Group Blog
 
 
ธันวาคม 2551
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
7 ธันวาคม 2551
 
All Blogs
 

= ช่วงเวลาแย่ ๆ 15 วันกำลังจะจบลง =





บิน 15 วัน 6 ไฟล์ทสุดโหด เพื่อนร่วมงานไม่ชอบขี้หน้า โดดเดี่ยว ไร้เพื่อน เป็น 15 วันที่เฮงซวย และซวยซ้ำซวยซ้อนสุด ๆ



เริ่มแรกเดิมที ก็ไม่ได้อยากจะมาบินเลย บางทีก็เหมือนตัวเองจะมีลางสังหรณ์ แต่ด้วยความจำเป็นหลาย ๆ อย่าง ทำให้ต้องออกมา ก็เลยวางแผนจะแลกกับคนอื่นที่เขาอยากได้อันนี้ เขาก็ไม่รับสายอีก เลยเซ็ง มาก็ได้ แค่สิบวัน ทำขำ ๆ (แล้วตอนหลังก็จะนึกเกลียดตัวเองทุกทีที่ตัดสินใจแบบนี้ ไม่จำสักที !!!)



เราออกมาบินวันก่อนเขาจะปิดสนามบิน ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก คิดว่าเขาคงหาทางประณีประนอมกันได้ในเร็ววัน



แต่หลังจากบินมาครึ่งทาง ได้วันหยุด ก็เจอเพื่อนที่ยังไม่ได้กลับบ้าน เพราะสนามบินยังปิด ก็โดนให้ไปบินแทนพวกที่ออกมาไม่ได้ จากสิบวัน ก็ยาวขึ้นเป็นสิบห้าวัน



ไฟล์ทที่เราไปบิน เป็นไฟล์ทบ้านนอก ในขณะที่เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่เบสอยู่ในเมืองหลวง แปลว่า ช่วงเวลาที่เราโดนบินไปบินมา อาจจะได้เจอเพื่อน แวบไปแวบมา ตามโรงแรมที่ไปพัก แต่อย่าหวังว่า จะได้เจอเพื่อนยาว ๆ นอนคุยกันหรืออะไรแบบนี้ ฝันไปได้เลย



มันก็คงจะไม่หนักหนาอะไรมากสำหรับเรานักหรอก ถ้าการมาบินรอบนี้ เราเจอคนที่คลิกกัน อาจจะไม่ต้องถึงขนาดถูกจริต เจอกันวันเดียวเหมือนรู้จักกันมาสิบปี ขอแค่คนที่คุยด้วยได้ หาอะไรขำ ๆ มัน ๆ มาเล่าให้กันฟัง ไปไหนรอกัน ไปไหนชวนกัน เหมือนทุก ๆ ครั้งที่มาบิน ในช่วงเวลาที่พวกเราต่างก็เครียดในการรอฟังข่าวที่จะได้กลับบ้าน




แต่ครั้งนี้ เหมือนเป็นการเตรียมตัวทดสอบสภาพจิตครั้งใหญ่ ทุกคนมากันแบบ "แพคคู่" เหลือ "คี่" คือเราอยู่คนเดียว ว่าไปแล้ว ปกติก็เป็น "คี่" บ่อย แต่ก็คุยกับคู่อื่น ๆ ได้ มีความสุขดี เพราะบางทีก็ไม่จำเป็นต้องตัวติดกับคู่ตัวเอง เป็น "คี่อิสระ" เข้ากับใครก็ได้อย่างนี้แหละดี แต่คราวนี้ไม่...



ทำงานมาก็จะสามปีแล้ว เพิ่งเคยเจอครั้งนี้แหละ ที่เหมือนเข้ากับใครไม่ได้เลย เหมือนไม่มีใครอยากคุยด้วย ทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรให้ ไม่ได้ไปนินทา ด่าว่า มีเรื่อง หรืออะไรทั้งปวง จะว่าไม่คลิกกับเขา ก็ไม่ถึงขนาดเข้ากับเขาไม่ได้เลย ขนาดรุ่นน้องยังไม่เอาเลย คิดแล้วปวดใจ เราเป็นอะไรไป ???



