วันนี้เป็นวันที่พิเศษสุดของชีวิตลูกผู้หญิง ที่จะเริ่มหน้าที่ “แม่” หลังจากที่อุ้มท้องรอเจอหน้าลูก มาถึง 38 อาทิตย์กับอีก 3 วัน หรือ 269 วัน...

มามี๊ มีนัดตรวจครรถ์กับคุณหมอ ตามปรกติวันจันทร์ ที่ 4 ก.ค. 54 วันนี้คุณหมอตรวจภายใน ให้กับมามี๊ ปรากฏว่า ตอนนี้ช่องคลอดเปิดแล้วประมาณ 1.5 เซ็นเกือบ 2 เซ็น แล้ว แต่ติดอยู่ที่ว่าความดันของมามี๊ เพิ่มมากขึ้นถึง 149 จากปรกติ 120 กว่า คุณหมอบอกว่าถ้าความดันสูง จะเป็นอันตรายต่อเด็กในท้องได้ คุณหมอเลยนัดกับ มามี๊ ว่ายังไงภายในวันศุกร์นี้ ถ้ายังไมมีอาการเจ็บท้อง หรือน้ำคร่ำแตก เข้าไป โรงพยาบาล เพื่อทำการเร่งคลอด ดีกว่า มามี๊ เลยขอมาคิดกับปาป๊า ก่อนว่าจะทำยังไง เพราะก่อนหน้านี้ มามี๊ก็มีอาการเจ็บท้องเตือนบ่อย ๆ แต่ว่าไม่ถี่ เลยไม่ถึงต้องไปโรงพยาบาลเพื่อคลอด...ยายแซวว่า ที่ความดันขึ้นสงสัยเป็นเพราะ ปาป๊า ขับรถหวาดเสียว มากกว่า

ปาป๊ากับมามี๊ กลับมาบ้านเลยตัดสินใจกันว่า ถ้าไม่เจ็บท้องก็จะเข้าไปโรงพยาบาลเพื่อทำการเร่งคลอดเลยดีกว่าเพราะกลัวเป็นอันตรายต่อลูก ก็เลยช่วยกันดูวันดี ๆ ให้ หนูที่จะคลอดออกมา...ก็สรุปว่าได้วันพฤหัส ที่ 7 ก.ค. 54 (7/7/11) ตามทางเหนือเป็นวัน มหาสิทธิโชค แล้ววันพฤหัสถือว่าเป็นวันครู...มามี๊ เลยทำการโทรนัด คุณหมอสายพิณ แล้วคุณหมอก็นัดเจอมามี๊ ตอนตี 5 ค่ะ

แต่เรื่องมหัศจรรย์ ก็เกิดขึ้นค่ะ สงสัยหนูจะรู้ว่าวันนี้เป็นวันดี ซึ่งปาป๊ากับมามี๊ อยากให้ลูกคลอดออกมาวันนี้ เพราะตั้งแต่เย็นวันพุธ มามี๊ รู้สึกปวดท้องถี่ ๆ ทานข้าวเย็นแทบไม่ได้เลยค่ะ แล้วก็ปวดถี่ ๆ ขึ้น คืนนั้นแทบไม่ได้นอนเลยทีเดียว แต่มามี๊ ก็อดทนเพราะอีกไม่กี่ ชั่วโมง ก็จะไปเจอคุณหมอแล้ว จนถึง ตีห้า ก็ไปโรงพยาบาลกัน...ปาป๊า กับยายไปนั่งรอลุ้น ตอนนั้นมามี๊ ยังพอเดินไหวก็เดินเข้า ห้องคลอด ไปปรกติ ไปถึงพี่ ๆ พยาบาลก็ให้ มามี๊ เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำความสอาดช่องคลอด วัดขนาดช่องคลอด ตอนนี้เปิดประมาณ 2 เซ็น เวลาประมาณ 6 โมงเช้าก็ให้มามี๊ ทานยาเร่งคลอดไป เม็ดหนึ่งอมไว้ใต้ลิ้น แล้วก็ให้นอนรอ ซึ่งปาป๊ากับยาย ก็นั่ง ๆ นอน ๆ เป็นกำลังใจอยู่ข้างเตียง อาการปวดท้องมามี๊เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ พี่พยาบาลก็เข้ามาเช็คตลอดว่าท้องตึงขนาดไหนแล้ว แล้วก็ให้ มามี๊ ทานยาเพิ่มอีกเม็ดหนึ่ง เวลาประมาณ 9 โมง เห็นจะได้ จากที่นาน ๆ ปวดที ตอนนี้เริ่มปวดถี่มากขึ้นเรื่อย ๆ ทุก ๆ 2 นาที ตอนที่ปวด ท้องจะแข็งมาก พอท้องเริ่มอ่อนลง อาการปวดก็เบาลง มันปวดแบบบรรยายไม่ถูกเลยค่ะ อยากกรี๊ดมาก แต่ว่าคุณแม่เตียงข้าง ๆ ไม่มีใคร กรี๊ด นำเลย มามี๊ เลยเอาปากติดกับหมอน แล้วเกาะเตียง ตอนปวดนี่ ปวดจนตัวสั่นเลยทีเดียว ปาป๊า ก็มาให้กำลังใจตลอด แถมยังบอกว่า...สงสารมามี๊ จังไม่ท้องแล้วเน๊าะ เอาคนเดียวก็พอหล่ะ

