61>>>ข้าบดินทร์...วรรณวรรธน์

ข้าบดินทร์...วรรณวรรธน์

ปกหลัง... (เล่ม 1)“ลำดวนเอย...เจ้าจงรู้ว่าหัวใจดวงนี้ของพี่มันถูกมาลัยดอกลำดวนของเจ้า

รัดร้อยไว้แน่นจนไม่เหลือพื้นที่ให้คนอื่นมาแทรกได้อีกแล้ว

เจ้าอย่าได้ระแวงอันใดในตัวพี่อีกเลย”

“พี่เหมพูดเช่นนี้จะแกล้งให้ฉันสำลักคำหวานของพี่จนขาดใจอยู่ตรงนี้ใช่ไหม”

“จะต่อว่าพี่ทำร้ายเจ้าด้วยคำพูดได้อย่างไร

เพราะเท่าที่ออกเอ่ยไปทั้งหมดยังไม่ที่เท่าเศษเสี้ยวความรู้สึกที่พี่มีต่อเจ้าเลยหนา”

ไม่พูดเปล่า...ยังก้มหน้ามาควานหาคำตอบจากคนขวยอาย

“อย่างนี้...ฉันจะพยายามเชื่อคำของนายทหารสักครั้งก็ได้”

“เชื่อพี่เถิด...อยากให้เจ้ารู้ว่าพี่คิดถึงเจ้าอย่างไร

ทำคิดและทำทุกอย่างตรงกับหัวใจพี่ทั้งสิ้นเจ้าลำดวน”

ดูสิเจ้าเอียงอายทั้งคำพูดเช่นนี้แล้วพี่นี้จะมีหัวใจเหลือให้ใครได้อีก

ลำดวนเอยอานุภาพความรักพี่ก็เพิ่งประจักษ์ยามนี้เองว่า

มันห่วงหามันอาทรหัวใจรอนรอนมันรุมเร้ารุนแรงเพียงไหน

ใจเจ้ารู้ใช่ไหมหากมิใช่หน้าที่ไปสู้ศึกเพื่อแผ่นดินพี่จะไม่ยอมจากเจ้าไปไหนเลย

“ครูบาอาจารย์ทั้งหลายวันนี้อ้ายเหมคนนี้ขอนำวิชาที่ร่ำเรียนมา

วิชาที่ข้ามิเคยหลงลืมหมั่นทบทวนฝึกปรือตลอดสิบปีที่อยู่กลางป่าดงช้าง

ขอข้าได้นำมาใช้ให้ทุกคนประจักษ์ให้รู้ว่าข้าก็ศิษย์มีครูเช่นกัน”

เหมจับดาบสองมือมาดมั่นวาดเหวียงเหนือศีรษะประกาศตน

ข้า...ศิษย์มีครูมีเพลงดาบอาทมาตเป็นศักดิ์คู่กาย !

ปกหลัง...(เล่ม2) เมื่อได้พบเจ้าพี่ก็รู้แล้วว่าชีวิตพี่ไม่ได้มีเคราะห์กรรมเสียอย่างเดียว

แต่มันมีแสงสว่างของโชคชะตารอพี่อยู่เช่นกัน

เจ้ามิต้องพูดอันใดดอกเพียงเห็นเจ้าเก็บมาลัยไว้ไม่ห่างกายแต่วันนั้น

พี่ก็รู้แล้วว่า...สิ่งที่อยู่ในหัวใจเจ้าคือสิ่งใด

เจ้าเก็บมาลัยของพี่ก็เหมือนเจ้าไม่รังเกียจรับฝากใจพี่ไว้กับตัว

สุดหัวใจพี่แล้วที่ได้บอกรักกับเจ้าตามตรง

แล้วรับรู้ความทั้งหมดว่า...ใจเจ้าก็เฝ้าร่ำเรียกคำนี้อยู่เช่นกัน

ลำดวนเอยเคยตระหลบกลิ่นอายอบสบนาสา

นึกถึงนาฏกลิ่นบุหงาจำจากเฝ้าเจ้าถวิล

รวยรื่นคืนจันทร์เจ้าพี่ปรารถนาเพียงยุพิน

ห่างไกลเพียงห่างถิ่นหวังเพียงเจ้าเฝ้าคะนึง

ข้าเป็นข้าบดินทร์พ่อข้าเป็นพระยาถือน้ำพิพัทสัจจา

พ่อข้าสอนว่า“ถึงเจ้าจะเกิดเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน

