การเป็นสะใภ้คนจีน(ปักกิ่ง) ไม่ใช่เรื่องง่ายเสียเลยจริง ๆ สำหรับเรา ที่เจอน่ะ...แต่ก็อาจจะมีคนจีนหลายครอบครัว ที่ไม่เป็นแบบนี้ แต่บังเอิญเรามาเจอครอบครัวที่ พ่อกับแม่ เขารักลูกมาก มากเสียเกินไม่ยอมปล่อยให้ลูกได้โต ได้เดินเอง ทั้ง ๆ ที่ลูกอยากเดิน อยากลองเอง บ้าง...ดีน่ะ ที่เขาเป็นคนมั่นคง แล้วหนักแน่น พอทำให้เราประคับประคอง รักของเรามาได้

ก่อนหน้าที่จะมาอยู่กับ พ่อและแม่ เขาเรารัก และอยู่ด้วยกันมาถึง 5 ปี มีบ้างที่ลิ้นกับฟันจะกระทบ กระทั่งกัน เพราะต่างคน ต่างภาษา ต่างพ่อ ต่างแม่ ต่างวัฒนธรรม แต่เราก็ผ่านกันมาด้วยดี ไม่เคยที่จะต้องทะเลาะกันถึงขั้น ตัดใจอยากแยกทางเดินกัน แต่นี่เรามาอยู่กับครอบครัวนี้แค่ ปีเดียว เท่านั้น ทำไมมันหนักหนาขนาดนี้

จริง ๆ การแต่งงาน ไม่ใช่เราจะแต่งและปรับเปลี่ยนให้ชีวิตกับแค่ สามีหรือภรรยาเราแค่นั้น เราต้องแต่งกับครอบครัวของเขาด้วย เพราะต่อไปเขาก็คือ ครอบครัวของเราเช่นกัน....แต่บางครั้งมันก็ยากเสียเหลือเกิน หากเราเปลี่ยนแต่ฝ่ายเดียว แล้วอีกฝ่ายที่เป็นผู้ใหญ่กว่า คิดแค่ว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ อาบน้ำร้อนมาก่อน แล้วจะยอมให้เด็ก มันไม่ถูกต้อง เด็กต้องเข้าหาผู้ใหญ่ แล้วอย่างนี้ ทางสองทางจะเดินขนานกันไปได้ยังไง

บางทีครอบครัวของลูก พ่อแม่ น่าจะปล่อยให้เขาได้เรียนรู้ ได้เลือกทางเดินอะไรสำหรับเขา แต่พอเห็นท่าจะไม่ดีหรือว่าลูกไปปรึกษา พ่อแม่แน่นอน อยู่แล้วจะเป็นทางเลือกที่ลูกจะปรึกษา ซึ่งอยู่ในฐานะที่ปรึกษาและเตือน น่าจะดูเหมาะสม สำหรับคนที่เป็นพ่อแม่ แต่เมื่อล้ำเส้นเกินไปคอยจัดการ หรือบอก(สั่ง) ให้เราต้องทำอย่างนั้น อย่างนี้ ตามที่ต้องการ มันก็เลยเกินพอดีไป

ในที่สุด ความอดทน ถ้าเราอยู่กับคำนี้ สักวันมันก็จะระเบิดออกมา....แล้วเราก็ระเบิดออกมา จนได้ จากที่เป็นน้ำนิ่ง อยู่อย่างนี้มาเกือบปี

เลยฝากประโยคนี้กับแฟน แล้วให้เขาลองพูดกับพ่อแม่ เขาดู....แล้วเขาจะคิดยังไง เราไม่สามารถไปกำหนด ได้

...การที่คนสองคนรักกัน แต่งงานกันก็เหมือนการช่วยกันสร้างบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้เป็นหน้าที่ ๆ คนสองคนจะช่วยกันตบแต่ง แต่งแต้มให้น่าอยู่ ตามแบบของคนสองคนที่อยู่ แต่ถ้าบางวันเราออกจากบ้านไปกลับบ้านมา เจอชุดรับแขกสวยหรู มีราคา ทำให้บ้านเราดูดีมาก เราขอบคุณเขา และรู้ว่าเขาหวังดี อยากให้บ้านเราดูดี แต่ เขาเคยถามเราหรือเปล่าก่อนที่จะเอาชุดรับแขกสวยหรูนี้เข้ามาบ้านเรา ว่าเราต้องการมันหรือไม่ เราอาจอยากได้แค่เสื่อ กับหมอนนุ่ม ๆ ไว้นอนเล่น ดูทีวีกัน อย่างสบาย ๆ แทนที่จะต้องนั่งชุดรับแขกสวยหรู อย่างระมัดระวัง กลัวจะสกปรก กลัวจะเสีย มันไม่อึดอัดไปหน่อยเหรอ แรก ๆ เราอาจจะทนได้ แต่นาน ๆ เข้า กลับบ้านเรามา เราไม่รู้ว่าในบ้านเราจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีก จากคนที่ได้ชื่อว่าหวังดี ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่รับได้อยู่ได้ที่จะให้ใครมาช่วยแต่งเติมบ้านให้ ก็อยู่ต่อไป แต่คนเราไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกคน มีหลายคนที่ไม่ชอบใจ ที่มีคนมาในบ้านของเราแบบนี้...

พูดเสร็จ...ลองคิดดูน่ะ แล้วลองไปให้พ่อกับแม่ คิดดู ไม่อยากให้บ้านเราต้องพัง ทั้ง ๆ ที่เรายังรัก และเข้าใจกันมาก ๆ ขนาดนี้ การที่คนสองคน จะแยกทางกันเกรียจกัน ยังจะเจ็บน้อยกว่าที่ยังรักกัน เสียอีก

พอนึกย้อนกลับไปคิด....โห เรานี่คิดได้ไง แต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ น่ะ บางคนอาจคิดว่า ใจแคบ แต่ว่าน้ำนิ่ง ๆ พอ ซินามิ มามันก็น่ากลัว ไม่แพ้คลื่นแรง ๆ เหมือนกันหล่ะ