Bloggang.com : ไลเดเลีย - °o.O อ้อมกอดจันทร์ O.o° ตอนที่ ๔

°o.O อ้อมกอดจันทร์ O.o° ตอนที่ ๔

ก่อนเวลานัดเล็กน้อย ชงโคมาหยุดอยู่หน้าอาคารไม้สองชั้น รอบด้านรื่นรมณ์ไปด้วยพรรณไม้หลากสี คล้ายกับจะแข่งกันออกดอกอวดความงามแห่งตน หล่อนเดินผ่านเฉลียงที่เปิดโล่ง นักท่องเที่ยวกำลังนั่งคุยกันบ้างประปราย บ้างก็รับประทานอาหาร เลยเข้าไปด้านใน มีเสียงเซ็งแซ่ วุ่นวาย สลับกับการเดินขวักไขว่ของบริกร เมื่อใกล้ถึงเวลาอาหารเย็น

ชงโคหยุดยืนสอดสายตาหาที่นั่ง พอดีกับพนักงานตอนรับเข้ามาเชิญให้ขึ้นไปบนชั้นสองของอาคาร ระหว่างทางเดินมีกระถางดอกไม้ประดิษฐ์ที่เรียนแบบธรรมชาติได้เหมือนจริง เรียงรายตามจุดต่าง ๆจนสุดทางเดิน บนชั้นสองถูกแบ่งเป็นห้อง ๆ หน้าประตูทางเข้าแต่ละห้อง มีชื่อเรียกต่างกัน ล้วนแต่เป็นชื่อของดอกไม้ทั้งสิ้น

ห้องที่พนักงานตอนรับพาชงโคมาหยุดยืนอยู่หน้าประตู เมื่อเลื่อนเปิดประตูออก สิ่งที่สะดุดตาหล่อนมากที่สุดก็คือ ดอกไม้ที่จัดอยู่ในกระเช้าเถาวัลย์ถัก

ชงโคเชิดดอกช้อย..........งอนชู
เรียวกลีบบางชมพู...........แยกแย้ม
ใบเขียวคอดโค้งดู...........ดุจปีก แมลงนา
นึก-เลือดฝาดซับแก้ม......ก่ำคล้ายชงโค ฯ

ไม่นึกเลยว่าดอกชงโค เมื่อถูกจัดเป็นช่ออยู่ในกระเช้าที่ถักด้วยเถาวัลย์ ก็สวยงามไม่แพ้ดอกไม้ชนิดอื่นเช่นกัน

ภายในห้องสี่เหลี่ยมมีสุภาพบุรุษสองท่านกำลังคุยกันเบาๆ เมื่อชงโคเดินผ่านประตูเข้าไป ทั้งสองจึงลุกขึ้นตอนรับ คนหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อโปโลสีเลือดหมู กางเกงขายาวสีดำ ยืนยิ้มแบบไม่สนิทใจนัก เป็นคนที่คนที่คุ้นหน้ากันดีอยู่แล้ว ส่วนอีกคนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อน กางเกงสีเนื้อ ใบหน้าค่อนข้างขรึม ชงโคเดาว่าน่าจะเป็นคนที่จ้างหล่อนมาทำงานเป็นแน่ และก็จริงดังคาด เมื่อรวิชญ์เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยแนะนำ

“คุณต่ายครับ นี่ไพธน” ใบหน้าเรียบเฉย ปรากฏรอยยิ้มน้อย ๆ เมื่อชงโคยกมือไหว้ พร้อมกลับกล่าวทักทาย

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้พบ” คำทักทายแจ่มใส เป็นไปอย่างสุภาพจากหญิงสาวหน้าแฉล้ม พลอยทำให้บรรยากาศภายในห้องเป็นไปอย่างเป็นกันเอง ไพธนจึงคลี่ยิ้มขึ้นอีก

“ยินดีเช่นกันครับคุณชงโค” พร้อมกับปรายหางตาอย่างมีความหมาย ไปที่เพื่อนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนหันไปเชิญชงโคนั่งลง

