นี้แหละบ้านของฉันกาลเวลา หน้าที่ และความจำเป็นใดๆ อาจพาฉันให้ต้องกาวออกจากอ้อมกอดของพ่อแม่ คนที่ฉันรัก แลผืนแผ่นดินบ้านเกิดของฉันไป แต่มันก็ชั่วคราวเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ ในเวลานี้ไม่มีสิ่งใดที่จะขวางกั้นการเดินทางกลับมาสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของพ่อแม่และผื่นแผ่นดินเกิดอีกครั้งฉันเติบโตมาทางกลางวิถีชีวิตแบบชนบท ทามกลางธรรมชาติและสังคมที่งดงาม พ่อของฉันเป็นเพียงมนุษย์ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง พ่อไม่ใช่คนใจดีอะไรมากมาย ในเวลาที่ฉันดื้อพ่อก็ลงโทษ ในเวลาที่ฉันทำดีก็ได้รับคำชื่นชมและกำลังใจ แต่สิ่งหนึ่งที่พ่อมีไม่เหมือนใครคือ พ่อเป็นผู้ชายที่มอบความรักให้กับลูกอย่างฉันและน้องชายโดยไม่หวังสิ่งใดๆตอบแทนพ่อชอบทำตัวเป็นฮีโร่ของลูกๆเสมอ ตอนเด็กๆฉันชอบถามพ่อว่า “พ่อกลัวอะไรมากที่สุดในโลก” ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงถามเช่นนั้น อาจเป็นเพราะว่าในความรู้สึกของเด็ก ต้องการคนที่เข้มแข็งมาคอยดูแลป้องกันอันตรายให้กับตัวเอง ซึ่งคำตอบที่ได้ก็เป็นที่พอใจของฉัน พ่อบอกว่าไม่กลัวอะไรเลย ฉันก็จะถามต่อว่าพ่อกลัวผีไหม กลัวสับประหลาดไหม กลัวคนร้ายไหม พ่อก็ยังยืนยันว่าพ่อไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แล้วถ้าคนร้ายมาพ่อจะทำอย่างไร พ่อก็บอกว่าจะปกป้องลูกให้ดีที่สุด แล้วพ่อยังบอกกับฉัน ว่าผีไม่น่ากลัวหรอก มันทำอันตรายเราไม่ได้ ผีหลอกไม่น่ากลัวเท่ากับโดนมนุษย์ด้วยกันหลอกลวง แต่ความลับไม่มีในโลก แล้ววันหนึ่งความจริงก็ปรากฏ พ่อของฉันที่ไม่กลัวผี ไม่กลัวสับประหลาด ไม่กลัวคนร้าย แต่พ่อกลัวจิ้งจกตัวเล็กๆที่ตกลงมาจากข้างฝาบ้านมาอยู่ตรงหน้าของพ่อนั้นเอง ฉันได้เห็นพ่อลุกหนีจากเจ้าจิ้งจกตัวนั้นอย่างรวดเร็ว เอาเถอะถึงพ่อจะกลัวจิ้งจก แต่ยังไงๆพ่อก็ยังเป็นฮีโร่ของลูกๆอยู่วันยังค่ำส่วนแม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่ดูแสนธรรมดา แต่ทว่าอ้อมกอดของแม้นั้นอบอุ่นยิ่งนัก แม่เป็นคนที่ปราบเด็กดื้ออย่างฉันได้ และแม่ก็เป็นที่เกรงใจของทุกๆคนในบ้านจริงๆ พ่อไม่ใช่คนที่กลัวภรรยา แต่ว่าพ่อเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะให้เกียรติแก่ภรรยาตัวเองฉันเป็นลูกของชาวไร่ มีพ่อกับแม่ที่ทำอาชีพเป็นชาวไร่ชาวสวนธรรมดา แต่ฉันก็รู้สึกโชคดีและภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อและแม่ มีพ่อแม่ที่เข้าใจในตัวของฉัน เข้าใจในสิ่งที่ฉันคิด เข้าใจในสิ่งที่ฉันเลือกและตัดสินใจ แต่การที่พ่อกับแม่จะเข้าใจในตัวฉัน ไม่ใช่ว่าท่านมีสิ่งที่พิเศษใดๆ นอกเสียจากเวลาที่มีให้กับการพูดคุยกันอย่างเปิดใจและรับฟัง การที่ท่านมีเวลาให้กับฉันและรับฟังทุกๆเรื่องราวของฉัน จึงทำให้ฉันไม่มีความลับใดๆกับท่าน และรู้สึกมีความสุขที่จะได้เล่าเรื่องราวทุกๆเรื่องให้ท่านฟัง รู้ไหมค่ะว่าฉันได้กินส้มโอที่อร่อยที่สุด