ผลงานการแสดงทั้งจากภาพยนตร์และละครกว่า ๕๐ เรื่อง ในอาณาจักรมายาระดับโลก นามว่า “ฮอลลีวูด” อาจจะทำให้หลาย ๆ คนรู้จักดาวดังผู้นี้ในบทบาทการแสดงที่แตกต่างกันไป แต่เรื่องราวของเขานับจากบรรทัดนี้ คือ เรื่องจริงของ แกรี สเตรช (Gary Stretch) ผู้หลงใหลโลกแห่งความจริงที่อยู่ภายใน และยืนยันว่า “แม้ต่างชาติ ต่างศาสนา แต่ศูนย์กลางกาย ไม่ต่างกัน” ...และนี่คือ เรื่องราวของชีวิตจริงจากถ้อยคำของดาวดังท่านนี้

ผมแกรี สเตรช ตั้งแต่ผมอายุแค่ ๑๐ ปี ปัญหาที่เกิดในชีวิตได้กลายเป็นรอยแผลในใจผมตลอดมา ผมกลายเป็นเด็กเกเร ทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียน ส่งให้ผมได้เข้าไปอยู่ในค่ายมวย และทำให้ผมได้เป็นนักมวยอาชีพเมื่ออายุเพียง ๑๖ ปี ชกไปชกมาจนได้เป็นแชมป์โลก แล้วก็เบื่อวงการ จึงแขวนนวมตอนอายุ ๒๖ ปี แล้วไปเป็นนายแบบของเวอร์ซาเซ

ช่วงหนึ่งผมได้ไปที่นิวยอร์ก วันหนึ่งผมกำลังเดินเล่นรอบ ๆ แมนฮัตตัน ผมเห็นหญิงสูงวัยคนหนึ่ง พยายามจอดรถตรงที่จอด อยู่ ๆ ก็มีชายหนุ่ม ๒ คน พยายามจะแย่งที่จอดรถของเธอ และ ชาย ๒ คนนั้นพูดจาหยาบคายมาก พร้อมกับเอากำปั้นทุบรถเธอ ผมเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจเดินเข้าไป ชายคนหนึ่งดึงมีดออกมา ผมจึงพูดว่า “คุณจะทำอะไรน่ะ คุณจะแทงผมเพียงเพื่อเงินแค่ ๒๐ เซ็นต์ (๘ บาท/ค่าที่จอดรถ) เนี่ยนะ” “ใช่ ! ฉันกำลังจะฆ่าแก” ผมจึงตรงดิ่งไปหาแล้วบอก “เอาเลย...แทงมันตรงนี้สิ เพียงคุณทำให้มันเป็นแค่รูเล็ก ๆ ผมก็จะฉีกคุณเป็นชิ้น ๆ” ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มทั้ง ๒ ก็หนีกระเจิงไป ผู้หญิงสูงวัยคนนั้น หันมาขอบคุณผม และมันช่างบังเอิญเหลือเกิน เพราะเธอเป็นผู้ฝึกสอนนักแสดงที่มีชื่อเสียง เธอชวนผมไปที่สตูดิโอของเธอ ผมบอกเธอว่า “ผมอยากเป็นนักแสดง” เธอตอบว่า “เริ่มงานวันจันทร์เลย” นั่นคือ ก้าวแรกสู่โลกมายา “ฮอลลีวูด” ของผม ผมได้เข้าร่วมแสดงหนังและละครรวมกว่า ๕๐ เรื่อง (ในนั้นเป็นบทเด่นในภาพยนตร์จำนวน ๑๖ เรื่อง และผมได้สร้างหนังเองจำนวน ๒ เรื่อง)


