like 2 hear from u
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




* ฉันก็แค่ผู้หยิ๋งธรรมด๊า ธรรมดา
ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ให้ได้
บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้
และต้องก้าวไปให้ได้
ด้วยใจและกาย เราเอง ..

* จริงจัง - จริงใจ
ต่อสิ่งที่รัก และอยากทำ
ให้มาก...... ก็พอ

********************************


ลายปากกา





Group Blog
 
<<
พฤษภาคม 2553
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
19 พฤษภาคม 2553
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add like 2 hear from u's blog to your web]
Links
 

 
โอกาส คนเรา มันต่างกันจริงๆ

ว่าจะเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่กลับมาจากสงกรานต์ แต่ทำไม๊ ทำไมก็ไม่มีเวลาเขียนซักกะทีก็ไม่รู้

วันนี้มาทำงาน แต่เช้า ระหว่างรอรายงานจากเด็กๆ เลยเกิดอารมย์อยากจะจิ้มบ้าง......

ย้อนไปช่วงสงกรานต์ วันหยุดยาว ที่ใครๆต่างก็มีความสุขกับการได้พักผ่อน

เราก็เป็นคนหนึ่ง ที่ดี๊ด้า ดา ด้า นัก ที่นานทีปีหนจะได้กลับบ้านไปบ้าน

เลิกงานวันที่ สิบ รีบกลับบ้านเก็บเสื้อผ้า ด้วยอารมย์ สุนทรี เป็นที่สุด

ลั๊ลลา บ้านน๊อก บ้านนอก เพลงนี้ลอยออกมาจากปากตามสภาพความเป็นจริง

ก็เราเด็กนอกจริงๆ นินา เด็กบ้านนอกขนาดแท้เลยค่ะ เอิ๊กๆๆๆๆ

ใช้เวลาเดินทาง สิบกว่าชั่วโมงเป็นจะได้ เอ๊า....อย่าเพิ่งงง ค่ะ

ก็บอกแล้ว บ้านนอก ย่อมอยู่ไกลเป็นธรรมดาค่ะ

กลับถึงบ้าน เย็นของอีกวันหนึ่ง เหตุที่เย็นของอีกวันหนึ่งก็เพราะว่า

แวะนอนหลับพักผ่อน บ้านอื่นก่อนหนึ่งคืนนั่นเองค่ะ แหะๆๆๆ

ถึงบ้านปุ๊ป เก็บข้าวเก็บของ กอดพ่อกอดแม่ ไหว้พี่ป้าน้าอา เสร็จ

ก็นะ เสียงจ๊อกแจ๊ก จอแจ ทักทายคนนั้นคนนี้มั่ง เสียงคนนู๊นคนนั้น

ส่งมาทักทายกันบ้าง ตามประสา ของคำว่า “สงกรานต์ “

เย็นย่ำค่ำมืด กะลังนั่งทานข้าวอย่างอร่อย นั่นเอง

เสียง มอ’ ไซด์ ก็มาจอดหน้าบ้าน พร้อมกับเสียงตะโกนว่า

เปลี่ยนเสื้อผ้าโว๊ยยย วันนี้มีงานเลี้ยงรุ่น ศิษย์เก่า

ชะโงกหน้าสวยๆ ออกไปมอง พร้อมๆกับ ถามว่า โรงเรียนไหน วะ !!!

เพื่อนบอกว่า โรงเรียนสมัยที่ยังหัดพูดน่ะแหละ

หันไปถามแม่ ว่า "ไปมั้ยแม่ " ……แม่เรา ก็ศิษย์เก่าที่นั่นนินา

เสียงแม่ตอบทันใดว่า " ไม่ไป แม่จะนอน "

ตะโกนถามน้องๆ ว่า ไปมั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

น้องบอกทันใด " ไปสิ ไปหากินของฟรี 55555+ "

ก็งานเลี้ยงรุ่นที่นี่ เขาไม่เก็บเงินเก็บทองกันนินา แต่ละหมู่บ้านจะทำอาหาร

ผลไม้ และอื่นๆ มาออกร้าน ให้หารับประทาน กันเต็มคราบ น่ะค่ะ

เปลี่ยนเสื้อผ้า เรียบร้อย ก็ติดรถเพื่อนไป งาน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก

พอไปถึงงาน แม่เจ้า ศิษย์เก่ารุ่นไหนเนี่ย

คือ ต้องทักทายแบบว่า “ยาย สวัสดีค่ะ ยายรุ่นไหนคะ “ อิอิ

ในงาน มีโต๊ะมาตั้ง พร้อมอาหารหลากหลายชนิด ซึ่งเป็นอาหารบ้านๆ

ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากนัก

กลางสนามโรงเรียน มีวงดนตรีอยู่วงหนึ่ง มีน้กร้องเป็น เด็กๆ ตัวเล็กๆ

ซึ่งก็คือ น้องๆ อนุบาล บ้าง ประถม บ้าง นั่นเอง

ข้างหลังเวที กำลังวุ่นวายกับการตระเตรียมการแสดงต่างๆ


เมียง ๆ มองๆ เห็นคุณครู สมัยประถม ก็ทักทายสวัสดี ถามนู่นถามนี่ ทั่วไป

คุณครูก็บอกว่า โรงเรียนเราเดี๋ยวนี้ แย่ จะเปิดระดับมัธยม แม้กระทั่งโต๊ะเขียนหนังสือยังมีไม่พอ

