงกอน ...คนเกาหลีเข้ามาสำรวจความเคลื่อนไหวในเวบทุกๆ 2 วินาที ...และสิ่งที่ยูเล่าไปเมื่อคราวที่แล้วจะมีใครไปแปลให้ชางโดงกอนฟังหรือเปล่าก็ไม่รู้ ...เพราะฉะนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา”

ตามความหมายนี้ ...เราไม่เข้าใจ...บวกกับผิดหวังอย่างแรง ...ชางโดงกอนไม่ต้องการเจอแฟนๆที่เมืองไทย จนถึงขนาดนั้นเลยหรือ?? ... หรือว่าเป็นเพราะองค์รักษ์ผู้พิทักษ์ป๋ากันแน่ที่ไม่ต้องการให้เจอ?? ...เราพยายามประมวลเหตุการณ์และข่าวหลายๆอย่างที่ผ่านเข้ามา จนอยากจะพิสูจน์ให้รู้ความจริงกันไปเลยว่า

‘ชางโดงกอน ไม่ต้องการจะเจอกลุ่มแฟนกลุ่มเล็กๆในเมืองไทยนี้จริงๆ’

“ยู เจอชางโดงกอนแล้วต้องมาเล่าให้ไอฟังนะ ยู มีความสุข ไอก็มีความสุขด้วย ... ยูจะเป็นตัวแทนของไอด้วยนะ เพราะฉะนั้น อยู่อย่าพลาดโอกาสนี้นะ” เป็นการตอกย้ำและกดดันว่าจะต้องเจอให้ได้

“ยู ตกลงจะไปพัทยา เสาร์นี้หรือไม่?”

“ไปค่ะ ไปแน่นอน มันเป็นความตั้งใจตั้งแต่แรกเริ่มอยู่แล้ว ถึงแม้จะผิดหวังอีกครั้งก็ตาม” เราตอบไปด้วยความมั่นใจบนความช้ำลึกๆ

“YeAhhhhhhhhh... Good luck my Dear^^” แรงผลักดันที่มากับความหวังดีอย่างจริงใจ

ในขณะเดียวกันก็ได้ข่าวจากนักข่าวหัวเห็ดอีกว่า ทางบริษัทที่ดูแลกองถ่ายนี้จะนัดให้กลุ่มแฟนป๋าเข้าเจอตัวป๋าได้เสาร์หรืออาทิตย์เท่านั้น ...แล้วจะยืนยันกลับมาอีกครั้ง ...

...ส่วนน้ามูนจอมวางแผน ไฟแรงจัดวางแผนจะไปสัตหีบก่อนวันเสาร์ แบบว่าขอเจอตัวแบบสายฟ้าแล่บก่อน ให้มันรู้กันจะๆไปเลยว่า “ป๋าไม่อยากหรือว่าอยากให้แฟนๆเจอตัว” ...อาสาขับรถไปให้ด้วยหล่ะ ...แต่ขัดข้องหลายประการจึงต้องหาน้ำมาดับไฟของน้ามูน ...ให้อยู่เฝ้าบ้านไปก่อน ถ้าเจอตัวแล้วจะโทรมาบอกเองให้ตามไป ดีมะ...

...แต่เรายังคงเดินหน้าต่อในเรื่องการจองบ้านพักอย่างเหี่ยวๆเฉาๆ และยืนยันเรื่องจะไปค้างที่พัทยาแน่ๆกับน้องๆ กิม ก้อ น้ำใส ถึงแม้ว่าจะผิดหวังก็ตามเพื่อปฏิบัติภารกิจตามที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จ โดยมีน้ามูนคอยปลอบใจอยู่เคียงข้าง และติดต่อประสานงานกับต่างประเทศ ...ส่วนคุณซกเล็กติดภาระทางบ้านได้แต่คอยเป็นกำลังใจให้ ... ห้องพัก 8 เตียงอย่างใหญ่ ที่เคยจองเอาไว้... หดตัวลงเหลือ “ฉ๋อง” เตียงเองง่ะ...

อีกเรื่องที่ขาดไม่ได้ ย้ำนักย้ำหนาว่าให้เตรียมสิ่งที่อยากให้ป๋าเซ็นต์เผื่อว่ามีโอกาส แต่ห้ามเอาของ “เถื่อน” ไปนะ เราไม่รู้ว่าเรื่องลิขสิทธิ์เกาหลีแรงมากน้อยแค่ไหน และอีกอย่างเราให้เกียรติ์ป๋าด้วย ...

