(◕‿◕✿)ล่ามไดอะรี่ : งานที่ที่ 16 นี้ Epa ได้แต่ใดมา

ความเดิมจากตอนที่แร้ว alone@ระยองฮิสั้น เนื่องจากอีป้าเป็นคนจันทน์ฮิยาว จึงไม่สามารถทนฮิสั้นได้นานๆ (ฮิอาจจะพิการโดยถาวรได้) อีป้าไปอยู่ระยองฮิ ได้แค่อาทิตย์แรก ก็รู้สึกว่า life style (ไร้สไตล์) ของอีป้ามันช่างระยำฮิมากๆ 555 บวกกะ อีป้านั้นมีคุณสมบัต ิอยู่ข้อนึงก็คือ มีความอดทน(ต่ำ) (-_-")555 ไม่สามารถจะทนอะไรได้นานๆ ถ้าใจอีป้าไม่ชอบซะแร้ว ต่อให้งานดี เงินเยอะให้ตาย5 อีป้าก็ไม่อยู่เว้ย เพราะคติในการดำเนินชีวิตของอีป้าก็ครือ "Live the Life I love"ทำอะไรที่ใจชอบ..ทำอะไรแล้วสุขสุดยอด (orgasm เท่าน๊านนน! ที่อีป้าต้องการ) (-_-") 5555

ดังนั้น อีป้าก็เลยโทรไปหาละม่อมรีครูทเม้นต์ (นามสมมุติ) ถามเค้าว่า "พี่..งานเซลล์ที่พี่บอกว่าเค้าจะนัดนู๋ไปสัมภาษณ์น่ะ เมื่อไหร่เค้าจะนัดซะที นู๋ทนฮิสั้นไม่ไหวแล้วนะ" พี่ละม่อมก็บอกว่า.."รอหน่อยคะน้อง คนญี่ปุ่นยังไม่ว่าง" อีป้าสุดจะทน เลยบอกไปว่า "มีงานในกทม.ที่อื่นอีกไหมเนี่ย นู๋จะทนไม่ไหวแร้วนะพี่ แมร่งโคตรบ้านนอกเลยอ้ะ" คุณพี่ละม่อมก็เลยส่งอีป้าไปบ.ชื่อดังด้านแอร์กี่ (ช่างเหมาะกะอีแก่อย่างอีป้าจริงจริ๊ง) เพราะเค้ารับล่ามชั่วคราวหนึ่งปีอยู่หนึ่งตำแหน่ง แต่อีป้ามีญาณรู้ว่าเค้าได้คนไปแร้ว เลยถามคุณพี่ละม่อมว่า "เค้าได้คนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?" พี่ละม่อมชีบอกว่า "คนนั้นเค้าไม่ไปทำงานจ้ะ เลยต้องรับคนใหม่" แหงแซะ งานชั่วคราวส่วนมากถ้าล่ามคนไหนเจองานประจำที่เงินดีๆ กว่าเค้าก็ต้องทำงานประจำทั้งนั้น แต่ชั่วโมงนี้อีป้าไม่สนแล้วโว้ย ฮิกรูจะสั้นหมดแล้ว ยอมไม่ด๊ายยยย !!! ต้องหางานใหม่แล้วกลับกทม.โดยด่วน

คุณพี่ละม่อมส่งเรฯ ของอีป้าไปเมื่อวันพุธ วันพฤหัสชีโทรมาถามอีป้าว่า "คุณน้องคะ เค้านัดคุณน้องพรุ่งนี้เลย" (วันศุกร์) โอ้มายก๊อด อะไรจะไวปานจรวด อีป้าตกใจอ้ะ มันเร็วเกินไป ขืนอีป้ามาทำงานแค่ห้าวัน แล้ววันที่ห้าก็เจือกหายหัวไป คนก็ต้องคิดว่าอีป้าป๊อด ไม่ทำงานกะเค้าแล้วสิ ดูน่าเกลียดมาก อีป้าเลยบอกพี่เค้าไปว่า "พี่คะ ขอเป็นสัปดาห์หน้าละกันคะ ขอเป็นวันศุกร์หรือจันทร์นะคะ แต่ศุกร์หน้าไม่ได้ เพราะเสาร์นั้นทำงาน นู๋อยู่ระยองจะถ่อไปกลับกทม. ก็ไม่ไหวอะคะ"