“เชิญนั่งครับ คุณชงโคจะทานอะไรก็เชิญสั่งได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ เพราะเจ้าภาพไม่ใช่ผม” เจ้าของรีสอร์ทเอ่ยปากอย่างเป็นกันเอง

ชงโคมองไปตรงหน้าบุคคลทั้งสอง เห็นว่ายังไม่ได้สั่งอะไรกันมาเลย นอกจากแก้วเหล้าที่พร่องไปเกือบค่อนแก้วเท่านั้น แสดงว่าสุภาพบุรุษทั้งสองคน คงมาถึงก่อนหล่อนเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะ ดิฉันยังไม่หิว ขอแค่เครื่องเดิมเย็น ๆสักแก้วก่อนก็พอค่ะ”

ไพธนหันไปสั่งพนักงานสองสามคำ ไม่นานนักเครื่องดื่ม ๆเย็นก็มาเสิร์ฟ พร้อมกับแกล้มเพิ่มอีกเล็กน้อย

“เป็นไงบ้างครับ สำหรับงานผมหวังว่าคงจะไม่ยากเกินความสามารถคุณชงโคนะครับ” ไพธนพูดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ

“ถ้าจะให้บอกตามความจริงก็นับว่าเป็นงานชิ้นที่ยากสำหรับดิฉันทีเดียวค่ะ”

“งั้นเลยเหรอครับ แต่ผมพอทราบมาจากว่ารวิชญ์ว่า งานไปได้สวยนี่ครับ” ไพธนหันไปมองเพื่อนที่นั่งจิบเหล้าตามสบาย

“ก็ต้องขอบคุณ คุณวิชญ์ล่ะค่ะ ที่ให้ความไว้วางใจ แต่..ถ้าให้ดี นายจ้างควรไปเห็นกับตาไม่ดีกว่าเหรอคะ"รอยยิ้มละไมประดับอยู่บนริมฝีปากคู่สวยขณะพูด "จะได้รู้ว่างานออกมาเป็นที่น่าพอใจหรือไม่”

ไพธนแทบสำลักเหล้าที่ดื่มเข้าไป เมื่อเจอคำตอบโต้อย่างเท่าทัน ไร้ความขัดเขิน ใบหน้าอ่อนเยาว์ผุดผาดไร้เครื่องสำอาง ไม่ได้บ่งบอกถึงวุฒิภาวะอันจะทำให้ดูแคลนได้เลย

“โอ้! เห็นจะเป็นอย่างนั้นล่ะครับ เพื่อความสบายใจของคุณชงโค ผมยินดีที่จะเดินตรวจงาน ตามที่คุณเห็นสมควร”

“ไม่ใช่ดิฉันค่ะ ริมฝีปากคนพูดยังเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม"คุณต่างหากที่เห็นสมควร”

“เอ! สองคนนี่ยังไงกันนะ” รวิชญ์พูดแทรกขึ้นอย่างขัดใจ

“เอาล่ะครับเราหยุดพูดเรื่องนี้กันก่อนดีกว่า เห็นทีว่าเจ้าภาพจะไม่ค่อยพอใจ”

บุคลิกภายนอกของเจ้าของรีสอร์ทติดจะเคร่งขรึม ใบหน้าคมสันคล้ายกับว่าเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง ริมฝีปากมีรอยละมุน แต่ก็ยังดูน่าเกรงขามอยู่นั่นเอง ภายใต้แสงไฟที่ส่องสว่าง ยังมองเห็นว่านัยน์ตาคมเข้มมีแววระยับต่างจากบุคลิกภายนอกโดยสิ้นเชิง

“ดิฉันก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะ”

“เป็นอะไรนายวิชญ์ นั่งเงียบเชียว” ไพธนหันไปถาม "ทั้ง ๆที่ก่อนหน้าที่คุณชงโคจะเข้ามายังคุยจ้ออยู่เลย"