ด้วยความที่สับสนหลายอย่างในช่วงนี้ กินไม่ได้น้อย นอนไม่ตื่น ทำให้ลืมเบอร์โทรศัพท์ของคนที่จะพาเข้าในกองถ่าย ทั้งๆที่ ลูกน้องของเราเองจัดเตรียมเอาไว้ให้ทุกอย่างแล้ว ...อุตส่าห์แลกโทรศัพท์กันซะอย่างดิบดี ...แล้วพรุ่งนี้วันที่ 8 มกราคม จะเข้าไปยังไงง่ะ …

เอาละ อะไรที่ได้มายากๆ มันมักต้องมีคุณค่ากับเราเสมอ ...

ตอนที่ 3 Visit Shooting Place

เช้าวันที่ 8 มกราคม ตื่นมาด้วยอาการมึนๆ เพราะว่านอนน้อย ...

ณ Top หน้ามหา’ลัยเกษตร สถานที่นัดพบจุดแรก... เรากำลังแอบมึนอีกครั้งว่าจะติดต่อเนวิเกเตอร์ของเรายังไง แล้วที่พักอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ จะเข้าราชนาวียังไงล่ะเนี่ย ...แง่ก ชัก แง่กๆ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ... “ฮาโหล ครับ พี่หรือป่าวครับ ผมเองนะครับ ที่จะไปสัตหีบอ่ะครับ พอดีโทรศัพท์ของผมเสีย เลยใช้เครื่องอื่นโทรมา พี่โทรหาผมเบอร์นี้นะครับ” ต๊ายยย แล้ว สวรรค์เป็นใจ โดยปกติไม่รับสายแปลกหน้านะยะ

“เอ่อ... ค่ะ พี่เอง พอดีพี่ก็ลืมเอาเบอร์โทรของน้องมาเหมือนกันค่ะ โล่งใจจัง ไปถึงแล้วหรือยังคะ”

“ยัง ครับ ผมกำลังจะออกไปครับ”

“อ้าวถ้างั้นไปด้วยกันเลยซิคะ จะได้ไม่ต้องไปเสียเวลาตามหากัน จะรออยู่ที่นี่ละกันนะคะ” อะไรมันจะพอดีกันอย่างงั้น

“ครับ ครับ พี่รีบไปเดี๋ยวนี้ครับ”

แล้วความตั้งใจที่จะไปดูฉากการถ่ายทำทางเรือแถวหาดสอนอกเขตกองถ่ายก็เป็นอันว่าอดไป... แต่มีคนนำทางมาแทนที่ ก็ยังโชคดีอยู่ ...แต่ก็ยังโชคดีอีกที่นัดให้กองทัพหน้า “น้ำใส” ล่วงหน้าไปแต่เช้า เฝ้าอยู่ที่หาดสอเรียบร้อยแล้ว ...

...กองกำลังล่าฝัน...หาป๋าแจงพร้อมเดินทาง ...ก่อนอื่นเราก็ต้องไปแวะรับเค้กที่สั่งไว้ร้าน photo cake แถวๆสุขุมวิท ...

“ก้อลงไปเอาเค้ก พี่รออยู่ในรถ” ก้อลงไปเอาเค้กด้วยสีหน้างงๆ จะงงทำไมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

แล้วเราก็เห็นสีหน้าของก้อ ตื่นเต้นพอประมาณ ส่งสัญญาณออกมาว่า “สวย” เท่านั้นแหละ เด็กกิม ลงจากรถวิ่ง ตั๊กๆ ตามไปดูเหมือนไม่เคยเห็น... แล้วก็มีเราวิ่งตามไปติดๆ แบบว่ามาดคุณนายแตกกระจาย

“ต๊ายยยย เค้กสวยนะยะ ป๋าจะต้อง งง แหง๋ๆเลย อยู่ๆมีสาวไทยเอาเค้กมาให้ อิ อิ เนอะ เนอะ”

...ระหว่างการเดินทาง พวกเราค่อนข้างระวังคำพูดพอสมควร เพราะว่าคนนำทางเป็นผู้ชาย แล้วที่ร้ายที่สุดเป็น ‘ว่าที่ซะมีของลูกน้องเราอีก’ ถ้ามีอะไรผิดปกติไม่ชอบมาพากล ข่าวของอิชั้นว่า ‘ตามล่าดาราเกาหลี’ ลือกระฉ่อนทั่วทั้งบริษัทแน่ๆ เสียๆๆ ...เราเลยไม่ค่อยมีโอกาสจะพูดจาแทะโลมป๋าเหมือนที่เคยทำกันได้อย่างอิสระ... คิ คิ คิ

