กลับมาแล้วก็เลยหงุดหงิด เพราะคอมมันค้าง ๆ จะทำอะไร
แต่ละทีมันพาลให้เสียรมณ์ดีแท้

มีเรื่องจะเล่าเพรียบบบบ เลย แต่ว่า มันเลือน ๆ ไปแระ

เรื่องแรก ก็คือ อาทิตย์ก่อนโน้น อาก๋งเต้ย พาเรายกครัว
ไปทานข้าวนอกบ้าน แต่ว่าไปไม่ไกลหรอก เพราะว่า อาก๋ง
แวะทานร้านเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน ไปอุดหนุนกันเสียหน่อย
เป็นร้านเล็ก ๆ ในซอยวัดบางโฉลง แถวบางพลี
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ร้านอาหาร (แต่ว่าส้มตำทอดนี่หร่อยมั่กมาก)
แต่ประเด็นคือการพาเต้ยออกไปนั่งกินข้าวนอกบ้านรอบสอง
วันนี้เตรียมพร้อมกันทั้งบ้าน แต่อากาศไม่ค่อยจะเป็นใจเท่าไหร่
พาเต้ยออกนอกบ้านทีไร แม่มันดีใจ๊ ดีใจ เพราะอยากให้เต้ย
ได้เห็นอะไรนอกบ้านเยอะ ๆ แต่ก็จะไม่ให้เยอะเกินไป
ทีนี้ว่า เต้ยเป็นเด็กดีที่ซู้ดดดด นั่งอยู่บนตักก๋งไม่บ่นเลยสักแอะ
ไม่ร้อง ไม่หือ ไม่อือ ใด ๆ เลย มองคนนั้นคนนี้ตักข้าวกิน
แล้วลมพัดมาเอื่อย ๆ เต้ยก็ซ่อนตาดำไปซะดื้อ ๆ 555
เราไปถึงกันตั้งแต่ห้าโมงกว่า กว่าเต้ยจะกวนเพราะอยาก
นอนก็เวลานอนเค้าตอนสองทุ่มนิด ๆ

เรื่องที่สอง วันอังคารที่ผ่านมาก็หิ้วเต้ยไปโดนเข็มจิ้มรอบสอง
เป็นการฉีดวัคซีนที่ยาวนานที่สุดในโลก เพราะกว่าหมอจะออกตรวจ
กว่าที่หมอจะตัดสินใจได้ว่าจะเอาวัคซีนตัวไหน กว่าที่คำถามที่แม่ถาม
จะได้รับคำตอบ น้องเต้ยนี่อมมือเข้าไปทั้งกำปั้นไม่รู้ที่รอบแล้ว
ผิดที่เราเนี่ยแหละ ต้องทำใจ ตอนแรกก็ว่าจะไม่ไปจุฬาแล้ว
แต่ว่า พอดีนัดพี่สาวพี่โก้ที่เป็นพยาบาลที่นี่ว่าจะพาเต้ยไปหา
คุณย่าอยากอวดหลานก็เลยยกกันไป ขาดอาก๋งแค่คนเดียว
ไม่งั้นก็มากันครบบ้านแล้ว สงสัยต้องหาหมอประจำให้เต้ยแล้ว
แต่ว่าไม่อยากไปรพ.แถวบ้านเลย เพราะว่า ตั้งแต่บอกนมแม่
ไม่มีคุณภาพแล้ว ก็ไม่อยากไปขอคำแนะนำใดๆ อีกเลย
เล็ง ๆ ไว้ว่า จะไปศิครินทร์ หรือไม่ก็ไทยนครินทร์
แต่ไม่มีประสบการณ์เรื่องหมอเด็กของสองรพ.นี้เลย
จะไป BNH ก็คิวหมอสุธีรายาวเหยียด
อยากจะรวดถามหมอเวลามีปัญหาเรื่องนมแม่ด้วย คิดไปเรื่อย ๆ
มีเวลาคิดอีกสองเดือน
เล่าตอนที่เต้ยโดนเข็มจิ้มดีกว่า ตอนแรก พยาบาลคุยกับคุณย่า
บอกว่าให้จับท่านั้น ท่านี้ แต่เต้ยเข้าใจว่าพยาบาลคุยด้วย
หัวเราะกับพยาบาลใหญ่ ตอนโดนเข็มจิ้มก็ยังไม่รู้ตัว พอถอน
เข็มออกเท่านั้นแหละ ร้องจ้าเลย แต่ชี้ดูนั่นดูนี่ สักพักก็หาย

เรื่องที่สาม เรื่องนี้เรื่องแม่เตยล้วน เพราะเมื่อวันพุธเป็นวันเกิดแม่เตย
เพื่อน ๆเลยขอร้อง(หลาย ๆ รอบ) ว่ากรุณาทิ้งลูกให้เผชิญโลก
เพียงลำพังวันนึงได้ไหม เพราะอยากพาแม่เตยไปกินข้าว
อาทิตย์นี้เต้ยอยู่กับคุณย่ามาตั้งแต่วันจันทร์ ก็เลยรวดยาว
อยู่กับคุณย่าทั้งอาทิตย์เลย แม่เตยเลยทางสะดวก
และเราก็เริ่มยกทัพไปร้องเกะกันที่ Big Echo ที่อโศก
เพิ่งรู้ตัวเองว่าหลังจากที่มีลูก เราก็หลุดออกจากวงการบันเทิง
โดยอัตโนมัติ เลือกร้องแต่เพลงเก่า ๆ จนเพื่อนมองหน้า
ก็แหม คนมันแก่แร้วนี่นา คิดถึงเต้ย อยากกลับบ้านแล้ว
ยกนาฬิกามาดู โอ้โหแฮะ สี่ทุ่มแล้ว ลูกช้านนนจะเป็นไงเนี่ย
กลับบ้านมาก็เกือบห้าทุ่มไปแล้ว แต่เต้ยไม่มีอะไรน่าห่วง
หลับสบายมาก ๆ ความจริง วันเกิดปีนี้ มันไม่มีอะไรพิเศษ
หรอก นอกจากห่วงเล็ก ๆ ที่มันทำให้เตยไม่สามารถสนุก
ได้เต็มที่เวลาที่แฮ้งค์เอ้าท์กะเพื่อน แต่ขอบอกว่า ชอบห่วง
อันนี้มาก มันเหมือนเป็นห่วงเพชร ห่วงอัญมณีที่เตยรู้สึกว่า
ตัวเองมีความสำคัญมากกว่าการเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
แต่เป็นผู้หญิงธรรมดาที่ดูมีสาระในชีวิตขึ้น  มันเป็นเรื่องแปลก
สำหรับเตยที่ตั้งแต่มีเต้ย ก็ทำให้มีแรงอยากทำอะไรหลาย ๆอย่าง
ที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อน แม้ยังไม่รู้ว่าไอ้ที่คิดไว้เนี่ย
มันจะเป็นรูปเป็นร่างเมื่อไหร่ แต่แค่มีเต้ยอยู่ด้วย เตยสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว
คำธรรมดา ที่ได้ยินได้ฟังบ่อย ๆ ก็คือ
"ลูกเป็นของขวัญอันมีค่าที่สุด"
"เต้ยครับ แม่รักหนูนะ ขอบคุณที่เกิดมาอยู่เป็นเพื่อนแม่นะครับ"

ตื่นเต้น ตื่นเต้น เดี๋ยวเสาร์นี้จะพาเต้ยไปลงสระธาราบำบัดที่รพ.ศิครินทร์ แล้ว
จะเก็บภาพมาฝากนะคร้าาบบบ