จนกระทั่งผมได้มาประเทศไทยเพื่อถ่ายทำภาพยนตร์ มีคนชวนผมมาที่วัดแห่งหนึ่ง ตอนที่ผมเห็นวัดและผู้คนที่นี่ ผมทึ่ง และ ประหลาดใจมากที่คนจากทั่วเอเชียและทั่วโลกมาที่นี่ จนผมอยากทำสารคดีเรื่องราวที่นี่ เพื่อเปิดเผยให้คนทั่วโลกได้เห็นว่า คุณควรจะเห็นเส้นทางชีวิตของตัวเอง ผมว่ามันวิเศษมาก ผมอยากให้ทั่วโลกได้เห็นภาพนี้ พวกเขาควรจะได้เห็นวัฒนธรรมที่ดีงาม ถ้าเขาได้มองเห็นวิถีชีวิตที่ดีของผู้อื่น เขาจะมีทางเลือก ดังนั้นการเปิดเผยเป็นสิ่งสำคัญ ผมจะมีความสุขมากเลย เพราะผมจะได้ทำในสิ่งที่ดีงาม ถ้าผมเปลี่ยนคน ๑ คนให้ดีขึ้นได้ ก็คงเป็นสิ่งที่มีค่า ที่นี่ผมได้เจอคนดี ๆ ทั้งนั้น ทุกคนเป็นคนดี ที่นี่ผมไม่เห็นการต่อสู้ ไม่เห็นใครทำร้ายใครเลย ผมประทับใจมาก ๆ และผมได้ไปกราบหลวงพ่อด้วย

ครั้งแรกที่เห็นท่าน ผมรู้สึกว่า หลวงพ่อมีความพิเศษเฉพาะตัว ผมไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร แต่ผมรู้สึกตรึงใจตั้งแต่แรกเห็น แปลกนะ ราวกับผมได้รู้จักท่านมานานแล้ว อยู่กับท่านแล้ว รู้สึกสบายใจมาก ผมไว้วางใจในตัวท่านในทันที ท่านพูดเพียงนิดหน่อยในช่วงเวลานั้น ผมปลื้มมากที่ได้อยู่กับท่าน มันทำให้ผมภูมิใจ และอัศจรรย์ใจไปเป็นสัปดาห์ ผมคิดว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสามารถเรียนรู้จากหลวงพ่อได้ ช่างเป็นประสบการณ์ที่วิเศษมาก

ผมโชคดีมากที่ได้มานั่งสมาธิ มันค่อนข้างยากตอนที่ผมเริ่มหัดนั่ง ผมก็อดทนนั่งไปกว่า ๒-๓ สัปดาห์ ความรู้สึกยากก็หายไป ผมชอบมาก ผมก็คงเป็นเหมือนคนส่วนมากในโลกที่ไม่เคยนั่งสมาธิมาก่อน ดังนั้นผมเห็นปุ๊บ จึงอยากลอง โอ้โฮ... มันวิเศษจริง ๆ หลังจากนั่งสมาธิ ผมรู้สึกเหมือนยกกระเป๋าออกจากหลัง ผมรู้สึกเบาลง พึงพอใจกับชีวิตมากขึ้น สมาธิช่วยล้างใจผม บางครั้งแค่ความสงบ ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว จิตใจได้พักผ่อนและผมมีพลังมากขึ้น เป็นประโยชน์มาก ดีเยี่ยมเลย ผมนั่งสมาธิทุกวัน วันละ ๒ ครั้ง ถึงแม้งานจะยุ่งตลอดวัน แต่ผมจะหาเวลานั่งสมาธิให้ได้อย่างน้อยครึ่งชั่วโมง ผมรักการนั่งสมาธิมาก ผมชอบมาก ๆ เลย ผมคิดว่า การนั่งสมาธิเท่ดี