...เรามาถึง ‘หาดสอ’ ช่วงเวลาเที่ยงกว่าแล้ว ถ้าไม่มัวแต่เถียงเนวิเกเตอร์ คงจะมาถึงเร็วกว่านี้ ฉอด ฉอด ฉอด ... เราพากันไปตั้งหลักกันที่ร้านอาหารเล็กๆที่เดียวกับที่เคยถามข้อมูลเมื่อคราวที่แล้ว ... แหะ ๆๆ ส่งยิ้มให้กับหนุ่มร่างอ้วนที่เราท้าชกไปครั้งก่อน โทษฐานพูดกลับไปกลับมา

“สั่งอาหารหน่อยค่ะ หิวมากเลย”

“ได้คร้าบบบ นี่เมนูมาแร้ว”

“ก้อจัดการเลยนะ จะสั่งอะไรก็สั่ง แต่อย่าลืมไข่เจียวนะ ไม่เผ็ด...อ้อ แล้วอย่าลืมโทรตามน้องน้ำใสด้วยนะ มาถึงแล้วยัง มาถูกรึป่าวก็ไม่รู้...” แล้วเด็กสาวตัวกลมๆ ก็กลิ้งมาตามชายหาดทันทีที่ยังพูดไม่จบ

กิจกรรมตอนนั้นก็คือ ทานข้าว ถ่ายรูป... เขียนการ์ด ถ่ายรูป... นัดแนะ ถ่ายรูป ... คือจริงๆเราตื่นเต้นมากเลย ...ความรู้ผิดมันวนเวียนเข้ามาตลอดเวลาเลย ...เอ๊ะ เรามารบกวนเค้ารึป่าวนะ ทำเกินไปรึป่าวนะ ... เอาไงดี ...

“ไปกันได้แล้วพวกเรา ...หมดเวลากินแล้ว เตรียมพร้อม อีสาวบุก” น้ำใสย้ายมารถคันเดียวกันแล้วอนุญาตให้คุณพ่อนั่งรอสูดอากาศข้างนอกแถวๆชายหาดไป ลูกสาวจะไปปฏิบัติภารกิจ ‘Mission Impossible’ ฮี่ ฮี่ ฮี่

เนวิเกเตอร์ทำหน้าที่นำทางพาเราเข้าไปอย่างสมศักดิ์ศรีเอาไว้อวดเบ่งในค่ายได้พอประมาณ อิ อิ ... ตื่นเต้ลลลลล ซะ ...ขับรถไปแอบถ่ายรูปไป ติดแต่กระจกรถ เฮ้อออ ... แล้วเราก็ได้เห็นเรือเก่าๆขนาดใหญ่จอดสงบนิ่งอยู่ มีรถเครนคันใหญ่จอดอยู่ในบริเวณลานกว้าง ใกล้ๆนั้นก็มีรถตู้ รถโฟว์วีล และอีกหลายๆคันจอดเรียงราย และที่ขาดไม่ได้แน่ๆ คือ “รถส้วม” อ๊ะ อย่าเพิ่งขำนะคะ ‘ส้วม’ ใครคิดว่าไม่สำคัญ

เราเอารถไปจอดต่อท้ายจากรถอีกคันที่จอดอยู่ก่อนอย่างอายๆ ไม่กล้าดับเครื่อง กะว่าถ้ามีการไล่กันออกไปจะได้เหยียบคันเร่งโกยอ้าว หนีสุดชีวิต ... แต่เนวิเกเตอร์ดีใจหายเลยอ่ะ ลงจากรถไปเจรจากับคนในทีมงานบริเวณนั้น ...

ได้ความจากชายหนุ่มคนนั้นตามข้างล่างเนี้ย ...

