เรื่องของคุณหมอดูลิตเติ้ล (13)

บทที่สิบเก้า
โขดหิน

แล้วเช้าตรู่วันต่อมาพวกเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงไหม และเห็นว่าอาทิตย์กำลังสาดแสงสดใส และลมกำลังพัดมาจากทิศใต้

จิพดมกลิ่นลมใต้อยู่ครึ่งชั่วโมง แล้วมันก็มาหาคุณหมอพลางสั่นหัว

“ผมยังไม่ได้กลิ่นยานัตถุ์เลยครับ” มันพูด “เราต้องรอจนลมพัดมาจากทางตะวันออกเสียก่อน”

แต่แม้แต่เมื่อลมตะวันออกพัดมาตอนบ่ายสามโมงวันนั้น เจ้าหมาก็ยังจับกลิ่นยานัตถุ์ไม่ได้

เด็กน้อยผิดหวังเป็นที่สุด และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง บอกว่าดูเหมือนจะไม่มีใครหาลุงให้เขาได้เลย แต่สิ่งเดียวที่จิพบอกกับคุณหมอก็คือ

“บอกเขาว่าเมื่อลมพัดมาจากทางตะวันออก ผมจะหาลุงเขาพบต่อให้ไปอยู่ที่เมืองจีนก็ตาม ตราบใดที่เขายังนัดยานัตถุ์แรพพีดำอยู่”

พวกเขาต้องรออยู่ถึงสามวันก่อนที่ลมตะวันตกจะพัดมา เป็นเช้าวันศุกร์ เช้าตรู่ ตอนที่ฟ้ากำลังเริ่มทอแสงพอดี ไอฝนจางๆ ลอยอยู่บนทะเลเหมือนหมอกบาง และลมก็อ่อน อุ่น และชื้น

ทันทีที่จิพตื่นขึ้นมันก็วิ่งขึ้นไปข้างบนและยื่นจมูกไปในอากาศ แล้วมันก็ตื่นเต้นเป็นที่สุด และวิ่งกลับลงมาปลุกคุณหมอ

"คุณหมอครับ!” มันร้อง “เจอแล้วครับ! คุณหมอ! คุณหมอ! ตื่นเร็วครับ! ฟังนะ! ผมเจอแล้ว! ลมมาจากทางตะวันตกแล้วมันก็ไม่มีกลิ่นอะไรอื่นเลยนอกจากยานัตถุ์ ขึ้นไปข้างบนแล้วออกเรือ เร็วครับ!”

ดังนั้นคุณหมอจึงถลาลงจากเตียงและวิ่งไปที่หางเสือเพื่อปรับทิศทางเรือ

“ทีนี้ผมจะขึ้นไปที่หัวเรือนะครับ” จิพพูด “แล้วดูจมูกผมไว้ ไม่ว่าผมจะชี้มันไปทางไหน หมอก็หันเรือไปทางเดียวกันนะครับ เขาอยู่ไม่ไกลแน่ ถ้ากลิ่นแรงขนาดนี้ แล้วลมก็ชื้นดีน่ารัก ทีนี้ดูผมนะ!”

ตลอดทั้งเช้านั้นจิพจึงยืนอยู่ตรงตอนหน้าของเรือ คอยดมกลิ่นลมและชี้ทางให้คุณหมอปรับหางเสือ ระหว่างนั้นสัตว์ทั้งหลายและเด็กชายก็ยืนตาโตมองเจ้าหมาอย่างทึ่งอยู่รอบๆ

ประมาณเวลาอาหารเที่ยงจิพก็ขอให้แด๊บแด๊บบอกคุณหมอว่ามันชักจะกังวลและอยากพูดกับเขา ดังนั้นแด๊บแด๊บจึงไปเรียกคุณหมอมาจากตอนท้ายเรือ และจิพก็พุดกับเขาว่า

“ลุงของเด็กคนนี้กำลังหิวโหยแทบตายแล้ว เราต้องเดินเรือไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ครับ”

“ทำไมเธอถึงรู้ว่าเขาหิวมากล่ะ” คุณหมอถาม

“เพราะไม่มีกลิ่นอย่างอื่นในทางตะวันตกเลยนอกจากยานัตถุ์” จิพพูด “ถ้าหากชายคนนั้นกำลังปรุงหรือกินอาหารอะไรอยู่ ผมจะต้องได้กลิ่นมัน แต่เขาไม่มีแม้แต่น้ำจืดจะดื่ม อย่างเดียวที่เขามีคือยานัตถุ์ นัดครั้งละมากๆ ด้วย เรากำลังใกล้เขาเข้าไปทุกที เพราะว่ากลิ่นนั้นแรงขึ้นๆ ทุกนาที แต่ช่วยทำให้เรือแล่นไปให้เร็วที่สุดเถอะครับ เพราะผมแน่ใจว่าเขากำลังหิวแทบตายแล้ว”

“ตกลง” คุณหมอพูด และเขาก็ส่งแด๊บแด๊บไปขอร้องให้นกนางแอ่นมาลากเรืออย่างที่เคยทำตอนที่พวกเขากำลังถูกโจรสลัดไล่ตามอยู่

ดังนั้นพวกนกตัวเล็กๆ ที่แข็งแกร่งก็บินลงมาและผูกโยงตัวเองเข้ากับเรืออีกครั้ง

และตอนนี้เรือก็แล่นฉิวตัดคลื่นไปด้วยความเร็วสูงยิ่ง มันไปเร็วเสียจนเหล่าปลาในทะเลต้องรีบกระโดดหนีให้พ้นทางก่อนจะถูกชน

และสัตว์ทุกตัวก็ตื่นเต้นเป็นที่สุด พวกมันเลิกมองดูจิพและหันมามองดูทะเลเบื้องหน้าแทน พากันมองหาแผ่นดินหรือเกาะที่น่าจะเป็นที่อยู่ของชายผู้หิวโหยนั้น

แต่เวลาชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าผ่านไป และเรือก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไปในทะเลที่ราบเรียบ ไม่มีเงาของแผ่นดินให้เห็นตรงไหนเลย

และตอนนี้พวกสัตว์ก็เลิกพูดคุยกันและพากันนั่งลงเงียบๆ อย่างเศร้าสร้อยและเป็นกังวล เด็กน้อยกลับไปหม่นหมองอีกครั้ง และบนใบหน้าของจิพก็มีแววกังวลผุดขึ้น

และแล้วในตอนบ่ายแก่ๆ เมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะลับฟ้านั่นเอง นกฮูกทูทูที่เกาะอยู่บนปลายเสากระโดงก็ทำให้พวกเขาตื่นตกใจด้วยการร้องออกมาอย่างสุดเสียง

“จิพ! จิพ! ฉันเห็นโขดหินใหญ่มากๆ อยู่ตรงหน้าเรา ดูสิ อยู่ตรงที่ฟ้าจรดน้ำโน่นแน่ะ ดูพระอาทิตย์ส่องต้องมันสิ อย่างกับทองแน่ะ กลิ่นมาจากที่นั่นหรือเปล่า”

และจิพก็ร้องตอบไป

“ใช่แล้ว นั่นแหละ ชายคนนั้นอยู่ที่นั่น ในที่สุด ในที่สุด!”

และเมื่อเข้าไปใกล้พวกเขาก็เห็นว่าโขดหินนั่นใหญ่มากๆ ใหญ่พอๆ กับสนามใหญ่ๆ ทีเดียว บนนั้นไม่มีต้นไม้ขึ้น ไม่มีหญ้า ไม่มีอะไรเลย หินก้อนใหญ่ราบเรียบและว่างเปล่าเหมือนหลังของเต่า

แล้วคุณหมอก็แล่นเรือไปรอบๆ โขดหินนั่น และบนนั้นไม่มีชายคนไหนให้เห็นเลย สัตว์ทุกตัวเพ่งตามองอย่างเต็มที่ และจอห์น ดูลิตเติ้ลก็เอากล้องส่องทางไกลขึ้นมาจากชั้นล่าง