จากนั้นก็เงียบไป..อีป้าก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่ระยองฮิไปด้วยใจชอกช้ำ เพราะวิถีชีวิตหลังเลิกงานมันสุดแสนระยำฮิ เซ็งเป็ดเหลือเกิ๊น ตอนนั้นอีป้าละ อยากจะไปดูหมอกะขุนทอง ซะจริงๆ อยากรู้ว่าทำไมชีวิตอีป้าถึงระยำฮิได้ถึงเพียงนี้ แต่แล้ว วันพฤหัสต่อมา คนญี่ปุ่นของทางละม่อมรีครูทเม้นต์ก็โทรมา บอกอีป้าว่า ให้ไปสัมภาษณ์วันจันทร์ โอ้ เย้ ดีใจ ! แต่อีกใจก็กลุ้ม ถ้าลาไปมีหวังกรูได้โดนหมายหัว แต่อย่ากระนั้นเลยอีป้ายอมทำทุกอย่าง ยอมแลกทุกอย่าง ขอให้ได้กลับกทม. ประมาณว่าใช้กลยุทธ์พระเจ้าตากกันเลยทีเดียว ทุบหม้อข้าวทิ้ง ตีแหกฝ่าวงล้อมเว้ย กรูจะกลับกรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ฯ (โอย ! พิมพ์ยาวไม่ไหวแร้วอีเยื้อน ! เว้ย เมื่อย) 55 ก็ประมาณว่า ถ้าโดดงานไปสัมภาษณ์แล้วไม่ได้ขึ้นมา ก็เตรียมโดนกุดหัวไว้ได้เลย อีป้าเมิง ทางเดียวครือ ต้องได้งาน

วันเสาร์อีป้าเลิกงาน ก็กลับบ้านที่บางแสน ไปปั่นงานแปล..แมร่งไม่เสร็จอีก เลยต้องใช้แผนลับ (โกหกตอแหลลูกค้าว่าคนแปลยังไม่ส่งงาน) เช้าวันอาทิตย์ก็เข้ากทม. ไปนวดหน้าร้านเจ๊สปา ไอ้เด็กนวดหน้าบอกว่า "พี่อีป้า หนูจะทำสุดฝีมือให้พี่อีป้าได้งานให้ได้" เออดี ช่วยกันทำมาหากินดีมากไอ้น้อง อีป้าสวยใสเด้ง สมใจเลยแหละ วันจันทร์อีป้ามั่นใจเต็มเปี่ยม นั่งแทีกซี่ไปสัมภาษณ์ พอไปถึงก็กินข้าวกับพี่ละม่อม เพราะคุณพี่เค้าไปรับจ๊อบ ช่วงที่ยังไม่ได้ล่ามประจำ คุณพี่กะอีป้าคุยกันถูกคอมาก สไตล์ล่ามด้วยกัน และอีป้าก็เป็นล่ามบร้าๆ ฮากร๊ากๆ อยู่แล้วด้วย พอลองได้คุยกะใคร เค้าก็จะรู้สึกว่า อีนี่มันบร้าจริงๆ 5555 คุณพี่เค้าก็ชมอีป้าว่า "น้องเป็นคนสวยนะ ไปอยู่โรงงานเสียดายจริงๆ น่าจะมาอยู่ในออฟฟิศ หรือเป็นเซลล์" ขอบคุณค่ะคุณพี่ แค่นี้อีป้าก็มีกำลังใจจะสัมภาษณ์งานเต็มร้อยด้วยพลังลูกยอ (บร้ายอเต็มพิกัด) อีป้ามีลางสังหรณ์ว่าอีป้าจะได้งานบ. นี้แน่นอน เพราะว่าหลังกินข้าวเสร็จ แด๊กกาแฟ อีป้าปวดขรี้เป็นอันมาก (-_-") (อุบาทว์จริงๆ อีป้าเมิง) หลังจากแยกกับพี่ละม่อม อีป้าก็วิ่งหางจุกตรูด (คนรึป่าวฟระ) ไปขรี้ทันที 555 เท่านั้นยังไม่พอ ขรี้ครั้งที่ 1 เสร็จ อีป้าขึ้นไปรอทำข้อสอบ ก็ปวดขรี้อีก (เนื่องจากกินกาแฟเข้าไปน่ะ มันจะดีท๊อกซ์ ขับพิษออกมาทางตรู๊ด 55 กร๊ากๆ) เลยวิ่งไปขรี้อีกรอบทั้งๆ ที่สอบยังไม่เสร็จเลยทวารเปิดซะแร้น 555 ครั้งแรกขรี้แตกใส่ชั้น 1 ครั้งที่ 2 ขรี้แตกใส่ชั้น 3 นี่ก็เป็นสัญญาณว่า อีป้าสบายใจกะบรรยากาศของบ.นี้มาก เลยขรี้ได้สบายใจ อีป้าเริ่มมั่นใจมากขึ้น หลังจากขรี้แตกไปสองรอบว่าชะรอยกรูจะได้งานที่นี่แน่นอนแระ (ความมั่นใจใส่เต็มบล๊อก.. บล๊อกส้วมน่ะ อิๆๆ)

