เดินทางไกล ๆ แบบนี้ แน่นอนว่าจะต้องมีเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเล่าให้ฟัง เส้นทางบินของเรา ก็เดิม ๆ คือ มินนีอาโพลิส - โตเกียว - กรุงเทพ นั่งกันจนหลังแข็ง กว่าจะลากสังขารมาถึงเมืองสยามของเรา แต่พอได้เห็นบะหมี่หมูแดงห่อใหญ่ ก็หายปวดหลังเลย อิอิ วันนี้มีเรื่องอะไรมาเล่าบ้าง ไปอ่านดูกันเลยค่ะ



ยังไม่ทันได้ดื่ม ก็โดนตัดสิทธิ์ซะล่ะ !

จากมินนีอาโพลิส ไปโตเกียว ได้ที่นั่งเบอร์ 2K ค่ะ ผู้ร่วมทางเป็นผู้ชายอเมริกัน ไม่หนุ่มไม่แก่ แต่ว่าท่าทางเป็นแอลกอฮอล์ลิคแน่นอน เพราะพี่ท่านไม่ทานอะไรเลย ดื่มแต่เหล้าว็อคก้าอย่างเดียว สาวไทยอย่างเรา ก็ไม่น้อยหน้า แกดื่มได้ ชั้นก็ขอดื่มบ้าง

ก่อนอาหารค่ำ พนักงานมาเสริฟ์เครื่องดื่มพวกค็อคเทล เราก็บอกว่า ขอ Pomegranate Martini พนักงานก็ตะคอกใส่เราเลยว่า “ไม่มีนะ มาร์ทินี่น่ะ“ ไอ้เราแอบนึกในใจ ไม่มีได้ไงว่ะ ก็มันมีเขียนอยู่ว่ามี แต่ขี้เกียจไปต่อร้องต่อเถียงกะอีแค่เหล้าแก้วเดียว เราเลยบอกว่า “ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอแสปนนิช ไวน์ ก็ได้“

ตาสจ๊วตนี่ ก็บ้าไม่เลิกค่ะ เค้าประมาณว่า Rude มาก ๆ หาว่าเราบ้า คงนึกว่าเราเป็นแอลกอฮอล์ลิคด้วยล่ะมั้ง เราบอกจะเอาไวน์ พี่แกก็ถามอยู่นั่นแหละว่า เอาว็อดก้าเพียว ๆ มั้ย ? …จะบ้าเหรอ ดื่มไปอย่างนั้น จะได้ตายพอดี

ประมาณ 3 นาที หลังจากที่พี่แกค้น ๆ รถเข็น แกก็บอกว่า “You are right. We do have pomegranate martini!”



ก็นั่นไง…กรูบอกแล้วว่ามี ไม่เชื่อ !

แหม…พอหาเจอปุ๊ป พ่อคุณทำเสียงใสเชียว ตะกี้ยังหาว่ากรูบ้าอยู่เลย ว่าแล้วคุณเธอก็ยื่นแก้วที่ใส่น้ำทับทิมมาให้ แล้วถามเราว่า “รสชาติเป็นไงบ้าง ?”

เราก็ตอบยิ้ม ๆ ว่า “รสชาติดีค่ะ แต่ขอว็อคก้าด้วยได้มั้ยค่ะ ?” (คือ จะเป็นมาร์ทินีได้ มันต้องใส่ว็อดก้าด้วยใช่มั้ยล่ะ)

แป่ว… เฮียแกรีบขอโทษใหญ่ รีบเอาเหล้าว็อคก้ายัดใส่มือให้เรา พร้อมบอกว่า ให้เราผสมเองเลย แหม…กว่าจะได้เหล้าถ้วยเดียว จะต้องฆ่ากันตาย

หลังอาหารค่ำ เราก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ตอนเดินผ่านครัว ก็เจอพนักงานคนนี้ เค้าก็เล่าให้ป้าแอร์คนอื่น ๆ ฟังว่า เค้าจะไม่ให้เราดื่ม ตั้งแต่เรายังไม่ได้เริ่มดื่มเลย (คือ บนเครื่องบิน หรือตามบาร์ ถ้าคนเสริฟเห็นว่า คนดื่มดูท่าทางจะเมา เค้าจะงดให้ดื่ม) ก็เลยยื่นคุยกันเพลินเลย ไม่หลับไม่นอน ยืนคุยกันที่ครัวนั่นแหละ เกือบ ๆ 2 ชั่วโมง สุดท้ายยืนจนปวดหลัง ต้องขอตัวไปนอนค่ะ

