หลังจากที่หกล้ม เป็นเหตุให้ถึงกับต้องนั่งรถเข็น คุณหมอเคทลิน ก็ส่งให้เราไปแสกนหลังอีกรอบ และผลก็ออกมาว่า จำเป็นต้องผ่าตัดอีกครั้ง โดยครั้งนี้คุณหมอเคทลิน เป็นธุระจัดการนัดหมอผ่าตัดให้เอง และเธอก็ย้ำว่า ผ่าครั้งนี้แล้ว จะต้องมาทำกายภาพอย่างเสมอด้วย

เมื่อถึงกำหนดนัดคุณหมอNagib ซึ่งเป็นศัลยแพทย์ด้านเส้นประสาท (Neuro Surgeon) คุณหมอเป็นชาวอิยิปต์ แต่มาเป็นแพทย์อยู่ที่อเมริกาหลายทศวรรษแล้ว จากการค้นคว้าของเราพบว่า คุณหมอเป็นมือวางอันดับหนึ่งทางด้านนี้ อย่างที่คุณหมอเคทลินบอกเราไว้จริงๆ แต่ที่่สำคัญเลย คือ คุณหมอนากิ๊บ มีรีวิวจากคนไข้ว่า ดูแลคนไข้หลังผ่าตัดได้ดีและเป็นมิตรมาก

ครั้งแรกที่เราพบคุณหมอนากิ๊บ เราก็ประทับใจเป็นที่สุด เพราะคุณหมอเดินมารับเรา จากห้องนั่งรอ เราหาหมอมาเยอะ ไม่เคยเจอแบบนี้ คือ ส่วนมาก พยาบาลจะเป็นคนมาเรียกให้ไปพบหมอ สิ่งเล็ก ๆ นี้ ทำให้เราชอบคุณหมอทันทีอาจจะเรียกว่า ถูกชะตา ก็ว่าได้ค่ะขณะที่เดินไปที่ห้องตรวจ คุณหมอก็พูดว่า เธอรู้ว่าเราเจ็บมาก จากท่าเดินของเรา (ซึ่งตอนนั้น บอกตรง ๆ ว่า ทุกย่างก้าว เจ็บปวดมากค่ะ)

เมื่อไปถึงห้องตรวจ คุณหมอไม่พูดพร่ำทำเพลง ถามเราว่า เราพร้อมหรือยังที่จะผ่าตัด เพราะเห็นเราเดินแล้ว เธอสงสารเรามาก คุณหมอย้ำว่า ความพร้อมนั้น คือ เราต้องยอมรับว่าการรักษาจะใช้เวลานาน จะต้องอยู่บ้าน (ไม่ให้ไปทำงาน) 8 สัปดาห์ และจะต้องมี support team ที่จะช่วยทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ

Support Team นี้สำคัญค่ะ เพราะในอเมริกา หลาย ๆ คนอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีญาตพี่น้อง ดังนั้น การช่วยเหลือต่าง ๆ หลังผ่าตัด จึงเป็นสิ่งจำเป็น เพราะต้องมีคนช่วยจัดอาหารให้ และช่วยงานบ้านต่าง ๆ เช่น การซักผ้า ซึ่งคุณหมอไม่อนุญาตให้ซักเอง เนื่องจากหลังผ่าตัด เราจะไม่สามารถก้มหลังได้เลย ประมาณ 4 สัปดาห์ นอกจากนี้ คนไข้หลังผ่าตัด ยังมีอาการซึมเศร้าเพิ่มมาด้วย หากไม่มีคนช่วยเหลือทางด้านจิตใจ ก็จะทำให้ไม่มีกระจิตกระใจ ในการรักษาตัว

ถามว่า หากไม่มีใครจะช่วยเหลือได้เลย จะต้องทำยังไง ? ตรงนี้ ก็ขอบอกว่า จะต้องจัดหา In Home Care ค่ะ อาจจะจ้างคนมาช่วย หรือทางโรงพยาบาล อาจจะจัดหาพวกอาสาสมัคร มาช่วยดูแลให้ค่ะ