เจ้าจงรู้ว่าแผ่นดินให้อะไรกับเจ้าและตัวเจ้าเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด

จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน

เป็นข้าแห่งบดินทร์อันร้อยรวมศรัทธา ความกล้าหาญความรัก ความภักดี ไว้ในดวงใจเดียวกัน”

อ่านจบ...เรื่องนี้เกิดขึ้นในยุคสมัย ร.3ซึ่งเป็นช่วงที่มีชาวยุโรปหลากหลายเชื้อชาติเข้ามาติดต่อกับสยามพ่อของพ่อเหมเป็นเจ้าพระยาที่ดูแลจัดเก็บค่าระวางเรือและไม่ค่อยชอบพวกวิลาศมากนักเพราะคิดว่าพวกนี้มักจะเข้ามาตักตวงผลประโยชน์จากสยามซะมากกว่าที่จะจริงใจด้วย ด้านพ่อเหมพระเอกของเราดันสนใจในภาษาวิลาศและร่ำเรียนจนพอที่จะสื่อสารได้แถมยังแอบไปฝากตัวเรียนวิชาอาทมาตโดยที่ท่านพระยาไม่ค่อยจะเห็นด้วย

จากคุณชายมีบ่าวไพร่มากมายต้องกลายเป็นตะพุ่นหญ้าช้างเพราะเจ้าคุณพ่อถูกใส่ร้ายว่าฆ่าวิลาศตายทำให้โดนทำโทษริบเรือน ริบทรัพย์สินทั้งหมด และลงเป็นตะพุ่นทั้งครอบครัวในวันที่ใครๆต่างก็สาปแช่งก่นด่ามีเพียงเด็กหญิงตัวเล็กที่ชื่อลำดวนเท่านั้นที่หยิบยื่นน้ำใจให้แม้จะดูเล็กน้อยแต่กลับยิ่งใหญ่ในหัวใจของพ่อเหม (ตอนนี้น้ำตาไหลพรากเลยค่ะ)

ในเรื่องมีการเล่าถึงประวัติศาสตร์ต่างๆ และอ้างอิงถึงบุคคลสำคัญหลายๆท่านทำให้ได้รับความรู้ไปพร้อมๆกับความบันเทิงบางเรื่องเป็นเรื่องที่เคยได้เรียนมานานจนลืมบางเรื่องก็เป็นเรื่องใหม่ที่ไม่เคยรู้มาก่อน และการบรรยายถึงวิชาของกองอาทมาตและเรื่องของช้างทำได้ละเอียดจนมองเห็นภาพตามได้อย่างไม่ติดขัดยิ่งตอนพระเอกอยู่กับช้างคนอ่านสามารถหลับตาจินตนาการถึงได้ชัดเลยค่ะ