แก้วนี้ล่ะค่ะ เกือบจะฆ่ากันตายกลางอากาศ





เห็นเจ้าจำปีแล้วใจชื้น เหมือนใกล้ถึงบ้าน

ไม่รู้เราเป็นโรคจิตหรือเปล่า แต่คิดว่าหลาย ๆ คนเป็นโรคเดียวกัน เล่าให้คุณอาฟัง เค้าก็เป็นโรคเดียวกัน คือ เวลาไปต่อเครื่องบินที่โตเกียวเนี่ย หลังจากที่บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาแล้ว 10 กว่าชั่วโมง ก็รู้อยู่แล้วว่า อีกประมาณ 6-7 ชั่วโมง ก็จะถึงเมืองไทยแล้ว แต่อะไร ๆ ก็ไม่ได้ความรู้สึก “ใกล้บ้าน“ เท่ากับเวลาที่นั่งรอเครื่องบิน แล้วมองออกไปที่ลานจอดเครื่องบิน แล้วเห็นเครื่องบินเจ้าจำปี วิ่งผ่านไปบนรันเวย์เลย มันรู้สึกว่า เฮ้อ…ใกล้จะถึงบ้านแล้ว รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเลย

ขนาดเวลาขึ้นไปบนเครื่องนอร์ทเวสต์ (ปัจจุบันคือ เดลต้า) จากโตเกียวไปกรุงเทพ แล้วแอร์เป็นคนไทยเกือบทั้งลำ ยังไม่ได้ความรู้สึก “ใกล้บ้าน“ ขนาดนั้นเลยค่ะ

มีใครเป็นโรคจิตอาการนี้บ้าง ? มาช่วยยกมือร่วมชะตากรรมกับเราหน่อย เดี๋ยวจะได้นัดจิตแพทย์ทีเดียวไปเลย ไปกันหลาย ๆ คน อาจจะได้ส่วนลด !

เนี่ยค่ะ...นั่งเล่นเน็ทอยู่ที่ Skyclub ก็เห็นเจ้าจำปี แล่นผ่านไปช้า ๆ ดีใจจังเลย !!




เซ็งมาก เจอนักบินขี้หลี (แต่ไม่ได้หลีเรานะ) รู้สึกรังเกียจเป็นที่สุด

ตอนขากลับ ได้ที่นั่งชั้น Upper deck ข้าง ๆ เป็นนักบินในเครื่องแบบ แต่ไม่ได้เป็นกัปตันของไฟล์ทนั้น แค่ติดเครื่องกลับอเมริกาด้วยเท่านั้น ตอนเราขึ้นไปถึง พี่แกนั่งอยู่แล้ว คุณเธอเป็นอะไรที่คุยเก่งมากค่ะ พอเรานั่งปุ๊ป เธอชวนคุยเลย

ปกติเวลาเดินทาง เราจะไม่ชอบคุยกับใคร ไม่สบตากับใคร เพราะพอคุยแล้ว บอกให้มันหุบปากยากมาก เราก็คุยพอเป็นพิธี รอเครื่องขึ้น เราก็บอกเค้าว่า เดี๋ยวเราก็คงจะหลับตลอดทาง เพราะว่าจะทานยาแก้แพ้

พี่แกถามไปถามมาว่า เราเป็นคนไทยเหรอ เราก็บอกว่า ก็ใช่นั่นสิ เค้าเลยบอกว่า เนี่ย…เพื่อนเค้ากำลังสอนภาษาไทยเค้านะ บลา บลา บลา … ว่าแล้วก็เปิดกระเป๋า งัดเอาตำราเรียนภาษาไทยออกมาเลย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนะ คงจะมอง ๆ เชิงเราก่อน เราก็ประมาณว่า ชั้นไม่อยากคุยกับแกหรอก ชั้นจะนอน !