“เป็นกองถ่ายของ Typhoon จริงๆ สามารถเข้ามาได้ มีคนเกาหลีเยอะแยะเลย มาคุยกับเขายังได้เลย เนี่ยๆ เขาจะกินข้าวกันบริเวณนี้แหละ ตอนนี้กลับไปนอนพัก สี่โมงก็มากันแล้ว เค้าถ่ายหนังกันตอนกลางคืนทั้งคืนเลิกกันตอนเช้าบางทีก็เจ็ดโมงเช้าเลย ช่วงนี้เป็นฉากประจัญบานกันนะ”

“แล้วเห็นพระเอกมั๊ยอ่ะ พระเอกเป็นโจรอ่ะ หล่อมะ” เราแอบถามไปแบบอายๆ

“คนไหนเหรอ เหมือนๆกันไปหมด ดูไม่ออก เค้าดังมากเลยเหรอ ไม่เห็นได้ยิน” แป่วววว งื้อออ

เอาล่ะ แสดงว่าเรามาถูกที่แล้ว ...ถึงเวลาแผนสองแล้ว ...ขอกลับไปห้องพัก พักผ่อนเอาแรงก่อน ตอนเย็นๆเจอกัน แน่นอน ... ณ ห้องพักในค่ายทหารเรือ ไม่สามารถจะข่มตาหลับเอาแรงกันได้ ...เพราะมัวแต่ หัวเราะคิกคัก คิกคักกัน ตื่นเต้นรอเวลาจะได้เจอป๋ากัน ...จนเวลาล่วงเลยมา ...เป๊งงงงง เหง่ง... สี่โมงเย็น “คุณดลฤดี” ทะยานมุ่งหน้าสู่ “ท่าเรือทุ่งโปรง” โดยไม่ลืมที่จะหนีบ ทหารเรือที่เป็นบัตรผ่านทางไปด้วย ‘พี่ไปไหนน้องต้องไปล้วย’ หุ หุ หุ

เราเข้ามาแอบจอดรถอยู่ด้านที่ติดทะเลทางซ้ายและอยู่หน้ารถตู้ที่มีป้าย “Typhoon” แปะอยู่หน้ารถ ซึ่งเป็นมุมที่ดีไม่เกะกะ ใครๆ และมองเห็นภาพต่างๆได้ในมุมกว้างอย่างชัดเจน ...เรากลัวเรื่องการถ่ายภาพในสถาที่นี้มากๆเพราะว่าแน่นอนเค้าย่อมยังไม่ยอมให้ภาพหลุดออกไปจนกว่าการถ่ายทำจะเสร็จ ...พวกเราจึงทำได้แค่แอบถ่ายง่ะ งิ งิ

อีกแหละ ...น้องเนฯ ของเราทำหน้าที่เกินที่รับได้มอบหมาย ...เดินไปคุยกับคนนั้นที คนนี้ที จนได้ความว่าป๋ามีฉากถ่ายที่นี่น้อยกว่าที่กระบี่ ส่วนใหญ่แล้วที่นี่จะเป็นของลีจุงแจ ...ตบเข่าดังผาง ถึงว่าตาลีอยู่เมืองไทยนานจังไม่ค่อยจ่อมไปจ่อมมา เหมือนป๋า ...ป๋ามาถ่ายที่กระบี่ตั้งแต่ต้น ธันวาคมแล้ว ไปๆมาๆ ...ฮือๆๆ

ส่วนทางด้านพวกเราสาวๆก็ได้แต่คอยมองว่าใครจะมามั่ง ...จนกระทั่งมีหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านมา ...น้องน้ำใสเราเก่งภาษาเกาหลี รีบกลิ้งตามไปถาม แต่หนุ่มน้อยตอบกลับว่า “อะไรครับ” เปงภาษาไทยชัดเปรี๊ยะ เล่นเอาพวกเรา กรี๊ดลั่น ฮากระจายเลยอ่ะ ... รีบมุ่งหน้าตรงไปห้อมล้อมสุดหล่อแดนกิมจิพูดไทยคนนี้ไว้ ...กะว่า ...ฮึ่ม ฮึ่ม... ไม่รอดแน่ วันนี้

“เอ่อ ...มาหาชางโดงกอนค่ะ อยากเจอตัวจริง” มะรุมมะตุ้มกัน

“ครับๆ” งง ละซิ พ่อหนุ่ม อิ อิ

“วันนี้มีฉากถ่ายทำของ ชางโดงกอน มั๊ยคะ” หนุ่มน้อยเราดูตารางการทำงานซึ่งอยู่ในมือ แล้วบอกว่ากลับมาให้ใจเราชื้นแฉะว่า “วันนี้ ชางโดงกอน ไม่จำเป็น” ความหมายคือป๋าไม่มีฉากถ่ายวันนี้ ฮ่วยยย...

“แล้ว ชางโดงกอนอยู่ที่ไหนคะ” ยังๆ ยังไม่พอ ยังมะรุมมะตุ้มกันต่อไป

“บอกไม่ได้” อ้าว...ซะงั้น เลย... พ่อหนุ่ม แดนโสม วอนโดนซ้อมแหะ ...แล้วพ่อหนุ่มก็หัวเราะคิก คิก ลาจากไปทำงานต่อ แป่ววว...