พระเอก...เป็นแบบอย่างที่ดีของลูกผู้ชายนักสู้ รักศักดิ์ศรีไม่ย่อท้อแม้โชคชะตาจะพลิกผันไปบ้าง แต่ความมุมานะ บากบั่น ความตั้งใจ วิริยะอุตสาหะ จิตตะ วิมังสา เอ๊ยยยยย ไม่ใช่แล้ว แหะๆคือจากคนที่มีครบจนเกือบจะเกินกว่าคนทั่วไป กลายเป็นคนที่ต่ำต้อยยิ่งกว่าไพร่เคยนอนบนฟูกหนานุ่มกลับต้องนอนกลางดินกลางทรายเคยนั่งเรียนหนังสือฝึกวิชากลับต้องมาตัดหญ้าให้ช้างกิน แต่เนื้อแท้ของความเป็นคนไม่เคยหายเพราะความรักดี ใฝ่รู้และการสั่งสอนที่ดีจากพ่อแม่ ทำให้คนที่แทบไม่เหลืออะไรกลับพลิกขึ้นมาได้อีกครั้ง พ่อเหมรูปทองฉลาดคิด ฉลาดทำแม้บางครั้งจะดูวู่วามไปหน่อยแต่การเสียสละของพ่อเหมทำให้อีกหลายชีวิตไม่ต้องสูญเสีย ถือว่าเป็นวีรบุรุษในเงามืดเลยค่ะ

นางเอก...จากเด็กตัวเล็กๆที่เคยได้รับน้ำใจจากคุณพี่เหมที่มักจะเอาของอร่อยๆมาฝากเสมอแม่ลำดวนเป็นลูกสาวคนสุดท้องในบ้าน เป็นคนกล้าพูด กล้าตัดสินใจยึดถือความถูกต้องเป็นหลัก มีน้ำใจดีงามและเพราะน้ำใจของลำดวนเด็กสาวที่ยังไม่ทันได้ตัดจุกในวันนั้นเป็นสิ่งหนึ่งที่ประทับอยู่ในใจพ่อเหมไม่รู้ลืม

ตัวละครอื่นๆทั้งที่มีตัวตนจริงและที่แต่งขึ้น ต่างก็มีบทบาทมีจุดเริ่มต้นและจุดจบแตกต่างกันไป ที่ชอบมากเลยคือคนเขียนไม่ทิ้งตัวละครค่ะเก็บรายละเอียดและบทสรุปของแต่ละคนได้ครบถ้วน นอกจากตัวละครที่เป็นคนแล้วแม้แต่ช้างอย่างแม่พังโตช้างคู่ใจของพ่อเหมก็น่ารักจริงๆ

ยามรบก็ให้รู้สึกตื่นเต้นประหนึ่งไปรบซะเองยามรักก็ให้รู้สึกเขินๆราวกับว่าเป็นแม่ลำดวน 555 เรียกว่ามีอารมณ์ร่วมด้วยทุกฉากทุกตอนแม้แต่ตอนจบ...แทบร้องออกมา...นี่พ่อเหมช่างกล้า...แต่ก็สะใจดีค่ะ

เป็นรีวิวที่ยากจริงๆ บอกเล่าความรู้สึกตัวเองได้ไม่หมด อธิบายไม่ถูกเอาเป็นสั้นๆ ว่าชอบมากค่ะ สุดท้ายฝากไว้กับถ้อยคำสั่งเสียของพระยาบริรักษ์...

“เหมเอย...อย่ามองสิ่งใดไม่พ้นฝ่ามือชีวิตของเรามิใช่ตัวเราเพียงคนเดียว แต่จงมองไปถึงคนรอบข้างแล้วยังคนที่จักอยู่ต่อไปในภายภาคหน้า ถึงเจ้าจักเกิดเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดินแต่เจ้าจงรู้ว่าตัวเองมีความหมายต่อแผ่นดินแผ่นทรายเพียงใดพ่อเติบใหญ่มีตำแหน่งราชการเป็นถึงพระยาถือน้ำได้ ก็เพราะพ่อรับราชการเพื่อแผ่นดินมิใช่กระทำเพื่อฝ่ามือตน ถึงเราทนเจ็บปวดครั้งนี้ แต่ทำให้แผ่นดินดำรงอยู่ไปแม้ตายท่ามกลางเสียงสาปส่งพ่อก็ถือว่าได้กระทำการทดแทนบุญคุณแผ่นดินด้วยความบริสุทธิ์ใจ”

Create Date : 21 มิถุนายน 2558 Last Update : 21 มิถุนายน 2558 19:29:45 น. Counter : 2570 Pageviews.		6 comments
Share Tweet