ต้องฤทธิ์รัก...อุมาริการ์

ปกหลัง...ในที่สุด...ชาวซอยทองคำสิบเอ็ดก็มีเพื่อนบ้านคนใหม่ย้ายมาอยู่ด้วยแต่เธอมาพร้อมกับข่าวฆาตกรโรคจิตมือสับออกอาละวาดในชุมชน!ทุกคนเลยสงสัยว่าหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในเรือนหอร้างเป็นใครกันแน่ปอบหยิบ...แม่มด...หรือ...ฆาตกรโรคจิตนักหั่นศพ!

ต้องรักเป็นหญิงสาวธรรมดาที่มีอาชีพไม่ธรรมดา เลยมีลูกนัยน์ตา แขน ขาไปถึงหัวปลอมโชกเลือดเป็นของแต่งบ้าน และเรื่องนี้คงไม่ใช่ปัญหาถ้าเธออยู่คนเดียว แต่จู่ๆ ต้องรักก็มี พันฤทธิ์ชายหนุ่มผู้ลึกลับมาเป็นเพื่อนร่วมบ้านอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเขามาพร้อมกับแผงอกหนั่นแน่นและซิกซ์แพ็กละลายใจที่ทำให้เธอใจละลายแต่พฤติกรรมของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวสงสัยว่าเขาเป็นใครกันแน่ นักข่าว(ที่จะทำชีวิตเธอพัง) หรือ...ไอ้โรคจิต(ที่รอสับเธอเป็นท่อนๆ)

ต้องรักควรจะทำอย่างไรกับพันฤทธิ์ดี

๑.เล่นงานเขาจนสลบแล้วจับมาเป็นแบบหล่อหุ่นอย่างที่ฝันไว้เป็นอย่างแรก

๒.เป็นแฟนกันก่อนเรื่องอื่นช่างมัน เพราะเธอ ‘ต้องฤทธิ์รัก’ เข้าให้แล้ว

๓.ตามล่าหาความจริงของเขาให้ได้

๔.ถูกทุกข้อ

อ่านจบ...เป็นหนึ่งในชุดเดียวกับบ้านตุ๊กตาค่ะเรื่องนี้เป็นเรือนหอร้างของคู่รักคู่หนึ่ง ซี่งต้องรักเป็นเพื่อนสนิทกับฝ่ายหญิงอาชีพของเธอทำเอาชาวบ้านหวาดผวาและเป็นสาเหตุที่ต้องย้ายที่อยู่บ่อยๆรวมไปถึงการต้องรักษาความลับของลูกค้าอีกด้วย แถมยังชอบแต่งตัวสไตล์กอธิคนอนกลางวันและทำงานตอนกลางคืน...ทำให้ต้องรักกลายเป็นแม่มดในสายตาชาวบ้านอย่างสมบูรณ์แบบ

พันฤทธิ์...เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านร้างร่วมกับต้องรักอย่างบังเอิญแบบไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปซะด้วย เพราะเขามีเป้าหมายสำคัญกับการตามหาอะไรบางอย่าง...

ทั้งสองอยู่ร่วมบ้านกันอย่างสันติ(เหรอ?) ท่ามกลางหัวคน แขน ขาโชกเลือดลูกตาถลน และสัตว์เลี้ยงแสนรักของต้องรักนามว่า “ติ๊ดตี่” งูหลามทองตัวเขื่องทั้งคู่ต่างก็มีความลับที่ปกปิดกันต่างก็ระแวงกันว่าเขาหรือเธอคือฆาตกรโรคจิตฆ่าหั่นศพหรือไม่แต่เสน่ห์ของฝ่ายตรงข้ามก็เย้ายวนเกินห้ามใจ รักหลอนๆเลยเกิดขึ้น 

“คุณบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วแน่ๆที่เอาไอ้เหลือมตัวเบ้อเริ่มแบบนี้มาเป็นสัตว์เลี้ยง”

“มันไม่ใช่งูเหลือม แต่เป็นงูหลาม และฉันไม่ได้บ้า คุณนั่นแหละบ้าทั้งบ้า ทั้งใจร้าย ที่คิดจะฆ่างูตาดำๆได้ลงคอ มานี่มาติ๊ดตี่”

“ฮึ! งูตาดำๆช่างพูดนักนะแม่คุณ ไหนเมื่อตอนเย็นคุณยังบอกอยู่เลยว่าคุณกลัวงูจะแย่อยู่แล้ว”

“ฉันกลัวงูตัวอื่นที่ไม่ใช่ติ๊ดตี่ มานี่เร็ว ติ๊ดตี่มาหาแม่นี่”

ตัวละครอื่นๆในเรื่อง ก็มีทั้งจากเรื่องบ้านตุ๊กตา(แต่ไม่ต้องกังวลไปค่ะ สามารถอ่านแยกได้อย่างสบาย)เพื่อนบ้านร้ายกาจน่ารังเกียจอย่างโชติ แม่บ้านสุดฮอตอย่างกลอยใจที่ต่างก็มาสร้างสีสันและความเอือมระอากับนิสัยบางอย่างไหนจะฆาตกรโรคจิตที่มีการสับขาหลอกให้คนอ่านไขว้เขวไปหน่อย แต่พอเฉลยออกมาคือ...รู้สึกผะอืดผะอมกับการกระทำของฆาตกรโรคจิตนี่มากๆ

เรื่องนี้ก็ยังคงความเป็นอุมาริการ์ไว้อย่างเหนียวแน่น ความเซ็กซี่ของตัวละครที่ไม่ต้องอธิบายมากแต่คนอ่านจิ้นกระจายยิ่งตอนบทส่งท้าย...อ๊ายยย เค้าไปทำไรกันที่โรงหนังอ่ะ?!? มุกตลกร้ายที่โผล่มาทีเล่นเอาทั้งฮาปนเครียดเพราะมันคือเรื่องจริง 555

“ว่าแต่คุณเถอะ ไปได้แผลพวกนี้มาได้ยังไง”

“คุณจะถามไปทำไม”

“เพราะฉันไม่คิดว่าคนดีๆที่ไหนจะมีแผลแบบนี้ได้ ถ้าไม่ใช่ตำรวจ” ...“และฉันก็ไม่คิดว่าคุณจะเป็นตำรวจ”

“ทำไม”

“เพราะคุณไม่ใส่เสื้อยืดขาวขลิบคอสีเลือดหมูแล้วคุณก็ไม่มีพุงห้อยอยู่เหนือเข็มขัดด้วย” อ่านถึงตรงนี้ปล่อยก๊ากเลย

บ้านผีสิง หญิงชุดดำ และ...เอิ่ม...หนุ่มล่ำซิกซ์แพ็ก

ชอบเลยค่ะ...เซ็กซี่เล็กๆ หลอนนิดๆ แหยงหน่อยๆด้วย 555อ่านจบแล้วหันไปมองหน้าปกอีกครั้ง...กำลังจินตนาการว่า...โคมไฟที่ห้อยอยู่หน้าปกถ้าห้อยแขน ห้อยขาที่เลือดย้อยๆ จะเป็นยังไงนะ...เหวออออออ