แต่ดูเหมือน น้องเนฯ ของเราจะทำงานได้เวอร์คกว่า ล่าสุดไปจูงมือ ผู้จัดการฝ่ายสนับสนุนกองถ่ายคนไทยมาเลยอ่ะ ... มาถึงก็แนะนำกันเป็นการใหญ่เลย ...เราก็วางมาดให้ดูเป็นการเป็นงานซะงั้น แต่ถ้าน้ามูนมาด้วยนะ เราคงต้องชิดซ้ายตกทะเล ยอมแพ้มาดเข้มของอีน้า

“เราเป็นแฟนคลับของ ชางโดงกอน ค่ะ คืออยากจะเจอเค้าแล้วก็ฝากของเอาไว้ให้ อ่ะค่ะ ไม่ทราบว่าจะเจอได้มั๊ยคะ” เราทำตัวให้ดูน่าเชื่อถือหน่อย

“เอ่อ...คือว่าทางเราก็ทราบข่าวมาเหมือนกันค่ะว่ามีแฟนคลับขอเจอตัว ไม่ทราบว่ามีกี่คนคะ”

“มีแฟนคลับจริงๆ เยอะมากค่ะ แต่ไม่ได้มาเพราะว่ารอให้ทางคุณตอบกลับไปว่าให้เจอได้เมื่อไรค่ะ ประมาณ 30 กว่าคน” ในใจอยากบอกไปว่ามีเป็นร้อยๆ กัวตกใจไม่ยอมให้เจอตัวจะยิ่งไปกันใหญ่ไปกันโต ขนาดมากันแค่ 3-4 คนยังไม่รู้จะมีโอกาสรึป่าวเลย ...ความจริงป๋าน่าจะดีใจนะ ว่ามีแฟนคนไทยเยอะแยะรอแซ่บ

“พูดกันตรงๆเลยนะคะ เรามีตารางการทำงานของเราฝ่ายไทยแค่นั้นเอง ...ส่วนของเกาหลีเราไม่ทราบจริงๆเลยค่ะว่า จะมาเมื่อไรตอนไหน เราเพียงแต่อำนวยความสะดวกให้เค้าค่ะ”

“แล้วคุณเคยเจอตัวเค้ามั๊ยคะ เป็นไงบ้างอ่ะ หล่อป่าว” อดไม้ได้ที่จะถามคำถามนี้

“อืม... ผอมมากนะคะ ก็หล่อนะคะ แต่ผอมค่ะ เค้าค่อนข้างเงียบๆ ไม่ค่อยยิ้ม ตั้งแต่ทำงานร่วมกับเค้า เห็นเค้ายิ้มอยู่ครั้งเดียวเอง ตอนกำลังจะกลับ อาจจะเป็นเพราะว่าเครียดกับงานมั๊งคะ แล้วก็เจอกันห่างๆด้วยค่ะ ต่างคนต่างทำงาน แล้วค่อนข้างหนักเพราะถ่ายทำกันตอนกลางคืนจนถึงเช้า”

“แล้วตอนนี้เค้าไม่มีฉากถ่ายที่นี่เลยหรือคะ แล้วกลับไปแล้วหรือยัง” ถามต่อไปให้ได้ข้อมูลมากที่สุด

“ตอนนี้ไม่เห็นตารางเค้า แล้วก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่จะกลับไปแล้วหรือยังไม่ทราบจริงๆค่ะ หมายถึงว่าจะอยู่ที่กรุงเทพหรือกลับไปเกาหลี ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” เค้าตอบกลับมาได้ใจความมากที่สุดเหมือนกัน

“อืม...เราแค่อยากจะเห็นตัวจริงๆ พอรู้ข่าวว่ามากระบี่ก็ตามข่าวมาตลอด แต่ไปกระบี่ไม่ได้ พอรู้ว่ามาที่นี่เลยอยากมาเจออ่ะคะ น้องๆบางคนรอมา 5 ปีเต็มเลยค่ะ...แค่อยากเห็นตัวจริง แต่ไม่ได้อยากจะรบกวนการทำงานเค้าหรอกนะคะ คือพอจะทราบมาบ้างว่าเค้าเป็นคนจริงจังเวลาทำงาน แค่อยากดูอยู่ห่างๆก็ยังดีอ่ะค่ะ...งั้นเราฝากของเอาไว้ให้เค้าได้มั๊ยคะ ขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึกด้วยค่ะ”

