ไปเมืองไทย ไม่พูดเรื่องอาหารการกิน ก็ดูจะวิปริตไปนิด คราวนี้เราอยู่กรุงเทพ 13 วัน สัปดาห์แรก ติดงานศพ ยุ่ง ๆ หน่อย ๆ เลยไม่ได้กินอะไรเลิศหรูมากนัก

ที่กินบ่อยที่สุดในสัปดาห์แรก คือ ข้าวต้มโต้รุ่งค่ะ เนื่องจากว่า กว่าจะเสร็จงานที่วัด แต่ละคนก็ “หิวโซ“ กันเลย ที่แน่นอน คือ ที่บ้านไม่มีอะไรกินแน่ ๆ แต่ไม่เป็นไร เมืองสยามของเรา มีให้กินทุกมุมเมือง

ข้อดีของข้าวต้มโต้รุ่ง คือ สะดวก และมีอาหารให้เลือกเยอะดี เราชอบกินพวกผัดผักต่าง ๆ อยู่แล้ว เช่น ผักบุ้ง ผักกระเฉด กุ๋ยช่ายขาว ยอดฟักแม้ว ฯลฯ เพราะว่าอยู่อเมริกา ไม่ค่อยได้กินผัดผักอร่อย ๆ



มีเรื่องขำ ๆ คือ อาเราเนี่ย เค้าไม่รู้จักฟักแม้ว คราวนี้พออาหารมาถึง เค้าก็ตักทานด้วยความเอร็ดอร่อย แล้วเค้าก็ถามว่า “นี่ผักอะไร ?” เราก็ขำ ๆ แล้วก็พูดด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “ฟักแม้ว“

อาก็สะดุ้งไปหน่อย คือ อาเราเนี่ย เค้าเป็นคนที่พูดสุภาพมาก ๆ ไม่เคยพูดคำหยาบเลย ไม่ว่าจะในภาษาไหน อันคำว่า “ฟัก“ นั้น เพื่อน ๆ คงพอทราบว่า มันเป็นคำหยาบคำหนึ่งในภาษาอังกฤษ ส่วนคำว่า “แม้ว“ นั้น เป็นชื่อน้องสาวเราเอง พอเอามันมารวมกัน คุณนายสุภาพก็เลยสะดุ้ง คงจะนึกว่า อะไรว่ะ มาฟักอะไรหลานชั้น ?

สรุป อาบอกว่า “เรียก อั๊ก ซิลูก“ เราขำ ๆ บอกว่า ไม่เป็นไรอา ที่นี่ประเทศไทย



หนึ่งในอาหารสุดโปรด เวลาไปเมืองไทย คือ น้ำพริกกะปิค่ะ อันรวมไปถึง เครื่องเคียงต่าง ๆ เช่น ชะอมทอด มะเขือยาวทอด ผักบุ้งผัดน้ำมัน (หรือบางครั้งโชคดี จะมีดอกโสนผัดให้กินด้วย) นอกจากนั้น ก็ยังมี ปลาทูทอด เนื้อเค็มทอด ปลาเค็มทอด ตบท้ายด้วย แกงจืดเต้าหู้หมูสับ …เต้าหู้ไข่บ้านเราเนี่ย อร่อยที่สุดในโลกแล้ว โอ๊ย…เขียนไปน้ำลายยืดไป รอไปก่อนละกัน อีกนานกว่าจะได้กินอีก

ข้อเสียของเมนูนี้ คือ ใช้เวลาทำนานมาก ! โห้…กว่าจะได้กิน ต้องช่วยหม่อมแม่ทำ แบบว่าเกรงใจ งานมันเยอะ แถมพอแม่ตำน้ำพริกเสร็จ (เพราะเรากินแต่น้ำพริกที่แม่ตำ คนอื่นตำไม่อรอ่ย) แม่ไปแน่บเลยค่ะ หนีัไปอาบน้ำ ปล่อยให้เราทอดไอ้ผัก ๆ ทั้งหลายเนี่ยคนเดียว เหงื่อแตกพรั่กเลย แถมซักพักหนึ่ง แม่จะมาถามว่า “เสร็จยัง หิว!”