อะไรๆ ก็ขาด จัดงานเลียงรุ่นศิษย์เก่าแต่ละปี ก็เหมือนการทอดผ้าป่า หาเงินซื้ออุปกรณ์การเรียนให้น้องๆ

น้องๆที่ว่า ก็ลูกหลานพวกเรากันเองทั้งนั้น
แล้วจังหวัดชายแดนแบบเรา ใครเขาจะมาสนใจมากนัก
นอกซะจาก ต้องดิ้นรนหากันเอาเอง
ได้ฟังคำครูพูด ก็ทำให้ย้อนกลับสมัยที่ตัวเองยังเรียนอยู่

ไม่มีคอมพิวเตอร์เหมือนสมัยนี้ แม้แต่อุปกรณ์กีฬา ยังหาเล่นได้ลำบาก
โอกาสทางการศึกษาอย่าถามถึง

แทบจะปิดหูปิดตา แม้กระทั่งขึ้นชั้นมัธยม แล้วก็ตามที
โอกาสที่จะรับรู้ข่าวสารก็ยังมีน้อยนัก ………………..


ฟังครูพูดไป ก็นะ รู้สึก ไม่ค่อยดีเหมือนกัน แต่จะให้ทำยังไงได้

สองมือ สองเท้าเราก็มีแค่นี้ ยังต้องดิ้นรนกับชีวิตตัวเองต่อไป

คุยกับคุณครูได้สักพัก ก็ขอตัวไปนั่ง ดูเด็กๆ ห้า หก ขวบ ออกมาร้องเพลง

ขับกล่อม พี่ ป้า น้า อา ตา ยาย ที่นั่งพูดจาพาทีกัน

นั่งได้สักพัก ท้องเจ้ากรรมก็ดันปวดแบบเบาๆ ขึ้นมาซะงั้น เลยเดินไปหาห้องน้ำ

พอเห็นห้องน้ำ ก็ไม่อยากจะเข้า พูดได้เต็มปากว่า ไม่อยากจะเข้าเลยค่ะ

คิดในใจว่า นี่หรือ ห้องน้ำ กลอนประตูแทบจะไม่มี
นี่หรือห้องน้ำ ความสะอาดมันอยู่ที่ไหน
นี่หรือห้องน้ำ เด็กๆ เข้าห้องน้ำกันแบบนี้หรือ

ทำให้คิดถึงคนในเมือง ที่มีทุกอย่าง

บางคน บางครอบครัว ถึงขนาดต้อง เสียเงินเสียทองมากมย ให้ลูกให้หลาน

ได้เข้าเรียน โรงเรียนดีๆ ให้ลูกให้หลานมีทุกอย่าง

โอกาสทางการศึกษาก็กว้างมาก มีคอมพิวเตอร์เล่นกันแทบทุกบ้าน

มีห้างสรรพสินค้าให้เดิน มีเงินมีทอง ซื้อความสุขมากมายให้กับตัวเอง

แล้วเด็กๆ อีกหลายหมื่น หลายพัน หลายร้อย ชีวิต

กลับต้องมีชีวิตแบบนี้

ไม่มีแม้แต่โต๊ะจะเรียนหนังสือ
ไม่มีคอมพิวเตอร์ที่เพียงพอต่อการศึกษา
ไม่มีแม้แต่ กลอนประตู จะล็อคห้องน้ำ

เห็นแล้ว พูดอะไรไม่ออก จริงๆค่ะ

ได้แต่บอกว่า โอกาส ของคนเรา มันต่างกันจริงๆ ค่ะ

เดินออกมา จากห้องน้ำ แล้วไปที่โต๊ะคุณครู บอกว่า

หนูสมทบทุน ซื้อโต๊ะให้น้องๆ นะคะ

ถ้ามีโอกาส คงได้ทำประโยชน์อะไรให้กับโรงเรียนนี้บ้างค่ะ



Create Date : 19 พฤษภาคม 2553
Last Update : 19 พฤษภาคม 2553 9:57:53 น. 3 comments
Counter : 431 Pageviews.

 
สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะ


โดย: nootikky วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:37:29 น.  

 


โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:10:34:25 น.  

 
อนุโมทนากับโต๊ะของน้องๆ ด้วยครับ โอกาสมันต่างกันมากจริงๆ หวังว่าน้ำใจจุดเล็กๆ ที่เรามีให้แก่กัน จะทำให้คนที่โอกาสน้อยกว่า ได้มีโอกาสเพิ่มขึ้นบ้างนะ


โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:23:29 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.