Bloggang.com : Quaver : แม็ค วีรดนย์ กับภาพที่ชัดเจนยิ่งขึ้น

แม็ค วีรดนย์ กับภาพที่ชัดเจนยิ่งขึ้น

ทีมองแม็คอยู่สักพัก แล้วจู่ก็พูดขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
“จริงๆแม็ค แม็คเซ็นซิทีฟมากเลยนะ แม็คอารมณ์เยอะ ถ้าแม็คเลือกเอาออกมาใช้ได้”
ทีป์ชลิตแจงอย่างเป็นจริงเป็นจังยังไม่ทัน(ให้แม็ค)ผ่านการกรองให้ละเอียด ยิ้มมุมปากตามสไตล์แถมท้ายขอแซวเบาๆต่อแบบเนียนกริบ
“เข้าเร็วออกเร็ว ขึ้นๆลงๆ” (ทั้งร้ายทั้งลึก

)
แม็คนั่งฟังด้วยท่าทางระวังตัวอย่างเห็นได้ชัด สารภาพเสริมคำของเพื่อน
“แม็คเป็นคนโมโหง่ายๆด้วย จริงๆแล้วโมโหระเบิดเลย”
ทีเขม้นมอง...ความไม่อยากจะเชื่อฝังอยู่เต็มลูกกะตากลมๆ
“ไม่เห็นง่ายเลย นึกไม่ออก”
แม็คยอมขยายความย้ำลงไปให้ชัดขึ้น
“มันกดไว้ชั้นหนึ่งไง จนแบบพยายามที่เข้าใจตัวเอง...แล้วก็หาย ไม่เคยอะไรมาก”
เด็กแมนยูจ้องหน้าเด็กลิเวอร์พูลนิ่ง
“ไม่เคยแสดงสีหน้าแบบไม่พอใจอะไรออกมาอย่างงี้เลย ไม่เคยเห็นเลย”
แม็คเหลือบมองตอบ
“ก็ไม่มีใครมาทำอะไรให้เรา...ขนาดนั้นเลย”

ซานินั่งฟังเงียบอยู่นานชักสงสัยขึ้นมาบ้าง
“แล้วต้องขนาดไหนถึงจะไม่พอใจ”
แม็คตอบง่ายๆแทบไม่ต้องนึก
“มีเรื่องชกต่อยอะไรอย่างงี้”

ทีแทบตะลึงโพล่งสวนมา
“งั้นก็ร้ายแรงแล้วดิอย่างงั้น”

ประเด็นที่แม็คเปิดมา ทำให้ทีอยากรู้จักความเป็นแม็คให้มากขึ้น
“สมมติถ้ามีคนขับรถปาดหน้า...จะเป็นไง”
แม็คตอบคำถามแบบนึกไปตอบไป
“ไม่ เออ...ไม่รุนแรงขนาดนั้น” แม็คขอปฏิเศษเด็ดขาด “ไม่เป็นไร”
คำตอบนี้ทำเอานิประลาดใจอย่างออกนอกหน้า ร้องเสียงดัง
“โอ๊ว!” ซานิหันไปสบตาที(หาพวก) “ใจเย็นเนอะ”

แม็คดูเขินๆกับท่าทีของเพื่อน ออกตัวมา
“มีแต่เราอ่ะไปสอยเขา”
ทีถึงกับยิ้มแล้วออกปาก
“อ้อ...มิน่า”
แม็คพูดธรรมดา ง่ายๆ
“ขับรถต้องมีสติ สำคัญมาก”
คำพูดนี้ของเพื่อนทำเอาทีป์ชลิตอดปากไว้ไม่ไหว...เสริมตาม
“แล้วมีสตางค์ด้วยใช่เปล่า” (ไม่วายติดปลายนวมว่ะ...ทีเอ๊ย)

ซานิบอกนิสัยตัวเองมาให้รับรู้บ้าง
“นิเจอปาดไม่ด่า แซงคืน”
แม็คนิ่งฟัง แล้วให้ข้อคิดสอดการเตือนสติแบบเรียบๆ(ที่บอกนิสัยใจคอได้ดีทีเดียว)
“มันยิงกันเพราะอย่างงี้ล่ะ”

เค้าลางของแม็ค วีรดนย์ในความนึกคิดของเรา ดูจะเห็นได้ชัดขึ้นเมื่อผ่านเข้าวีค 11
ยิ่งเมื่อได้รับรู้ความคิดอ่านผ่านบทสนทนาข้างต้นไปแล้วก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความรู้สึกบางอย่างที่เรามีต่อผู้ชายคนนี้