แต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนให้พวกเขาได้เห็นเลย ไม่มีแม้แต่นกนางนวล หรือปลาดาว หรือสาหร่ายสักต้น

ทุกคนพากันยืนนิ่งและฟัง เงี่ยหูฟังเสียงทุกเสียงที่อาจจะมี แต่เสียงเดียวที่พวกเขาได้ยินคือเสียงคลื่นสาดกระทบข้างเรือเบาๆ เท่านั้น

แล้วจากนั้นทุกคนก็เริ่มร้อง “หวัดดี! หวัดดี !” จนเสียงแหบแห้ง แต่ก็มีแต่เสียงสะท้อนเท่านั้นที่ดังกลับมาจากโขดหิน

แล้วเด็กน้อยก็ร้องไห้โฮออกมาและพูดว่า

“ผมว่าผมคงไม่มีวันได้เห็นลุงอีกแล้ว! ผมจะบอกพวกเขาว่ายังไงตอนกลับถึงบ้านล่ะ!”

แต่จิพก็ร้องบอกคุณหมอว่า


“เขาต้องอยู่ที่นั่นนะครับ ต้องอยู่ ต้องอยู่! กลิ่นมาสิ้นสุดอยู่แค่นี้แหละ เขาต้องอยู่ที่นี่แน่ ผมบอกแล้ว! แล่นเรือเข้าไปใกล้หินอีกสิครับ แล้วให้ผมกระโดดขึ้นไปบนนั้น”

ดังนั้นคุณหมอจึงเอาเรือเข้าไปใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ และทอดสมอลง แล้วเขากับจิพก็ขึ้นจากเรือไปที่โขดหิน

จิพก้มลงเอาจมูกจดพื้นทันทีและเริ่มวิ่งไปทั่ว มันวิ่งขึ้นๆ ลงๆ กลับไปกลับมา วิ่งซิกแซก วิ่งวน กลับตัว และเลี้ยวไปมา และทุกที่ที่มันไป คุณหมอจะวิ่งตามไปติดๆ จนหอบแฮ่กทีเดียว

สุดท้ายจิพก็เห่าเสียงดังออกมาและนั่งลง และเมื่อคุณหมอวิ่งไปหามัน เขาก็พบว่าเจ้าหมากำลังจ้องมองเข้าไปในรูใหญ่ลึกที่ตรงกลางหิน

“ลุงของเด็กนั่นอยู่ในนั้น” จิพพูดเบาๆ “ไม่แปลกใจเลยที่นกอินทรีงี่เง่านั่นมองไม่เห็นเขา! ต้องใช้หมาถึงจะหาคนเจอ”

ดังนั้นคุณหมอจึงลงไปในรูนั่น ซึ่งดูเหมือนเป็นถ้ำหรืออุโมงค์อะไรสักอย่างที่ทอดยาวไปใต้ผืนดิน แล้วเขาก็จุดไม้ขีดและเริ่มเดินไปตามทางมืดๆ โดยมีจิพตามหลังไปด้วย

ไม่ช้าไม้ขีดของคุณหมอก็หมดก้าน แล้วเขาก็ต้องจุดอีกก้านและอีกก้านและอีกก้าน

สุดท้ายทางก็สิ้นสุดลง และคุณหมอก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ที่คล้ายห้องเล็กๆ ที่มีผนังเป็นหิน

และที่นั่น ตรงกลางห้องนั้นเอง ชายที่ผมสีแดงที่สุดคนหนึ่งกำลังเอาหัวพิงแขนนอนหลับสนิทอยู่

จิพเดินเข้าไปดมอะไรอย่างหนึ่งที่วางอยู่บนพื้นข้างๆ เขา และคุณหมอก็ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา มันเป็นกล่องยานัตถุ์ขนาดยักษ์ และเต็มแน่นด้วยแรพพีดำ!

 

Create Date : 23 ตุลาคม 2551		0 comments
Last Update : 23 ตุลาคม 2551 14:49:29 น.
Counter : 1007 Pageviews.
Share Tweet