“เอ่อ...งั้นรอแป๊บนะคะ ขอไปตามผู้จัดการฝ่ายเกาหลีก่อนค่ะ” เธอเดินหายไปซักพัก เดินไปไกลด้วยนะ แล้วเธอก็เดินกลับมาคนเดียว ...เรางี้ใจหายแว้บเลยอ่ะ

“เอ่อ...คือผู้จัดการทางเกาหลียังไม่ว่างค่ะ งั้นรับเรื่องไว้แทนนะคะ” ใจดีอีกแล้วง่ะ

“คือเราทำเค้กมาในนามของเวบ jangdonggun-club.com และก็มี card ปีใหม่ฝากให้เค้าด้วย ...เค้กเนี่ย เราอยากให้เค้าเห็นว่ามีแฟนคลับอยู่ที่นี่ แต่เค้าจะทานหรือไม่ก็ไม่เป็นไร เอาให้ Staff ในกองทานก็ได้ค่ะ” เราขอร้องเค้าให้ช่วยนิดนึง ไม่อยากเสียเที่ยว

“อ๋อ...ได้ค่ะ เดี๋ยวให้ทางเกาหลีเก็บเอาไว้ให้ได้ค่ะ” เค้ายินดีที่จะช่วยน่ารักจริง

“ส่วนอันนี้เป็นเสื้อยืดกับรูปของเค้า รบกวนคุณช่วยเก็บเอาไว้ให้เค้าเซ็นต์ชื่อหน่อยได้มั๊ยคะ แล้วเราจะมาเอาทีหลังโดยไม่รบกวนการทำงานของคุณเลยค่ะ”

“แล้วจะติดต่อไปนะคะ แต่อาจจะไม่ค่อยสะดวก เพราะว่าโทรศัพท์แถวนี้ไม่มีคลื่นด้วย”

“คุณบันทึกเบอร์เราเอาไว้ในเครื่องดีกว่าค่ะ เวลาโทรมาคุณจะได้รู้ว่าใคร” เค้าก็เลยบันทึกเบอร์เราเอาไว้ ส่วนเราก็จดเบอร์เค้าเอาไว้ คือเราบังคับแกมขอร้องเล็กๆว่าไม่ให้จดใส่กระดาษกลัวทิ้งไง ให้บันทึกเลย อิ อิ ...ชั่วร้ายนะยะ อียาย

“พวกคุณจะอยู่แถวๆนี้ก็ได้นะคะ แต่ระวังนิดนึงเผื่อมีอะไรเป็นอันตราย เครื่องมือเยอะแยะ เค้าจะเริ่มถ่ายก็ ทุ่ม สองทุ่ม ค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะ” เราบอกลาเค้าอย่างเสียดาย แงๆๆ

...ไม่รู้จะทำอะไรไปมากกว่านั้นเราได้หวังว่าจะเกิดเหตุการณ์พลิ๊กล็อค ...ก็ได้แต่เฝ้าสังเกตการณ์ผู้คนที่ทำงานอยู่แถวนี้ การเตรียมอาหารเย็นก็เป็นแบบบุฟเฟ่ คงเตรียมเอาไว้ให้นักแสดงและทีมงานมั้ง ...จนกระทั่งมีรถบัสทะยอยเข้ามาแต่ละคัน ...พวกเราก็จ้องตาเป็นมันคอยมองว่าป๋าจะมาจากคันไหน ...บางคนที่ลงมาจากรถแต่งกายเตรียมพร้อมเข้าฉาก บางคนก็แต่งตัวธรรมดา มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย หน้าตาเกาหลีม๊ากค่ะ

ซักพักเราก็สังเกตว่า คุณผู้จัดการฝ่ายไทยที่เราได้คุยกับเค้าเมื่อซักครู่เดินถือกล่องเค้กไปให้คนเกาหลีกลุ่มหนึ่ง แล้วเปิดกล่องเค้กดูด้วยความสนใจ อยู่นาน เห็นคุยอะไรกันอยู่นานพอสมควร...แล้วคุณผู้จัดการก็เดินตรงมาหาเรา ... ใจเต้นตึ๊กตั๊ก มีไรป่าวหว่า