ส้มโอที่ไหนๆก็ไม่เหมือนส้มโอที่แม่เตรียมไว้ให้ลูกสาวของตัวเอง ฉันรับรู้ไดถึงรสชาติของความรักและความห่วงใย ฉันคิดว่าพ่อแม่หลายๆคนก็คงจะเป็น เวลาที่ลูกๆของตัวเองได้ออกจากบ้านไป แล้ววันไหนที่เขากลับมาบ้าน แม่จะต้องหาอาหารโปรดของลูกตัวเอง หาสิ่งที่ท่านคิดว่าดีที่สุดให้กับลูกของท่านหลังบ้านของฉันจะติดกับลำธารเล็กๆ ซึ่งเป็นเหมือนสายน้ำที่หล่อเลียงหลายๆชีวิตในหมู่บ้าน เมื่อก่อนฉันรู้สึกว่ามันลึกเหลือเกิน เวลาลงเล่นน้ำฉันจะต้องเกาะแขนเกาะขาของพ่อไว้ เพราะกลัวจะจมไปกับสายน้ำแห่งนี้ แต่พอเริ่มโตขึ้นฉันก็ไม่ต้องคอยให้พ่อลงไปเล่นน้ำด้วยอีกแล้ว แต่แอบไปเล่นน้ำเองกับพี่ๆได้ จนปัจจุบันนี้สายน้ำที่เมื่อก่อนฉันเห็นว่ามันลึกและกลัวว่าตัวเองจะจมลงไป ฉันกลับเห็นว่ามันไม่ได้ลึกอะไรเลยถัดจากลำธารเป็นทุ่งนา ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยต้นข้าวสีเขียวขจี ชวนให้รู้สึกสบายตาเวลามอง นี้แหละคือชีวิตของคนในหมู่บ้าน ที่กำลังเฝ้ารอการผลิดอกออกผลของต้นข้าว หากวันไหนที่ทุ่งนาสีเขียวขจีเหล่านี้ กลายเป็นท้องทุ่งนาสีเหลืองทองอร่ามตา ก็หมายความว่าถึงฤดูที่ชาวนารอคอย ที่จะได้รับผลตอบแทนจากการลงทุนลงแรงมาทั้งปี ถัดจากทุ่งนาไปเป็นภูเขาสีเขียวชอุ่มชุ่มตา ซึ่งฉันเคยคิดว่าถ้าฉันเดินลัดทุ่งนาจากหลังบ้านของฉันไป แล้วมุ่งตรงไปยังภูเขาลูกนั้น ฉันจะใช้เวลานานเท่าใดแล้วฉันจะทำได้ไหม ตรงรอยต่อระหว่างทุ่งนากับภูเขาจะเป็นอย่างไร แต่ฉันก็ทำได้เพียงคิดเล่นๆเท่านั้น ยังไม่เคยลงมือทำจริงๆจังๆสักทีที่ไร่ของฉันในตอนนี้ มีต้นข้าวโพดเต็มไปหมด มีบ้างส่วนที่พ่อกับแม่ได้เก็บเกี่ยวเอาผลผลิตไปแล้ว มีบางส่วนที่ยังไม่ได้เก็บเกี่ยว แต่ส่วนแห่งนี้แหละที่เป็นชีวิตของฉันและน้องชาย ฉันสามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจว่าฉันมีทุกอย่างได้ โดยเฉพาะการศึกษาที่ฉันได้รับ ก็ด้วยน้ำพักน้ำแรงจากการทำไร่ของพ่อและแม่ ฉันจึงไม่เคยอายที่จะบอกใครๆว่าฉันเป็นลูกชาวไร่ชาวสวน เพราะมันคือชีวิตของฉัน ที่ไร่ของฉันนอกจากจะมีต้นข้าวโพด ก็ยังมีต้นไม้อีกหลายๆชนิดที่พ่อปลูกเอาไว้ให้ลูกได้เก็บกิน มีอ่างเก็บน้ำ มีเรือให้พายเล่น มีปลาให้จับกิน นี้แหละค่ะบ้านของฉัน บ้านที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่รักและเป็นห่วงฉันอย่างจริงใจ บ้านที่เต็มไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม ฉันรู้สึกขอบคุณที่เกิดมาได้เจอสิ่งที่สวยงามเหล่านี้ และสิ่งที่ฉันจะไม่ลืมคือการตอบแทน และคืนความสุขที่ฉันได้รับไปยังแหล่งที่มาของความสุขของฉัน เพราะฉันจะได้รับการสอนอยู่เสมอ ไม่ให้ลืมความเป็นชีวิตของตนเอง สอนไม่ให้กระทำกับผู้อื่นในสิ่งที่ตนเองไม่ชอบและไม่ปรารถนา
width='450' height='337' border=0>
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ลุงเข้ามาดูรูปก่อนนะ
ยังไม่ด้อ่านเรื่อง
จะรีบไปทำงาน
สบายดีมีสุข