ชื่อเรื่อง : นางแมวยาง
ผู้แต่ง: ผาด พาสิกรณ์
สำนักพิมพ์ : ณ บ้านวรรณกรรม

ผู้หญิงซึ่งคู้ตัวคร่อมทับอยู่นั้น...เธอน่าจะอยู่ในวัยราวเบญจเพส ผิวจัดว่าขาว หุ่นดี เธออยู่ในชุดยางเลเท็กซ์สีดำ รัดรูปตลอดร่าง ผมสยาย เข่า-ศอก งอ คู้คร่อมทับอีกร่างที่เปลือยเบื้องล่าง เขารู้สึกว่าขนที่ต้นคอลุกชันขึ้นพร้อมๆ กัน เมื่อสบตาเธอ นิ่งอยู่สักครู่ แล้วค่อยๆ เอาปากกาในมือไปแหวกผมของร่างที่คู้ตัวอยู่ออกให้ดูชัดอีกที ใช่แล้ว ตาของเธอถลึงมองมาทางเขา แต่เป็นการมองทะลุผ่านไป ราวกับเขาไม่ได้มีตัวตนมาขวางทางตาของเธออยู่ตรงนี้..เลื่อนปากกา เลิกปอยผมที่คลุมอยู่ให้ต่ำลงไปอีกนิด พยายามเพ่งมองผ่านเงามืด แล้วที่สุดก็พบมัน..

เรื่องนี้ที่ซื้อมาอ่านก็เพราะสนใจซื่อเรื่องค่ะ เห็นชื่อแปลกดี แม้จะอ่านคำโปรยหลังปกแล้วก็ตาม ยังนึกว่าเป็นแนวลึกลับ อ่านตอนเปิดเรื่องถึงได้ถึงบางอ้อว่ามันเป็นแนวสืบสวนแบบหักมุม แถมยังหลอกคนอ่านให้ลุ้นจนสมองเครียดตาม ดันหักมุมซะงั้น..อืมม์ทำกันได้นะ แต่พอพลิกเปิดไปอ่านหน้าต่อไป อ้าว!! คนที่เราลุ้นแทบตายโดนจับตัวมาตอนไหนอะ เอาล่ะค่ะ ขจบ.รู้แหละว่ามันต้องหักมุม แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วอย่างนี้นี่ อ่านแล้วสนุกดีค่ะ การพูดคุยของตัวละครทำให้เราสังสัยคนโน้นคนนี้ไปด้วยตลอด ก็มันเป็นแนวสืบสวนนี่ คนเขียนเข้าใจหลอกคนอ่านอย่างขจบ.นะเนี่ย

ความผิดแม้จะซ่อนไว้ยังไง ก็ไม่สามารถซ่อนได้ตลอดไป ยังไงซะมันก็ต้องเผยออกมาจนได้ในสักวันหนึ่ง ความชั่วที่ได้กระทำไป อย่านึกว่าไม่มีใครรู้ใครเห็น..ผลมันจะต้องสะท้อนกลับมาที่ตัวเองจนได้