เครียดแล้วก็เสียใจอยู่หลายครั้ง ที่น้องที่เราคิดว่า เขาคงไม่อะไรกับเรา เอาเข้าจริง เขาก็เกรง ๆ เรา ซึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะก็มานอนห้องเดียวกันตั้งสองสามคืน แต่ทำไมถึงทำตัวเหินห่าง เหมือนกลัวเราจะกินหัว ถามตัวเองหลายครั้ง ทำไม ???



บังเอิญมาก ๆ ในวันที่ถอดใจ หมดใจที่จะเข้าหาใคร ๆ ขออยู่คนเดียว ไม่คุยกับชั้นก็โอเค อยู่คนเดียวก็ได้ ก็ได้เจอเพือนที่มานอนโรงแรมเดียวกัน เรารู้เลยว่า สายตาของเราตอนเจอเพื่อนกับก่อนหน้านั้น มันเหมือนคนที่เดินกลางทะเลทรายก่อนและหลังเจอโอเอซิส เพื่อนยังบอกเลยว่า หน้าแกแบบเหี่ยวมากกกกกกกตอนมันหันมามอง




ได้คุยกับเพื่อนเยียวยาจิตใจไปพักนึง เพื่อนยังขำเลยว่า ขนาดน้องยังไม่เอาแกเลยว่ะ ฟังแล้วก็หัวเราะว่ะ เออ จริงของมัน ปกติรุ่นน้องนี่ของโปรดเราเลย เราไม่ค่อยเข้าหารุ่นพี่หรอก รู้สึกเรื่องเยอะ แถมบางทีก็ไว้ใจไม่ค่อยได้ ชอบหลอกถาม แต่รุ่นน้องนี่ ถ้าซี้กันอย่างฮา คือเพื่อนดี ๆ นี่เอง สนิทใจ ไร้กังวล (ยกเว้นจะเจอเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด )




ก็เลยทำใจ ภาวนาให้ได้กลับบ้านไว ๆ คิดดูสิว่ามันแย่แค่ไหน ที่ทั้งสิบห้าวัน คุยกับคนที่ทำงานด้วยกันรวมกันแล้วยังไม่ถึงชม.นึงเลย งานก็เยิน เหนื่อยก็เหนื่อย แถมตอนนี้ปวดข้อมือ เพราะถือหม้อกาแฟหนัก ๆ เดินเสิร์ฟ แถมต้องเซ็ทอาหารหลายคาร์ท (ก็เสือกไปช่วยเขาเอง แล้วไง....ไม่เห็นเขาจะรู้สึกขอบอกขอบใจเลยที่ไปช่วย) นับว่าซวยตั้งแต่ต้นยันจบ คราวหน้าไม่เอาอีกแล้วแพทเทิร์นบ้านนอกนี่ ได้เมื่อไหร่จะแลกให้หมดเลย เจอเพื่อนสนิทในเอ็ม เพื่อนบอกว่า ไม่รู้ทำไม ถ้าไปบ้านนอกต้องเจออะไรแบบนี้ประจำ ทำใจว่ะ ทำใจอย่างเดียว



อีกมุมนึง ก็ลองมองกลับมา ถ้าเราเจอคนที่โดนกระทำแบบที่เราเจอ ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะเขาเป็นพวกมีอะไรสักอย่าง ไม่น่าคบหา คนในไฟล์ทถึงไม่เอา ดีไม่ดี อาจจะโดนนินทาทั่วลำโดยไม่รู้ตัว พอคิดมุมนี้แล้วก็แบบ ไปทำอะไรให้ตอนไหนวะ ถ้าจะคิดกับเราแบบนี้...กันทั้งแปด - เก้าคน ตอนนี้ก็ยังคงงงอยู่



