ปกหลัง.. ‘เสวียนเยี่ยเหยา’ทารกน้อยที่เกิดจากร่างไร้วิญญาณของมารดา ทำเอาบ่าวไพร่ขวัญหนี คิดว่าเขาเป็นภูตผีเติบโตเป็นชายหนุ่มผู้องอาจ กระหายเลือดในยามทำศึก จนได้รับฉายา ‘แม่ทัพปีศาจ’แห่งซีอิ่น ใครเลยจะรู้ว่า ฉายา ‘ปีศาจ’ที่ว่านั้น ยังน้อยเกินไปเมื่อเทียบกับตัวตนอันแท้จริงของเขา

ผู้คนทั่วหล้าต่างพากันเกรงกลัวแม้ได้ยินเพียงชื่อ ทว่า ‘เยี่ยนเหยากวง’กุนซือสาวแห่งไป่ติ้งกลับกล้าต่อกรกับเขาด้วยแผนการอันแยบยล นับเป็นครั้งแรกที่ปีศาจอย่างเขาได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้อันหอมหวานความพ่ายแพ้ซึ่งมีฤทธิ์มอมเมาให้เขายิ่งอยากรู้จักนางมากขึ้น ใกล้ชิดนางให้มากขึ้นสำหรับคนที่รักแผ่นดินเกิดยิ่งกว่าตัวเองอย่างนางแล้วเขาจะใช้เล่ห์กลอันใดทำให้นางเปลี่ยนใจมาภักดีต่อศัตรูอย่างเขาได้บ้างเล่า

อ่านจบ...หลากรส หลากอารมณ์มากค่ะ...เปิดเรื่องมากับการชิงไหวชิงพริบกันของพระเอกและนางเอกที่ฝ่ายหนึ่งคือแม่ทัพปีศาจท่านอ๋องแห่งแคว้นซีอิ่น แม่ทัพผู้เกริกไกร อีกด้านคือสตรีที่มีศักดิ์ฐานะกึ่งๆสาวใช้และน้องสาวบุญธรรมและยังควบตำแหน่งกุนซือขององค์ชายรัชทายาทแห่งไป่ติ้ง ความฉลาด ความซื่อสัตย์ความหาญกล้าและคิดถึงแต่ส่วนรวมของเหยากวง ทำให้เสวียนเยี่ยเหยายิ่งอยากได้นาง... นางผู้สงบเยือกเย็นแม้จะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา...

“...ท่านอ๋อง หากปีศาจมีความสามารถก่อไฟได้โดยมิต้องใช้หินไฟและมีกายทิพย์ที่ไม่บุบสลายเช่นนี้ จะว่าไป...เป็นปีศาจก็ไม่แย่เท่าไรนะ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“ข้าไม่คิดว่าเจาจะโง่ถึงขั้นคิดจะช่วยข้า”...“ต้องให้ข้าไม่อยู่ในโลกนี้แล้วจึงจะบังเกิดยุคแห่งสันติสุขที่เจ้าปรารถนา”

“อย่างนั้นหรือท่านอ๋องไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่าน้ำสามารถพยุงเรือได้ก็สามารถทำให้เรือจมได้หรือ สำหรับไป่ติ้งแล้ว แม่ทัพปีศาจเปรียบเสมือนภูตผีปีศาจแต่สำหรับซีอิ่นแล้วแม่ทัพปีศาจกลับเป็นเทพเจ้า หากท่านอ๋องสามารถยึดคติรักษาความสันติในใต้หล้าท่านอ๋องย่อมเป็นเทพเจ้าแห่งดินแดนกลาง”

แต่โชคชะตาไม่ได้ทำให้ทั้งสองครองคู่กันได้ง่ายนัก...ท่านอ๋องต้องผจญกับการหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่เขาเฉยชาต่อยศถาบรรดาศักดิ์ต่างๆ เหยากวงก็ต้องเลือกระหว่างความกตัญญูกับความรัก...แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้นางเลือกข้างความรัก...แต่ความรักกลับไม่สวยงามอย่างที่ฝันไว้กว่าจะได้อยู่ด้วยกันยากแสนยากพอได้อยู่ด้วยกันเพียงนิดเดียวกลับต้องพรากจากกัน...ชะตาของราชันอเวจีผู้ครองแดนไร้สิ้นสุด ปกครองพญายมสิบตำหนักผู้ดูแลความตายของมนุษย์กับดวงดาวแห่งสวรรค์อย่างเหยากวงที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงทำให้ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ไม่ว่าจะเป็นแดนมนุษย์ อเวจี หรือแม้แต่สวรรค์...

