เมื่อแรกจะต้องออกไปเผชิญกับโลกภายนอก ด้วยการหางานทำ กะเหรี่ยงตกดอยอย่างเราก็กล้า ๆ กลัว ๆ แต่เอาว่ะ มันจำเป็น ! ไม่อยากนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แต่กับบ้าน มันจะบ้าซะให้ได้ งานแรกที่ได้มา ก็แจ๊กพ๊อตแตกเลยค่ะ

ตอนสัมภาษณ์งาน ผ่านฉลุย ไม่มีปัญหาใด ๆ แต่พอเริ่มงานจริงนี่ซิ ก็เจอดีเลย นายจับคู่ให้ยัยแหม่มฝรั่ง อายุมากกว่าเราประมาณ 10 ปีได้ เป็นบัดดี้เรา วันแรกคุณเธอก็วางมาดเลยค่ะ แต่นะ เราเป็นเด็กใหม่ แถมงานนี้เป็นงานแรกในประเทศใหญ่ ๆ เราก็เลยสงบปากสงบคำ (ไว้ก่อน)

นังแหม่มนี่ ชื่อว่า “เมลานี” หรือที่เราเรียกลับหลังว่า “นังมาลี“ เพื่อให้สะดวกในการนินทา ยัยมาลี ทำงานที่บริษัทนี้มาได้หนึ่งปีเท่านั้น แต่เธอติ๊ต่างว่า ซักวันหนึ่งบริษัทนี้จะเป็นของเธอ เรียกได้ว่า เธอปกป้องทรัพย์สินของบริษัททุกอย่าง อีกนัยก็คือ เธอเป็น “อีลูกช่างฟ้อง“ ค่ะ ฟ้องมันไปหมด เห็นอะไรไม่ดีไม่งาม เธอ “คาบข่าว“ ไปบอกนายทุกอย่าง โดยหวังว่า นายจะตบรางวัลเป็นตำแหน่งใหม่ ๆ ให้

กะเหรี่ยงทำงานร่วมกับนังมาลี ประมาณร่วมปี เรียกได้ว่า กัดกันแทบทุกวัน เพราะเธอเริ่มบ้าหนักขึ้นค่ะ เนื่องจากว่า ยิ่งนานวัน กะเหรี่ยงก็ยิ่งไม่ยอม แหม…เรื่องอะไร อยู่ดี ๆ จะให้ชั้นมายอมหล่อน ก็คนเหมือน ๆ กัน

แรกเริ่มนังมาลี ค่อย ๆ ก้าวก่ายงานของเรา ทำเป็นรู้มาก ประสบการณ์มาก แรก ๆ เราก็ฟังดี แต่พอเราปีกกล้าแล้ว เริ่มรู้งาน ไอ้ครั้นจะให้คนอื่นมานั่งตินั่งตรวจ มันก็กระไรอยู่ซิค่ะ คือว่า เธอจุกจิกน่ะค่ะ ถ้านาน ๆ ทีจะไม่ว่าเลย แต่นี่เธอเล่นทุกวัน !

นานวันเค้า เธอก็พยายามทำทุกสิ่งทุกอย่าง ให้กะเหรี่ยงอย่างเราตกที่นั่งลำบาก แต่ก็ยังไม่ได้ผลซักที คราวนี้เธอเลยเล่นแผนใหม่ โดยการ “ปล่อยข่าว“ แต่จะเป็นข่าวอะไรนั้น ขออุบไว้ก่อนค่ะ

เพื่อนที่บริษัทชอบมาเล่าให้ฟังว่า ยัยมาลีชอบมาแอบ ๆ ถามเกี่ยวกับตัวเรา สงสัยจะหาข้อมูลไปเล่นงานเราล่ะมั้ง ประกอบกับว่า เราเดินทางบ่อย ๆ ยัยนี้เลยบ้าหนักเข้าไปอีก ไปกรี๊ด ๆ กับนายว่า ทำไมถึงปล่อยให้เราลางานบ่อยจัง (อ้าว…ก็กรูลาแบบไม่เอาตังค์ เอ็งมายุ่งอะไร ?) ยัยมาลีมีการมาถามเราอีกว่า “How can you afford your living? You barely work!” เอ่อ…กะจะตอบแล้วว่า มีผัวเลี้ยง มีอะไรมั้ย ?

เรื่อง “ผัว ๆ“ นี่แหละ ที่ยัยมาลีแค้นนัก เนื่องจากเธอเป็นสาวทึนทึกค่ะ อายุก็ปาเข้าไปหลายแล้ว แต่ยังอยู่กับแม่อยู่เลย (ถือว่าประหลาดมาก สำหรับสังคมอเมริกัน) ก็แหม ใครว่ะจะเอาหล่อนไปเป็นเมีย วัน ๆ นี้น่าบึ้งเชียว แถมไว้ใจไม่ได้อีกต่างหาก ต่อหน้าเธออาจจะยิ้ม ๆ แต่ในใจเธอจ้องจะแทงคนอื่นอยู่ทุกเมื่อ ไม่รู้ว่าเป็นโรคจิตหรือเปล่า อีกทีก็คงจะใกล้เข้าวัยทอง ฮ่า ฮ่า เมนส์จะหมดเหรอเจ๊ ?