“เปล่านี่” คำตอบเบาพร้อมกับคลึงแก้วเหล้าอย่างเหม่อลอย

“ไม่เป็นไรครับคุณชงโค เขามีหน้าที่เลี้ยงเราก็เลี้ยงไป เรามีหน้าที่กินกับคุยให้เขาฟังก็พอ” เสียงสัพยอกแกมเหน็บ ทำให้คนถูกเหน็บถอนหายใจอย่างอ่อนใจ

“พ่อคู๊ณ จะคุยอะไรกันก็คุยไปเถอะ อย่ามาแขวะชั้นได้ไหม” พูดจบก็ยกเหล้าดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะหันไปรินแก้วใหม่ให้ตัวเอง

“คุณวิชญ์คงไม่พอใจดิฉันมั้งคะ” ชงโคพูดยิ้ม ๆ

“หือ เรื่องอะไรกันครับ” ไพธนทำหน้าตื่นได้แนบเนียน มองคนโน้นที คนนี้ที

“โธ่! คุณต่ายล่ะก็"เสียงคนพูดละห้อย "ผมจะไม่พอใจคุณต่ายเรื่องอะไรกัน” ด้วยความตะขิดตะขวงใจยังไม่จางหาย ทำให้รวิชญ์มองหน้าหญิงสาวไม่สนิทใจนัก ทั้ง ๆที่หล่อนเองก็เหมือนว่าลืมเรื่องที่คุยกันเมื่อเช้าไปแล้ว

“ก็นั่นน่ะซิคะ ต่ายยังสงสัยอยู่เชียว” ใบหน้าเนียนซ่อนยิ้ม

“เฮ้อ! สองคนนี่ เล่นรุมผมคนเดียวเลย ” รวิชย์แกล้งโวยทำตาปริบ ๆ มองคู่สนทนาทั้งสอง ที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

ไพธนมองดูเพื่อนด้วยความกังวลใจที่ซ่อนไว้อย่างมิดชิด หญิงสาวตรงหน้า เป็นคนซ่อนคมและฉลาดกว่าที่เขาเคยเจอ คงยากที่รวิชญ์จะพิชิดใจได้โดยง่าย

“คุณต่าย ไม่พาผู้ช่วยมาทานอาหารด้วยกันล่ะครับ จะได้รู้แนะนำกันทีเดียวเลย”รวิชญ์เอ่ยขึ้นบ้าง

“นายสินเขาไม่สะดวกน่ะค่ะ ฝากขอโทษคุณทั้งสองมาด้วย”

“งั้นเหรอครับ ยังไงก็คงได้เจอกันแน่ ๆ”ไพธนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ คล้ายไม่ได้ใส่ใจ นอกจากแววตาเท่านั้นที่ฉายแววมุ่งมาดอย่างประหลาด โดยที่คู่สนทนาทั้งสองไม่ได้ใส่ใจอะไรมากไปกว่าแค่เพียงคำปรารภธรรมดา

“คุณชงโคได้ไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือยังครับ”นายจ้างหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเรียบ ๆ

“ยังเลยค่ะ ยังไม่มีเวลาพอ ดิฉันเห็นว่า ก่อนจะไปเที่ยวที่อื่นควรเริ่มจากที่นี่ก่อนดีกว่า ดิฉันเห็นว่าที่นี่ยังมีความสมบูรณ์ของธรรมชาติสมบูรณ์อยู่มาก”

ใบหน้ายิ้มระรื่นของชงโคชื่นชมจริงใจ

“ครับ เราดูแลที่นี่อย่างดี ครั้งแรกที่มีการสร้างรีสอร์ทใหม่ ๆ ต้นไม้บางต้นที่เคยขึ้นตรงไหนก็ยังอยู่ตรงนั้นครับ หรือถ้าหากไม่สามารถเลี่ยงได้ ก็ใช้วิธีการย้ายไปปลูกในส่วนอื่น ถึงแม้ค่าใช้จ่ายจะสูงหน่อย ก็ดีกว่าตัดทิ้ง จึงเห็นว่าต้นไม้บางต้น มีเฉพาะที่นี่เท่านั้น” ใบหน้าของคนพูด ๆ ละมุนละไมเต็มไปด้วยความภูมิใจ

