ครั้งหนึ่งแมวถูกยกขึ้นเป็นเทพเจ้า และบัดนี้มันก็ยังไม่ลืมเรื่องนั้น (หึหึ //เลียอุ้งเท้า)
Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2551
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
1 พฤศจิกายน 2551
 
All Blogs
 
เรื่องของคุณหมอดูลิตเติ้ล (14-จบ)

บทที่ยี่สิบ
เมืองชาวประมง

แล้วคุณหมอก็ปลุกชายนั้นขึ้นอย่างนุ่มนวล นุ่มนวลที่สุด แต่ในตอนนั้นเองไม้ขีดก็ดับลงอีกครั้ง และชายคนนั้นก็คิดว่าเป็นเบน อาลีกลับมาอีกครั้ง และเขาก็เริ่มชกต่อยคุณหมอในความมืด

แต่พอจอห์น ดูลิตเติ้ลบอกเขาว่าเขาเป็นใคร และว่าหลานตัวน้อยของเขาปลอดภัยอยู่บนเรือ ชายคนนั้นก็ยินดีเป็นที่สุด และพูดว่าเขาขอโทษที่สู้กับคุณหมอไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำหมอเจ็บมากนัก เพราะมันมืดเกินกว่าจะชกกันได้ถูก แล้วเขาก็เอายานัตถุ์ให้คุณหมอหยิบมือหนึ่ง

แล้วชายคนนั้นก็เล่าว่ามังกรแห่งบาร์บารี่เอาเขามาทิ้งไว้ที่โขดหินนี้อย่างไรตอนที่เขาไม่ยอมรับปากว่าจะเป็นโจรสลัด และเขาได้ลงมานอนในรูนี้เพราะบนหินไม่มีบ้านที่จะให้ความอบอุ่นแก่เขา

แล้วเขาก็พูดว่า

“สี่วันมาแล้วที่ผมไม่มีอะไรกินหรือดื่มเลย ผมมีชีวิตอยู่ด้วยยานัตถุ์เท่านั้น”

“เห็นไหมล่ะ!” จิพพูด “ผมบอกหมอว่าไงล่ะ”

ดังนั้นพวกเขาจึงจุดไม้ขีดอีกและเดินผ่านทางใต้ดินออกมาสู่แสงอาทิตย์ และคุณหมอก็เร่งให้ชายคนนั้นลงไปที่เรือเพื่อดื่มซุปเสียหน่อย

พอพวกสัตว์ทั้งหลายและเด็กชายได้เห็นคุณหมอและจิพกลับมาที่เรือพร้อมกับชายผมแดง ทุกคนก็เริ่มโห่ร้องและตะโกนและเต้นรำไปทั่วลำเรือ และนกนางแอ่นที่ข้างบนก็เริ่มร้องเพลงดังสุดเสียง พวกมันทั้งแสนๆ ล้านๆ ตัว เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกมันก็ดีใจที่พบตัวลุงผู้กล้าหาญของเด็กชายแล้ว เสียงของพวกมันดังเสียจนพวกกลาสีที่อยู่ไกลออกไปในทะเลคิดว่ากำลังมีพายุร้ายแรงมา “ฟังเสียงพายุที่โหยหวนทางตะวันออกสิ!” เขาพูดกัน

และจิพก็ภาคภูมิใจในตัวเองเป็นที่สุด ถึงแม้มันจะพยายามอย่างมากที่จะไม่ทำท่าหลงตัวเองก็ตาม พอแด๊บแด๊บมาหามันและพูดว่า “จิพ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเธอฉลาดอย่างนี้!” มันก็แค่สะบัดหัวและตอบว่า

“อ๋อ ก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอก แต่ต้องใช้หมาถึงจะหาคนเจอ รู้ไหม นกไม่มีประโยชน์กับเรื่องอย่างนี้หรอก”

แล้วคุณหมอก็ถามชาวประมงผมแดงว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน และพอเขาบอกมา คุณหมอก็ขอให้นกนางแอ่นนำทางเรือไปที่นั่นก่อน

และเมื่อมาถึงดินแดนที่ชายคนนั้นบอก พวกเขาก็เห็นเมืองชาวประมงเล็กๆ อยู่ที่เชิงเขาหิน และชายคนนั้นก็ชี้ให้ดูบ้านที่เขาอาศัยอยู่

