หายขี้เกียจแล้วจะเอาภาพมาใส่ให้ดูหน้าตาหนังสือค่ะ

อย่าลืมเปิดลำโพงฟังเพลงนะคะ

แม่นกที่รักของพี่ ขอกรี๊ดดดด ก่อนนะ ประทับใจสุดๆๆ

ขอบคุณที่เลือกส่งหนังสือเล่มนี้ให้จ้า

สักวัน ผู้หญิงจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจ แม้รู้ว่าต้องเจ็บ
แต่ก่อนพูด ฉันขอกอดคุณ และบอกคุณว่าฉันรักคุณ
ฉันมีคนอื่น แต่ไม่ได้รักคุณน้อยลง หรือต้องการให้เขาแทนที่คุณ
ฉันเพียงมีช่องว่างในใจ ซึ่งเขาสามารถเติมเต็ม
ฉันเหมือนคนโง่ที่มีคนรักสองคน การรักคุณสองคนฝืนกฎทุกอย่าง
แต่ฉันไม่อยากให้คุณคิดว่าคุณเสียฉันไปเพราะฉันมีคนอื่น
คุณคือรักแรกของฉัน สิ่งที่ฉันพูด ฉันสาบานว่าคือความจริง
ความรู้สึกที่ฉันให้คุณ ฉันไม่มีวันให้คนอื่น
ฉันไม่มีสิทธิ์ห้าม ถ้าคุณจะไป แต่ฉันหวังให้คุณอยู่...’

เพราะไม่ลืมเปิดลำโพงน่ะสิคะ ทำให้อ่านเพลินฟังเคลิ้มไปเลย

บ้านไหนมีหนังสือ...อ่าน บ้านไหน...มีคนอ่านหนังสือ
เราจะตามไปดูO_O

คุณนกฯบอกว่าเกิดไม่ทันเพลงนี้ สงสัยฟังตอนอยู่ในท้อง
ทำเอาเราเหวอ^O^ไปเลยอ่ะ
จะบอกว่าเราก็เพิ่งเคยได้ยิน แต่ทำไมร้องได้ทั้งเพลงก็มะรู้ววอ่ะ เอิ๊กๆ

"ลำพังการยืนด้วยปลายเท้าก็เป็นเรื่องยากในการทรงตัว
แล้วหากสองมือคุณยังต้องใช้เอื้อมคว้าฝัน
จังหวะนั้นคุณจะใช้มือที่ไหนกันเกาะเกี่ยวใครเคียงข้าง"

ทำให้เราหลงตัวอักษรที่ถ่ายทอดออกมาเจงๆ เลยแม่นก

ว่าพี่ว่าเชื้อเนี่ยบาปนะจ๊ะ..อิ อิ อิ มือใหม่จัดสวน ช่างเปรียบเทียบได้น่าตีจริงๆ

โอ๊ะ...เข้าบล็อกนี้ได้อ่านอะไรดี ๆ อีกแล้ว
ทำไมแม่ไก่ไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนเลยอ่ะ...เสียงเหมือนอ้ายจรัลเลย

แม่นก่เจ้า...?

อ่านจนจบเลยค่ะ
รีวิวของคุณนก..เขียนได้น่าประทับใจจังค่ะ

“คุณคิดว่าอนาคตของคนมีรักสามเส้าจะเป็นอย่างไร”
บอกได้คำเดียวว่า...ในตอบจบแล้ว ต้องมีคนหนึ่งคนใดเสียใจเสมอค่ะ

เขียนเก่งจังค่ะ...อ่านแล้วชอบมากเลย
"ไม่มีใครต้องการมากหน้าหลายรักในคราเดียวหรอกค่ะ
ถ้าหากว่าคนที่อยู่ตรงหน้าสามารถทำให้เราไม่รู้สึก ‘ขาด’ อะไร
ฉันเชื่อว่าเวลาจะทำให้ทุกความรู้สึกในใจคลี่คลาย
แล้ววันนั้นจะตอบได้เองว่าใครกันคือคนที่ ‘ขาด’ ไม่ได้ในชีวิต"เห็นด้วยค่ะ