แม็ค(รวมผู้ชายทุกคนในรุ่น6) เป็นนักล่าฝันแบบที่เราไม่กล้าที่จะใช้คำสรรพนามว่า “เด็กคนนี้” แม้กระทั่งคำว่า “น้อง” ยังเขินๆที่จะใช้เลย(นอกจากจะเอามาเขียนล้อเล่น ล้อเลียนแบบสนุกๆน่ะ)
ก็เลยยิ่งรู้สึกต่างออกไปจากเด็กหลายๆคนที่เราคอยดูคอยเอาใจช่วยในทุกรุ่นที่ผ่านมา

ที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เกิดจากความรู้สึกในแง่ลบ แต่มันออกเป็นแง่บวกเอามากๆต่างหาก
ผู้ชายทุกคนในรุ่นนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ วางตัวเก่ง และดูเป็น “ผู้ชาย” เอามากๆ
ก็เลยทำให้เรายากจะเกิดความรู้สึก “เอ็นดู” ในแง่ว่า เด็กคนนี้น่ารัก(น่าตื้บ)จังแบบที่รู้สึกกับนัทหรือว่าต้อลก็ตาม

กลับมาพูดถึง “ความเป็นแม็ค” ในความรู้สึกนั้นใกล้เคียงกับภาพที่เราเคยวาดเอาไว้คร่าวๆ
แม็คดูเป็นผู้ชาย...
“เข้มแข็งแต่ไม่แข็งแกร่ง”
“อ่อนโยน รวมทั้งอ่อนไหวได้ง่ายจนน่าเป็นห่วง”
“อ่านตัวเองขาด จนกลายเป็นบีบตัวตนบางอย่างเพื่อให้ไม่เกินกรอบที่ตัวเองสร้างไว้”
จากข้อข้างบน...มันก็เลยให้เกิดข้อตามมา
“จัดระเบียบของชีวิตตัวเองเป็นขั้นเป็นตอน” ซึ่งถ้ามันเป็นไปตามนั้นก็จะสบายใจ แต่ถ้าไม่...จะสับสน และยิ่งต้องรีบหาทางแก้ไข
เพราะอย่างนั้น การไม่แหวกกรอบของตัวเองจึงไม่ใช่เพราะ ‘ไม่กล้า’ แต่เพราะคิดถึงผลลัพธ์ไปก่อนล่วงหน้าแล้วต่างหาก

เมื่อแม็คในความคิดเราเป็นแบบนี้ ทำให้เราอดยิ้มแล้วนึกตามไปอีกว่า
“ช่างสมเป็นเด็กพาณิชย์ศิลป์จริงๆ”

คนเป็นแฟนคลับแม็คคงไม่โกรธหรอกนะถ้าเราจะบอกว่า น้องมีความสามารถทางการร้องเพลงน้อยเกินกว่าที่คาดเอาไว้
ก่อนเข้าบ้าน เพลงที่แม็คร้องเพื่อแสดงตัวตน มันไม่โยงให้นึกไปได้เลยว่าจะออกมาอีรูปแบบนี้ได้
วีคแรกๆก็ยังไม่ชัด แต่ยิ่งผ่านนานไป (แอบถอนหายใจยาว)
เปิดวันจันทร์มา ใครฟังแม็คร้องแล้วไม่ปวดตับ ใจหายใจคว่ำตามก็เก่งล่ะ
แต่เพราะความสามารถที่มีแค่นี้ของแม็ค ทำให้เราถึงได้รู้จักจนกลายเป็นชื่นชมในตัวตนหลักของแม็คมาตั้งแต่แรกๆ
นั่นก็คือ...ความพยายามแล้วพยายามอีกของแม็คเพื่อจะเอาชนะตัวเองให้ได้
(สิ่งนี้แม้คนไม่ใช่แฟนคลับก็ต้องยอมรับ โจมตีไม่ได้เต็มปาก)

แม็คเป็นคนไม่ยอมแพ้ ...ไม่ยอมแพ้ขนาดไหนน่ะเหรอ
ก็...เป็นคนที่รู้ว่าความสามารถในตัวมีอยู่ 100 แม็คก็จะขุดเอาทั้ง 100 ออกมาใช้ทั้งหมดโดยกดความเหนื่อยความท้อไม่ให้มาเป็นอุปสรรค

คนเรามักติดปากออกตัวเวลาทำงานเสร็จสิ้นไปแล้วว่า “ก็ทำเต็มที่แล้ว” ทั้งๆที่จริงๆแล้วตัวเองใช้ความพยายามไปไม่ถึงครึ่งของความสามารถที่ตัวเองมีอยู่ โดยชอบเอาเรื่องร่างกายและจิตใจมาอ้าง