และระหว่างที่กำลังทอดสมอกันอยู่นั่นเอง แม่ของเด็กชาย (ซึ่งเป็นน้องสาวของชายคนนั้น) ก็วิ่งลงมาหาพวกเขาที่ชายฝั่ง หัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน เธอนั่งอยู่บนเนินเขามายี่สิบวันแล้ว มองดูทะเลและรอให้พวกเขากลับมา

แล้วเธอก็จูบคุณหมอหลายครั้งจนเขาหัวเราะคิกคักและหน้าแดงเหมือนเด็กสาวๆ และเธอยังพยายามจูบจิพด้วย แต่มันวิ่งหนีไปซ่อนในเรือเสียก่อน

“เป็นเรื่องงี่เง่าจริงๆ ไอ้การจูบเนี่ย” มันพูด “ฉันทนไม่ได้หรอก ให้หล่อนไปจูบกั๊บกั๊บก็แล้วกัน ถ้าหล่อนต้องจูบอะไรสักอย่างน่ะนะ”

ชาวประมงและน้องสาวเขาไม่อยากให้คุณหมอรีบร้อนจากไปอีกเร็วนัก ทั้งสองขอให้เขาอยู่ด้วยก่อนสักสองสามวัน ดังนั้นจอห์น ดูลิตเติ้ลและสัตว์ของเขาจึงต้องอยู่ที่บ้านนั้นตลอดวันเสาร์และอาทิตย์และอีกครึ่งหนึ่งของวันจันทร์

และเด็กชายเล็กๆ ทุกคนในหมู่บ้านชาวประมงนั้นก็ลงมาที่ชายหาดและชี้กันให้ดูเรือลำใหญ่ที่ทอดสมออยู่ที่นั่น และกระซิบกระซาบบอกกันว่า

“ดูนั่นสิ! นั่นน่ะเรือโจรสลัด ของเบน อาลี มันเป็นโจรสลัดที่ร้ายกาจที่สุดในเจ็ดย่านสมุทรเลย! สุภาพบุรุษแก่ๆ ใส่หมวกทรงสูงที่พักอยู่ที่บ้านคุณนายเทรฟเลียนน่ะ เขาเอาเรือนั่นมาจากมังกรแห่งบาร์บารี่ แล้วบังคับให้มันไปเป็นชาวไร่ ใครจะคิดได้ล่ะ เขาสุภาพอ่อนโยนออกอย่างนั้น!... ดูใบเรือใหญ่สีแดงนั่นสิ! เรือนั่นดูร้ายกาจใช่ไหมล่ะ เร็วมากด้วย โอ้โฮ!”

ในระหว่างสองวันครึ่งที่คุณหมอพักอยู่ที่เมืองชาวประมงเล็กๆ นั่น ผู้คนต่างพากันเชิญเขาไปดื่มน้ำชาและกินอาหารเที่ยง อาหารค่ำและงานเลี้ยง พวกสุภาพสตรีทั้งหลายส่งดอกไม้และลูกกวาดเป็นกล่องๆ มาให้เขา และวงดนตรีของหมู่บ้านก็เล่นเพลงใต้หน้าต่างห้องเขาทุกคืน

สุดท้ายคุณหมอก็พูดว่า

“พวกคุณคนดีทุกคนครับ ผมต้องกลับบ้านแล้ว พวกคุณใจดีกันเป็นที่สุด ผมจะไม่ลืมเลย แต่ผมต้องกลับบ้าน เพราะผมมีเรื่องต้องทำ”

และแล้ว ในตอนที่คุณหมอกำลังจะจากไปนั่นเอง นายกเทศมนตรีของเมืองก็เดินมาตามถนน พร้อมกับคนอื่นๆ มากมายที่แต่งตัวโอ่อ่า แล้วนายกเทศมนตรีก็มาหยุดหน้าบ้านที่คุณหมอพักอยู่ และทุกคนในหมู่บ้านก็มาชุมนุมกันเพื่อดูว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

หลังจากเด็กรับใช้หกคนเป่าทรัมเป็ตที่เงาแวววาวเพื่อให้ทุกคนหยุดพูดกันแล้ว คุณหมอก็ออกมาที่ประตูหน้าบ้านและนายกเทศมนตรีก็พูดขึ้นว่า

