เมื่อเขียนลงกระดาษความโกรธจะหายไป | ถนนสายนี้...มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 259 "คำสาปหรือคำสอน"

ตอนสมัยวัยรุ่น ก็มีเรื่องให้คิด ให้ทุกข์ใจอยู่หลายเรื่อง ซึ่งตอนนั้น วุฒิภาวะด้านอารมณ์ ด้านความคิด ก็ยังมีไม่มากนัก เวลาที่เกิดปัญหาหรือมีเรื่องทุกข์ใจขึ้นมา ก็อยากจะระบายให้ใครสักคนได้ฟัง แต่ก็มักจะพบว่า พอได้พูดให้คนหนึ่งฟัง บางทีก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น ก็ต้องเล่าให้อีกคนฟัง มันก็จะรู้สึกดีขึ้นมาอีกนิดนึง ถ้ายังไม่ดีขึ้น ก็จะเล่าให้คนต่อๆ ไปฟัง จากความทุกข์ที่มีในใจอยู่ 100 ก็ลดลงๆ เหลือ 90 80 70 ตามลำดับ

โดยที่ตอนนั้น เราก็ไม่ได้คิดเลยว่า คนที่รับฟัง เขาจะรู้สึกอย่างไร หลังจากที่ฟังเรื่องของเราไปแล้ว คนที่คิดดีกับเรา เค้าก็คงจะเป็นห่วง แต่ถ้าคนที่คิดไม่ดีกับเรา เค้าก็คงจะเอาเรื่องของเราไปพูดต่อ หรือ บางคนก็อาจจะไม่ได้ตั้งใจรับรู้รับฟังอะไรเลย แค่ปล่อยให้เราพูดๆ ไป ซึ่งเราก็ได้เจอกับคนทั้ง 3 ประเภทนี้

ด้วยความที่เป็นคนชอบอ่าน ก็ได้เจอกับประโยคนึง ทำให้เราคิดได้ "ไฟในอย่านำออก ไฟนอกอย่านำเข้า" เพราะเราไม่มีทางรู้หรอกว่า คนที่เราเห็นอยู่ตรงหน้า แท้จริงในใจเขาคิดอย่างไร และคนเราทุกคน ก็ย่อมมีเรื่องทุกข์อยู่ในใจเป็นของตน แล้วเรายังจะเอาเรื่องของเรา ไปให้เขารับรู้ ไปให้เขาเป็นห่วงเรา ทำให้เขาเป็นทุกข์เพิ่มเข้าไปอีกทำไม 

หลังจากนั้น เราจึงเลิกเล่าให้คนอื่นฟังไปเลย แม้ว่าเราจะมีเรื่องทุกข์แค่ไหนก็ตาม เราก็ไม่เล่าให้ใครฟังอีกเลยแม้แต่คนเดียว โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ ท่านอายุมากขนาดนี้แล้ว จะให้มาทุกข์ใจจนนอนหลับไม่สนิท เพราะเป็นห่วงเราอีกหรอ

 

แล้วเราจัดการความทุกข์ในใจของตนเองอย่างไร?

เราเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง เขียนไว้ว่า "ให้รู้จักแยกแยะความโกรธ" บางทีคนที่ทำให้เราโกรธ อาจจะไม่ใช่ต้นเหตุของความโกรธ แต่เป็นเพียงคนที่มาสะกิดแผลเก่าในใจเราให้เจ็บขึ้นมาอีก เมื่อรู้ต้นเหตุของแผลนั้น ก็ให้ เขียนถึงคนที่ทำให้เราเกิดแผล แล้วส่งให้คนๆ นั้นอ่าน ตัวอย่างเช่น เมื่อคุณรู้สึกโกรธที่มีคนโกหกคุณ ให้พิจารณาไปว่า ใครในอดีตที่ทำให้คุณเกลียดการโกหก ถ้าคุณนึกถึงใครเป็นคนแรก ก็ให้เขียนเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้น และส่งให้คนๆ นั้นอ่าน

 


ซึ่งเราก็เคยเขียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วอ่านซ้ำ เขียนแล้วอ่านซ้ำ ว่าเราเขียนเรื่องไหนตกไป เราเขียนผิดตรงไหนหรือเปล่า แล้วเราจะพบว่า เมื่อเราอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก ความโกรธของเรามันจะเบาบางลงไปเรื่อยๆ คล้ายๆ กับการเล่าให้คนหลายๆ คนฟัง หลายๆ รอบ จนกระทั่ง อารมณ์โกรธของเราหายไป และทุกครั้ง เราก็ไม่เคยส่งสิ่่งที่เราเขียนลงไปในกระดาษ ให้คนที่เป็นต้นเหตุของความโกรธเลย เพราะเราไม่อยากจะรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ เพราะจะยิ่งทำให้มีเรื่องใหม่เกิดขึ้นเปล่าๆ เมื่อเราหายโกรธแล้ว ก็ปล่อยมันไปเถอะ
 
บ่อยครั้ง ที่เราเห็นเพื่อนในเฟซ มักจะโพสต์แคปชั่น บ่น ด่า ตัดพ้อ ต่อว่า บางคนถึงกับใช้ถ้อยคำหยาบคาย จะด้วยอารมณ์ชั่ววูบ หรือเพราะเป็นนิสัยปกติอยู่แล้วก็ตาม เราก็คิดว่า มันก็ไม่สมควรจะทำอย่างนั้น ถึงแม้จะบอกว่า เฟซเป็นพื้นที่ส่วนตัว เป็นเรื่องส่วนตัว เป็นสิทธิ์ส่วนตัว แต่เฟซเหมือนจะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวนะ เพราะถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวจริงๆ ย่อมไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น แต่เวลาที่คุณโพสต์ที ถ้าตั้ง public นี่เห็นกันเกือบทั่วโลกเลย ถึงจะบอกว่า ก็อย่าอ่านดิ บางครั้งก็ไม่ได้อยากอ่าน แต่พอจะเลื่อนผ่านยังไงมันก็เห็นรูปประโยคอยู่ดี แน่จริง ตั้ง only me ดิ่ 


  

Create Date : 20 สิงหาคม 2563 Last Update : 13 มกราคม 2564 22:10:58 น. Counter : 1785 Pageviews.		14 comments
Share Tweet