“อาหารทะเลกับน้ำจิ้มรสแซ่บ“ ก็เป็นอีกหนึ่งเมนู ที่พลาดไม่ได้ ปกติเราจะไปตลาดกัน แล้วซื้อกุ้ง หอย ปู ปลา มาปิ้ง ๆ ย่าง ๆ กันที่บ้าน ด้วยความสนุกสนาน

บ่ายวันหนึ่ง เรากับพ่อ ก็พากันไปจ่ายตลาด ก็ซื้ออาหารทะเลมาเพียบ มองดูแล้ว เหมือนซื้อไปทำขาย วันนี้คุณป๋าเป็นพ่อครัวเอง พอถึงเวลาอาหาร แขกที่จะมา ก็ยังไม่มา แม่ก็หิวก่อนซะอีก พ่อเลยบอกว่า “เอ็งกินไปเรื่อย ๆ เป็นเพื่อนแม่ไปก่ิอน“

ว่าแล้วพ่อก็เอา “ปูนึ่ง“ มาตั้งให้หนึ่งจานใหญ่ ๆ ประมาณ 2 กิโลได้ เชื่อมั้ยว่า เรานั่งกินคนเดียวหมดเลย พ่อกับแม่มานั่งดู (ด้วยความชื่นชม) ว่าลูกกูกินเก่งจริง (แต่ในใจลึก ๆ คงนึกว่า ลูกกูกินล้างกินผลาญจริง ๆ) แม่ยิ้ม ๆ ถามว่า “อยู่ที่โน้น อดเหรอลูก ?” …แป่ววววววววววว

มันอร่อยนี่หน่า ทำไงได้ !

ไปจ่ายตลาดกันค่ะ

รอบนี้ไม่ได้กินหอยแมลงภู่เลยค่ะ กลัวปวดท้องอ่ะ



ปู…ของโปรด





ปลาหมึกย่างก็น่ากิน






นอกจาก “อาหารคาว“ แล้ว จะไม่พูดเรื่อง “ของหวาน“ ก็กระไรอยู่ เราเป็นคนที่ชอบกินขนมไทยมาก ๆ ชอบซื้อด้วยแหละ เวลาไปเดินห้างนี่ จะซื้อเพียบ กินไม่กินไม่รู้ แต่ชอบซื้อ แต่ก่อนที่คุณย่ายังมีชีวิต ยังพอมีคนช่วยกิน แต่เดี๋ยวนี้ซื้อแล้ว ต้องกินเอง ไม่งั้นโดนแม่ด่าอีก ว่าซื้อมาเต็มบ้านไปหมด

ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เนี่ย กินได้ทุกวันเลยค่ะ แต่กินมาก ๆ ก็รู้สึกเกิดความกังวล และเกรงใจระดับคอลเรสเตอร์รอลเหลือเกิน เนื่องจากขนมพวกนี้ใช้ไข่แดงเยอะมาก ๆ แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่า “ไม่เป็นไร ไม่ได้กินบ่อย ๆ“

อีกอย่างที่ชอบกิน คือ โรตีทอด (ใส่นมเยอะ ๆ) วันแรก ๆ ที่ไปถึง ก็บอกแม่ว่า ถ้าเห็นโรตีให้ซื้อให้กินด้วย คืนหนึ่งตอนกลับจากวัด แม่ก็ไปกับรถพี่โจ้ เรากลับรถพ่อ แม่บอกว่า เจอเค้าขายโรตี แม่ก็บอกให้พี่โจ้หยุดหน่อย จะซื้อโรตีให้น้องกิน

แต่ “มารคอหอย“ บอกแม่ว่า … “อยากซื้อเลย สกปรก !”