“คุณหมอจอห์น ดูลิตเติ้ลครับ” เขาพูดขึ้น “ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างที่ยิ่งที่ได้เป็นตัวแทนมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากผู้คนแห่งเมืองอันเป็นที่รักของเราซึ่งรู้สึกสำนึกบุณคุณที่ท่านได้กำจัดมังกรแห่งบาร์บารี่ไปจากท้องทะเลได้”

แล้วนายกเทศมนตรีก็เอาห่อกระดาษทิชชูห่อเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เปิดมันออก แล้วก็ส่งนาฬิกาที่งดงามเป็นที่สุด ประดับด้วยเพชรแท้ที่ด้านหลังให้คุณหมอ

จากนั้นนายกเทศมนตรีก็เอาห่อของที่ใหญ่กว่านั้นอีกออกมาจากกระเป๋าและพูดว่า

“เจ้าหมาอยู่ที่ไหนล่ะ”

แล้วทุกคนก็เริ่มตามหาจิพ และสุดท้ายแด๊บแด๊บก็ไปพบมันอยู่ที่ลานหน้าคอกม้าอีกฟากของเมือง มีหมาทุกตัวในแถบชนบทนั้นกำลังยืนตะลึงพูดไม่ออกด้วยความชื่นชมนับถือล้อมรอบมันอยู่

พอจิพถูกนำมาอยู่ข้างๆ คุณหมอแล้ว นายกเทศมนตรีก็เปิดห่อของห่อใหญ่ออก ข้างในนั้นเป็นปลอกคอหมาที่ทำจากทองคำแท้ๆ! เสียงพึมพำอย่างทึ่งๆ ดังขึ้นมาจากชาวหมู่บ้านขณะที่นายกเทศมนตรีก้มลงติดมันรอบคอเจ้าหมาด้วยมือของเขาเอง

เพราะสิ่งที่เขียนด้วยอักษรตัวใหญ่อยู่บนปลอกคอนั่นก็คือ “จิพ หมาที่ฉลาดที่สุดในโลก

จากนั้นฝูงชนทั้งหมดก็เดินลงไปที่ชายหาดเพื่อส่งพวกเขา หลังจากชาวประมงผมแดงกับน้องสาวของเขาและเด็กน้อยได้ขอบคุณคุณหมอกับหมาของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าและครั้งแล้วครั้งเล่าแล้ว เรือเร็วลำใหญ่ที่มีใบสีแดงก็หันหัวไปทางพัดเดิลบีอีกครั้ง พวกเขามุ่งหน้าออกทะเล ขณะที่วงดนตรีของหมู่บ้านเล่นดนตรีอยู่บนชายฝั่ง


บทสุดท้าย
ถึงบ้านอีกครั้ง

ลมเดือนมีนาคมพัดมาแล้วก็พัดจากไป ละอองฝนเดือนเมษายนหมดไปแล้ว ดอกตูมในเดือนพฤษภาคมคลี่บานออกเป็นดอกไม้ และดวงอาทิตย์เดือนมิถุนายนก็กำลังสาดแสงลงบนท้องทุ่งที่งดงามเมื่อจอห์น ดูลิตเติ้ลกลับมาถึงประเทศของเขาในที่สุด

แต่เขายังไม่ได้กลับไปบ้านที่พัดเดิลบีเลย ก่อนอื่นเขาเดินทางไปทั่วประเทศในรถลากแบบยิปซีกับพุชมี-พูลยูก่อน ไปหยุดที่งานออกร้านในชนบททุกงาน และที่นั่น ระหว่างนักกายกรรมฝั่งหนึ่งและละครหุ่นอีกฝั่งหนึ่ง พวกเขาก็จะแขวนป้ายแผ่นใหญ่ที่เขียนว่า “เชิญชมสัตว์สองหัวที่น่าทึ่งจากป่าลึกแห่งแอฟริกา ค่าเข้าชม หกเพนนี

แล้วพุชมี-พูลยูก็จะอยู่ข้างในรถลาก ขณะที่สัตว์อื่นๆ จะนอนกันอยู่ใต้รถ คุณหมอจะนั่งบนเก้าอี้ด้านหน้า เก็บค่าเข้าชมและยิ้มให้ผู้คนที่กำลังเดินเข้าไป แล้วแด๊บแด๊บก็จะวุ่นวายดุเขาตลอดเวลาเพราะเขาจะปล่อยให้พวกเด็กๆ เข้าไปได้ฟรีถ้ามันไม่คอยมอง