“คุณคงรักที่นี่มากซินะคะ”

“ใช่ครับ ที่นี่เป็นอนุสรณ์แห่งความรักของหลายคนเชียว จนมีตำนานประจำรีสอร์ท ที่ใครมาเที่ยวรู้จักกันดี” เสียงหัวเราะขบขันในลำคอ นัยน์ตาคมกริบมองแก้วเหล้าที่อยู่ในมือคล้ายกับเข้าภวังค์

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันมองหน้าคนพูดด้วยฉงนปนความใคร่รู้

“คุณชงโค เห็นต้นปาริชาตที่อยู่ตรงนั้นหรือเปล่าครับ” ไพธนชี้มือบอก เห็นแต่เพียงเงาตะคุ่มของต้นไม้ชนิดหนึ่ง ยืนต้นอยู่ท่ามกลางความมืด จนไม่สามารถจะมองได้ชัดเจน แต่ก็พอจะสันนิฐานได้ว่าเป็นต้นปาริชาต สำหรับคนที่คลุกคลีอยู่กับต้นไม้มาตั้งแต่เด็กอย่างชงโค “ว่ากันว่าถ้าเอาดอกของปาริชาตไปวางไว้ใต้หมอน จะทำให้ฝันเห็นเนื้อคู่ แต่เฉพาะต้องทำที่รีสอร์ทนี้เท่านั้นนะครับ ถ้านำออกไปทำที่อื่น ผมก็ไม่แน่ใจนัก” นัยน์ตาคนเล่าระยับ โดยที่ไม่มีใครอ่านความคิดออก

ชงโคมองหน้าอย่างคลางแคลง เพราะไม่เคยได้ยินมาก่อน รวิชญ์เองก็เช่นเดียวกัน อยู่มาตั้งนานก็เพิ่งจะได้ยินตำนานเรื่องนี้ เป็นครั้งแรก

“เอ! ทำไมชั้นไม่เคยได้ยินเลยล่ะ” รวิชญ์เอ่ยขัดขึ้น

รอยยิ้มบนริมฝีปากของคนถูกถาม กลับมองหน้าคนถามอย่างมีความหมาย

“นายคงมัวแต่ยุ่งล่ะมั้ง ถ้านายไปถามพนักงานของที่นี่ดู รับรองได้เลย นายคงได้ยินตำนานพวกนี้ตั้งแต่วันแรก ๆที่เข้ามาพักแล้วล่ะ”

“คุณต่ายจะลองดูไหมครับ จะได้รู้ว่าหน้าตาเนื้อคู่เป็นยังไง” รวิชญ์หันมาถามอย่างกระตือรือร้น

“ไม่ล่ะค่ะ ต่ายไม่เชื่อเรื่องแบบนี้” พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ

“นายล่ะ” รวิชญ์หันไปถามเพื่อนบ้าง

“ไม่ล่ะ เรื่องพวกนี้ไม่เคยอยู่ในความคิดชั้นเลย” ไพธนว่าด้วยสีหน้าเรียบ จับตามองลูกจ้างสาวอย่างคล้ายกับประเมินบางอย่าง โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว

"แต่ว่า..ชั้นอยากรู้แหะ หน้าตาเนื้อคู่ของชั้นเหมือนกับที่คิดหรือเปล่า" ความกระตือรือร้นของคนพูด ทำให้ชงโคอดแซวไม่ได้

"ถ้าไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้ คุณวิชญ์จะทำไงคะ" น้ำเสียงที่สะกดกลั้นรอยขำขัน จนใบหน้าเป็นสีระเรื่อขึ้น พลอยทำให้คนพูดพอใจกับมุขของตน

"ก็ไม่เชื่อสิครับ" คำตอบหน้าตายของคนพูด ทำให้วงสนทนาเกิดเสียงหัวเราะขึ้นด้วยความขบขัน

