Bloggang.com : Little_Lek : ขอลา ไปเก็บจิตสักพัก

ขอลา ไปเก็บจิตสักพัก

สืบเนื่องจากเมื่อวานนี้ที่เกิดอาการจิตตก วันนี้ช่วงบ่าบได้คุยกับพี่ที่ทำงานซึ่งเป็นหน. อย่างแฟร์มาก คุยได้ทุกเรื่อง ทำให้อาการจิตตก หายเป็นปลิดทิ้ง

แต่อย่างที่บอกอาการนี้มันไม่หายขาด ระหว่างทางกลับบ้านก็ยังดีอยู่ แต่พอกลับมาถึงที่บ้าน อาการจิตตก กลับหนักกว่าเดิมหลายเท่า

ไหนๆ ก็จะลาสักพักไปตามหาจิตที่ตก จะขอเล่าถึงสาเหตุของโรคนี้ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปลายเดือนมี.ค. หลังที่กลับจากตะรุเตา ความรู้สึกที่รักทะเล ยังไม่หายขาดไปจากใจ เลยวางแผนที่จะไปเที่ยวเสม็ดกัน

ช่วงเวลาเดินทาง เป็นเวลาที่เหมาะมาก ก็ช่วงที่เค้าเลือกตั้งรัฐบาลกัน เลยอด หน้าที่พลเมืองที่ดีต้องมาก่อน ต้องยอมหลีกทางให้ จังหวะที่ช่วงนั้น มีงานไทยเที่ยวไทย หัวใจนักเดินทาง เลยเรียกร้องให้ออกไปสำรวจหาโปรแกรมการท่องเที่ยวที่น่าสนใจ

และเราก็เจอเข้าจนได้ 3 วัน 2 คืน 4 เกาะ ที่กระบี่ แม้วันเวลาเดินทางจะหาวันที่ลงตัวกันไม่ได้ แต่เป็นที่ลงมติกันแล้ว ว่าเราจะไปกระบี่ สรุปเป็นว่า ทริปเสม็ดเราเปลี่ยนเป็นกระบี่แทน

วันเดินทางได้ถูกกำหนดขึ้น เป็นวันที่ 29 เมษา กลับวันที่ 1 พค. ด้วยสายการบินราคาประหยัด และก็เหมือนทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ถ้าใครบางคนใน 3 คนนี้ ไม่ได้ชิ่งแว๊บๆปหมู่เกาะสุริทร์เสียก่อน (ขออภัยหากเราเข้าใจผิด)

และวันที่ทำให้เกิดอาการจิตตกก็มาถึง เมื่อถึงเวลาที่เราต้องเช็ครายชื่อผู้ร่วมเดินทางในครั้งนี้ จากแรกเริ่มที่มีกัน 4 คน พอถึงเวลาเข้าจริงๆ T_T 1 ในนี้กิดติดธุระขึ้นมากระทันหันได้คิวหมอนัดตรวจแม่พอดี ในวันที่เราเดินทางกลับ

แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะถ้ารักที่จะไปจริงๆ วันอาทิตย์ เครื่องบินจากกระบี่กลับกทม.ก็มีรอบ 1 ทุ่ม เมื่อเสนอทางเลือกแล้วเค้ากลับไม่ได้ตอบตกลงกลับมาในทันที ก็เริ่มที่จะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วว่า นั่นคืออาการของคนที่ไม่มีใจ

ก็ยังดึงดันเซ้าซี้ ถามอยู่ได้ ว่าทางเลือกที่เสนอน่ะ โอเคมั๊ย แต่ก็เหมือนกับโดนสายฟ้าฝาดเป็นรอบที่ 2 เมื่อตอบกลับมาว่า "คงไปไม่ได้นะ เพราะติดงาน" กับคนที่เข้าใจง่ายๆ อย่างเรา ก็เข้าใจชัดเจนและชัดแจ้ง หรือเข้าใจมากเกินไป เข้าใจว่าเค้าคงไม่อยากไปแล้วหล่ะ ขอโทษที่เซ้าซี้มานาน ต่อไปนี้จะไม่ไปรบกวนจิตใจแล้ว
และนี่คือที่มาของอาการจิตตก รอบที่ 1

ส่วนสาเหตุของอาการจิตตกในรอบที่ 2 AFTER SHOCK พึงเกิดขึ้นสดๆ ร้อน ไม่กี่ชม.มานี่เอง

หลังจากที่คิดว่า ทำใจได้แล้ว ว่าครั้งนี้ที่กระบี่จะมีเพียงเรา 3 คน อาจเรียกได้ว่าเป็นคนที่พาลก็ว่าได้ เพราะกลับมาถึงบ้าน แค่เล่าปัญหาที่ทำงานให้ฟัง ก็แค่อยากให้มีคนรับรู้ แทนที่จะเห็นใจ โดนซ้ำเข้าไปอีก จริงๆ แล้ว เรื่องที่ทำงานไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมายเลย แค่เป็นเรื่องพิจารณาความดีความชอบในการทำงาน มีชื่อเราติด 1 ในนั้น น่ายินดีหลังจากที่ทำงานหัวเป็นน็อต ตัวเป็นเกลียวมาเป็นแรมปี