แต่กับแม็ค ถึงผลลัพธ์ที่ออกมาเป็นอย่างไรก็ตาม เรากลับรู้สึกชื่นชมตรงที่ว่า แม็คขุดเอาทุกอย่างที่ตัวเองมีมาใช้จนเกลี้ยง เท่าที่แม็คมีอยู่ตอนนั้น เท่าที่ได้พยายามมาตลอดทั้งวีคแล้ว
100 ของแม็คอาจมีน้ำหนักน้อยกว่า 100 ของคนอื่น แต่ก็เป็น 100 ที่เต็มที่จนไม่อาจออกปากตำหนิในความไม่พยายามได้เลย

ส่วนการเรียกร้อง “การพัฒนา”
เราขอคิดในแง่นี้ละกันว่า...ต้องเข้าใจเรื่องหนึ่งคือ คนเราก้าวหนึ่งก้าว...สั้นยาวไม่เท่ากัน ยกสูงต่ำต่างกัน จังหวะย่างก้าวก็ยิ่งต่าง
(จากต้อล แล้วมาเจอปั๊มเข้าไป เรามองเรื่องแบบนี้ได้ชัดเสียยิ่งกว่าชัด แบบจิบเดียวก็ซึ้งแมนเลยล่ะ )

ในหลายปีที่ผ่านมา เด็กแต่ละรุ่นที่เราคอยมองคอยดูนี่มักจะบอกได้เลยว่า มีบางส่วนจนถึงหลายส่วนคับคล้ายคับคลากับกลุ่มเพื่อนที่คบกันมานานมาก
ด้วยจังหวะชีวิตทำให้ไม่สามารถติดต่อกันได้เท่าความคิดถึงที่มีอยู่ พอดูเด็กบางคนแล้วมันก็ทำให้ย้อนวันเวลาเก่าๆจนพอให้หายคิดถึงไปได้บ้าง

แต่กับแม็ค...ตัวตนส่วนใหญ่ของแม็คนี่แทบไม่มีอยู่ในกลุ่มเพื่อนเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งไอ้เรื่องความสุภาพ การพูดจานุ่มนวลชวนฟัง...ยิ่งหาแทบไม่มีจากทั้งเพื่อนที่คบกันมาและจากตัวเราเองด้วยล่ะ

มันไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากคบคนแบบแม็คนะ แต่คนแบบแม็คไม่กล้ำกรายเข้ามาใกล้พวกเราหรือถึงแม้เข้ามาใกล้ เขาก็ไม่อยากคบหาสมาคมกับพวกเราต่างหาก
(แจงไปแจงมา รู้สึกว่าพวกตูเข้าขั้นจอมมารเลยมั๊ง

)

พอได้มาเจอ มานั่งมอง นั่งทำความรู้จักฝ่ายเดียวแบบนี้ มันก็สนุกดี แปลกไปจากทุกที
แต่...มันก็เหมือนมีใยบางๆที่ทำให้เราไม่คุ้นเคยกับแม็คเท่าที่น่าจะรู้สึกสักที

ต่างจากตอนที่เรารู้สึกกับต้อล
ต้อลน่ะเรารู้สึก ‘มาก’ ขึ้นทุกๆวีค
จนพอมาวีคสุดท้าย เจ้าหนูนี่ก็แทบกลายเป็นน้องชายในความรู้สึกไปเลย
แม้ผ่านมาสองปีแล้ว เรารับฟังข่าวฟังเรื่องราวของต้อลด้วยหลากหลายความรู้สึก ออกปากทั้งชมทั้งตำหนิ โดยไม่ได้รู้สึกว่าไม่อยากแตะ หรือมองว่าน้องแตะไม่ได้(ทำไมจะแตะไม่ได้วะ บ่น(ลับหลัง)ไปตั้งหลายเรื่อง)

ตัวตนของต้อลมีหลายอย่างที่เราชื่นชม
โดยเฉพาะเรื่องที่ต้อลกล้าพอที่จะออกปากปฏิเศษทั้งๆที่น้องรู้ว่ามันขัดใจใครหลายต่อหลายคน
(แต่บางทีอยากออกปากให้ต้อลเพลาๆความแรงของตัวหน่อยเฮอะ...หน้ากากสังคมใส่บ้างก็ไม่เสียหลายหรอก)
แต่ในขณะเดียวกัน
เราก็เกินคาดกับการ ‘ยอม’เอาใจแบบง่ายดายเกินคาดกับในเวลาที่คาดไม่ถึง(หลาย‘คาด’เลยวุ้ย)
...เป็นเสน่ห์แบบต้อลที่ใครก็ยากจะเลียนแบบจริงๆ