จริง ๆ ที่มาอัพเนี่ย ก็อารมณ์ดีแล้ว เพราะกำลังจะกลับบ้าน แต่ก็อยากจะบันทึกแพทเทิร์นประวัติศาสตร์เอาไว้ซักหน่อย ตอนนี้ความมั่นใจในการเข้าสังคมชักต่ำ กลัวเหมือนกันว่าจะเจอแบบนี้อีก ซึ่งถ้าเจอแบบนี้อีกเนี่ย ต้องพิจารณาตัวเองอย่างแรงงงงงงง



ขอกลับบ้านนะ คิดถึงเหลือเกิน ออกมาบินครึ่งเดือน ถูกรายล้อมโดยคนที่ไม่ชอบ ทำให้อยากกลับไปหาคนที่รักเรา อยากได้กำลังใจให้กลับมาสู้ใหม่



ปล. วันพ่อที่ผ่านมา คิดถึงคุณพ่อจังค่ะ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือน แต่ก็ยังคิดถึงคุณพ่อทุกวัน ในวันที่เศร้าและเหงาสุด ๆ ก็ได้คิดถึงครอบครัว คิดถึงคุณพ่อ คิดว่า ถ้าคุณพ่อยังอยู่ คุณพ่อจะพูดยังไง จะให้เราทำยังไง รักคุณพ่อค่ะ แล้วคุณพ่อก็รู้แน่นอนใช่มั้ยคะ


คิดถึงบ้าน - จรัล มโนเพ็ชร




 

Create Date : 07 ธันวาคม 2551
3 comments
Last Update : 7 ธันวาคม 2551 23:02:02 น.
Counter : 404 Pageviews.

 

สวัสดีค่ะ :)
บังเอิญผ่านมาค่า

กำลังจะได้กลับบ้านแล้วใช่มั้ยคะ
กลับมาเอาแรงใจ แรงกาย
ไว้ไปสู้ใหม่เนอะ :)

 

โดย: mancunianz IP: 124.121.13.239 8 ธันวาคม 2551 0:13:26 น.  

 

เข้าใจครับ คนเวลาเหงาเพราะอยู่คนเดียว ที่ผ่านมาเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียวบ่อยๆเหงาเหมือนกัน เข้าใจในความรู้สึกครับ

 

โดย: kiat IP: 58.9.21.173 9 ธันวาคม 2551 11:25:10 น.  

 

เฮ้ย นู๋ลูโทษทีไม่ได้แวะมาเลย แอบอัพก็ไม่บอก

เอาน่าสังคมการทำงานที่ไหนก็เป็นแบบนี้แหละ เฮ้อ ต้องทำใจ อย่าคิดมากเร้ยย ไม่งั้นจะยิ่งแย่

เรายังมีปัญหากะเพื่อนร่วมงานตลอดเลย แต่ดีที่เราไม่ต้องพึ่งใคร เลยอยู่ได้สบายๆ แต่ไอ้พวกที่ต้องมาพึ่งเราดิ เดี๋ยวมันก็ตากหน้ามาหาเอง เรื่องงานก็ช่วยกันไป แต่อย่ามางี่เง่านะ รำคาญ

เคยถึงขั้นพูดออกไปเลยนะ ว่าขอคุยแต่เรื่องงานนะ เรื่องอื่นไม่เอา อยากคุยไปคุยกะคนอื่น เราก็อดทนมา 5 ปีแล้ว บางทีก็ไม่ไหว ตอนนี้ก็สุขภาพจิตดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฮ่าๆ

ถ้าเหงาก็หลังไมค์มาก็ได้เดี๋ยวจะได้มาเป็นเพื่อนคุย ช่วงนี้ขี้เกียจอัพอ่ะ ไม่มีอารมณ์

พักผ่อนมากๆนะจ๊ะ สู้ๆ

Merry Xmas

 

โดย: คุณโน IP: 58.136.95.18 24 ธันวาคม 2551 1:13:42 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


LittleLulu
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]









"Why do we have such a finite capacity for pleasure
but an infinite one for pain ?"

- The other side of the story




Friends' blogs
[Add LittleLulu's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.