สรุป…เราก็ไม่ได้คุยกับเค้าจริง ๆ แหละ เพราะพอเราทานอาหารเสร็จปุ๊ป เราดันถาดออกจากตัวเลย ไม่ได้ทานของหวานด้วยซ้ำ เพราะยาที่กินเข้าไป มันทำให้ง่วงมากมาย เครื่องขึ้นไปได้ไม่ถึง 2 ชั่วโมงดี เราก็หลับ แล้วหลับไปจนถึง ½ ชั่วโมงก่อนเครื่องลงเลยค่ะ นอนมาราธอนมาก ๆ ขนาดเค้าเสิร์ฟอาหารเช้า ยังตื่นมากินไม่ไหวเลยอ่ะ

ระหว่างคืน เราก็มีตื่นมาดื่มน้ำบ้าง เข้าห้องน้ำบ้างหลายรอบอยู่เหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา จะเจออีตานักบินคนนี้ เอาแล็ปทอปมาเปิดดูรูปผู้หญิง มีรูปเรียงเป็นตับเลยค่ะ ส่วนมากสาวเอเชียทั้งนั้น ที่รู้ว่าทำไมเค้าขี้หลี ก็เพราะว่า ตื่นมาแต่ละที เค้าก็กำลังทำโฟโต้ช็อป รูปของตัวเองใส่เครื่องแบบเต็มยศ พร้อมกับผู้หญิงอีกหนึ่งคน ตอนแรกเห็นยังนึกว่า อ๋อ…แหมน่ารักจัง เอารูปเมียมาดู

ที่ไหนได้ ตื่นมาที่ไร แม่ง…ผู้หญิงหน้าใหม่อีกล่ะ !!!! สงสัยหาเหยื่อได้ เพราะเครื่องแบบแท้ ๆ เลย เพราะหน้ามันก็ธรรมด๊า ธรรมดา ออกไปทางไม่หล่อซะมากกว่าด้วยซ้ำ



We need a doctor!!!

ช่วงกลางไฟล์ท ระหว่างเราหลับ ๆ อยู่ ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะป้าแอร์ประกาศด้วยเสียงตกอกตกใจว่า มีใครเป็นหมอบนเที่ยวบินนี้มั้ย ? เค้าต้องการหมอด่วน ถ้ามีให้มาที่ด้านหน้าของเครื่องด่วน ด้วยความสลึมสลือ เพราะฤทธิ์ยา เราเลยไม่ได้ลงไปเป็นไทยมุงกับเค้า ว่าแล้วก็หลับต่อ

ซักพักหนึ่ง…ป้าแอร์คงจะหาหมอไม่ได้ เลยประกาศหาพยาบาล หรือ Paramedic แทน หรือคนที่รู้จักการทำ CPR ก็คงจะพอมีพยาบาลบนเครื่ีองนั้นบ้าง เพราะไม่ได้ยินป้าแอร์พูดอะไรอีก

พอตอนเช้าเครื่องจะลง เราลืมตาขึ้นมา ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก็เลยถามตานักบินขี้หลีว่า “Did someone get sick last night?” ตานี้ก็จ้องจะคุยอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าอยู่บ้านเมียไม่ให้คุยหรือยังไง ว่าแล้วคุณเธอก็ว่าเป็นฉาก ๆ ว่าผู้โดยสารเป็นลม เพราะไม่มีอาหารในกระเพาะ แล้วก็เหนื่อยจากการเดินทาง ประมาณนี้อ่ะค่ะ สรุปว่า ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย แหม…ตอนแรกเรานึกว่า ใครจะคลอดลูกป่ะว่ะ อิอิ



โอเคค่ะ…วันนี้พอแค่นี้ก่อน คราวหน้าจะมาเล่าให้ฟังว่า การบินเข้ามาอเมริกา หลังเหตุการณ์ก่อการร้ายเมื่อคริสต์มาส ปี 2009 จะมีพิธีการอะไรพิเศษ ทั้งตอนเช็คอิน หรือบนเครื่องบินหรือเปล่า และแน่นอนว่า กลับมาจากเมืองไทย ต้องมีได้ฟาดฟันกับ US Custom แน่นอน ตอนนี้ขออุบไว้ก่อนค่ะ (เพราะมันยาวแล้ว เดี๋ยวคนอ่านจะด่า)

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2553 7:00:11 น.		19 comments
Counter : 937 Pageviews.
Share Tweet