นับ 1 ถึง 10 ........ เรานึกถึงอะไรกัน? 1....... ช่วงเวลาดีๆ บางทีมันมีคุณค่าของมันมากมาย แต่ช่วงเวลาดีๆ บางครั้งมันก็ทำลายเจ้าของความทรงจำของมัน 2....... ความทรงจำที่เรามีต่อใครบางคน(หรือหลายคน) ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี หากเราเก็บความทรงจำนั้นแบบสะเปะสะปะ ปล่อยให้มันลอยฟุ้งไปทั่วกบาล.... ความฟุ้งซ่านก็จะตามมา จนเราไล่เก็บความทรงจำที่ลอยฟุ้งไม่เสร็จไม่สิ้นเสียที..... 3...... เล่นซ่อนหากันไหม? กติกามีง่ายๆ นับ 1 ถึง 10 แล้วลืมตา มองหาผู้เล่น ที่แอบซ่อนอยู่แถวๆ นั้น หาเจอให้ครบเราก็ชนะ แต่ถ้าหาไม่ครบเราก็แพ้ ที่น่ากลัวกว่านั้น เวลาเหลือคนสุดท้ายที่เรายังหาไม่เจอทีไร เป็นอะไรที่กดดันทุกที เพราะเรามัวกังวลว่าเขาอาจจะโป้งแปะเราตอนไหนก็ได้ ทำให้เราลืมคิดที่จะเฝ้ามองหาเขาอย่างจริงจัง ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้ว เขาอาจซ่อนอยู่ข้างหลังเรา ที่ห่างกันไม่กี่คืบก็ได้ 4....... เวลาโกรธ ยายบอกว่า ให้นับ 1 ถึง 10 แล้วความโกรธจะค่อยๆ มลายหายไป วิธีนี้เมื่อเราโตขึ้น เราก็ยังนำมันมาใช้อยู่บ่อยครั้ง แต่เมื่อสะสมการนับถึงสิบเหล่านี้ไปเรื่อยๆ เรากลับพบว่า มันยิ่งมากขึ้น มากขึ้น จนเป็นร้อย เป็นพัน บางครั้งเราก็สงสัยว่า การไม่โกรธ การให้อภัย เป็นหนทางยุติปัญหาบาดหมางจริงเหรอ ถ้าเราเก็บการนับถึงสิบ เป็นร้อย เป็นพัน นั่นหมายถึงเราต้องเก็บความโกรธ ไว้มากมายแค่ไหนนะ มันจะระเบิดออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตายล่ะ ตอนนี้นับถึง 4 แล้ว.... 5...... เวลาดูหนัง ทำไมไม่รู้ บ่อยครั้งที่ฉากระเบิดเวลา ไม่ว่าหนังไทยหรือเทศ มักจะเริ่มนับถอยหลังจาก 10 นาที หรือไม่ก็ 10 วินาทีอยู่บ่อยครั้ง มันทำให้เรานึกไปถึงการนับ 1 ถึง 10 เพื่อระงับความโกรธ ................................... โชคดีที่หนังเหล่านี้ส่วนใหญ่ เมื่อวินาทีที่นับคล้อยถอยหลังดำเนินมาถึงวินาทีสุดท้าย ระเบิดมักจะถูกปลดได้อย่างทันท่วงที ไม่มีการระเบิด ไม่มีการเสียเลือดเนื้อ ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงด้วยดี ในช่วงนับ 10 ถึง 1 6...... 10 ปีที่เหลืออยู่ อาจเป็นการเดิมพันของเรากับใครก็ไม่รู้ที่อยู่บนฟ้า อันที่จริงเราก็ไม่เชื่อเรื่องโชคชะตาหรอกนะ แต่บางครั้งก็อดนึกเล่นๆ ไม่ได้ว่า ถ้ามีใครบนฟ้า กำหนดช่วงเวลาชีวิตของคนเราได้จริงๆ เขาจะคอยนั่งนับถอยหลังชีวิตคนๆ นั้นอยู่ไหมนะ จะคอยลุ้นอย่างสนุกสนานหรือเปล่า ถ้าหากเขาสนุกกับมัน เราก็ "O K นะคะ" ยินดีจริงๆ ที่มีใครคนนึงมีความสุข กับการนั่งนับเวลาตายของใครคนหนึ่งอยู่ .....