แล้วคนดูแลสวนสัตว์และพวกคณะละครสัตว์ก็จะมาขอให้คุณหมอขายสัตว์พิลึกตัวนั้นให้ บอกว่าพวกเขาจะจ่ายเงินให้อย่างงาม แต่คุณหมอก็ส่ายหน้าทุกครั้ง และพูดว่า

“ไม่ล่ะครับพุชมี-พูลยูจะต้องไม่มีวันถูกขังไว้ในกรง เขาจะต้องไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระเหมือนคุณและผม”

พวกเขาเห็นภาพและเหตุการณ์แปลกประหลาดมากมายในชีวิตสัญจรแบบนี้ แต่ทุกอย่างดูเป็นเรื่องธรรมดาไปเลยหลังจากเหตุการณ์ยิ่งใหญ่ที่พวกเขาได้เห็นและทำมาในต่างแดน ตอนแรกมันก็น่าสนใจดีที่ได้เป็นคล้ายๆ ส่วนหนึ่งของละครสัตว์ แต่หลังจากเวลาผ่านไปสองสามอาทิตย์ ทุกคนก็เริ่มเบื่อเป็นที่สุด แล้วคุณหมอและพวกสัตว์ทุกตัวก็เริ่มอยากกลับบ้าน

แต่คนมากมายต่างหลั่งไหลกันมาที่รถลากคันน้อย และจ่ายเงินหกเพนนีเพื่อเข้าไปดูพุชมี-พูลยู จนไม่นานคุณหมอก็สามารถเลิกเป็นคนเดินสายจัดการแสดงได้

และในวันที่งดงามวันหนึ่ง เมื่อดอกฮอลลี่ฮ็อคกำลังบานเต็มที่ เขาก็กลับไปที่พัดเดิลบีอย่างเศรษฐีคนหนึ่ง เพื่อไปอยู่ในบ้านหลังเล็กที่มีสวนกว้างใหญ่หลังนั้น

และม้าแก่ขาเป๋ในคอกม้าก็ดีใจมากที่ได้พบเขา นกนางแอ่นที่สร้างรังอยู่ใต้ชายคาบ้านเขาและมีลูกอ่อนแล้วก็เช่นกัน และแด๊บแด๊บก็ดีใจด้วยที่ได้กลับมาบ้านที่มันรู้จักเป็นอย่างดี ถึงแม้จะมีงานปัดฝุ่นรอให้ทำอยู่มากมาย เพราะมีหยากไย่อยู่ทั่วไปก็ตาม

และหลังจากจิพเอาปลอกคอทองคำไปอวดหมาคอลลี่หลงตัวเองที่ข้างบ้านแล้ว มันก็กลับมาและเริ่มวิ่งไปรอบๆ สวนเหมือนเป็นบ้า มองหากระดูกที่เคยฝังไว้เมื่อนานมาแล้ว และไล่หนูออกมาจากเพิงเก็บเครื่องมือ ระหว่างนั้นกั๊บกั๊บก็ขุดหัวฮอร์สเรดิชที่หยั่งรากลึกสามฟุตอยู่ตรงหัวมุมกำแพงสวน

แล้วคุณหมอก็ไปหากลาสีที่ให้เขายืมเรือมา และซื้อเรือใหม่ให้เขาสองลำ และตุ๊กตายางตัวหนึ่งให้ลูกของเขา และเขาก็จ่ายค่าอาหารที่ได้ยืมมาเพื่อเดินทางไปแอฟริกาให้คนขายของชำด้วย แล้วก็ซื้อเปียโนใหม่อีกหลังหนึ่ง และใส่พวกหนูขาวกลับเข้าไป เพราะพวกมันบอกว่าลิ้นชักโต๊ะทำงานมันหนาวเกินไป

แม้แต่เมื่อคุณหมอเอาเงินใส่กล่องเก็บเงินใบเก่าบนชั้นตู้ถ้วยชามแล้ว เขาก็ยังมีเงินเหลืออยู่อีกมาก จนต้องซื้อกล่องเก็บเงินที่ใหญ่เท่าๆ กันมาใหม่อีกสามใบเพื่อเก็บเงินที่เหลือ

“เงินเป็นเรื่องน่ารำคาญจริงๆ” เขาพูด “แต่ก็ดีที่ไม่ต้องเป็นกังวลอีก”

“ใช่แล้วค่ะ” แด๊บแด๊บที่กำลังอุ่นมัฟฟิ่นให้เขาทานกับน้ำชาพูด “เป้นอย่างนั้นจริงๆ!”