เรื่องสกปรกเนี่ย เราก็พอจะมองเห็นภาพแหละ เพราะถ้าคิด ๆ ดู “อาบัง“ เข็นรถขายโรตีเนี่ย เค้า “ฉี่“ ที่ไหน ? …. ที่เหลือคนอ่านไปคิดกันต่อเอง (แต่แหม กินมาตั้งแต่เล็กยันโต ไม่เห็นเ็ป็นไรเลยอ่ะ)

สรุปว่า เดี๋ยวนี้จะกินโรตี ต้องเหาะไปกินในห้าง ซื้อโรตีธรรมดา 2 อัน 40 บาท รู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย ก็โรตีอาบัง แต่ก่อนอันละ 3 บาทเองอ่ะ ใส่ไข่ 5 บาท พอกินโรตีอันละ 20 บาท เลยต้องค่อย ๆ เคี้ยว กลัวหมดเร็ว !



สุดท้าย จะไม่พูดเรื่อง “ข้าวเหนียวมะม่วง“ ก็กระไรอยู่ ดังที่รู้กันในหมู่คนไทยในต่างแดน ว่ามะม่วงเนี่ย ไม่ว่าสุกหรือดิบ จะกินที่ไหน ๆ ในโลก ก็ไม่อร่อยเท่ามะม่วงบ้านเรา ยิ่งมะม่วงจากเม็กซิโกเนี่ย กลิ่นบ่มแก๊สเหม็นหึ่งเลย ต้องอยากกินจริง ๆ ถึงจะยอมกิน

ที่บ้านนี่ มีข้าวเหนียวมะม่วงให้กิน เกือบทุกวันเลยค่ะ เราเป็นคนชอบกินข้าวเหนียวมูลมาก ให้นั่งกินเฉย ๆ เป็นโล ๆ ก็กินได้ ใส่กะทิเยิ้ม ๆ หน่อย …อาหย่อยยยยยยยยยย กินแล้วอ้วนดี

ตอนเราไปเนี่ย มันเพิ่งเป็นต้นฤดูมะม่วงสุก มะม่วงมันเลยค่อนข้างแพงนิดหน่อย แล้วพ่อเราเนี่ย เค้าก็เป็น “พรรคฝ่ายค้าน“ เค้าชอบความถูกต้อง เค้าก็ค้านก่อนเลยว่า อย่าเพิ่งไปกินเลย รออีกซักเดือนหนึ่ง เดี๋ยวมันก็ถูกลงเอง อ่ะนะ…เราก็บอกพ่อว่า “ไม่เป็นไรพ่อ ตอนนี้ยังไม่ต้องกินก็ได้ เดี๋ยวอีกเดือนหนึ่ง หนูค่อยนั่งเครื่องบินมากินใหม่“ จากนั้นพ่อก็เงียบไป ไม่ค้าน (เรื่องนี้เรื่องเดียว) อีกเลย



หลังอาหารค่ำคืนหนึ่ง เราก็นั่งกินข้าวเหนียวมะม่วงกันอยู่ พ่อก็มาเดินวน ๆ เราก็ถามว่า จะกินป่ะ ? จะกินก็นั่งลง ไม่ต้องอาย คือ ท่านหัวหน้าพรรคฝ่ายค้านเนี่ย ท่านฟอร์มจัดค่ะ จริง ๆ แล้วคนที่ชอบกินขนม มากที่สุดในบ้านเนี่ย ก็คือพ่อนี่แหละ

แต่เนื่องจากฟอร์มท่านเยอะ เสียหน้าไปมาก อีโก้ท่านเยอะ คือ ค้านแล้วไม่มีคนฟังเลยซักคน พวกเราเลยต้องใช้วิธี “เอาน้ำเย็นเข้าลูบ“ ต้อง (ดัดจริต) เสียงหวาน ๆ หน่อย บอกว่า “พ่อมากินเถอะนะ อร่อยนะ“ สรุป พรรคฝ่ายค้าน กินข้าวเหนียวหมดถุงเลย แถมมีการบอกว่า “ใส่กะทิเยอะ ๆ หน่อยลูก !”

Create Date : 11 เมษายน 2552
Last Update : 18 ตุลาคม 2552 7:15:52 น.		11 comments
Counter : 858 Pageviews.
Share Tweet