หลังจากที่นอนปวดท้องจนตัวงอ พักใหญ่ ก็รู้สึกได้ว่ามี น้ำออกมาจากช่องคลอด สงสัยจะเป็นน้ำคร่ำแน่ ๆ เลย ตอนนั้นเวลากี่โมง มามี๊ ไม่รู้แล้วเอาแต่หลับตาอย่างเดียว เพราะปวดมาก ๆ แล้วคุณหมอกับพี่ ๆ พยาบาลก็เข้ามา บอกว่าตอนนี้ช่องคลอดเปิด 9 เซ็นแล้วให้ลองเบ่งคลอดดู โดยให้มามี๊ ชันเข่าขึ้นพอรู้สึกว่าเจ็บท้องเกร็ง ๆ ให้กลั้นหายใจเข้าช้า ๆ แล้วก้มหน้าเอาคางติดหน้าอก ปล่อยลมหายใจออก แล้วเบ่งให้ยาว ๆ ทำอย่างนี้ประมาณ 4-5 ครั้งได้ ก็บอกว่าเห็นหัวเด็กแล้ว...หลังจากนั้น ก็พา มามี๊ ย้ายเข้าไปในห้องคลอด ซึ่งปาป๊า ก็เข้าไปให้กำลังอยู่ข้าง ๆ ด้วย พอเข้าไปก็เปลี่ยนเตียง ขึ้นขาหยั่ง แล้วก็ให้เบ่งเหมือนเดิม คราวนี้มีพี่ ๆ พยาบาลประมาณ 4-5 คน รวมถึงปาป๊า ยืนข้าง ๆ ช่วยมามี๊เบ่งด้วย แต่มามี๊ รู้สึกได้ว่าตอนคลอดไม่เจ็บค่ะอาจจะเป็นเพราะคุณหมอ ฉีดยาชาด้วย แล้วท้องก็ไม่ได้ปวดมาก ๆ เหมือนตอนที่อยู่ข้างนอก แล้วเวลาช่วงนี้ก็ผ่านไปเร็วมาก ๆ มามี๊จำได้ว่าเบ่งไม่กี่ครั้ง คุณหมอก็บอกว่า หัวเด็กออกมาแล้ว แต่มามี๊ยังไม่รู้สึกอะไร จนจังหวะที่สอง สงสัยจะเป็นหัวไหล่หนู แล้วก็สักพัก มามี๊ รู้สึกเหมือนมีปลาหมึกดิ้นอยู่ตรง ระหว่างขา เพราะหนูออกมาแล้วนั่นเอง แขนขาหนูขยับพร้อมกับเสียงร้อง ออกมา ลูกร้องไห้เสียงดังมาก แล้วคุณหมอก็เอาลูกวางตรงหน้าท้องมามี๊ เพื่อตัดสะดือ มามี๊ เห็นลูกแว๊บ ๆ เป็นตัวสีขาว ๆ สงสัยจะเป็นเมือกในถุงน้ำคร่ำตอนที่ ลูกอยู่ท้องมามี๊ จังหวะนั้นเอง มามี๊ ได้ยินเสียงปาป๊า ถอนให้ใจ เหือกใหญ่ แล้วพยาบาลก็ถามว่า “คุณหมอ ไหวมั้ยค่ะ” ปาป๊า ตอบว่า “ไหว ๆ” แต่ยายบอกว่า ปาป๊าตอนเดินออกจากห้องคลอดมา ร้องไห้ด้วย...สักพักคุณหมอก็ทำการรีดถุงน้ำคร่ำออกจากท้องมามี๊ พี่พยาบาลก็เอาลูกมาให้ มามี๊ ดูแล้วหอมแก้มถึง สองครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่พิเศษ จริง ๆ เลยค่ะ หลังจากนั้นพี่พยาบาลก็พาลูกไปห้องปลอดเชื้อของเด็กทารก ส่วนมามี๊ ยังอยู่ห้องคลอดเพื่อเย็บช่องคลอดต่อ...แล้วก็พามามี๊ มานอนพักเพื่อดูอาการหลังคลอดข้างนอก เพราะคุณแม่บางคนจะมีอาการ ตกเลือด หลังคลอดได้ ตอนนั้นปาป๊ากับยาย ทิ้งมามี๊ แล้วไปเฝ้าอยู่ห้องลูกแทน แล้วค่ะ ไปมองลูก อยู่ข้างนอกห้องกระจก สักพัก ปาป๊า ก็กลับมา บอกว่าลูกปลอดภัยดี

“ลูกคลอดเวลา 10:55 น. น้ำหนัก 3038 กรัม ยาว 50 ซ.ม. ความยาวรอบศรีษะ 31 ซ.ม.”

สักพักพี่พยาบาลก็มาถาม มามี๊ ว่าคุณแม่ พร้อมเจอน้องหรือยังค่ะ ถ้าพร้อมแล้วจะเอาน้องออกมาให้ แล้วให้ลองทาน นมแม่...แน่นอนค่ะ มามี๊ อยากเจอหน้าลูก อยากกอดลูก อยากเห็นว่าตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในพุง มามี๊ มานานถึง 9 เดือนกว่า จากก้อนเลือด ก้อนเล็ก ๆ กลายเป็น หนูน้อยซีซี ในวันนี้ มามี๊อยากบอกลูกว่า....

“ลูก เกิดมาไม่ได้เกิดมาเป็นภาระของปาป๊าหรือมามี๊เลย แต่กลับเป็นความหวังและเป็นแรงให้ ปาป๊ากับมามี๊มีแรงสู้มากขึ้น”