“เอ่อ...เค้าไม่รับฝากหรือคะ” เรายิงคำถามไปก่อนเลย

“ป่าวค่ะ เค้าตื่นเต้นมากเลยค่ะ ที่มีคนเข้ามาในนี้ได้ คือเค้าเข้าใจว่าที่นี่เป็นที่ส่วนตัว” อ้าวที่นี่เมืองไทยนะคะ แล้วก็มีทหารเรือพาเข้ามานะคะ พูดเบาๆตรงประโยคสุดท้าย

“ส่วนเค้กเค้าจะเก็บใส่ตู้เย็นเอาไว้ให้คุณชางโดงกอนค่ะ คงไม่ทานเอาไว้ให้เค้าดูก่อน แล้วเค้าจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้” เฮ้ออออ ค่อยยังชั่วแหะ

“เค้าบอกว่าให้คอยดูเค้าถ่ายทำอยู่แถวๆนี้นะคะ จะได้บรรยากาศและความรู้สึกว่า เค้าอยู่ที่นี่ ด้วย” อืม...รู้สึกดีมากๆเลยอ่ะ เหมือนชางโดงกอนอยู่แถวๆนี้

“ขอบคุณมากนะคะ”

พวกเราตื่นเต้นดีใจกันใหญ่ ก็พักผ่อนไปตามอัธยาศัย ถ่ายรูปกันไปจนกว่าจะมีใครมาห้าม

ส่วนเราไปนั่งฟังเพลงอยู่ในรถ แอบสังเกตคนเดินไปเดินมา ...แล้วก็เห็นว่ามีหนุ่มสาวเกาหลีคู่หนึ่งเดินวนไปวนมา แล้วก็ลอบมองมาทางกลุ่มพวกเราตรงๆ...คงคิดในใจว่าพวกนี้เป็นกระเหรี่ยงมาจากไหนหว่าเข้ามาได้ไง ... เราก็แอบคิดออกมาดังๆกับกิม ก้อ ว่า “สงสัยคงอยากจะไล่เราออกไปมั๊งเนอะ ...มองอยู่ได้”

แต่ผู้หญิงคนเมื่อกี้ เดินมากับผู้หญิงวัยเดียวกันอีกคนนึง ตรงมาที่เราอยู่ ...เอาละวะ สงสัยจะไล่จริงๆแน่เลย...ทำไง ทำไง ...แล้วเราก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนที่มองเราตอนแรกพูดว่า “อันยองฮาเซโย” แล้วตามด้วยผู้หญิงอีกคน “สวัสดีค่ะ”

“อันยองฮาเซโย...ว้าววพูดไทยได้ด้วย” เราพูดสวัสดีพร้อมกับลุกขึ้นยืนทักทาย

“เอ่อ เป็นแฟน ชางโดงกอนเหรอค้า” สาวน้อยพูดไทยชัดมากถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แสดงว่ามาดี

“คนนี้เป็น Marketing ของที่นี่ค่ะ อยากจะขอสัมภาษณ์หน่อยได้มั๊ยคะ” สาวน้อยคนนี้เธอเป็นล่ามให้กับ Marketing Staff คนสวยคนนี้เพราะเธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย

“ชอบชางโดงกอนจากเรื่องอะไรคะ”

“ชอบจากเรื่อง All About Eve ค่ะ” สองสาวทำหน้างง ว่าเรื่องอะไรมีในโลกนี้ด้วยเหรอ

“เรื่อง ‘อีพพึเอ โมดึนกอต’ ไงคะ” สองสาวถึงบางอ้อ ...ไม่เคยรู้เลยว่ามีชื่อภาษาปะกิตปานนี้

“แล้วชอบมาตั้งแต่เมื่อไรคะ ชอบเพราะอะไรคะ” สาวน้อย Marketing ถามเป็นเกาหลี แล้วจดยิกเลย

“ชอบตั้งแต่ปี 2000 แล้วค่ะ ชอบเพราะหล่อ น่ารัก ฮะ ฮะ ฮะ” เรื่องจริงผ่านจอ

“แล้วชอบเรื่องไหนอีกคะ”

“ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ เรามีหนังของเขาทุกเรื่องเลย” มีทุกเรื่องไปก่อน ใครยังไม่มีเดี๋ยวไปตามมีทีหลังละกานนะ ชู้ววววว

“โอ้ โฮ ...แล้วชอบเรื่องอะไรเป็นพิเศษ ชอบเพราะอะไรคะ” ” สาวน้อย Marketing ยังจดยิกๆเป็นภาษาเกาหลี เราแอบมองเล็กๆ แต่อ่านมะออก