"อ้าว! แล้วกัน" ชงโคปล่อยคิก เพราะคาดคำตอบได้อยู่แล้ว

"ก็มันไม่เป็นอย่างที่เราคิด จะเชื่อทำไมล่ะครับ ว่าไหมนายธน" ประโยคสุดท้ายโยนไปให้ที่พื่อนที่นั่งฟังเงียบ ๆ

ทั้งสองเห็นแค่เพียงรอยยิ้ม ที่เดาความหมายไม่ออก

“เอาล่ะ สั่งอาหารมารับประทานกันเถอะครับ ผมรู้สึกว่าท้องมันเริ่มประทวงเสียแล้ว”

ไพธนยุติการสนทนา โดยการหันไปสั่งอาหารกับบริกรที่เพิ่งเดินเข้ามา โดยที่ทั้งสองทันไม่เห็นว่าไพธนเรียกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

การรับประทานอาหารยุติลงหลังจากเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ชงโคจึงขอตัวกลับ โดยที่รวิชญ์อาสาจะเดินไปส่ง แต่ชงโคปฏิเสธบอกว่าอยากเดินเล่นย่อยอาหารสักครู่ก่อนนอน ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันหน้าร้านอาหาร

ชงโคเดินลัดเลาะผ่านสนามหญ้ามาตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐ ผ่านหน้าบ้านพักคนงาน ภายในบ้านมืดสนิทลงแล้ว จึงทำให้บริเวณบ้านค่อนข้างมืด จึงไม่ทันได้สังเกตว่ามีร่างหนึ่งนั่งนิ่งเป็นดุษฎีอยู่ริมระเบียงที่ตัวเองเดินผ่าน พอเดินพ้นจากพุ่มไม้มาได้ จึงประจันหน้ากับเจ้าของร่างนั้นเข้าอย่างจัง ด้วยความที่เป็นคนที่ไม่กลัวความมืด จึงทำให้มีสติพอจะพิจารณาว่าเป็นอะไร จึงระงับความตระหนกไว้ได้ แต่กระนั้นก็เดือดดาลเจ้าคนที่นั่งนิ่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อนไม่ได้

“ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน”

หัวหน้าคนงานหันมามอง คล้ายกับว่าเพิ่งจะเห็นนายจ้างสาว ไม่ได้แสดงอาการลุกขึ้นมาตอนรับ เพียงแต่นั่งให้เรียบร้อยขึ้น ซึ่งชงโคเองไม่ใคร่จะใส่นักกับเรื่องแบบนี้

“ยังไม่ง่วงครับ” เป็นคำตอบเรียบเรื่อย ไม่แสดงความกระตือรือร้น หรือแม้แต่จะสนใจกับความหงุดหงิดของนายจ้างสาว ราวกับว่าหล่อนเสียอีกมารบกวนเวลาพักผ่อนของเขา

“ดีนี่ ถึงเวลานอนไม่นอน แล้วมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ” น้ำเสียงประชด จนอีกฝ่ายหันมาเผชิญตาด้วยสายตาตรง

“ดูว่าคุณต่ายออกจะหงุดหงิดนะครับคืนนี้” คำถามสุภาพ ไร้ร่องรอยการยั่วเหย้า แต่คนฟังกลับมองเป็นตรงกันข้าม เห็นว่านั่นแหละคืออาการยั่วโทสะหล่อนแบบนิ่มๆ

“ที่อารมณ์ชั้นไม่ดี คงเพราะเห็นหน้านายนี่แหละ”

“ผมเหรอครับ”สินเลิกคิ้วขึ้นทำหน้าฉงน พร้อมยกมือขึ้นชี้หน้าตัวเอง “ถ้างั้น..ผมต้องขอประทานอภัยที่ทำให้เจ้านายเสียอารมณ์ มีสิ่งใดบ้างที่ลูกจ้างคนนี้จะทำให้เจ้านายอารมณ์ดีขึ้นได้บ้างไหมครับ” สำนวนลิเกของหัวหน้าคนงาน ทำให้ชงโคเกือบปล่อยคิกออกมา