เราว่าแฟนคลับแม็คคงไม่ต้องห่วงเรื่องแบบนี้...
เรื่องการพูดจา การวางตัวกับใครต่อใครแบบที่แฟนคลับต้อลปวดหัวต้องกรอกไทลินอลวันละแผงหรอก

สิ่งที่ควรกังวลก็คือ...ถ้าที่เรารู้มามันตรง มันจริงนะ(ซึ่งก็คงจริงล่ะ)

การเป็นคนแคร์แฟนคลับอย่างมากของแม็คน่ะ

โลกแฟนคลับafที่มันน่ากลัวชวนสยองในเรื่องการเข้ามาชิดจนใกล้ถึงขนาดอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ(บางทีถึงอยากเป็นเจ้าชีวิตด้วยซ้ำไป )
และต้องการให้เด็กอยู่ในสายตาไปแทบทุกหมดทุกเรื่อง
ความอ่อนไหวที่แม็คมี พอต้องมารับมือกับเรื่องพวกนี้สิ ที่เราว่ามันน่ากังวลจนน่าเป็นห่วงเลยล่ะ

ในเมื่อแม็คออกปากว่าafรุ่นพี่ที่ชอบมีต้อลรวมอยู่ด้วย
ก็อยากให้เรียนรู้ ‘ความแน่พอ’ แบบที่ต้อลมีเอามาใช้(บ้าง)ละกัน

ต่อจากนั้น...จะรับมือยังไงก็ตัวใครตัวมันแล้วแต่ล่ะนะ...

วีรดนย์

Create Date : 11 กันยายน 2552

Last Update : 12 กันยายน 2552 10:14:31 น.

13 comments

Counter : 2312 Pageviews.

ชอบจัง
พี่คิวเก่งจัง มองแม็คขาดเลย

โดย: บางส้มเปรี้ยว

วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:11:54:36 น.

เราว่าเค้าหล่อขึ้นๆมากๆ เลยค่ะ

ชอบสุดน่าจะเป็นวีคที่ฉีกเสื้อ..อิอิ

โดย: AB_PAE

วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:11:55:32 น.

คุณคิวค่ะ

ชื่อแม็คเขียนว่า วีรดนย์ค่ะ

โดย: บางส้มเปรี้ยว

วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:14:23:31 น.

เรื่องแม๊ค...แต่อ่านเล้วเจอต้อล (ดีใจจัง)

ป.กบ พี่คิว หนูชอบอ่านเรื่องที่พี่เขียนเสมอแม้ว่าเรื่องนั้นจะมีต้อลอยู่หรือไม่ก็ตาม ...แต่ชอบที่สุดเวลาที่พี่เขียนถึงต้อลนะคะ เพราะอ่านแล้วมันต้อลมากๆ

โดย: MoDki

วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:15:26:02 น.

แม็คพยายามมากๆ ผลมันอาจไม่มาทันใจ แต่ซักวันต้องทำได้
ดีที่วันนี้แม็คมีเพื่อนอย่างพี่ทีอยู่ด้วย

โดย: Nusantara (Nusantara

) วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:15:59:44 น.

เดี๋ยวพี่จะคอยดูแลแมคเองจ้ะ

กร๊ากกกกกก (กล้าเนอะ)

โดย: NaNongPloy

วันที่: 11 กันยายน 2552 เวลา:16:07:56 น.

ป้าขอแอ๊ดไว้ เพื่อจะได้กลับมาอ่านอีกนะคะ

เจ้าของบล๊อก เขียนได้น่ารัก

และสนุกสนานมากเลยค่ะ

โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four

) วันที่: 12 กันยายน 2552 เวลา:0:15:21 น.

คำคมมากมาย
และได้ข้อคิดด้วยค่ะ
บวกอารมณ์ขันด้วย
ทำให้เรื่องนี้มีเสน่ห์น่ารักดีค่ะ

ปอลอ รายงานตัวว่ากลับมาแล้วค่ะ

โดย: colchique

วันที่: 12 กันยายน 2552 เวลา:2:53:46 น.