แต่ถ้าไม่มีคนบนฟ้าอะไรแบบนั้นเลย แต่กลับเป็นเราเองล่ะ ที่คอยมานั่งนับเวลาตายของตัวเอง ทำไมเราจึงไม่มีความสนุกกับมัน บ้าไปแล้ว..... บ้าจริงๆ ใครที่ไหนมันจะมาสนุกกับวันเวลาตายของตัวเอง 10 ปีที่เหลือ จะว่ามากก็มาก จะว่าน้อยก็น้อย อะไรที่เราทำได้ มีแรงทำไหว ก็จะพยายามทำมัน แต่ปัญหาก็คือ ..... เราไม่รู้ว่าอยากทำอะไร และเราเริ่มจะไม่ไหวแล้วจริงๆ จะนับถึง 10 ปีได้ไหมวะ? 7.... 10 ปีที่เหลืออยู่(?)..... อาจดูเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัวและน่าทรมาน เราคงคาดเดาอนาคตไม่ได้ แต่ 10 ปีก่อนหน้านั้น เป็นอะไรที่เจ็บปวดยิ่งกว่า เราย้อนนึกไป 10 ปีก่อนหน้านี้ ที่เราใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายและเรื่อยเปื่อย เราใช้คำว่า"รัก"ของเรา ไปทำร้ายใครต่อใคร บาปกรรมชิบ บาปกรรมชิบ บาปกรรมชิบ ไม่เคยได้เข้าวัด แต่กลับเข้าใจคำข้างบนแม่งก็ตอนนี้ ความประมาท มันอยู่ใกล้เราชิบหาย แต่เราก็ยังเหลิง หยิ่งทรนงอยู่นั่น แบบนี้ก็สมควรแล้ว กับ 10 ก่อนหน้าที่ก่อสร้างวีรเวรให้ใครต่อใคร ถ้าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่"จบไม่สวย" มันก็สมเหตุสมผล ที่จะเป็นอย่างนั้นแล้วล่ะ.... 8..... แม่ง เราเขียนบล็อกไปเพื่ออะไรวะ นี่ถ้าคนอ่าน อ่านไอ้ข้างบน ก็คงรู้ว่า ไอ้นี่มันเขียนบล็อกนี้เพื่อระบาย ระบายบางอย่างที่ไม่เคยบอกกับใคร ไม่ได้คิดหรอกนะ ว่านี่จะเป็นบทความอุทาหรณ์สอนใจใคร เพราะบล็อกเกอร์แทบทุกคนในนี้ ล้วนมีหัวคิดที่ดีกว่าเราแยะทั้งนั้น เราเองก็เคยเกลียดนะ พวกที่ชอบเขียนไดอารี่บ่นเรื่องไม่เรื่องของตัวเอง แต่วันหนึ่งวันนี้ ที่มันเชี่ยสุดๆ วิธีนี้ มันอาจได้ผลก็ได้.... งานนี้เราได้ก่อกรรมอีกแล้วครับท่าน ก่อกรรมให้คนที่หลงเข้ามาอ่าน ได้ซวยและเซ็งกันไป ว่าไอ้ห่านี่ มันจะเอาเรื่องอะไรมาเล่าให้กูฟังวะ ? 9..... ใกล้ละ ใกล้จบละ หลังๆ เริ่มตันๆ ไม่รู้จะบ่นอะไร ซึ่งมันเป็นเรื่องดี ที่หมดเรื่องระบายซะได้ สวัสดีคุณผู้อ่านที่เคารพ ที่หลงเข้ามาอ่านบล็อกนี้ และขอบพระคุณที่อุตส่าห์อ่านจนถึงบรรทัดนี้ เราไม่ได้ปลื้มหรอก ที่คุณอ่านจนจบ ออกจะเห็นใจคุณด้วยซ้ำ ที่ต้องมารับรู้เรื่องไม่เป็นเรื่องของเรา อ้อ....ห้องบล็อกห้องนี้ชื่อห้อง "เป็นตุเป็นตะ" ครับ เราจะบ่นอะไรก็ได้ ต่อจากนี้ (เย้ๆ ดีใจว่ะ) ซึ่งถ้าคุณสมองว่างพอ ก็แวะมาอ่านอีกได้ครับ อาจได้เห็นเราบ่นอีก แต่วันนี้เราพอแล้วล่ะ พอแล้ว ......พอแล้วจริงๆ 10....... โป้ง!   Create Date : 14 กรกฎาคม 2551 4 comments Last Update : 14 กรกฎาคม 2551 1:51:02 น. Counter : 1224 Pageviews. Share Tweet

ฝากสวัสดี(เพราะอาจไม่ได้เข้าบล็อกนี้อีกสักพัก) - ป๋าบลูยอชท์(รู้ว่าไม่ชอบให้เรียกว่าป๋าแต่ขอเถอะ ผมนับถึอเฮียเหมือนป๋านะ ขอบอก) ที่เป็นแควนพันธุ์แท้บล็อกนายเติ้งมาเนิ่นนาน จะกลับมาเขียนเมื่อไหร่ไม่กล้ารับปาก แต่ขอบคุณนะครับที่เคยติดตาม - ตี้ ดีใจที่เห็นกลับมาหน้าไมค์ อย่าปากจัดกัดสามัญชนอีกนะ เดี๋ยวหายอีก คิดถึงวุ้ย - แปง คิดว่าน้องคงสบายดี สนุกกับชีวิตมหาลัยให้เต็มที่นะจ๊ะ พี่กินลาเต้ทีไร(แทบทุกวันอ่ะ) คิดถึงแปงแป่งแป้งทุกที.... - อั๊ต รีบๆ ดู Inside โดยเร็วไว สอบโทเป็นไปด้วยดี และลักกี้อินเลิฟด้วยนะฮะ - renton ผมได้ดูหนังเรื่อง Tell No One แล้วครับ หนังดีอยู่เหมือนกัน ผมแอบตามบล็อกอยู่เนืองๆ เพราะช่วงนี้ผมเริ่มหันมาดูหนังยุโรปแบบจริงๆ จังๆแล้วจ้า - ต้น ไม่ได้เข้าบล็อกต้น และไม่ได้ทักทาย แต่ต้นน่าจะแฮปปี้ดี ขอให้นำวิชาความรู้มากู้วิกฤติโลกร้อนในบ้านเรานะเออ .... นกๆ ที่ต้นรักทั้งหลาย จะได้อยู่คู่โลกนี้ไปนานๆ (แต่พี่ว่า คนเราเนี่ยแหล่ะจะสูญพันธุ์ก่อนนก เหอๆ) - Haro มีหนังโหดฝากให้ดู อยู่กับเจ้าอั๊ตนะ Inside อ่ะ ยืมดูกันเองนะ เหอๆ โหดมันส์สะใจจริงๆ The Ordeal ก็เหวอใช่ย่อย ลองหามาดูนะ - พี่จ๊อบ อยู่ชานเมือง อิจฉาหลาย จะตามแอบอ่านบล็อกพี่ละกันครับ - น้องบอล ขอให้ได้เป็นนักแปลซับญี่ปุ่นสมใจเน่อ(ไม่รู้ว่ายังอยากเป็นรึเปล่า) ว่างๆ ลองทำหนังโมญี่ปุ่นขายในเน็ตก่อนก็ได้ อิอิ - คุณครูมิจิรุ และคุณมารีออง จะพยายามเข้าไปอ่านในบล็อกนะครับ ช่วงนี้ผมเรียนภาษา อยากเสริมความรู้เรื่องภาษาอังกฤษครับ เหอๆ - BloodyMonday สวัสดีครับ ผมอยากเขียนบทความภาษาปะกิดได้คล่องปร๋อเหมือนคุณครับ ตอนนี้ขอลาไปฝึกปรือฝีมือก่อน แต่คงกลับมาเขียนบล็อกภาษาไทยเหมือนเดิมนั่นแน (อ้าววว) ขาดใครไปก็ขออภัยนะครับ แต่ผมพอจำได้ว่าใครเคยเข้าบล็อกบ้าง หากไม่ได้เอ่ยนาม ก็ขอบอกตรงนี้ว่าขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับ....   โดย: คำห้วน-lopzang-เฉือนคำรัก 14 กรกฎาคม 2551 2:11:38 น.

1-10 คิดถึงตอนเป็นนักมวยลุ้นได้จัยจริงๆ ยิ่งตอนชิงชนะเลิศแชมป์กีฬามหา'ลัยทั่วประเทศ ด้วยแล้วลืมหายใจไป 10 วิ เลย เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น   โดย: บ้าได้ถ้วย 14 กรกฎาคม 2551 9:00:18 น.

เป็นบ่อยๆคะ เวลาโกรธทีไร ต้องนับ 1 - 10 แต่นับไม่เคยถึงเลยคะ หายโกรธก่อนทุกที คิดไปก็ดีเหมือนกันเนอะ   โดย: taley sea far 14 กรกฎาคม 2551 17:38:29 น.

