Bloggang.com : like 2 hear from u : He says she says >>ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ<< # 1

He says she says >>ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ<< # 1

"ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ"

She says :

นั่งเหงา-เหงา กับเงาของน้ำตาตัวเอง
สายตาก็เหม่อมองฝ่าสายฝนออกไป ประหนึ่งว่า
จะมองเห็นใครคนนั้น ฝ่าสายฝนเข้ามาหา
แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า ........ เขาต้องมา .. เพราะเขารักเรา

นาฬิกาข้างฝา .. เดินผ่านไปช้าๆ นาทีแล้วนาทีเล่า
เสียงเล็กแหลมดังแว่วให้ได้ยิน เป็นจังหวะ
ดังจะบอกเรากลายๆว่า ... "
มันผ่านไปนานแล้วนะ ที่เรานั่งรอเช่นนี้
แต่ ... เขาคนนั้น ก็ยังไม่มีวี่แวว ว่าจะมาหา ...
กลับซะเถอะ ... เขาไม่มาหรอก
แต่ ... ถ้าอยากจะนั่งรออยู่ตรงนี้ เราจะเดินเป็นเพื่อน ...."

" ฝนตกแบบนี้ รถคงจะติด สักพักเขาคงมา ..." ปลอบหัวใจตัวเองไปเรื่อยๆ

เจ้าความเหงา ค่อยๆ มาพาเจ้าความเดียวดายมานั่งใกล้ๆ ....
น้ำอุ่นๆ ค่อยๆ ไหลรินจากตา .. หยดแล้ว หยดเล่า
เจ้าน้อยใจ มันคงใจน้อย เช่นเรา .. จึงพาเจ้าน้ำตามาอยู่เป็นเพื่อน

กาแฟ แก้วแล้วแก้วเล่า .. ที่ผ่านริมฝีปาก ผ่านคอที่มันตีบตันขึ้นทุกนาที
ผสมปนเปกับน้ำตาที่รินไหลผ่านริมผีปาก ..
รสชาด แปลกไปอีกแบบ .... นึกขอบคุณเขาในใจ
ถ้าเขาไม่ทำกับเราแบบนี้ ... เราก็คงไม่มีโอกาสลิ้มลอง กาแฟ รสชาดนี้
กาแฟ คาปูชิโน่ ที่ผสมผสานคำว่า "เจ็บปวด" ... ซึ่งโอกาสที่จะได้ลิ้มลองมันยากเต็มที

รอ....
รออยู่ที่เดิมที่ตรงนี้
จากนาที เป็น ชั่วโมง จากชั่วโมง เป็น หลายชั่วโมง
จะมีก็เพียงแค่ "เงา" ที่เราวาดไว้ ว่า เป็นเขา นั่งมองหน้าเรา
มันจะเป็นเพียงแค่ภาพเงา ... แค่นั้น จริงๆ หรือ ..... เฝ้ารำพึงกับตัวเอง

จากเช้า เข้าสาย ผ่านบ่าย จนถึงเย็น ....
ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
แอบคิดว่า ฟ้าคงสงสารเรา .. จึงร้องไห้ออกมาเป็นน้ำฝน
ร้องเป็นเพื่อนผู้หญิง.. อ่อนแอ เช่นเรา

อ่อนแอ หรือ ... ถามตัวเอง
นี่เราอ่อนแอ เกินไปหรือเปล่า
"เขา " ที่เราเรียกว่า "คนดี" จึงไม่เคยที่จะใส่ใจ สนใจความรู้สึกเรา
บางที มันท้อมากมายเหลือเกินในหัวใจ ...
"ร้องไห้" ง่ายจัง .. ถามตัวเองอีกคำถาม
ทำไม เราร้องไห้ง่ายจัง ... กับเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา
"น้ำตา" แก้ปัญหาอะไรต่อมิอะไรได้จริงหรือ ....

ยกมือ ขอกาแฟอีกแก้ว บอกตัวเองว่า
" แก้วนี้ คงจะเป็นแก้วสุดท้าย สำหรับเรา นับจากนี้ หยุดเสียที กับว่า "รอ"
หยุดเสียที "น้ำตา" ที่รินไหล ให้กับใคร ที่ไม่เคยใส่ใจเรา "

เพียงแค่คิด..... ทำนบกั้นน้ำตาก็พังทลาย ... กลายเป็นสายน้ำตา ที่ไม่มีวันหยุดไหล ...

เจ็บจัง ... เจ็บปวดเหลือเกิน
นี่หรือ ผลตอบแทน จากคนที่ เราเรียกว่า "คนของหัวใจ "
นี่หรือ ผลตอบแทน จากคนที่ เราเรียกว่า "ครึ่งหนึ่งของใจ "
นี่หรือ ผลตอบแทน จากคนที่ เราเรียกว่า " คนดี "

เวลาผ่านไป กาแฟแก้วสุดท้ายกำลังจะหมดลง
... ก็ยังไม่มีวี่แวว ของ เจ้าของเงา ที่เราสร้างขึ้นมาปลอบหัวใจตัวเอง ...

นี่หรือ ... เจ็บ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
แอบคิดว่า ถ้าเราเป็นอะไรไป ถ้าเขาต้องสูญเสียเราตลอดชีวิต
เขาจะนึก เสียใจ กับเหตุการณ์วันนี้ไหม ....

กาแฟ แก้วสุดท้ายหมดลง ... ก็คงคล้ายๆกับ ชีวิตเรา ...
เรียกบริกร จ่ายเงิน ตั้งแต่เช้า ถึงเย็น มากโขเหมือนกัน
แต่มันก็คงน้อยกว่า คำว่า "เสียใจ" ที่เราได้รับมา ...

เปิดประตู ก้าวออกจากร้าน ตัดสินใจเดินฝ่าสายฝนออกไปช้าๆๆ
เฝ้ามองผู้คนที่หลบอยู่ตามซอกตึก ป้ายรถเมล์ หรือแม้แต่ ใต้สะพานลอย
แต่ละคน ... ยังต้องมีชีวิตที่ก้าวไป เพื่อวันข้างหน้า

กลับมามองตัวเอง ... นี่เราจะหยุดชีวิต ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อผู้ชายคนนี้
คนที่ไม่เคยเห็นว่าเรามีค่า... เชียวหรือ

เชิดหน้าสู้สายฝน ปล่อยน้ำตารินไหล.. ให้สายฝนช่วยชะล้าง
สิงที่คั่งค้างในใจให้หมดไป

แล้ว.... พรุ่งนี้ฉันจะเป็นคนใหม่ ... ฉันต้องเป็นคนใหม่
ด้วยหัวใจ ฉันเอง

------------------------------------------------------------------------
//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8276518/W8276518.html

Create Date : 22 กันยายน 2552

Last Update : 22 กันยายน 2552 9:18:22 น.

0 comments

Counter : 370 Pageviews.