หลังจากนั้นอีป้าก็ไปทำข้อสอบ..สอบเลข กะเขียนแนะนำตัวเองเป็นภาษาอังกฤษ สอบเลข อีป้าทำได้ 2 ข้อ (จาก 5 ข้อ) อีป้ารู้ตัวว่าสอบตกแน่นอน แต่ก็ยังปลอบใจตัวเอง ว่า"กรูมาสมัครล่าม" ไม่มีล่ามที่ไหนจะคิดเลขเก่งหรอก คิดเลขเก่งเค้าก็ไปเรียนวิศวะ หรือบัญชีแล้วสิ พวกโง่ๆ (เลข) เท่าน้นที่หันมาเอาดีทางภาษาน่ะ ส่วนที่เค้าให้เขียนภาษาอังกฤษ บอกจุดอ่อนจุดแข็งของตัวเอง อีป้าก็เขียนไปว่า "จุดแข็งของอีชั้นก็ครือ อีชั้นเป็นคนมองโลกในแง่ดีแบบสุดลิ่มทิ่มประตูคร้าาาา ดังนั้นจุดอ่อนของอีชั้น อีชั้นก็ไม่คิดว่าอีชั้นจะมีหรอกค่ะ อะแหม..ก็อีชั้นบอกแล้วไงคะว่าอีชั้นน่ะ โคตรรรรร มองโลกในแง่ดี ต่อให้อีชั้นมีจุดอ่อนอีชั้นก็ไม่คิดว่ามันเป็นหรอกคร้า" ตอบได้กวนตรีนน่าถีบมาก 555 ส่วนข้อ 2 เค้าให้เขียนเกี่ยวกับเป้าหมายชีวิต อีป้าก็เขียนไปว่า "ถ้าเกี่ยวกับการงานก็ครือ อีชั้นอยากเป็นล่ามค่ะ และอีชั้นก็เป็นแล้ว และมีความสุขกับการเป็นสิ่งนั้น ส่วนเรื่องอื่นๆ เหรอคะ อีชั้นก็เหมือนกับพวกหน้าตัวเมียอื่นๆ ครือ อยากมีปั๋ว ! เอ๊ย! อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเป็นของตัวเอง แต่แหม มันเป็นฝันที่ยังยาวไกลค่ะ คุณๆ คงจะไม่เชื่อละสิคะ ว่าหนังหนาหนาปานแ่ร่ดอย่าง อีชั้นน่ะจะยังโสดและไม่มีแฟน" 555 เขียนไปแบบนี้จริงๆ นะเนี่ย ท่าทางไม่น่าได้งานเลยใช่ม๊า แต่เชื่อป่ะล่ะ ว่าสิ่งมหัศจรรย์มันเกิดขึ้นด๊ายยย ! เพราะอีป้ามีจุดขายที่ความฮาแตกน่ะ 555 (Coz I'm miracle maker!) (^0^)V

อีป้ารออีกสักพัก ก็ถูกเรียกไปสัมภาษณ์ พี่ผู้หญิงคนแรก เค้าทำท่าไม่อยากจะรับอีป้าเข้าทำงานเลย เนื่องจากอีป้าจบมาเกรดต่ำ ไม่มีใบเซอร์ระดับสอง (เรียกได้ว่าคุณสมบัติทางวิชาการไม่มีอะไรดีกะเค้าเล๊ย) เค้าเลยบอกอีป้าว่าถ้ารับก็จะรับ 3 เดือนก่อน ดูว่าอีป้าทำงานเป็นไง เออ ดูถูกกรูเข้าไป เดี๋ยวสวยๆ หลังจากนั้น ประธานคนญี่ปุ่นเข้ามา ก็ฮากร๊ากสิครับ ! เค้าสัมภาษณ์อีป้าไปก็ขำกร๊ากไป พอให้อีป้าอ่านนสพ. ยุ่น อีป้าก็ฮากร๊าก อ่านไม่ออกคับ (-_-") 555 แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก เพราะอีป้าพูดจารู้เรื่องนิ บวกกะในเรฯ ของอีป้า มีสารพัดแบรนด์เนมญี่ปุ่น ทั้งโซนี่, มิตซูบิชิ,โตโยต้า,พานาโซนิค แล้วใครจะไม่สน คนอย่างอีป้าละคะคู้ณณณณ!! (^-^)V แล้วเค้าก็เทสต์ให้อีป้าพิมพ์ภาษายุ่นใส่คอมฯ ง่ายขรี้ๆ เสร็จก็สัมภาษณ์ต่ออีกหน่อย อีป้าหายตื่นเต้นแล้วก็เลยคุยเล่นๆ เน้นความฮาไป ประธานฯ ก็บอกอีป้าว่า เดี๋ยวจะรีบติดต่อกลับไปให้เร็วที่สุดนะ