“ไปหัดพูดสำนวนลิเกพวกนั้นมาจากไหนอีกล่ะ” หล่อนอารมณ์ดีขึ้น

“ก็ตามทีวีล่ะครับ ผมเห็นว่ามันเท่ห์ดีก็เลยลองพูดมั้ง” คำตอบอ้อมแอ้ม ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม

“เท่ห์ตายล่ะ มันเชยสิไม่ว่า” คนพูดแสร้งทำหน้าตาย ทั้งที่อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ กลัวแต่ว่านายสินจะได้ใจ ที่ทำให้หล่อนหัวเราะได้

“อ้าว! เหรอครับ ผมนึกว่าคนฟังจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนที่นางเองในทีวีทำเสียอีก” คนพูดทำหน้าเรี่ย

“เฮอะ !..นายน่ะเป็นพระเอกไม่ได้หรอก นอกจากพวกคอยยั่วโทสะนางเอกเท่านั้นแหละ” เป็นคำพูดที่คนพูดไม่ได้ตั้งใจจะให้มีความหมายอะไร นอกจากจะตอบโต้ให้ทันเท่านั้น จนกระทั่งอีกฝ่ายไม่โต้กลับมานั่นแหละหล่อนจึงรู้ตัว

“นั่นซิครับ อย่างมากผมคงเป็นได้แค่ตัวประกอบเท่านั้นเอง” เป็นคำเปรยอย่างเจียมตน

รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นที่ริมฝีปากของหญิงสาว แต่..น่าเสียดายที่สินไม่ได้เห็น

“ก็ไม่แน่หรอก ถ้านายแสดงความจริงใจให้หล่อนเห็น ตัวประกอบอาจจะข้ามขั้นมาเป็นพระเอกเลยก็ได้ใครจะรู้”

ความเจียมตนเป็นสิ่งน่ารักพอ ๆกับน่ามั่นไส้ ที่ประกอบอยู่ในตัวชายผู้นี้ ทั้ง ๆที่มีหลายสิ่งหลายอย่างบ่งบอกว่าสินไม่ใช่คนสวนธรรมดา แต่..มันคืออะไร ชงโคไม่สามารถตอบตนเองได้เช่นกัน

ดวงตาของคนพูดวาบวับภายใต้ความมืดของราตรี หันข้างให้อีกฝ่าย จึงทำให้คนฟังมองเห็นหน้าไม่ถนัด จนยากที่จะเดาได้ว่าอะไรเป็นสิ่งที่อยู่ในความคิดของนายจ้างสาว

“คุณต่ายก็พูดเป็นนิยายน้ำเน่าไปได้”คนพูดกลั้นเสียงหัวเราะ”จะผู้หญิงที่ไหนจะมารักคนที่ต่ำต้อยกว่าตัวเองล่ะครับ”

เสียงหัวเราะคล้ายกับขบขันคำพูดของนายจ้างสาว ทำให้ริ้วคลื่นแห่งโทสะเข้าครอบงำของหญิงสาวอีกรอบ

“เราสองคนเห็นจะพูดจากันดี ๆไม่ได้ใช่ไหม ยวนให้เกิดโทสะซะเรื่อย”ชงโคแหวอย่างหงุดหงิดเป็นทำรบสอง “เอาเถอะแล้วแต่นายจะคิดก็แล้วกัน ชั้นไปนอนล่ะ”

ก่อนที่ชงโคจะเดินจากไป เสียงเรียกเบา ๆ ทำให้หญิงสาวที่กำลังจะก้าวเดินหยุดชะงัก หันกลับมาเผชิญหน้ากับหัวหน้าคนงานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สินไม่เห็นความสดใสราวกับจันทร์กระจ่างฟ้าเหลืออยู่บนใบหน้าของหญิงสาวอีกแล้ว นอกจากความเยือกเย็นคล้ายกับมีไอหมอกบาง ๆปิดกั้นระยะห่างที่เพิ่งจะใกล้เข้ามลงอย่างสนิทอีกครั้ง

“คุณต่ายโกรธผมเหรอครับ ที่ผมพูดความจริง”