เมื่อก่อนการดื่ม (เหล้า เบียร์ ไวน์) เป็นเรื่องใหญ่ ผมไม่เคยคิดจะเลิกแต่การนั่งสมาธิช่วยให้ผมเลิกดื่ม ผมคิดว่าคนเราหาโอกาสดื่มกันมากไป พอมีความสัมพันธ์ไม่ดี (มีความทุกข์) ก็อยากดื่มให้ลืม เพื่อหาทางผลักความทุกข์ออกไป แต่มันใช้ไม่ได้หรอก มีแต่ยิ่งแย่ลง การนั่งสมาธิสามารถมาแทนที่ความอยากดื่มได้ ผมไม่คิดถึงการดื่มอีกเลย มันรู้สึกพิเศษมากสำหรับผม นี่คือ การเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ เพื่อนผมชื่อ เดวิด วินเทอร์ เป็นผู้กำกับหนัง ถามผมว่า “คุณไม่ดื่มแล้วหรือ” “ใช่ ผมไม่ดื่มอีกเลยนับตั้งแต่มาวัด”

งานของผมต้องเดินทางเจอคนมากมายจึงยากมากที่จะเจอกับความพอดีของชีวิต ผมพบว่า สมาธิเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงจากที่ทำงาน ในบ้าน ในโรงแรม หรือบางทีก็บนเครื่องบิน ทำให้สบายขึ้นมาก ผมมักต้องพูดคุยกับคนรอบ ๆ ตัว ดังนั้นก็ถึงเวลาที่ผมอยากฟังตัวเองบ้าง สมาธิให้ผมหยุด และมีโอกาสหายใจ ผมนั่งสมาธิก่อนที่จะตัดสินใจเรื่องธุรกิจ เอาใจไปจรดอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ก่อนตัดสินใจว่า ควรทำอะไรลงไป ถ้าใจผมไปอยู่ตรงกลางท้องสักหน่อย ผมจะสามารถคิดและมองทุกอย่างได้ชัดเจนมากขึ้น ผมคิดว่า ทุกคนในโลกน่าจะรู้จักสมาธิ เพราะตอนนี้โลกสับสน อลหม่าน เด็กที่เกิดมาพร้อมสงคราม โตขึ้นมากับปืนในมือ พวกเขาคิดว่า มันเป็นสิ่งที่ปกติ ทั้ง ๆ ที่ไม่ปกติ ผู้คนน่าจะมีเวลาหาความสงบให้ตัวเอง โลกก็จะเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น พวกเขาจะเห็นสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิม

ถ้าวันหนึ่ง...ผมมีไมโครโฟนและอยู่ที่ UN (สหประชาชาติ) กระจายเสียงไปทั่วโลก สิ่งแรกที่ผมอยากพูด คือ ศาสนาไม่ฆ่าใคร การเมืองไม่ฆ่าใคร ปืนไม่ฆ่าใคร แต่ “คน” ต่างหากที่ฆ่าคน โลกไม่ดีขึ้นเลย เราไม่อาจต่อสู้ รบราฆ่าฟัน เพื่อสันติภาพ เราน่าจะเริ่มรักผู้อื่น และยอมรับผู้อื่นที่แตกต่างจากเรา ไม่ควรมาทะเลาะกัน เพียงเพราะเห็นว่าเราแตกต่างกัน เราควรจะช่วยเหลือกัน ที่นี่เรายินดีต้อนรับทุกศาสนา แค่มานั่งข้าง ๆ กันแล้วก็ทำสมาธิ ถ้าเราพบความสงบในตัวเอง เราก็จะสงบกับคนอื่น แม้ศาสนาจะแตกต่าง แต่เราอยู่ในโลกใบเดียวกันได้ ผมคิดว่าผู้นำของโลกควรจะนั่งลงและมาคุยกัน ตอนที่ผมเล่นหนังเรื่อง “อเล็กซานเดอร์” ซึ่งเกี่ยวกับสงครามครั้งใหญ่ มันทำให้ผมนึกถึงว่า ถ้าเราเรียนรู้จากอดีตจะพบว่า “สงคราม” ไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย แต่ถ้าเราพบสันติภาพกับตัวเองเสียก่อน คุณจะมองเห็นโลกในภาพที่ไม่เหมือนเก่า เราจะยอมรับและรักคนอื่น และจะใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างกลมกลืน ท่ามกลางความแตกต่างระหว่างกัน