สวัสดีค่า

คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ...

หายหน้าหายตากันไปนานทีเดียวเชียวเนอะกับเจ้าของบล็อกนี้ นานแค่ไหนหรอคะ อืม... อย่าไปนับเลยดีกว่าค่ะ 5555555555 กลับมาทั้งทีก็สั๊นสั้น กระพริบตา 2 ที อ่านจบซะแล้ว 555555555555

กลับมาครั้งนี้คงยังไม่มีการตกแต่งบล็อกเพิ่มเติมค่ะ เพราะใช้งานผ่านมือถือค่ะ ยังไม่สะดวกเท่าไร ไว้วันไหนได้ใช้งานคอมพิวเตอร์คงปรับแต่งได้สะดวกกว่านี้  บล็อกลิ้มตอนนี้เลยขอเป็นแบบเรียบๆทึมๆไปก่อนนะคะ จริงๆอยากใช้ลายเดิมมากกว่าค่ะ ดูสดใสสบายตา แต่ชอบอิโมชันชุดนี้มากกว่าค่ะ ก็เลยเปลี่ยนมาใช้ลายนี้แทน  (ไม่แน่ใจว่ามีปัญหากับไซส์ตัวหนังสือด้วยมั้ยนะคะ เพราะปกติให้ตัวอักษรสีฟ้ามีขนาดใหญ่กว่าตัวอักษรสีดำตรงนี้ แต่พอมองผ่านมือถือมันดูเพี้ยนไปหมดเลยค่ะถึงจะเป็น Desktop Ver. ก็ตาม)

เจอโจทย์ตอนฝนกำลังตกค่ะ เลยได้ไอเดียดีๆจากเสียงของสายฝน อาจไม่มีคำว่า "พลาด" ในเนื้อเรื่อง แต่สิ่งที่ลิ้มอยากให้ผู้อ่านทุกท่านสัมผัสได้คือ"ความรู้สึกพลาด"จากการอ่านค่ะ

สมัยเด็กเราเคยชอบสายฝน เราเคยสนุกสนานกับกองดินกองทราย เราเคยมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ ตอนนี้ไม่ต้องกลับไปเล่นน้ำฝนหรือกองดินกองทรายก็ได้ค่ะ แต่อย่าปล่อยให้ตัวเองหลงระเริงอยู่กับบางสิ่งจนพลาดสิ่งเล็กๆที่ทำให้เรามีความสุขไปนะคะ 

 รักและคิดถึงเสมอค่ะ 

ปล. ขอสารภาพว่าเคยล้างรถกลางสายฝนด้วยค่ะ สนุกดี