ภายใต้ดวงตาคมเข้มที่มองตอบมา ไม่ได้เฉยเมยอย่างที่เคยเห็นเป็นประจำ แม้ในความมืดชงโคยังเห็นว่า นัยน์ตานั้นเต็มไปด้วยความกังวลใจและลุแก่โทษ

“ใครจะไปโกรธนายกัน นายพูดถูก คงไม่มีผู้หญิงหน้าโง่ที่ไหนเลือกผู้ชายที่ดูถูกตัวเองมาเป็นคู่ชีวิตหรอก”

ท่ามกลางความเงียบที่เกิดชั่วขณะ ได้ยินเพียงถอนหายใจอย่างอ่อนใจของหัวหน้าคนงาน สรรพสำเนียงต่าง ๆก็พลอยหยุดส่งเสียง ราวกับรอฟังการสนทนาว่าจะออกมาในรูปใด

จนกระทั่งเสียงกระซิบจากหัวหน้าคนงานเอ๋ยทำลายความเงียบขึ้น

“คุณต่ายไม่น่าจะพูดประชดผมแบบนี้เลย”

“ประชดเหรอ..ชั้นพูดความจริงต่างหาก” ใบหน้าคนพูดเชิดขึ้น “ถ้านายอยากจมอยู่ในความต่ำต้อยของตัวเองก็ตามสบายเลย ชั้นก็ไม่มีอะไรจะพูด”

“คุณต่ายครับผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” คำปฏิเสธไม่เต็มปากนัก

“งั้นเหรอ ชั้นคงโง่เกินไปที่ตีความหมายของนายผิด” ชงโคกระแทกเสียงอย่างประชด

“คุณต่ายครับ” น้ำเสียงเรียกนุ่มนวลระรื่นหู “ผมขออภัย หากคำพูดของผมทำให้นายจ้างระคายหู ผมไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกความต่ำต้อยของตัวเอง และไม่ได้ดูถูกไปถึงหญิงผู้นั้นด้วย”

ความมืดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ พลอยทำให้ชายตรงหน้าดูลึกลับขึ้นไปอีก คำพูดที่ฉลาดเกินสภาพคนสวน มักจะแสดงออกมาเสมอ หากโอกาสเอื้ออำนวยให้ได้สนทนากันโดยที่ไม่มีใครอื่นร่วมด้วย

“ชั้นเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า ภายใต้ท่าทางสุภาพ ได้ซ่อนความฉลาดไว้อย่างแนบเนียน” เป็นคำเปรยที่แฝงความเท่าทันไว้อย่างฉลาด

สินสบตากับนายจ้างอย่างเปิดเผย ไร้วี่แววความตื่นตระหนกในแววตาทั้งคู่เขาเองรู้มานานแล้วว่า หากแสดงพิรุธให้หล่อนเห็นเพียงนิดเดียว คงไม่พ้นสายตาคมกริบนั้นจับได้เป็นแน่

"คุณต่ายเห็นผมเป็นอย่างนั้นเหรอครับ ช่างยกย่องคนสวนนี้เหลือเกิน"คำพูดรับคำชมอ่อนน้อมสุภาพ

"ถ้านายเห็นว่านั้นเป็นคำยกย่องความฉลาดของนายล่ะก็ ชั้นเองคงไม่ปฏิเสธ แต่นายก็อย่าลืมแล้วกัน ความลับไม่มีในโลก" คำพูดสะบัด แม้ไม่ได้มองหน้าคู่สนทนาก็พอจะเดาใบหน้าของอีกฝ่ายได้ มันคงเต็มไปด้วยแววเยาะเย้ยหล่อนเป็นแน่

“ผมรู้ว่าคุณต่ายเป็นคนฉลาด แม้กระทั่งการคุยกันธรรมดา คุณต่ายยังจับผิดผมอยู่ตลอดเวลา คงมีสักวันมั้งครับคุณต่ายคงหาความผิดให้ผมจนได้"