อีป้าสยายตรูด เตรียมจะกลับบ้าน ก็บังเอิญว่ามีชายคนนึง คนที่สามารถเปลี่ยนชีวิตอีป้าได้ เดินสวนมาพอดี พี่ผู้หญิงคนแรกเรียกให้อีป้าหยุด แล้วบอกอีป้าว่า "เอ็มดีอยากสัมภาษณ์น้อง" และแล้ว...หลังจากที่เค้าจะรับแค่ 3 เดือน ก็เปลี่ยนเป็น 1 ปี คุยไปคุยมา รับอีป้าเป็นพนง. ประจำซะง้าน ให้หยุดไปเที่ยวแอฟฯ ได้เหมือนบ.ที่ 15 เลยแระ แถมบอกอีป้าว่า "มาทำงานได้เร็วที่สุดเมื่อไหร่ ? เอ้า ผมจะให้คำตอบคุณวันนี้เลย จะทำหรือไม่ทำ" โอ้ ! เค้าถามอีป้าว่า "ทำไรเป็นมั่งน่ะ นอกจากล่าม? ถ้าเป็นล่ามได้อย่างเดียวก็ไม่อยากจะรับหรอกนะ ล่ามไม่ได้มีไรทำมากมาย ถ้าทำอย่างอื่นเป็นจะรับเป็นประจำ" อ้าว..ซะงั้น อีป้าเลยบอกว่า "นู๋มีใบเซอร์ import-export นะคะ เรียนมาสามเดือน" เท่านั้นเอง ฮีก็บอกอีป้าว่า "โอเค งั้นเดี๋ยวให้ไปอยู่จัดซื้อต่างประเทศ ทำล่ามไปสามเดือนก่อน หลังจากนี้ไปอยู่จัดซื้อ"

พออีป้าออกจากห้อง อีป้าก็ไปรอเซ็นต์สัญญาจ้าง ไม่อยากจะเชื่อเลยอ้ะ ว่าอะไรจะรวดเร็วยิ่งกว่าขายปลาร้าผ่านดาวเทียม (อีคอมแมด) 555 อีป้ายังงง ว่าเค้ารับอีป้าได้ยังไง เพราะเอ็มดีฮีสัมภาษณ์อีป้าหลังจากฮีเข้าไปเม้าท์แตกกะประธาน อีป้าก็เลยพอเข้าใจว่า ประธานคงจะชื่นชอบความฮาแตกของอีป้าอยู่เหมือนกัน โชคดีจริงๆ ที่เกิดมาเป็นคนบร้าแบบเนี้ย ใครเห็นก็เลยขำกร๊าก และอยากได้ไปคลายเครียดให้คนในองค์กร

หลังจากเหตุการณ์เนี้ย อีป้าก็เลยรู้ตัวเองว่าอีป้านั้นมันสุดยอดโชคดี (นอกจากจะโคตรบร้าแล้วอะนะ) เพราะฝ่ายบุคคลบอกว่า ปกติเอ็มดีจะ ไม่ได้โผล่มาจ๊ะกะประธานได้แบบนี้บ่อยๆ พี่ละม่อม (เห็นป่าวว่าอีป้าได้งานโดยละม่อมอีกแระ กร๊าก!) ก็บอกอีป้าว่า "พี่ส่งคนอื่นมาด้วยนะ แต่เค้าไม่เรียกเลย พอพี่ส่งเรฯ เรามา เค้าก็เรียกทันทีเลย" อีป้าเชื่อแล้วละ ว่าโชคดีนั้นมีอยู่จริงและมันก็อยู่กะอีป้าทุกๆ วันด้วย (^-^)V

