ว่าแล้วก็เหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปบนถนนสาย 323 เลยสามแยกสังขละบุรี อย่าได้สนใจตรงลูกเดียว มองไปรอบซ้ายขวาหน้าหลัง ถูกโอบล้อมไปด้วย ทุ่งหญ้า ป่าไม้ ภูเขา กว่า 200 กิโลจากกรุงเทพ มันเป็นระยะทางที่ไม่ได้ไกลมากที่เราจะได้จมอยู่กับธรรมชาติ ย้ำว่าธรรมชาติจริงๆ ตำบลเล็กๆ ในอำเภอ ทองผาภูมิ มีอะไรที่น่าเที่ยวหลากหลายเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นอันดามันฝั่งพม่า วิถีคนเหมืองของชาวบ้านปิล๊อก และกลับมาพักผ่อนที่เขื่อนเขาแหลม จอดพักแวะเติมน้ำมันในตัวเมืองก็ยิงยาวไปอีก 70 กิโล เพื่อจะไปดูจุดซ้ายสุดของประเทศที่บ้านอีต่อง อดีตหมู่บ้านนักขุดเหมืองผู้ ค้นหาแร่ดีบุก วุลเฟรม บนเทือกเขาตะนาวศรี

กว่าจะถึงพื้นที่ยุทธศาสตร์ทะลวงดีบุก ก็ทำเอาพลขับและผู้โดยสารกระอัก กระอ่วนมวนท้องกันสุดๆ ด้วยเส้นทางที่ค่อนข้างลำบากเส้นถนนแคบขับได้ช้าผนวกกับที่ต้องลัดเลาะขึ้น เขาด้วยเส้นทางที่เคี้ยวคด อาการจึงออกมาเป็นอย่างที่กล่าว พอมาถึงที่นี้คาดคะเนด้วยตาเปล่าต้องบอกเลยว่ากันดารสุดๆ แต่ก็ดูอบอุ่นด้วยสไตล์หมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่กับอย่างครอบครัว ชุมชนนี้ผสมเชื้อชาติทั้งไทย พม่า มอญ ต้อนรับคนแปลกหน้าอย่างเป็นมิตร ขยับออกไปที่นอกหมู่บ้านอีกนิดก็ถึงเขตชายแดนฝั่งพม่าแล้ว เนินเขาที่ยืนอยู่ คือ เนินช้างศึก มองออกไปไกลก็จะเห็นวิวที่ประกอบไปด้วยภูเขากับสีเขียวของต้นไม้ละลายจางๆ ด้วยหมอกเมฆสีขาว