เมื่อเราบอกคุณหมอว่า เราพร้อมทุกอย่าง จะผ่าวันนี้เลยก็ยังได้ คุณหมอก็บอกว่า อยากผ่าให้วันนี้เหมือนกัน แต่ต้องติดต่อกับทางห้องผ่าัตัดก่อน แต่เธอย้ำว่าจะผ่าให้เร็วที่สุด ซึ่งก็ คือ วันอังคารถัดไป (วันนั้นเป็นวันศุกร์)

จากนั้นเธอก็เรียกผู้ช่วยให้เข้ามาประสานงาน เกี่ยวกับรายละเอียดการผ่าตัดกับเรา โดยบอกถึงวิธีการผ่า(Procedure) และนัดหมายวัน เวลา ให้มาแอดมิทกับทางโรงพยาบาลค่ะ

เรากลับบ้านวันนั้นแบบแจ่มใส อยากให้ถึงวันอังคารเร็ว ๆ ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เรากูลเกิ้ลวิธีการผ่าแบบ Hemilaminectomy และMicro-Disectomy แบบเป็นจริงเป็นจัง แล้วก็อ่านมันเกือบทุกลิ้งค์เลย ตั้งแต่วิธีการ ไปจนถึงระยะเวลาพักฟื้น และความเห็นของคนที่เคยผ่าแบบนี้มาก่อน อ่านไปก็เริ่มคิดว่า คราวนี้หายแน่เว้ย อิอิ

วันจันทร์ก่อนผ่าตัด เราต้องไปตรวจร่างกายกับแพทย์ประจำตัว ว่าพร้อมจะผ่าตัดหรือไม่ โดยจะมีการตรวจเกล็ดเลือดอะไรพวกนี้ ปัญหา คือ ตอนนั้นเราไม่มีแพทย์ประจำตัว เพราะเราเลิกไปหายัย Dr. Crane ที่หาว่าเราประสาท คิดไปเองว่าเราเจ็บ การไปหาหมอที่อเมริกานี่ ถ้าไม่ได้เป็นคนไข้ประจำของหมอคนนั้น ๆ ก็ยากที่จะหาคิวพบหมอได้ค่ะ ไอ้อยู่ดี ๆ จะเดินไปหาหมอที่คลีนิคนั้น เลิกคิดไปได้เลย เพราะขนาดจะนัด บางทียังต้องรอเป็นหลายสัปดาห์ ดังนั้น คนที่จะเป็นจะตายจริง ๆ ก็ต้องไปห้องฉุกเฉินค่ะ เพราะรับประักันได้ว่า ได้พบหมอแน่นอน แต่ค่าใช้จ่ายแพงมากเท่านั้นเอง

อ่ะแพร่มมาก...เมื่อเราไม่มีแพทย์ส่วนตัว ก็เลยต้องโทรหาแพทย์ส่วนตัวของนายจอมยุ่งค่ะ บอกความจำเป็นกับรีเซฟชั่นนิสว่า เราจะต้องผ่าตัดวันอังคาร วันจันทร์นี้จะต้องพบหมอให้ได้ เพื่อให้หมอเคลียร์ว่าเราพร้อมที่จะผ่าตัด แม่นางก็ถามเราว่า ทำไมเราไม่ไปหาหมอของเราเอง เราเลยต้องบอกไปตรง ๆ ว่า เรามีความรู้สึกไม่ดีกับหมอของเรา เพราะเธอคิดแต่ว่าคิดไปเองว่าเจ็บ บอกได้แค่นั้น นางก็เห็นใจค่ะ เลยบอกว่า จะเบียดคิวของคุณหมอให้

วันจันทร์เราไปพบDr. Kimple ซึ่งเป็นหมอของนายจอมยุ่ง แต่เราก็คุ้นกับท่านอยู่แล้ว เพราะทุกครั้งที่เฮียไปหาหมอ เราจะไปด้วย คุณหมอก็ตรวจร่างกายทั่วไป แล้วลงชื่อว่าร่างกายเราพร้อมจะผ่าตัด

