...กิ้งกือ เกือบถึงฆาต...
สวัสดีค่ะ เพื่อน ๆ วันนี้ ผู้เขียนมีเรื่องราวความน่ารักของเด็ก ๆ มาเล่าให้ฟังค่ะ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วนะคะว่าเกี่ยวกับกิ้งกือ...ส่วนจะเกี่ยวข้องกันอย่างไรนั้น เชิญติดตามได้เลยค่ะ เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผู้เขียน ได้ไปวัดเมื่อสายมากแล้ว เมื่อเดินเข้าไปทางด้านท้ายศาลาฟังธรรม ได้มองเห็นเด็กน้อยอยู่ในวัยหัดพูดคนหนึ่ง นั่งยอง ๆ อยู่ที่พื้น กำลังใช้ขนนกในมือ เขี่ยกิ้งกือบนพื้น ผู้เขียนเห็นเด็กหน้าตาน่ารัก ตัวเล็ก ๆ น่าอุ้ม จึงเหลียวมองไปโดยรอบในรัศมี 10 เมตร ก็ไม่เห็นใครมีทีท่าว่าจะเป็นผู้ปกครองของน้องตัวเล็กได้ เมื่อเห็นปลอดคนดีอย่างนั้น... ก็เลย...(อ๊ะ อ๊ะ...คิดอะไรน่ะ...เขาไม่ได้คิดลักพาตัวเด็กนะ...จริง ๆ ...เขาเพียงแต่...)เข้าไปคุยด้วยเท่านั้น (...เฮ้อ !...โล่งอก...) ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร พอเด็กน้อยเห็นผู้เขียน ก็ส่งเสียงมาก่อนว่า กือ...กือ...กิ้งกือ ตัยแล้ว ผู้เขียนก็ตอบว่า จ้ะ กิ้งกือ ตายแล้วเหรอ...แล้วน้องเขาก็เขี่ยกิ้งกืออีก บางทีก็เหมือนกับจะช้อนขึ้นมา...แล้วผู้เขียนก็เหลือบไปเห็นว่าพอน้องเขาเงยหน้ามองเรานั้น...เจ้ากิ้งกือ...มันขยับตัว...ยืด หด อยู่รอบนึง...ก็เลยบอกน้องเขาว่า กิ้งกือ ยังไม่ตายค่ะ เนี่ยไง มันยังดิ้นอยู่เลยจ้ะ... ระหว่างที่เรากำลังมองไปที่กิ้งกืออีกครั้ง พลันก็มีเท้าน้อย ๆ ในรองเท้าแตะข้างหนึ่ง พุ่งเข้ามาตรงกลาง ระหว่างน้องน้อย กับ ผู้เขียน เข้ามาจ่อที่เจ้ากิ้งกือ...ผุ้เขียนตกใจมาก รีบหันกลับไปจับตัวเจ้าของรองเท้าไว้ก่อน ปรากฏว่าเป็นเด็กชายตัวโตคนหนึ่ง มากับ เด็กหญิงคนหนึ่งที่มีความสูงพอ ๆ กัน อายุประมาณ 7-8 ขวบ ผู้เขียนจึงระล่ำระลัก ถามไปว่า จะทำอะไรคะ ? น้องตัวโตก็ตอบว่า จะเหยียบมัน ผู้เขียนก็ถามอีกว่า (รีบตั้งสติโดยด่วน...) เหยียบไปแล้ว มันจะเป็นยังไงคะ? เด็กผู้ชายตอบว่า... มันก็ตาย... ทำท่าละอายนิด ๆ บิดตัวหน่อยนึง...พูดต่อว่า ก็...ไม่ชอบมัน...ไม่อยากเห็นมัน ส่วนเด็กผู้หญิงก็ตอบมาพร้อม ๆ กันกับเด็กผู้ชายว่า ก็บาป ผุ้เขียนก็เลยตอบว่า ไมอยากเห็นมัน เดี๋ยวเราช่วยกันพามันไปทิ้งที่ถังขยะก็ได้นี่คะ...