สวัสดีครับ

ดีใจจังครับที่ได้แวะมาพูดคุยกับคุณนกไม่มีเสียงซะที

โศกนาฎกรรมของชีวิตมีสองประการ
ประการแรกคือการยอมทำตามความต้องการของหัวใจ
และประการหลังคือการไม่ทำตาม
เป็นคุณจะเลือกแบบไหนในเมื่อเส้นทางใดล้วนแต่ก่อโศกนาฎกรรมทั้งสิ้น

นั่นซิครับแล้วเราจะเลือกแบบไหนดี

ด้วยมิตรภาพครับ

สวัสดีครับคุณนกไม่มีเสียง
ยินดีที่แวะเข้าไปเยี่ยมที่บล็อก

อ่านที่อยู่ว่าคุณอยู่ที่แม่ฮ่องสอน
คุณอยู่ตรงไหนบอกได้ไหมครับ ?
เพราะผมหลงรักเมืองแม่ฮ่องสอนมาก

เรื่องที่คุณเขียนดูเป็นคนที่ละเอียดอ่อนจัง

รัก...เอ้อ..ความรัก...ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

ด้วยมิตรภาพ

สวัสดียามเจ๊าเจ้าแขกแก้วผู้มาเยือน



ปี้โมกตี้ฮัก...มาจ้วยปั่นเม้นต์เหรอเจ้า
บ่ะได้ว่าปี้ว่าเจื้อหนา หยอกนิดหน่อยต้วยฮักเอ๊งงงง

พูษรี...เกิดบ้ะทันจริงๆ นะเออ

แม่ไก่...หนูกึ๊ดว่าเสียงเหมือนอ้ายไวด์-ศักดิ์ศิริ มากกว่านะเจ้า
แต่ความจริงคือเพลงเจ้าตัวหนังสือ ของ อารักษ์ อาภากาศ

คณแม่น้องนางฟ้า...หลังเดินออกมาจากความรักครั้งเก่าได้อย่างเด็ดขาด
ข้าเจ้าบอกตัวเองว่า...ถ้าจะมีความฮักใหม่จะฮักช้าๆ ให้เราต่างฮู้สึกว่า "ขาดกันไม่ได้" น่ะเจ้า

ดอกเสี้ยวขาว...ยินดีแล้วมิตรแก้วมาเยือน
การไม่เลือกอาจคล้ายคนหลายใจ แต่เชื่อเถอะธรรมชาติจะช่วยเราเลือกเอง

ด้วยมิตรภาพเจ้า

พ่อพเยีย...แหะๆ เขินจัง คำว่า "ละเอียดอ่อน" นี่เป็นคำชมใช่มั้ยคะ
แต่กับบางคนที่หมดใจกับสิ่งเดียวกันก็กลายเป็น "เรื่องมาก" ไปได้นะคะพี่

คุณหนึ่ง...เอาเข้าจริงๆ ความรู้สึก "ขาดไม่ได้" มันเกิดแค่ชั่วขณะหนึ่งยามที่หัวใจอ่อนแอและต้องการพึ่งพิงใครสักคนนั่นล่ะค่ะ
ส่วนคนที่เติมชีวิตเราไม่ให้พร่องนั้นก็หามีไม่ค่ะ ฉันเชื่อเช่นนั้น
คุณหนึ่งค่ะ...ชีวิตฉันเบาหวิวจนคุณแทบไม่เชื่อเชียวค่ะ
ขนาดอกหักฉันยังหน้าระรื่นตาใสหยอกล้อเล่นกับใครต่อใครได้เลย เอิ๊กกกกก

อยากอ่านค่ะ

ติดใจเรื่องทัชมาฮาลบนดาวอังคารน่ะ

อืมม์..

สำหรับเรา เรารักด้วยสมองค่ะ หากการรักด้วยหัวใจ คือการที่จะต้องทำร้ายใครคนอื่นน่ะนะคะ

โดนใจมากๆเลยเพราะตอนนี้กำลังเป็นแบบนี้อยู่

ยังไม่รู้จะเลือกทางไหน เพราะไม่ว่าทางไหนก็เจ็บปวดเหมือนกันเน๊าะ อ่านแล้วน้ำตาไหลลงมาเป็นทางเลย

ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน
หนาวหน้าลงมาทางอีกหรอครับ
กำลังปรับปรุงอยู่ อาจจะดูไม่สวยงามเท่าไหร่