ขอโทษนะคะ เราพลาดเองไม่มีแก้ตัวเลย และขอโทษที่เพิ่งแก้ให้ค่ะ เพิ่งได้เข้าเนตตอนนี้เอง

ขอบคุณหนูบางส้มเปรี้ยวและคุณสิ่งสุดท้าย...คือเธอ ขอบคุณนะคะที่เสียเวลาเตือนให้
รวมทั้งโทรศัพท์อีกหลายสายที่ได้รับเลย
ครับ...แม็ค วีรด'น'ย์ ครับ...คิวจำขึ้นใจเลยทีนี้

แก้ตัวอย่างได้เปล่า...ผิดครั้งนี้(กับผิดอยู่ครั้งของปั๊มเรื่องกุ้งกับปูนี่ล่ะ)ทำให้เรารู้ได้เลยว่า มีคนชื่นชอบแม็ค(กับปั๊ม)โขอยู่เหมือนกัน
ขนาดพี่บางคนนึกว่าปีนี้ไม่สนใจ(แซวละ...ได้โอกาส) ที่แท้พี่ก็ซุ่มเป็นเด็กแม็คนี่เอง

ขอโทษอีกครั้งนะคะ
และถือโอกาสขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ(บวกขอโทษที่ไม่ได้ทักตอบเลย)
ทั้งขาประจำที่เข้ามาทั้งอ่านทั้งให้กำลังใจอย่างหนูบางส้มเปรี้ยวด้วยล่ะ...ดีใจนะ

หนูมด...พี่ว่าแล้ว หนูต้องโพสต์ครั้งนี้แน่เลย ตอนพิมพ์ชื่อต้อลลงไปครั้งแรกในบล็อกนี้ พี่นึกถึงมดกิเลยล่ะ

โดย: Quaver

วันที่: 12 กันยายน 2552 เวลา:10:26:48 น.

.. แอบอ่านบล็อคคุณคิวมาหลายวันแล้ว วันนี้เรื่องโดนใจ ขอแจมนิดนะคะ

.. เราจำแม็คได้แม่นตั้งแต่ออดิชั่นภาคเหนือ เพราะสะดุดหูคำพูดกรรมการที่ว่า คนเรามี 2 ประเภท คือ พวกที่มีพรสวรรค์ กับ พวกที่ไม่มีพรสวรรค์แต่มีความพยายาม .. กรรมการเชื่อในอย่างหลังมากกว่าแม็คเลยได้รับเลือก

พอเข้าบ้านมา แม็คก็เป็นอย่างที่กรรมการพูดจริงๆ ..

แม็คพยายามมาก แต่ ได้ผลไม่มาก ..

.. โชคร้ายที่เพื่อนๆ คนอื่นส่วนใหญ่ เป็นพวกที่มีทั้งพรสวรรค์และความพยายาม .. พัฒนาการ (เล็กๆ น้อยๆ) ของแม็ค เลยยิ่งถูกรัศมีเพื่อนๆ บดบังเข้าไปใหญ่

ดูมาจนจะจบรายการอยู่แล้ว ถึงจะรู้สึกว่า แม็คน่าสงสารมาก แต่แม็คก็ยังไม่เคยทำโชว์อะไรเข้าตาเราเลยซักครั้งเดียว

หวังว่า โอกาสที่เหลืออีก 1-2 ครั้ง น้องเค้าจะแก้มือได้บ้างนะคะ

.. สุดท้าย เรื่องที่โดนใจเราจนต้องเข้ามาคอมเมนท์บล็อคนี้

.. ภาพของแม็คที่เห็นมาตลอดเกือบ 3 เดือน ทำให้เราแอบกังวลนิดหน่อยว่า เมื่อออกจากบ้านมาแล้ว เด็กคนนี้จะรับมือกับด้านมืดของความรักยังไงกันหนอ ..

.. ยินดีที่ได้รู้จัก และขออนุญาตแอดบล็อคนะคะ

โดย: แม่มดพันปี

วันที่: 12 กันยายน 2552 เวลา:12:13:11 น.

โดย: บางส้มเปรี้ยว

วันที่: 12 กันยายน 2552 เวลา:12:26:31 น.

โดย: บางส้มเปรี้ยว

วันที่: 12 กันยายน 2552 เวลา:12:26:33 น.

เข้ามาอ่านบล็อกคุณคิวอีก ติดตามน้องแม็คเหมือนกัน ไม่อยากให้ตกรอบ

แต่ที่ถือเป็นกำไร ก็คือ เจอชื่อน้องต้อลในบล้อกคุณคิว อีกแล้ว (ก็มันหาได้ไม่ยากอ่ะ

)

ขอบคุณมากๆ นะคะ

โดย: :+:2 Days Before Christmas:+:

วันที่: 24 กันยายน 2552 เวลา:19:34:07 น.