มาเรามาช่วยกันนะ... น้องผู้หญิงคงเห็นเพื่อนชักหน้าจ๋อย...จึงยื่นมือไปกอดคอเด็กผู้ชายไว้แล้วบอกว่า ...ไม่ชอบมัน...ไม่อยากเห็นมัน...เราก็ไปเล่นที่อื่นกันดีกว่านะ... แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินจากไป... ผู้เขียนก็เลยหันกลับมาพูดกับน้องตัวเล็ก... ที่หันกลับมาสนใจกิ้งกืออีกครั้ง... เดี๋ยว...เราเอากิ้งกือไปทิ้งถังขยะกันนะคะ แล้วก็เปิดกระเป๋า...ระหว่างนั้นคุณแม่ของน้องตัวเล็กก็เดินตรงเข้ามา...รับตัวน้องเขา...จากคนแปลกหน้า คือ ผู้เขียนเอง...แล้วก็เดินจากไป...(เอ๊ะ...ทำไมใคร ๆ ก็พากันทิ้ง เราไปหมดเลยเนี่ย...!!!) ผู้เขียนก็เลยนำทิชชูในกระเป๋า มาห่อเจ้ากิ้งกือเกือบหมดอายุขัยก่อนวัยอันควรตัวนั้น..ไปทิ้งที่ถังขยะ...( แต่จริง ๆ น่าจะไปปล่อยตรงสนามหญ้ามากกว่าเนอะ...ลืมคิดให้รอบคอบน่ะค่ะ)...ได้บุญปล่อยสัตว์ โดยไม่คาดฝันเลยนิวันนี้...แบ่งบุญให้เพื่อน ๆ ทุกคนค่ะ... รู้สึกประทับใจน้องผู้หญิง...มากค่ะว่า... ก็บาป... แสดงว่าน้องเขาสามารถเข้าใจเรื่องศีล 5 ได้...หรือ...แม้แต่น้องผู้ชายตัวโต...ก็ต้องพอเข้าใจบ้าง...แต่บางครั้งคงลืมตัวไปหน่อย...เขาถึงมีทีท่าละอาย ...และสามารถละจากการ เหยียบ...ได้โดยง่าย...อย่างนั้น...แสดงว่าการที่เด็ก ๆ มาวัดตั้งแต่เล็กนั้น ถึงแม้จะไม่ได้เข้าร่วมพิธีกรรมตลอด...แต่ก็ได้อะไรติดตัวไปบ้าง... ทำให้นึกถึง วีดีโอ ชุดนี้ขึ้นมา...เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการสอนศีล 5 ให้กับเด็ก ๆ โดยวิทยากรเด็ก คือ น้องนาโอมิ (6 ขวบ) กับ น้องแป้ง (4 ขวบ) ค่ะ (ขออภัย...จำชื่อจริงไม่ได้ค่ะ) เลยเอามาฝากเพื่อน ๆ ค่ะ >>> เชิญชมได้เลยค่ะ<<<
Born@Aug 8,2007
ผู้เขียน ขอรับผิดชอบ เนื้อหาที่แสดงใน Blog นี้ทั้งหมด แต่เพียงผู้เดียว พร้อมทั้ง ขอน้อมรับ ความคิดเห็น ของทุกท่าน ด้วยความยินดี และ ไม่สงวนลิขสิทธิ์ค่ะ หากผู้ใด ประสงค์ที่จะนำไปใช้ กรุณาระบุที่มาของข้อมูล จะเป็นพระคุณอย่างสูง ***เพื่อน ๆ ที่ต้องการนำ Content บนบลอกนี้ไปเผยแพร่ ติดต่อขอรับ File HTML ได้หลังไมค์ หรือ ติดต่อที่นี่ค่ะ ขอย้ำว่ายินดีเป็นอย่างยิ่งที่ เพื่อน ๆ จะนำไปเผยแพร่ ต่อค่ะ***
แต่ถ้าปลูกฝังดีๆเด็กก็จะคงจะรู้จักยับยั้งชั่งใจเหมือนผู้ใหญ่ค่ะ
อ่านไปก็ลุ้นแทบตายว่ากิ้งกือจะรอดรึป่าว ฮี่ๆๆ