และเมื่อฤดูหนาวมาเยือนอีกครั้ง และหิมะปลิวมากระทบหน้าต่างครัว คุณหมอและสัตว์ของเขาก็จะนั่งรอบเตาผิงใหญ่ที่มีไฟอบอุ่นหลังจากอาหารค่ำ และเขาก็จะอ่านหนังสือของตัวเองให้พวกสัตว์ฟังดังๆ

แต่ไกลออกไปในแอฟริกา ที่ที่พวกลิงกำลังคุยกันบนต้นปาล์มก่อนจะเข้านอนใต้ดวงจันทร์สีเหลืองดวงใหญ่ พวกมันก็จะพูดแก่กันว่า

“ข้าสงสัยจริงว่าตอนนี้ชายผู้แสนดีคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ที่โน่น ในดินแดนคนขาว! พวกเจ้าคิดว่าเขาจะกลับมาอีกหรือเปล่า”

แล้วโพลินีเชียก็จะส่งเสียงร้องมาจากเถาวัลย์

“ฉันคิดว่าเขาจะมา ฉันเดาว่าเขาจะมา ฉันหวังว่าเขาจะมา!”

แล้วตอนนั้นเจ้าจระเข้ก็จะคำรามใส่พวกมันมาจากโคลนดำในแม่น้ำ

“ฉันแน่ใจว่าเขาจะมา ไปนอนกันได้แล้ว!”



Create Date : 01 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2551 13:10:24 น. 8 comments
Counter : 2023 Pageviews.

 
เสาร์นี้ไปทาเกะเทย์ไหม มื้อเที่ยง


โดย: แพนด้ามหาภัย วันที่: 1 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:05:20 น.  

 
^
อยากไปมั่ง
ยังคงหง่าวอยู่ตจว. อยากกลับกทม.จังค่า
อ่านโอตสึอิจิจบแล้ว จิตมากก อ๊างงง
เดี๋ยวจะรีบอัพบล็อกโดยพลัน (วันเสาร์ตัวขี้เกียจเข้าสิง ใครเอาข้าวสารเสกมาไล่ให้หน่อย)

ปล.สรุปก็ต้องไปติดตามอ่านดูลิตเติ้ลใหม่ นี่ตอนจบแล้วเหรอคะ


glitter-graphics.com


โดย: แอปเปิ้ลอบเชย (apple_cinnamon ) วันที่: 1 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:52:06 น.  

 
มาแจ้งว่าวันนี้มิดสะเตอโป๊สแมนพาคู่มือท่องยูโรปของผู้ถอดรหัสมายื่นถึงมือแล้วค่า

ขอบคุณมากนะคะ


โดย: Guga IP: 125.24.146.223 วันที่: 1 พฤศจิกายน 2551 เวลา:22:13:58 น.  

 
เราว่า The Collector(แผนลับรหัสขายชาติ) ก็แปลได้ดีนะคะ ตอนอ่านไม่ได้รู้สึกสะดุดอะไรเลย แต่พอ LMJ พูดถึงเรื่องไร้อารมณ์ ก็จริงแฮะ ไม่รู้ว่าต้นฉบับมันมีอารมณ์ประมาณไหนง่ะ เสียดสีรึเปล่าน้า


โดย: azzurrini วันที่: 2 พฤศจิกายน 2551 เวลา:0:10:07 น.  

 
^
^

ไม่เปงไร หนังสือของนกฮูก ไปหาตามร้านมือสองเอาก็ได้ เอาทีละเล่ม ไม่ต้องซื้อถึงสาม เดี๋ยวไม่ถูกจริต จะเสียดายตังค์



โดย: ahiruno007 IP: 58.9.15.142 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2551 เวลา:12:53:37 น.  

 
Photobucket

อยากให้แต้มแต้มๆไซส์นี้มั้ย


โดย: แพนด้ามหาภัย วันที่: 2 พฤศจิกายน 2551 เวลา:14:13:53 น.  