จากการฟาดฟันคารมกันทุกวัน กะเหรี่ยงก็เปลี่ยนยุทธศาสตร์เป็น “ความเงียบ“ คือเอ็งจะพูดไร พูดไป ชั้นไม่ฟัง ชั้นไม่สน เป็นเหตุให้ยัยมาลี ยิ่งประสาทแตกเข้าไปอีก ประจวบกับตอนนี้เราทำงานวันสุดท้ายของอาทิตย์ ก่อนจะไปฉลองวันเกิดที่แคนคูน พอยัยมาลีรู้ข่าว ก็ดิ้นพราด ๆ เลย ไปกรี๊ดกับนายอีกรอบว่า ทำไมนังกะเหรี่ยงได้หยุด 4 วัน ?

กลับจาก Cancun ครั้งนั้น ก็มีเหยี่ยวข่าวมาบอกทันทีว่า ระหว่างที่เราไม่อยู่ นังมาลีปล่อยข่าวว่า กะเหรี่ยงกับมะกัน ต้องเป็น “พวกลักลอบค้ายา“ แน่นอน ถึงได้พากันเที่ยวบ่อนนัก …อ่าาา แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วซะค่ะ เข้าขั้น Harassment อย่างแรงเลย

ความจริงแล้วก็เข้าขั้นมาแต่แรกแหละ แต่เราไม่อยากมีเรื่อง แต่จะมาว่าเรากับสามี “ค้ายาเสพติด“ มันเกินไปหน่อยค่ะ เล่นข้ามเส้นมากไป ยิ่งเล่าให้นายจอมยุ่งฟัง รายนั้นก็ดิ้นพราด ๆ ทันที โอ้โห้ เป็นเรื่องเป็นราว จะไปพบเจ้านายเราให้ได้ …บ้าเรอะ ! ทำยั่งกะชั้นเรียนโรงเรียนอนุบาล จะได้ให้ผู้ปกครองไปพูดกับไครูใหญ่ ไม่ให้ไปหรอก เดี๋ยวจัดการเอง !

ให้โอกาสนังมาลีมามากพอแล้ว ฟางเส้นสุดท้ายของเธอ เธอก็ทำมันขาดเอง ด้วยการอยากรู้อยากเห็นว่า เรารู้เรื่องที่เธอไปปล่อยข่าวมากน้อยแค่ไหน วันนั้นเราโกรธมาก นังมาลีเดินตามเราทั้งวัน พูดจ้อ ๆ อยู่ข้าง ๆ หู พอกันที ! เราตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้า พร้อมกับบอกเธอว่า

“If you walk one more step closer to me, there will be consequences !” ถ้าหล่อนก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว จะได้เห็นดีกัน ! นังมาลี “งง“ ค่ะ ไม่นึกว่าจะโดนบ้าง แต่เธอก็ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ หึ หึ แม่ก็เล่นซะเลยซิ แพร่มตั้งแต่แรกเลย พร้อม ๆ กับเปิดลิ้นชัก หยิบไฟล์ที่บันทึกไว้ทั้งหมด เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่โดนนังมาลี “ก่อกวน“ ตั้งแต่แรกเริ่ม ระบุวันที่ เวลา และบุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์ เรียบร้อย โยนโครมให้นังบ้านี่อ่าน แล้วถามหล่อนเบา ๆ ว่า “You tell me. What do you want me to do with these files?”

เงียบค่ะ ! เงียบสนิท แต่อีกไม่กี่นาทีต่อมา ก็กลายเป็นเสียงกระซิก ๆ ไม่รู้จะสงสารดี หรือจะสมน้ำหน้าดี เราตัดสินใจไม่เอาไฟล์นั้นไปยื่นให้นาย เพราะว่า นังมาลีโดนเด้งแน่ ๆ หากข้อมูลนั้นตกไปอยู่ในมือฝ่ายบริหาร เนื่องจาก เราถือเป็น Minority และกฎหมายอเมริกันคุ้มครอง Minority มาก นอกจากนี้ เรายังมีพยานหลายคนด้วย

แต่เราตัดสินใจ ขอเข้าคุยกับนาย ถามว่าขอย้ายแผนกได้มั้ย หรือว่าทำยังไงก็ได้ ที่ไม่ต้องร่วมงานกับอีบ้านี่ นายก็ดีค่ะ เพราะนายก็ได้ยินมานานแล้ว รอแต่ให้เราพูดก่อนเท่านั้น ยัยมาลีโดนย้ายไปอีกแผนกหนึ่ง จากนั้นเราก็ทำงานอยู่บริษัทนี้ไม่นาน ก็ได้งานใหม่ ครั้งสุดท้ายที่ได้ข่าวเกี่ยวกับยัยมาลี เธอลาออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าโดนเด็กรุ่นใหม่ ๆ เล่นงานหรือเปล่า

สำหรับน้อง ๆ ที่ทำงานในสังคมอเมริกัน หากมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน หรือผู้บังคับบัญชา อย่างน้อย ๆ กลับถึงบ้านปุ๊ป ควรจะบันทึกเหตุการณ์ ระบุวัน เวลา สถานที่ และผู้อยู่ในเหตุการณ์ เก็บไว้ด้วย เราไม่จำเป็นต้องฟ้อง ๆๆๆ ทุกอย่างค่ะ แต่เก็บ ๆ ไว้แบบนี้ ถือว่าปลอดภัยสำหรับตัวเรา ไม่ได้มีเจตนาจะเอาไป Black Mail ใครทั้งสิ้น

หวังว่าจะเป็นประโยชน์กันบ้างนะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านกันค่ะ อ้อ…ลืมบอกไปว่า คำว่า “Cat Fight” ก็คือ คำที่เค้าไว้พูดถึง ผู้หญิงสองคน ที่มักจะมีปัญหากัน (โดยมากคือที่ทำงาน) ก็คล้าย ๆ กับคำว่า “หมากัดกัน“ ของไทยแหละค่ะ