“ชอบเรื่อง Taegukki ค่ะ เราเพิ่งไปดูกันมาคนละ 3 รอบเฉพาะในโรงหนังค่ะ เรื่องนี้เล่นดีมาก จนได้รางวัล ชอบเค้าที่ความสามารถค่ะ” ขณะเดียวกันเราเอามือไปสะกิดน้องน้ำใสที่ตั้งถ้าจะตอบว่าป๋าหล่อมาก ชอบป๋าหล่อ ...คือเรารีบชิงตอบก่อนคำว่าป๋าหล่อจะออกมา ... คืออยากให้เค้าจดไปว่ามีคนชอบป๋าที่ความสามารถไม่ใช่เพราะว่าความหล่ออย่างเดียว ...แล้วบังคับดูกันคนละ 3 รอบเป็นอย่างน้อย อิ อิ บอกแล้วเดี๋ยวไปตามเก็บดูให้ครบ ฮี่ ฮี่ ฮี่

“แล้วเรียนภาษาเกาหลีหรือป่าวคะ แล้วจะไปเกาหลีด้วยมั๊ยคะ แล้วชอบเกาหลีมั๊ยคะ”

“ชอบบบค่ะ เรียนค่ะ เรียน แต่ยังใช้งานไม่ได้ดี เรียนๆ หยุดๆเป็นพักๆค่ะ” เดี๋ยวจะงง ว่าทำไมพูดไม่ได้เลย “แล้วเราก็วางแผนไปเกาหลีด้วยนะคะ ประมาณ autumn นี้ค่ะ” อย่างน้อยก็มีคนนึงล่ะที่ไปแน่ อิ อิ

“แล้วที่เรียนภาษาเกาหลี จะไปเกาหลี แล้วชอบเกาหลีด้วยเนี่ยเพราะว่าได้แรงบันดาลใจมาจาก ชางโดงกอน หรือเปล่าคะ?”

ทุกคนตอบพร้อมกันว่า “ช่ายแล้วค่ะ ได้มาจาก ชางโดงกอน” พากันหัวเราะคิกคัก

“คือว่าพวกเราชอบเค้ามากๆ เลยค่ะ ชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเค้า เรียนภาษาเกาหลี อยากไปเกาหลี มีหนังทุกเรื่องของเค้าเลยค่ะ เค้าเก่งค่ะมีความสามารถมากค่ะ และที่สำคัญคือเค้าหล่อม้ากกก แหะๆ” อดจะพูดคำนี้ไม่ได้เลย เราพากันหัวเราะคิก

“ตอนนี้ชางโดงกอน ถ่ายหนังเรื่อง Typhoon อยู่คงจะออกปีหน้า รอดูพร้อมๆกันนะคะ” ล่ามสาวแปลออกมาจาก สาวน้อย Marketing

“งั้นขอถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกหน่อยนะคะ” น้องเนฯ นอกจากจะทำหน้าที่เป็นนักข่าวแล้วยังมาเป็นตากล้องให้อีกด้วย

“ขอบคุณมากค่ะ ...เอ่อขอ e-mail ด้วยนะคะ จะส่งรูปไปให้ค่ะ” แล้วก็ช่วยกันหากระดาษมาจด น้องกิมเสียสละเอาหนังสือ TGG มาให้เขียน e-mail

แต่สาวน้อยกลับบอกว่า “ไม่ดีหรอก เราไม่ใช่ชางโดงกอน เขียนบนนี้ได้เหรอ เราคิดว่ามันสำคัญนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เขียนได้ ไม่ใช่ชางโดงกอนก็เขียนได้ค่ะ” คุณก็สำคัญคะ อย่างน้อยๆคุณก็จะเป็นสะพานเชื่อมพาพวกเราไปหา ‘ชางโดงกอน’ ได้ หุ หุ หุ ...อียาย ชั่วร้ายอีกแล้วแก

...แล้วพวกเราก็ซึมซับบรรยากาศในกองถ่ายช่วงพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ...เก็บภาพในบริเวณกองถ่ายราวกับ ณ ที่แห่งนี้มีเงาของ ‘ชางโดงกอน’... ทัศนาเหล่าดารานักแสดงและทีมงานที่เข้าแถวต่อคิวเตรียมรับประทานอาหารเย็น ... แล้วโบกมือลากันไปด้วยหัวใจที่อิ่มเอมถึงแม้ว่าผิดหวังอีกครั้งก็ตาม

Create Date : 30 กรกฎาคม 2548

Last Update : 4 กันยายน 2548 20:22:04 น.

0 comments

Counter : 288 Pageviews.