ล่าก่อน-สวัสดี

นานเท่าไหร่แล้ว ที่ฉันไม่ได้หยิบปากกาเคาะแป้นพิมพ์แบบนี้ นี้หรือที่เขาเรียกว่าลมแล้ง ฉันชักไม่ชอบแล้วสิเจ้าลมแล้งที่ว่า ก็มันพัดพาเอาบรรยากาศที่อบอ้าวข้างนอกเข้ามาในห้องนอนของฉัน มองจากหน้าต่างหอพัก อีกฝากหนึ่งเป็นตึกผู้ป่าย บรรยากาศดูเงียบๆไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเหมือนตึกผู้ป่วยนอก

ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างพิจารณาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ฉันมาอยู่ที่นี้นานแค่ไหนน่ะ จะครบหนึ่งปีเต็มๆแล้วสิ แล้วที่ผ่านมาฉันไปทำอะไรถึงไม่เคยเห็นว่าห้องนอนของฉันกับตึกผู้ป่วยห่างกันไม่เท่าไหร่
นานแล้วที่ฉันไมได้อยู่กับตัวเองแบบนี้ ความรู้สึกที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักกับ
เวลาอีกหนึ่งปีที่ผ่านไป ฉันชักจะเห็นด้วยกับคนที่บอกว่าวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จากวันแรกที่ฉันก้าวเข้ามาสัมผัสกับชีวิตนักศึกษาพยาบาลแบบไม่เต็มใจ ผ่านการรับน้อง ผ่านชีวิตนักศึกษาปี 1 เป็นพี่ปี 2 มีน้องให้รับ ผ่านการอบรมบมเพาะจากสถานศึกษาอาจารย์จนมีหัวใจของนักศึกษาพยาบาลเต็มเปี่ยม เหลือชีวิตการเป็นนักศึกษาปี 2 อีกไม่กี่วัน ระดับชั้นปี่ที่เพิ่มขึ้นนั้นหมายถึงความรับผิดชอบและความรู้ที่ต้องเพิ่มขึ้นตาม

การฝึกงานที่ผ่านมาทำให้ฉันได้เรียนรู้หลายๆอย่าง ทั้งเพื่อนร่วมงาน อาจารย์ การทำงานเป็นทีม และการรู้รับผิดชอบในหน้าที่และการกระทำของตัวเอง ฉันพูดได้เลยว่ามันเป็นช่วงเวลาที่เหนื่อยที่สุดที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปถึงตึกผู้ป่วยก่อนพี่พยาบาล การนอนดึกเพื่อนวางแผนการพยาบาลและศึกษายาและโรคของผู้ป่วยที่เรารับผิดชอบดูแลโดยตรง ซึ่งในเวลาปฏิบัติงานจริงเราไม่ได้มีคนป่วยคนเดียวที่ต้องดูแล แต่มีคนทั้งตึกที่เราต้องช่วยเหลือในยามที่เขาต้องการความช่วยเหลือแต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเช่นกัน

การขึ้นวอร์ดฝึกหลักการและเทดนิคทางการพยาบาลของฉันถือได้ว่าเจออาจารย์ที่ดุที่สุดในวิทยาลัยถึง 2 ท่าน ตอนแรกๆก็รู้สึกกลัว เพราะเท่าที่ฟังกิตติคุณของท่านจากรุ่นพี่ที่ผ่านๆมา บางคนแค่ได้ยินชื่อก็ขนลุกเกลียว แต่ฉันกับเพื่อนในกลุ่มอีกห้าก็ผ่านมาได้ และในวันสุดท้ายของการฝึกฉันจึงได้รู้ว่าเพราะอะไรอาจารย์ถึงเข้มงวดกับพวกเราในการฝึก เพราะว่า “พวกเรากำลังทำงานกะชีวิตคน ระหว่างการมีชีวิตรอดและความตาย”ดังนั้นสิ่งที่นักศึกษาฝึกงานอย่างเราควรตระหนักถึงคือ การมีสติในการปฏิบัติงานและความชื่อสัตว์ต่อการกระทำของตนเอง เพราะการกระทำของเราคนอื่นไม่รู้แต่ตัวเรารู้ดีที่สุด ดังนั้นในการปฏิบัติกับผู้ป่วยเราต้องคำนึงถึงความถูต้องและปลอดภัยทั้งตัวเราและผู้ป่าย

ฉันขึ้นฝึกที่ตึกผู้ป่วยศัลยกรรมกระดูกชายเป็นที่แรก พอลงจากตึกศัลยกรรมกรูกฎได้ฝึกต่อที่อยุรกรรมหญิง การปฏิบัติงานทั้งสองตึกข้องข้างต่างกันมาก ที่ตึกศัลยกรรมจะเจอแต่ผู้ป่วยที่ประสบอุบัติเตตุมีบาดแผล การทำงานในตึกนี้จึงต้องตระหนักถึงหลักการปฏิบัติงานด้วยหลักปราศจากเชื้อ เพื่อป้องกันการติดเชื้อ ส่วนที่ตึกอยุรกรรมหญิงจะเป็นผู้ป่วยด้วยโรคเรื้อรัง เช่นความดันโลหิต ไต หัวใจ เบาหวาน การดูแลรักษาก็จะต่างกันไปตางโรคที่เป็น

ที่ผ่านมาฉันได้เรียนรู้ตั้งแต่การเกิด มีชีวิตอยู่ ความสูญเสีย การตาย ไม่ใช่ว่าหัวใจฉันด้านชาน่ะ แต่ว่าหลายๆเหตุการณ์ที่ได้ประสบมันทำให้ตระหนักได้ว่า การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่อยู่ที่ว่าจะยืดระยะเวลาออกไปได้นานสักเท่าไหร่เท่านั้น ดั้งนั้นในขณะที่ยังมีชีวิตและลมหายใจ ฉันว่าเราน่าจะใช้มันให้เกิดประโยชน์ที่สุดทั้งกับตัวเราและผู้อื่น

เมื่อเดินทางมาถึงวันนี้ฉันบอกกับตัวเองว่าเลือกไม่ผิดที่เดินมาทางนี้ ชีวิตและการเดินทางสอนอะไรหลายๆอย่าง จากเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อและแม่ เมื่อวันแรกที่ฉันต้องเดินจากมันมา ฉันเคยกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้ แววตาความห่วงใยของแม่ เสียงของพ่อที่บอกฉันว่า “ฉันเป็นลูกของพ่อ พ่อเชื่อว่าฉันทำได้”แล้ววันนี้ฉันก็ฝ่าฟันมาได้ครึ่งทาง ขอบคุณพ่อกับแม่ที่คอยเป็นกำลังใจและรับฟังในสิ่งที่ฉันพบเจอ ระหว่างทางฉันได้พบเจออะไรมากมาย แต่พ่อกับแม่ไม่เคยเบื่อที่จะรับฟัง

Create Date : 22 เมษายน 2552		6 comments
Last Update : 22 เมษายน 2552 10:52:27 น.
Counter : 811 Pageviews.
Share Tweet