... เป็น 1-10 ที่เฮียอ่านแล้วอึ้ง สะกดอารมณ์เหมือนได้ดูหนังทริลเลอร์จริงๆ นะเนี่ย เจ้าเติ้งเอ๊ย 1. ... 2. ส่วนใหญ่เฮียจะจำได้ทั้งเรื่องดีและไม่ดี แต่จะพยายามระลึกถึงคนๆ นั้นแต่เรื่องดีๆ นะฮับ (ยกเว้นตอนที่จะด่ากัน เรื่องเลวร้ายเก่าๆ ก็จะถูกขุดขึ้นมาหมด หุๆ ) 3. 4. เฮียไม่เคยเก็บโทสะไว้กับตัวนะครับ (นึกซะว่ายิ่งเก็บ ก็จะยิ่งทำให้เราแก่และเหี่ยวเร็วขึ้น ) ... ส่วนใหญ่ถ้าจี๊ดขึ้นมา ก็จะวีนออกไปเลย ทำตรงๆ พูดตรงๆ หาทางเคลียร์กัน เคลียร์เสร็จก็จบอ่ะคับ 5. หนังอย่าง Arlington road เลยทำให้เฮียปวดหัวตึ้บไปเลย เพราะทุกอย่างนอกจากจะไม่ได้รับการคลี่คลายแล้ว มันยัง 'กลายเป็นอีกอย่างหนึ่ง' ไปตลอดกาลอ่ะครับ 6. หนังหลายๆ เรื่องก็มีพล็อตประมาณนี้ แต่ก็คงไม่ยาวถึง 10 ปี ... แต่พอกลายเป็นชีวิตจริงแล้วมัน 'ขื่น' สุดๆ เหมือนกันนะครับ ... แต่เฮียจะบอกว่า ชีวิตเฮียก็ไม่ได้ต่างจากเติ้งเท่าไหร่หรอก กายหยาบอันแสนเปราะบาง จะแตกดับลงไปวันไหนก็ไม่รู้ (คนมีโรคประจำตัวนี่ มันน่าเบื่อจริงๆ เนาะ) ... ดังนั้นทุกวันนี้ ถึงแม้เฮียจะยัง 'ติดกรอบ' อยู่บ้าง แต่ก็พยายามใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด เพื่อที่ว่าวันนึงที่เราต้องจากโลกนี้ไปจริงๆ จะได้ไม่เหลือห่วงให้อยากทำ, อยากเคลียร์ มากนักอ่ะครับ 7. 8. ระบายน่ะดีแล้วครับ ... ดีกว่าเก็บเอาไว้แล้วระเบิดทีหลัง 9. ยินดีรับฟังครับผม (เฮียว่าตอนเอ็นท์ เฮียน่าสอบไปเรียนจิตแพทย์ฟร่ะ ... เพื่อนๆ ก็ชอบมาบ่น มาปรึกษากันบ่อยๆ เลย เหอๆ ) 10. ... ตรง #1 ... ... อยากจะบอกว่าเฮียเปิดเข้าบล็อกเอ็งทุกอาทิตย์นะเว้ย อย่างน้อยก็อาทิตย์ละครั้ง และก็ดีใจนะที่เห็นนายอัพเป็นหน้านี้ซะที (ถึงแม้เนื้อหาดูจะน่ากลัวมากๆ ก็ตาม) ... ขอบคุณสำหรับความนับถือที่มีให้นะ อ้ายน้องชาย ... จากการที่เราได้คุยกันมาพอสมควร เฮียก็พอจะรู้ปัญหาของเติ้งอยู่บ้าง (เท่าที่เล่ามาให้ฟัง) ... ไม่รู้จะปลอบยังไงเหมือนกัน เพราะเฮียเอง ชีวิตก็อาจไม่ดีไปกว่านายสักกี่มากน้อย แต่อย่างนึงที่เฮียคิดอยู่เสมอก็คือ ทำชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด ทั้งกับตัวเองและคนรอบๆ ข้าง ... พอถึงวันที่ดวงจิตละจากกายหยาบไปจริงๆ จะได้มีกุศลกรรมติดไปด้วยเยอะๆ อ่ะครับ ... คงขอเขียนเพียงเท่านี้ แล้วไว้จะโทรไปคุยนะครับผม   โดย: บลูยอชท์ 16 กรกฎาคม 2551 15:13:34 น.