ปกหลัง...ชั่วชีวิตที่ผ่านมาของบุรุษผู้ได้ฉายาว่า‘เทพมารหลันชิง’ไม่เคยพบพานช่วงเวลาที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นสุขผู้คนที่เข้าหาเขาล้วนหวังร่วมสัมพันธ์เพื่อหนุนให้มีพลังยุทธ์เลิศล้ำเขาจึงไม่เคยไว้ใจผู้ใด

กระทั่ง เขาแฝงตัวเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์สกุลกวนเพื่อล้วงความลับบางอย่าง...ประมุขสกุลที่ปฏิบัติต่อเขาดุจพี่น้องแท้จริงและการได้ใกล้ชิดเด็กน้อยท่าทางปัญญาอ่อนคนหนึ่งกลับก่อให้เกิดความสุขขึ้นในใจทว่าเพียงไม่นานช่วงเวลานั้นก็ต้อง สิ้นสุดลงเมื่อตระกูลกวนถูกฆ่าล้างสกุล...เหลือเพียงเด็กน้อยผู้นั้น

ต่อให้ต้องลำบากเพียงไรเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องนางให้รอดพ้นจากอันตรายในยุทธภพเพราะนางคือความสุขเดียวที่เขามีแม้จะรู้ดีว่าอดีตอันโสมมของเขาและการเป็นหนึ่งในตัวต้นเหตุที่ทำให้นางกลายเป็นกำพร้า...อาจทำให้นางไปจากเขาในสักวัน!

อ่านจบ...รีวิวยากค่ะ 555

บอกได้แค่ว่าสงสารเห็นใจและอนาถใจกับชะตากรรมของหลันชิงมากไม่ได้อยากเลวแต่ถูกบังคับให้เลวไม่ได้อยากฉาวโฉ่แต่ก็มีเรื่องเข้ามาหาไม่ได้ขาด ชีวิตที่มีแต่เรื่องเจ็บปวดบาดแผลในใจสาหัสสากรรจ์ขนาดที่กลายเป็นหวาดระแวงและจิตจากหนุ่มรูปงามกลิ่นกายเย้ายวนที่ยั่วยวนให้ทังบุรุษและสตรีหลงใหล แต่เมื่อมีต้านิวเด็กน้อยปัญญาอ่อนที่ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลก็ไม่เคยพูดอีกเลยเด็กหญิงคนนั้นเหลือเพียงเขา และเขาก็เหลือเพียงต้านิวเท่านั้น

หลันชิงเลี้ยงดูต้านิวอย่างดี ทำทุกอย่างให้แบบริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมนั่นแหละเขาแทบจะไม่ฝึกให้เด็กน้อยช่วยเหลือตัวเองได้เลยจนกระทั่งอีกสิบปี...พี่ชายของหลันชิงก็ตามหาหลันชิงพบทำร้ายต้านิวและคุมตัวหลันชิงไป ทรมานกับการลงทัณฑ์ต่างๆนับปีจากหลันชิงที่รูปงามกลายเป็นคนที่มีแผลเป็นเต็มตัวเต็มหน้าจากจิตใจที่มีส่วนดีเหลืออยู่บ้างกลายเป็นวิปริตจากที่แค่เคยฉาวโฉ่เรื่องกามโลกีย์กลายเป็นปิศาจร้ายเขาไม่กล้ากลับไปหาต้านิวอีกต่อไปแล้ว

แต่ต้านิวเด็กน้อยปัญญาอ่อนไม่ยอมพูดคนนั้นหลังจากถูกทำร้ายก็กลับกลายมาเป็นปกติ นางเรียนยุทธ์เพื่อที่ไว้ใช้ปกป้องหลันชิงรอแล้วรอเล่า ผ่านไปปีแล้วปีเล่าหลันชิงก็ไม่กลับมา...เมื่อเขาไม่กลับมานางก็จะตามหาเขาเอง...

หนึ่งเด็กโง่งมกับหนึ่งคนจิตวิปริต...แต่กลายเป็นเติมเต็มให้กันและกันอ่านแล้วรู้สึกอึ้งๆ มันอึนๆ บอกไม่ถูกค่ะ คือมีหลายฉากหลายตอนที่อ่านแล้วน้ำตาซึมแต่บางตอนอ่านไปก็ดูขาดๆเกินๆ ขาดเหตุผลไปหน่อย แต่ถามว่าชอบเรื่องนี้มั้ย ชอบค่ะเห็นความซับซ้อนทางอารมณ์ของพระเอกที่ถึงขนาดเคยคิดจะให้นางเอกตายซะตั้งแต่ตอนที่ยังมีความรู้สึกดีให้เขาอยู่เพราะเขาคงรับไม่ได้ถ้าต้านิวจะเกลียดเขาชะตากรรมที่ไม่รู้ว่าหลันชิงทนได้ยังไง(คนอ่านยังแอบเบ้หน้าเล็กๆ) คือทั้งเรื่องนี่เห็นใจพระเอกมากดราม่ากับพระเอกที่ไม่รู้ทำบาปทำกรรมอะไรเอาไว้ถึงได้เจอขนาดนั้นขนาดนางเอกถูกฆ่าล้างตระกูล เป็นเด็กปัญญาอ่อนตั้งสิบสองปีกลายเป็นคนใบ้สิบปี...ยังทำให้เราสงสารได้ไม่เท่าพระเอกเลยนะเลยคิดว่าบทสรุปตอนจบของเรื่องเป็นแบบนี้ดีแล้ว ดีสำหรับทั้งคู่จริงๆค่ะ