ถ้าไม่ได้ที่ 1 ก็ไม่คิดอะไรมากมาย เพราะเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ได้รับการเสนอชื่อเหมือนกัน เค้าก็ทำงานหนักเหมือนกัน เรายอมหลีกทางให้ด้วยซ้ำไป แต่อดคิดกับ Comment ของหน.ใหญ่ไม่ได้ เค้าว่า "ในเมื่อไม่มีใจรักองค์กรแล้ว ก็อย่าไปให้เค้าเลย" อย่างนี้เท่ากับว่าไม่สนับสนุนลูกน้องให้ได้ดีหรือไง

ขอท้าวความนิดนึง คือ หน.ใหญ่เค้ารู้ว่า งานที่ทำทุกวันนี้ เราอาศัยเป็นทางผ่านเท่านั้น สำหรับ หน. คนก่อนๆ นี้ หรือแม้แต่พี่หน. ต่างก็อยากเห็นลูกน้องไปได้ดีกันทั้งนั้น แต่หน.ใหญ่คนนี้ . . . แล้วถ้าชาตินี้สอบย้ายไปอีกที่ไม่ได้ ไม่มีวันได้ 2 ขั้นเลยหรือไง

ชีวิตการทำงาน ลาภ ยศ ชื่อเสียง ล้วนเป็นหัวโขน คนติดดินอย่างเราไม่เคยแสวงหาไขว่ขว้า แต่ที่มันน่าน้อยใจ คือ คนที่เลี้ยงเรามาเกือบ 30 ปี เค้าดูลูกตัวเองไม่ออกหรือไง ว่าเป็นคนยังไง เค้าหาว่าเราโกรธใน comment ของหน.ใหญ่ ที่ว่า "ในเมื่อไม่มีใจรักองค์กรแล้ว ก็อย่าไปให้เค้าเลย" เราไม่ได้โกรธ ถ้าไม่ได้ 2 ขั้น ก็ไม่เป็นไร เรื่องนี้มันคงดีกว่านี้ ถ้าไม่กลับมาเล่าให้ที่บ้านฟัง

พอเล่าให้ฟังแล้ว ก็โดนใส่เป็นชุด หาว่าเป็นเด็กที่ไม่รู้จักปรับตัว ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น ขอถามหน่อยเถอะพ่อ "ไอ้ที่จะสอบย้ายที่ทำงานใหม่น่ะ พ่อก็สนับสนุนไม่ใช่เหรอ" แล้วทำไมพ่อถึงพูดอย่างนี้ล่ะ AFTER SHOCK ของจิตตกจึงเกิดขึ้น

ทำให้พาลถึงทริปที่จะไปเที่ยวกระบี่ เพราะพ่อก็ไม่อนุญาต แต่ถ้าเราไม่ได้งอนใส่กันในวันนี้ก็คงได้ไป เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะไป และการเดินทางก็มาถึงทางแยก ระหว่าง เพื่อน กับ ครอบครัว ก็ต้องเลือกครอบครัวไว้ก่อน หวังว่าเพื่อนคงเข้าใจนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตชั้น

มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใครบางคนไม่ไปกระบี่ ขอสารภาพว่าเหตุการณ์ในวันนี้ ชั้นก็เสียใจ เศร้าใจ ไม่ต่างอะไรกับแก เพราะชั้นก็มีส่วนเกี่ยวข้อง จิตชั้นไม่แข็งแรงพอ ที่จะเดินทาง โดยที่ไร้เงาของใครบางคน คำขอโทษของชั้น แม้มันจะสั้นๆ มีไม่กี่ตัวอักษร แต่ชั้นได้ใส่จิตเฮือกสุดท้ายที่ชั้นมีอยู่ไปในคำขอโทษนี้แล้ว

ให้อภัยชั้นด้วยนะ ขอโทษ

ปล.1 ถ้า 1 อาทิตย์ผ่านไปแล้ว ชั้นยังไม่กลับมา แกสามารถส่งบล็อกนี้ไปให้อีกคนอ่านได้เลย เพราะนั่นหมายความว่า ชีวิตชั้นจะ busy ทั้งวัน

ปล.2 ถ้าได้อ่าน FW mail นี้แล้ว จะว่าเราเป็นคนคิดมากอีกก็ยอม เพราะแคร์ไง

Create Date : 27 เมษายน 2549

Last Update : 27 กันยายน 2549 10:17:59 น.

4 comments

Counter : 640 Pageviews.

เฮ้ย ไม่เอาน่ะอย่าคิดมาก
มีอะไรเปิดใจคุยกันดีดีให้รู้เรื่อง
ถึงที่สุดแล้ว ก็ต้องเคารพการตัดสินใจในกันและกัน
ถ้ายังรักที่จะเดินไปด้วยกันอ่ะนะ
.
.
แต่ถ้าเหนื่อยนักก็เดินจากทางนั้นมาเงียบๆ
ไม่ต้องบอกให้เค้ารู้ตัวหรอก
ถ้าวันนึงเค้ารู้สึกว่าคนข้างๆหายไป
เค้าจะเริ่มตามหาท่านเอง
ตอนนั้นก็อยู่ที่ท่านแล้วว่าจะเอายังไง
.
.
เราคงไม่ส่งไปให้ใครอ่านต่อทั้งนั้นอ่ะ
เพราะเราสนับสนุนการหันหน้าคุยกัน