 
ได้รับหนังสือแล้วครับ

ขอบคุณครับ


โดย: ahiruno007 IP: 58.9.14.189 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2551 เวลา:11:30:21 น.  

 
เข้ามาชะโงกหน้าอ่านค่ะ


โดย: ladywrite วันที่: 9 เมษายน 2552 เวลา:12:43:52 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

the grinning cheshire cat
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




ปีศาจแมวอายุ 1,700 ปี บำเพ็ญตบะจนแปลงร่างเป็นคนได้ กำลังศึกษาวิถีชีวิตแบบมนุษย์ แต่รู้สึกว่ายากจัง เพราะยังคิดอะไรแบบแมวๆ อยู่เลย
Photobucket LMJ recommends


Photobucket
เต๋าแบบหมีพูห์ (The Tao of Pooh)
Benjamin Hoff เขียน
มนต์สวรรค์ จินดาแสง แปล
มติชน พิมพ์

หนังสือ Tao (หรือ Dao) spin-off ที่ไม่งี่เง่า และคนเขียนรู้จริงจริงๆ ทั้งเรื่องเต๋าและเรื่องหมี

Photobucket
ฅ.คน ฉบับ 41 มี.ค. 52

เจ้าหญิงพอลล่า:
หัวใจเธอมันน่ากราบ
กลุ่มอนุรักษ์แม่รำพึง:
ยังไงปลาทูก็เจ๋งกว่าโรงถลุงเหล็ก
สัมภาษณ์อ. นิธิ เอียวศรีวงศ์:
ฉบับลำแต้ๆ

เมฆาสัญจร
เมฆาสัญจร (Cloud Atlas)
เดวิด มิทเชลล์ เขียน
จุฑามาศ แอนเนียน แปล
มติชน พิมพ์

เหนือคำบรรยาย (เพราะตัดสินใจเลือกคำบรรยายไม่ถูก ฮา)

ยูโทเปีย และ 1984
ยูทเปีย
เซอร์โธมัส มอร์ เขียน
สมบัติ จันทรวงศ์ แปล
1984
จอร์จ ออร์เวลล์ เขียน
รัศมี เผ่าเหลืองทอง
และ
อำนวยชัย ปฏิพัทธเผ่าพงษ์ แปล
สมมติ พิมพ์

หนังสือเปิดหูเปิดตาระดับตัวพ่อ แถมปกสวยระดับตัวแม่อีกต่างหาก โอ๊ว

เทพเจ้าแห่งสิ่งเล็กๆ
เทพเจ้าแห่งสิ่งเล็กๆ
(The God of Small Things)
อรุณธตี รอย เขียน
สดใส แปล
โครงการสรรพสาส์น
ของสำนักพิมพ์มูลนิธิเด็ก พิมพ์

เรื่องเล่าโค-ตะ-ระอัศจรรย์จากอินเดีย

นายธนาคารเพื่อคนจน
นายธนาคารเพื่อคนจน
โมฮัมหมัด ยูนุส เขียน
สฤณี อาชวานันทกุล แปล
มติชน พิมพ์

อัตชีวประวัติฉบับกึ่งสุขกึ่งเศร้า บางครั้งก็เกือบเคล้าน้ำตา ของหนุ่มนักเรียนนอก กับธนาคารหลังคามุงหญ้า (บานประตูก็ไม่มี) ของเขาและลูกศิษย์ ที่หาญกล้าพุ่งชนทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงจนๆ จำนวนมากในบังคลาเทศยืนหยัดด้วยขาของตัวเองได้

(อันที่จริงเราควรจะแนะนำว่า นี่เป็นหนังสืออัตชีวประวัติของนักเศรษฐศาสตร์ที่แก้ปัญหาความยากจนในบังคลาเทศจนได้รางวัลโนเบลสาขาสันติภาพประจำปี 2006 แต่ม่ายอ่ะ ทำงั้นแล้วจะได้อะไร คุณจะรู้เหรอว่าหนังสือเล่มนี้ทั้งสนุกเป็นบ้าและ insightful ขนาดไหน กริๆ)



I'm reading




Potjy's currently-reading book recommendations, reviews, favorite quotes, book clubs, book trivia, book lists


100+ TBR 2010



2010 reading goal

Friends' blogs
[Add the grinning cheshire cat's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.