|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
อย่า อยู่ อย่าง อยาก
มีคนเคยถามว่าชีวิตนี้อยากทำอะไร...
ในหัวมีคำตอบมากมายร้อยแปดไม่สามารถเรียงลำดับความสำคัญก่อนหลังได้ อยากไปค่ายอาสา อยากเป็นอาสาสมัครในอัฟริกา อยากปีนเขา อยากเป็นแอร์ อยากเป็นนางงาม อยากลองเป็นดารา อยากไปเที่ยวรอบโลก อยากพูดได้หกภาษา อยากเข้าใจภาษาปลาโลมา ฯลฯ คำตอบส่วนใหญ่จะเกี่ยวพันกับการท่องเที่ยวทั้งนั้น แต่ถ้าจะเอาแบบจิงจังก็คืออยากลองมาใช้ชีวิตต่างประเทศที่ไม่ใช่แค่ไปเที่ยวเดี๋ยวเดียวกลับ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเป็นเด็กนอกดูซักครั้ง อาจเป็นเพราะสังคมที่โตมาให้การยอมรับกับคำว่า "นักเรียนทุน" ความคิดนี้เลยเด่นชัดมากในม.ปลาย แต่ก็เลือนหายไปกับความตื่นเต้นที่ได้พบเพื่อนใหม่หรือความวุ่นวายในการปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่ในช่วงเวลาต่างกันไป จนจังหวะนึงที่รูปแบบการใช้ชีวิตหมุนตามเข็มนาฬิกาโดยไม่มีอะไรแปลกใหม่น่าสนใจให้ติดตาม เริ่มคิดถึงความฝันในวัยเยาว์ ช่วงเวลาเดียวกันกับที่มีทุนไปอบรมด้านคอมพิวเตอร์ที่อินเดียจุดประสงค์ของทุนน่าสนใจ แต่ไม่เท่าการได้ไปใช้ชีวิตในที่ๆไม่เคยไปเป็นเวลาสามเดือนครึ่ง ได้ยินว่าเป็น "อินเดีย" ใครๆก็เป็นห่วงว่าจะไปทำไมกัน ยิ่งห่วงยิ่งถามก็ยิ่งรู้สึกอยากไปให้เห็นกับตาว่าคนเมืองนี้เค้าอยู่กัน อย่างไร ยิ่งเป็นเรื่องคอมพิวเตอร์แล้วประเทศนี้ถือว่าน่าสนใจไม่น้อย ตัวทุนไม่มีข้อผูกมัด เวลาก็ไม่นานเกินไป คิดข้อดีได้สามข้อตัดสินใจสมัครเลยแล้วก็ผ่านฉลุยเพราะเค้ารับตั้งร้อยคน
พอได้ไปอยู่ที่อินเดียจริงๆกลับไม่ค่อยได้ความรู้สึกอินเดี๊ยอินเดียเท่าไหร่ เพราะใช้ชีวิตร่วมกับคนไทยซะมากกว่า อาหารการกินก็มีแม่ครัวคนไทยคอยดูแล ได้กินอาหารอินเดียแท้ๆซัก 30% ที่พักอยู่ในศูนย์เทรนของบริษัท สะอาด ทันสมัย มีแม่บ้านทำความสะอาดให้ทุกวัน มาตรฐานประมาณโรงแรม 3-4 ดาว การเรียนก็เรียนเป็นกลุ่มร่วมกับคนไทย การบ้านหรือโปรเจ็คก็กับคนไทย ถึงจะมีเพื่อนใหม่คนอินเดียแต่ก็ยังไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตอย่างที่ตั้งใจ แต่ก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีในการใช้ชีวิตนอกบ้าน
สามเดือนครึ่งผ่านไป เดินทางกลับบ้านโดยมีสีผิวที่คล้ำขึ้นกับรอยสิวเต็มหน้าเป็นของฝากกลับเมืองไทยพร้อมกลับความปรารถนาในวัยเด็กที่เด่นชัดขึ้นในความคิด เลยหยิบเอาความฝันในวัยเยาว์มาปัดฝุ่นทำให้เป็นจริง เริ่มหาช่องทางในการใช้ชีวิตต่างแดนโดยไม่ต้องพึ่งพาความช่วยเหลือของคนที่บ้าน
รุ่นพี่ที่ลาดกระบังส่งข้อมูลเรียนต่อที่เกาหลีใต้มาให้แต่ไม่มีหลักสูตรถูกใจ พี่เลยส่งลิงค์ทุนอบรม AI ที่อินโดนีเซียมาให้เพิ่ม เป็นโครงการความร่วมมือของกลุ่ม EU เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ในแถบ SEA อบรมที่ University of Indonesia เวลาสองอาทิตย์ เป็นคนไทยคนเดียวในโปรแกรมได้รู้จักเพื่อนใหม่ชาวอินโดนีเซีย(เดิมก็มี เพื่อนชาตินี้เยอะอยู่แล้ว) กับชาวเวียดนาม พริบตาเดียวจบโปรแกรมโดยยังไม่ทันจะซาบซึ้งกับการ "ใช้ชีวิต" ตามที่ใจอยาก นอกเหนือจากเรื่องเที่ยวเล่น กับฝากชื่อและรูปในนิตยสาร 17 ฉบับอินโดเมื่อตอนอายุ 26
ครั้งนี้เป็นการเดินทางไปต่างประเทศคนเดียวเป็นครั้งแรก เริ่มฉายแววนักเที่ยวอิสระติดต่อนัดหมายคนรู้จักทั้งในมาเลย์ อินโด สิงคโปร์ให้พาเที่ยว ชักจะติดใจการเที่ยวแบบเยี่ยมเพื่อนในประเทศต่างๆ ถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มในการหาเรื่องไปเยี่ยมคนรู้จักที่อยู่ในประเทศที่ยังไม่เคยไปในทุกวันนี้
กลับเมืองไทยมาตั้งต้นใหม่แต่ความตั้งใจมากขึ้นกว่าเดิม ทั้งสมัครเรียนทั้งสมัครงานกับผลตอบรับต่างๆกันไป สุดท้ายที่เข้าตาคือโปรแกรมทำงานหนึ่งปีที่นิวยอร์คกับทุนกพ.เรียนยุโรป (ประกาศผลห่างกันวันเดียว ทำไมมันต้องมาพร้อมกันด้วยนะ) และแล้วก็เลือกทางที่คิดว่าเติมเต็มความปรารถนาเดิมมากที่สุด
จากความอยากที่เลือนรางถูกผลักดันด้วยมุ่งมั่นจนเห็นรูปร่างชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนนี้ความฝันไม่ได้เป็นแค่ฝันอีกต่อไป ได้ทำได้เป็นอย่างที่ใจอยาก แต่ก็ยังเพียงแค่ครึ่งทางที่ตั้งใจไว้ ทางที่เหลือไม่ได้สวยหรู ยิ่งเดินยิ่งเห็นอุปสรรคมากขึ้น หนทางต่อจากนี้มีปัญหาร้อยแปดรออยู่ หวังเพียงแต่ว่าจะ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ใครจะรู้ ระหว่างทางชั้นอาจจะมีความปรารถนาครั้งใหม่ให้เพลิดเพลินอีกก็เป็นได้
| Create Date : 31 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 31 สิงหาคม 2552 5:41:50 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 336 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: littlezatan  วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:20:59:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [