Bloggang.com : ~ ดาวดวงนั้น...คือฉันเอง ~ : ...เรื่อง หมา หมา ของหมาตัวที่สอง ตอนที่ 1/2 เจ้าเป๊ปซี่ตอนแรก...

...เรื่อง หมา หมา ของหมาตัวที่สอง ตอนที่ 1/2 เจ้าเป๊ปซี่ตอนแรก...

เจ้าเปปซี่...

หมาอีกตัวที่เรารัก และสัญญาว่าจะเล่าเรื่องของมันลงบล็อก...

เปปซี่เป็นหมาของบ้านที่ฝากเลี้ยงเพราะว่าเขาได้ขายบ้าน ขายที่ทางเพื่อมาทำมาหากินใน กทม. สมบัติที่ขายนั้นเป็นมรดกที่อาเตี่ยเขายกให้ แต่เดิมเขาอยู่ย่านบางแคนั่นแหละ แต่ชอบที่ป่าเขา เลยไปซื้อลงหลักปักฐานเพื่ออาศัยยามแก่ชรา และได้ทำพินัยกรรมยกให้ลูกสาวคนกลางไว้

แต่สุดท้ายเธอก็ขายและกลับมาอยู่ที่ กทม. เธอฝากเจ้าเปปซี่ไว้เพราะเอากลับมาด้วยไม่ได้และมันค่อนข้างสนิทกับที่บ้าน แต่หลังจากที่เราปลูกบ้านใหม่เสร็จ เราก็พาทุกคนย้ายไปอยู่ที่บ้านใหม่ซึ่งห่างกันประมาณหนึ่งกิโล และไม่รู้จะทำอย่างไรกับมัน ก็พอดีว่าน้องชายของพ่อเลี้ยงย้ายเข้าไปอยูที่บ้านเก่าแทน เราจึงฝากเขาเลี้ยงดูมันต่อ

หลายเดือนผ่านไปเหมือนกันนะ เรากลับไปที่บ้านท่าทางมันดีใจมากที่เจอเรา ทั้งที่ปกติเราไม่ค่อยจะเจอกัน ก็เราทำงานอยู่ กทม. เหมือนกันนี่นา นานปีทีจะได้กลับบ้าน เราชวนมันบอกว่าตามสิจะพาไปอยู่ด้วย แต่มันวิ่งตามรถมาได้ไม่เท่าหร่มันก็หันหลังกลับ

เวลาผ่านไปนานเหมือนกันที่เราได้กลับไปเยี่ยมบ้านอีกครั้ง และกลับไปที่บ้านเก่าเพื่อจะขุดเอาต้นพวงแสดและมะลิที่ฝากเอาไว้ จะได้มาปลูกที้บานใหม่ ปรากฏว่าเขาขุดพวงแสดของเราทิ้งไปแล้วคงเหลือไว้แต่มะลิ ตอนที่เราไปถึงเจ้าเปปซี่มันดีใจล้อมหน้าล้อมหลังหงุงหงิง ๆ ไม่ยอมห่างพวกเราเลย

พอขุดต้นมะลิเสร็จมันยังดักหน้าดักหลังต่อไม่ยอมหลบ เราเองก็รู้แล้วว่าจนหนทางที่จะพามันไปอยู่กับพวกเราที่บ้านใหม่ จังหวะที่เราเดินออกไปที่ปากทางมันก็เดินตามเราไม่ห่าง เราจึงคิดวิธีใหม่ได้ว่า เออแฮะ...ถ้าเรามันก็จะเดินไปกลับเราได้นี่ เราจึงลองทันที นั่นคือ...พอเราขึ้นรถปุ๊บมันก็มองด้วยสายตาเศร้า ๆ คอตก แล้วหันหลังกลับ!!!

พอเราลงจากรถแล้วตะโกนเรียกมัน มันดีใจวิ่งมาหาเราทันทีเลย... เอาล่ะสิ ระยะทางจริง ๆ ก็หนึ่งกิโลกว่า แถมขึ้นเนิน ลงเนินอีกตะหากคนขาแข้งไม่ดีอย่างเราจะเอาไงล่ะทีนี้

สรุปก็คือเร็เดินมากับมันนั่นแหละ พอเมื่อยก็พัก เพราะขึ้นรถไม่ได้...
เดินมาได้ไม่ไกลเข้าเขตชุมชน อ้อ…ตลอดเวลามันจะฉี่มาตลาดทางเลยนะ สงสัยมันจะกลัวหลงเยวเกิดอะไรขึ้นแล้วจะกลับบ้านไม่ถูก เนอะ ๆ ว่าไหม

พอเข้าเขตชุมชนเท่านั้นหล่ะ เจ้าหมาลายเสือตัวหนึ่งก็วิ่งมาอย่างดุร้ายเจ้าเปปซี่มุดขาเราใหญ่ โอ้แม่เจ้า!!! เปปซี่คร๊าบ...เราก็กลัวหมาเช่นกันนะคร๊าบ.....แต่ทำไงได้เราสงสารมันนิ ปกติเราเป็นคนไม่สัมผัสตัวหมานะ เราจะรู้สึกยึกหยึ๋ย แล้วก็ฉุน จาม ๆ ไม่ชอบอย่างแรงเลย ครั้งนี้เราต้องก้มลงปลอบมัน ปกป้องมัน กอดประคองและจูงมันให้เดินหน้าต่อ ก็มากันจะครึ่งทางแล้งนี่

นี่แค่ด่านแรกนะ ข้างหน้าชุมชนจริง ๆ แล้ว ทั้งหมาบ้าน หมาวัด และหมาแถวโรงเรียนบานตะไทเลยหล่ะ

อย่างที่คิดไว้หมาย่านนั้นพร้อมใจสามัคคีกันวิ่งเข้ามา 7 -8 ตัว โดยเฉพาะไอ้เป๋ มันห้าวมากกว่าใครจะงับอย่างเดียวเลย เราร้องกรี๊ด ๆ ลั่นถนน ผู้คนหายไปหมดฟระนี่ ไม่มีใครออกมาซักคนเลยหง่ะ คุณฝาชีต้องจอดรถลงมาช่วยกัน กันหมาพวกนั้นไว้ เราฟาดหมาพวกนั้นพร้อมทั้งปากก็ตะโกนว่า “อย่ามาทำเปปซี่ของฉันนะ ไอ่พวกหมาบ้า ออกไป” โอ้...น่าสงสารต้นมะลิหักซะเกือบหมดเลย

กว่าเราจะผ่านด่านนี้มาได้เล่นซัเรากอดกะเปปซี่จนตัวเกือบกลมแน่ะ เฮ้อ...เหนื่อยชะมัดยาดเลย

สุดท้ายก็หลุดพ้นจากด่านหมาชุมมาได้ มุ่งหน้าลงเนินเพื่อที่จะขึ้นอีกเนิน และทีนี้ก็ถึงบ้านใหม่ของเอ็งซักทีนะ เจ้าเปปซี่

Create Date : 25 มีนาคม 2553

Last Update : 5 พฤษภาคม 2553 13:45:41 น.

5 comments

Counter : 914 Pageviews.