เ้ช้าวันรุ่งขึ้น เราก็ไปแอดมิทกับทางโรงพยาบาลตามเวลานัด ซึ่งทางทีมพยาบาล ก็จะมาเตรียมกระบวนการก่อนผ่า(Pre-Op) เช่น เจาะสายน้ำเกลือ พร้อมกับชั่งน้ำหนัก ตรวจปัสสะวะ และเช็คประวัติด้านการแพทย์ของเราอีกรอบ ตั้งแต่ตรงนี้ ไปจนถึงโดนวางยาสลบ จะมีทีมงานเดินมาถามว่า รู้มั้ยว่าวันนี้ผ่าแบบไหนเยอะมากค่ะ นัยว่าจะได้ไม่ผ่าผิดล่ะมั้ง ดีนะที่เราท่องชื่ออันยาวเยียดมาอย่างดี อิอิ

ก่อนถึงเวลาผ่าเล็กน้อย คุณหมอนากิ๊บ ซึ่งจะเป็นศัลยแพทย์วันนี้ ก็เข้้ามาขีดเส้นตำแหน่งที่จะผ่าที่หลังค่ะ จากนั้นเธอก็บอกว่า หากทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย ระยะเวลาในการผ่าน่าจะอยู่ที่3 ชั่วโมง จากนั้นวิสัญญีแพทย์ ก็เข้ามาจัดการฉีดยาให้เริ่มซึม ๆ เพื่อเตรียมเข้าผ่าตัด จากนั้นเราก็วูบไป

ตื่นมาอีกที ได้ยินเสียงใครเรียกชื่อเราแว่ว ๆ แต่ไม่อยากจะลืมตาเลย แต่รู้สึกหิวน้ำมาก คิดได้ดังนั้น ก็มีน้ำแข็งมาใส่ปากทันที และพยาบาลก็บอกว่า การผ่าตัดมีปัญหานิดหน่อย คือ คุณหมอไปสะกิดเยื่อหุ้มไขสันหลัง ทำให้น้ำในไขสันหลังรั่วออกมาก(Dural Tear)  ดังนั้นเราต้องนอนราบ เป็นเวลา 48 ชั่วโมง จำได้ว่า วันนั้นเราออกจากห้องพักฟื้น(Recovery Room) ช้ามาก เพราะทางทีมแพทย์ ต้องการให้แน่ใจว่า เราไม่มีอะไรแทรกซ้อน จากนั้น ก็ย้ายขึ้นไปยังห้องพัก จำได้คร่าว ๆ ว่า เห็นหน้านายจอมยุ่ง แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกตลอดทั้งคืนค่ะ

วันนั้นจำได้แค่ว่า ถูกย้ายมาที่ห้องพักฟื้น นายจอมยุ่งกลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบ เธอไม่ต้องเฝ้าค่ะ เพราะเราบอกแต่แรกแล้วว่าไม่ต้องมานอนเฝ้า ให้ไปดูแลหมา - แมวดีกว่า 

เช้าวันถัดไป เฮียก็มาเยี่ยม และเล่าให้ฟังว่า หลังผ่าตัด คุณหมอนากิ๊บ ออกมาคุยกับเธอว่า ทุกอย่างเป็นไปโดยดี แม้จะมีปัญหานิดหน่อย แต่ก็ทำการซ่อมเส้นประสาทที่โดนมีดสะกิดไปเรียบร้อย พร้อมบอกว่า เคสเรานี่รุนแรงมาก เพราะพอเปิดเข้าไปดู ก็เห็นว่าเส้นประสาทยับเยินสุด ๆ 

วันนี้แค่นี้ก่อนค่ะ ตอนหน้า จะมาเล่าถึงประสบการณ์หลังผ่าตัดค่ะ ตั้งแต่การทำกายภาพบำบัด ไปจนถึงจิตบำบัดด้วย

Create Date : 12 ตุลาคม 2556
Last Update : 12 ตุลาคม 2556 2:25:10 น.		23 comments
Counter : 2482 Pageviews.
Share Tweet