รอยยิ้มบาง ๆบนริมฝีปากหนาได้รูป บ่งบอกความระอา พร้อมกันนั้นก็แฝงไว้ด้วยความท้าทายให้หล่อนค้นหาสิ่งที่สงสัยต่อไป

"อ้อ! หมายความว่าชั้นกำลังหาเรื่องนายอยู่ใช่ไหม?สักวันหนึ่งหรอกชั้นคงได้รู้ว่านายต้องการอะไร"

"อาจจะเป็นสิ่งที่คุณต่ายนึกไม่ถึงก็ได้ครับ"เสียงตอบเบาราวกับกระซิบ จนหล่องเองแทบไม่เชื่อหูว่าจะได้ยินคำกล่าวนั้นผ่านออกมาจากปากหัวหน้าคนงาน

รอยยิ้มลึกเร้นเต็มไปด้วยปริศนา นัยน์ตาคมกริบมองนายจ้างสาวแปลกไปกว่าทุกครั้ง ซึ่งชงโคเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดหรือเพราะความสลัวของราตรี

ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง จนชงโคได้ยินเสียงเต้นของหัวใจที่ระรัวขึ้นอย่างประหลาด พร้อมกับใบหน้าระเรื่อขึ้นอย่างบังคับไม่ได้ ดีแต่ความมืดช่วยซ่อนไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

น้ำเสียงที่โต้กลับจึงบังคับมิให้เป็นปกติ

"บอกให้รู้ล่วงหน้าก็ดี ต่อไปชั้นจะได้ระวัง"

พอพูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไป ปล่อยให้ให้สินนั่งขันคำพูดของหล่อนอยู่เบื้องหลังเพียงผู้เดียว

ลับรูป..หากคะนึงยังตรึงอยู่
ด้วยสุดกู้กลับชาติ..แรงปรารถนา
จากอบอุ่นอ่อนหวานที่ผ่านตา
ก็เหมือนว่าแฝงเร้น...อยู่เช่นนั้น

นัยน์ตาเข้มของหัวหน้าคนงานมองตามร่างระหงที่เดินลิ่วไปอย่างไม่ยอมเหลียวหลัง ริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้มอย่างสุขใจ ก่อนเดินเข้าในบ้าน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย

การสนทนาของทั้งคู่ที่เพิ่งจบไป ได้ตกอยู่ในสายของบุคลที่สามที่แฝงเร้นในความมืดโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว

ขอจันทร์

ขอบคุณโคลง,กลอนจากบล็อกพี่ (¯` สดายุ´¯) ค่ะ ส่วนใครอยากอ่านบทเต็มก็ตามลิ้งไปเลยค่ะ โคลง (¯` ชื่นฤดี...ฉมลดา ´¯) กลอน (¯` เจ้าอ่อนเอย ´¯)

°o.O อ่านย้อนหลังได้ที่นี่ค่ะ O.o°

-» (¯` ตอนที่ ๓´¯)
-» (¯` ตอนที่ ๒´¯)
-» (¯` ตอนที่ ๑´¯)

Published on : 15 กรกฎาคม 2552 22:50:22 น.
-แก้ไขโคลง (ตามที่พี่สดายุแก้ไขให้ใหม่ค่ะ)
-แก้ไขคำผิดและเพิ่มเติมนื้อหาบางส่วน
-ปลดล็อกคอมเม้นต์(อันนี้ตัวเองเม้นต์เองไม่ได้ ถ้าไม่ได้ล็อกอิน)
-แก้ไขบีจี

Create Date : 15 กรกฎาคม 2552
Last Update : 5 ตุลาคม 2552 22:54:55 น.
Counter : 3110 Pageviews.

44 comments

เค้าเห็นเม้นต์ตัว เลยเดินตามมาดู แต่ไม่ได้อ่าน
แบบละเอียดเน้อ ง่วงแล้ว

เอาไว้ค่อยกลับมาอ่านต่อวันหน้า ว่าแต่ใช่คนที่
เค้าบรรยายไว้ป่าว ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ล่ะ 555+