วันนั้นโลกทั้งใบเข้าข้างอีป้าแบบสุดตรีนเลย เชื่อป่ะ? ตอนกลับมาจากกทม. ฝนตกน้ำท่วมชลบุรี อีป้าโทรหาพี่ชาย พี่บอกว่าที่บ้านก็ฝนตกหนักมาก แต่อีป้าก็คิดในใจ ไม่สิ วันนี้วันดีของกรู และแล้ว ความโชคดีแบบไม่มีปีมีขลุ่ย (มีแต่กลองกะระนาด เตร๊ง เตรง เตร่ง เตร๊ง โหมโรงให้กะชีวิตอีป้า 555) ก็บังเกิดอีกรอบ เชื่อป่ะ ว่าอีป้าลงรถตรงหนองมน ก็พบกับความแห้งสบาย อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน (โกเต๊กซ์รึเป่าฟระ (-_-") )555 ไม่ใช่เว้ย อีป้าไม่ได้ใส่โกเตร๊กซ์ (แบบว่า hoy หญ่ายส์ เลยต้องใสแพมเพิร์สเท่าน๊าน) 555 กร๊ากๆ

พอกลับถึงบ้าน แม่อีป้าก็ถามว่า "เปียกฝนรึเปล่า นั่งมอเตอร์ไซด์เข้ามาน่ะ" อีป้าบอกไปว่า "บร้ารึเปล่าแม่ คนมันโชคดีมีบุญถึงเพียงนี้ มีรึจะโดนฝน" แม่อีป้าก็เลยตอบว่า "จ้า..แม่บุญรักษา" อะนะ ก็บอกแล้วไง ว่าวันนั้นวันดี

อ้อ ลืมบอกไป ก่อนออกมาจากบ.ที่ 16 (บ.ที่อีป้าเพิ่งได้งาน) อีป้าก็ไม่ลืมที่จะแขกตรี้ ขรี้แตกใส่ซะอีกรอบนึงเป็นรอบที่ 3 แหม..! มัน enjoy shitting จริงๆ เรยว้อย 555 ได้ทั้งงาน ได้ทั้งระบายขรี้ ใครจะสุขีเหมือนอีป้าเป็นไม่มีอีกแระ (^0^)V

หลังจากนั้นสองวันต่อมา อีป้าก็แจ้งลาออกจากงาน รู้สึกสบายโปร่งโล่งตรู๊ดเป็นอันมาก การเก็บกดไม่ยอมบอกความต้องการของตัวเองมันก็เหมือนขรี้ เวลาขรี้ไม่ออกคาตรู๊ดอยู่เงี้ย มันก็อึดอัดอะนะ พอบอก or เบ่งออกไปแล้ว (-_-") แมร่งโคตรโล่งเลย อิๆๆ

ข้อคิดดีๆ ที่อีป้าไม่คิดว่าจะมีจากเรื่องเนี้ย 555

1. ของบางอย่างที่เราไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์ก็ดันมีประโยชน์ (ซะงั้น) อย่างไอ้ใบเซอร์　import - export นั้น อีป้าไปเรียนมาสมัยทำงานที่โตโยต้า เพื่อเปลี่ยนสายงาน เพราะอีป้านั้นรู้ได้ด้วยยานโตงเตง ว่าอาชีพล่ามเมื่อเงินเดือนสูงถึงระดับหนึ่ง ก็จะพบกับทางตัน (เหมือนส้วม) อีป้าเลยคิดว่าไปเรียนเอาไว้ดีกว่าเผื่อจะได้เปลี่ยนสายงาน แต่ไม่ได้ใช้ทำ5 อะไรเลย เสียเงินไป 5000 เพิ่งเห็นคุณค่าของมันก็วันเนี้ย (เพราะไอ้ใบเซอร์นี้ทำให้เค้าจ้างอีป้าเป็นพนง. ประจำ) สมัยเรียนก็เรียนๆ โดดๆ สอบก็ลอกเค้า (มีไรดีมั่งเนี่ยเมริงอีป้า (-_-") )

ดังนั้นอีป้าขอสรุปแบบคนมีสาระ(เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย) เกิดมาเป็นคน มีโอกาสได้เรียนร ู้อะไรก็จงเรียนรู้ แล้วซักวันหนึ่ง เราจะเห็นคุณค่า และได้ใช้ประโยชน์จากมันเองนั่นแหละ (ขอโทษนะ คิดได้แค่เนี้ยแหละ) อิๆๆ

Create Date : 22 กันยายน 2551 Last Update : 22 กันยายน 2551 22:18:28 น. Counter : 549 Pageviews.		11 comments
Share Tweet