ฝึกเป็นเด็กแว๊น

ไม่รู้อะไรดลใจนะคะ อยู่ดี ๆ ก็อยากขี่มอเตอร์ไซค์เป็นเด็กแว้นซะแล้ว
สงสัยเดินไปซื้อของทุกวัน พอเริ่มแก่ขึ้นก็เลยขี้เกียจเดิน แต่บัวยิ้มไม่เคยขี่มอไซค์มาก่อน บวกกับรูปร่างบอบบางน้อง ๆ ช้างของบัวยิ้ม ทำให้ตัดสินใจอยู่นาน แต่คนเราต้องมีความพยายามใช่มั๊ยคะ ก็เริ่มเลยไปดูรถก่อน
พอได้คันที่ต้องการก็สั่งเปลี่ยนโช๊คใหม่ ใหญ่ขึ้นทันที คนขายก็งง รถใหม่ไม่ต้องเปลี่ยนโช๊คหรอกพี่ เราตอบว่า เอาเหอะน้องพี่ไม่มั่นใจโช๊คของน้อง ( ความจริงพี่ไม่มั่นใจน้ำหนักพี่เองว่ะ )
พอได้รถมาวันแรกกราบไหว้อยู่สักพัก ถามพี่เขยว่าขี่ยังงัย พี่เขยสอนดุจดั่งเรานั้นมีหัวสมองอัจฉริยะว่า เอ็งขึ้นเลย สตาร์ท บิดคันเร่งออก
บัวยิ้มก็ว่านอนสอนง่ายทำตามใจเต้นตึก ๆ แล้วไปโลด ฝึกถนนหน้าบ้าน คนข้างบ้านก็ออกมารุมมอง เราก็เสียเซลฟ์เข้าไปอีก หมาก็มารุมเห่า โธ่เว้ย อะไรก๊าน แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี เฮ้อ
วันรุ่งขึ้นอาสาไปส่งพี่สาวที่รร.( พี่สาวเป็นครู ) พี่สาวกลัวเราจะเสียใจ
ไม่อยากขัดศรัทธา ( แต่สีหน้ากังวลจนเห็นได้ชัด ) ไอ้คนขี่ก็เพิ่งหัด คนซ้อนก็เพิ่งเคยซ้อนมอเตอร์ไซค์ครั้งแรก ความเกร็งของทั้งคู่จึงแผ่รัศมีออกมา ระหว่างขี่ไปบัวยิ้มรู้สึกเจ็บหัวไหล่อย่างแรง ปัดโธ่เอ๊ย พี่สาวเราบีบไหล่เราซะ แต่เราก็ทนเพราะรู้ว่าเค้าเกร็ง พอส่งเสร็จกลับบ้านหาน้ำมันเหลืองทาแทบไม่ทัน
ไม่เป็นไรสักวันต้องขี่คล่อง ( ปลอบตัวเองอีกแล้ว )

Create Date : 18 มิถุนายน 2551		1 comments
Last Update : 18 มิถุนายน 2551 10:20:06 น.
Counter : 350 Pageviews.
Share Tweet