“ท่านอ๋อง...แม้ว่าโชคชะตาจะกำหนดให้เราไม่ได้พบกันอีกข้าก็...จะไม่ยอมแพ้...แม้ว่ากลางวันกับกลางคืนจะไม่อาจดำเนินไปพร้อมกัน...แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมีช่วงเวลาบรรจบผลัดเปลี่ยน...ข้าจะรอรอให้ถึงเวลานั้น แม้ได้เห็นเพียงแวบเดียว...ก็เพียงพอให้ข้าอดทนรอ...อีกพันปี...”

เรื่องนี้พระเอก นางเอกโดนกลั่นแกล้งจากคนเขียนหนักค่ะ โดยเฉพาะนางเอก นางถึก นางทนจริงๆถึงขนาดนั้นก็ยังรักษาจิตใจดีงามและคิดถึงแต่ส่วนรวมได้อย่างไม่บกพร่องเลยส่วนพระเอก...แค้นหนัก ก่นด่าสวรรค์ ชิงชังโชคชะตา และพร้อมจะทำทุกวิถีทางจะให้ฆ่าอีกกี่ศพ จะให้ทำลายล้างอีกกี่เมือง จะให้รับโทษทัณฑ์อีกเท่าไหร่ก็ยอม...ขอแค่ให้ได้รักได้ครองคู่กัน...เท่านั้น

จุดพีคช่วงท้ายเล่ม 1 ทำเอาเสียน้ำตาค่ะ...รันทดกับความรักที่เป็นไปไม่ได้ของทั้งคู่อินถึงขนาดแอบต่อว่าสวรรค์(จริงๆต้องต่อว่าคนแต่งสินะ)ว่าช่างใจร้ายใจดำเหลือเกินทรมานคนอ่านสุดๆ ทั้งพระเอกนางเอกต่างถูกเคี่ยวกรำอย่างสะบักสบอม...ในช่วงเล่ม 2พันปีหมุนผ่านกลับมาพบกันอีกครั้ง...ท่านอ๋องที่กลายเป็นราชันอเวจีอย่างเต็มตัวลืมความทรงจำครั้งเป็นมนุษย์จนหมดสิ้น...ส่วนเหยากวงกลับมาเกิดในนามของแม่ทัพปีศาจปกป้องดูแลแผ่นดินและประชาชนหวังจะเห็นความสงบสุขให้เกิดขึ้น ส่วนตัวมองว่าเล่มสองอ่านได้เรื่อยๆค่ะมีบีบหัวใจคนอ่านอยู่บ้าง... อย่างตอนจบ...แค่รู้สึกน้ำตาคลอเฉยๆค่ะ เพราะมันไหลพรากพีคสุดๆไปแล้วตอนเล่มหนึ่ง เอาเป็นว่าชอบมากค่ะ สนุกตื่นเต้น...เอาใจช่วยพระเอกนางเอกมาก ดราม่าจนทำให้น้ำตาร่วงได้อีกต่างหาก...

‘เพื่อสัญญามั่นพันปีข้าขอความปรานีจากสวรรค์

ยอมใช้สิบชาติสร้างสมกุศลกรรม ให้บารมีนั้นแลกกับโชคชะตา

ปรารถนาเพียงหนึ่งพบสบตา ขอให้ฝันถึงทุกคืนวัน

ข้ายอมแม้วิญญาณแหลกสลาย ขอเพียงได้พบเจอท่าน’

ปล...รีบพุ่งตัวไปร้านหนังสืออย่างไวค่ะ...แบบว่าหน้าปกเหมือนเฮียฮั่วสุดที่รักซะขนาดนี้ พลาดได้ไง 555