บ้าๆ บวมๆ

เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันมีเพื่อนเป็นสายฝน เลยทำให้ต้องอยู่ในห้องเกือบทั้งวัน เวลาประมาณบ่ายๆเกือบแก่ ท้องฟ้าก็ส่งเสียงโครกครากเหมือนกระเพาะของคนหิวข้าวก็ไม่ปาน ตามมาด้วยเมฆทะมึนเหมือนกับผ้าห่มผืนใหญ่ สักพักหนึ่งได้ ฝนก็ซาซัดลงมาอย่างไม่ยั้ง สร้างความเดือดร้อนให้กับฉันเป็นอย่างมาก ด้วยการที่ฝนตกในครานี้นั้น ฉันกำลังซักผ้าอยู่ที่ระเบียงหลังห้อง ในใจก็คิดว่า ตกก็ตกไปสิ แต่ฉันจะซักผ้า ฉันคิดอย่างนั้น แต่แล้วก็ต้องยอมแพ้ให้กับสายฝน เพราะมันเล่นสาดซัดซะจนฉันต้องรีบวิ่งแจ้นเข้าไปหลบอยู่ในห้องแทบไม่ทัน ฉันได้แต่ยืนมองลอดประตูหลังห้องออกไปเห็นสายฝนร่วงโปรยไม่ได้ขาดตอนเลย

ยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วไอเดียดีๆ เด็ดๆ และพิเรนทร์ตามประสาคนว่างทางความคิดก็บรรเจิดเป็นรูปหลอดไฟ ผุดขึ้นมาในสมอง สั่งการให้สองขาก้าวเดินออกไปที่ระเบียงหลังห้อง ฉันพาตัวเองออกมายืนตากน้ำฝนเล่นซะอย่างนั้น ทั้งเอามือยื่นออกไปรองน้ำฝนเล่นอีก สายฝนเม็ดใหญ่และแรงพอดูทีเดียว เพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ เหมือนโดนมดกัดทุกครั้งที่ฝนหล่นเม็ดมากระทบกับแขนทั้งสองข้าง ยืนนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ... รู้แต่เพียงว่า ผลลัพธ์ก็คือ เปียกทั้งตัว เสื้อยืดสีฟ้าที่ใส่อยู่เป็นรอยด่างดวงของเม็ดฝนจนฉ่ำ กางเกงผ้าร่มขายาวสีดำถูกฉันถลกขึ้นมาจนถึงหัวเข่านัยว่าอยากให้เปียกกันถ้วนทั่ว แล้วก็เปียกสมใจอยาก (เล่น) แว่นตาที่ใส่อยู่ก็มีเม็ดฝนมาเกาะ และฉันก็ไม่คิดจะเช็ดมันหรอกนะ เช็ดทำไมล่ะ เดี๋ยวมันก็เปียกอีกเหมือนเดิมนั่นแหละ ว่าแล้วก็ยืนมองน้ำฝนที่รองไว้ในมือแล้วก็สลับกับมองเม็ดฝนที่กำลังโปรยปรายเป็นม่านมุ้งอยู่ข้างหน้านั้น หลังม่านฉากฝนเป็นต้นมะขามใหญ่ที่ฝักมะขามแก่เกินจะ(แกง)กินแล้ว เลยถัดจากต้นมะขามไปเป็นแฟลตตำรวจที่อยู่ตรงข้ามกับหลังห้องของฉัน เสียงฟ้าคำรามเงียบไปแล้ว แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตกสักที เมฆดำยังแผ่อาณาจักรปกคลุมไปทั่วฟ้าและเหมือนว่าจะเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว เหมือนรีบมาแล้วก็จะรีบไปตกที่อื่นอย่างนั้นแหละ ฉันยืนให้น้ำฝนเล่น(สาด)จนฉ่ำตัวทั่วพร้อม สะใจโก๋มากมาย อยากเปียกฝนแบบไม่ถูกแม่ด่ามานานแล้ว

ว่าแล้วก็นึกถึงสมัยเด็กๆ ที่พอเวลาฝนตกทีไร อยากเล่นน้ำ(นอง)ที่ไหลท่วมอยู่หน้าบ้านทุกครั้ง บ้านฉันอยู่ในตัวเมืองนะ แต่เวลาฝนตกแรงๆ ทีไรหน้าบ้านจะเจิ่งนองเหมือนข่าวน้ำท่วมในทีวีนั่นแหละ แต่อย่างมากก็ท่วมแค่เลยตาตุ่มมานิดหน่อยเท่านั้นเอง ไอ้เราก็เป็นเด็ก เห็นน้ำมาท่วมถึงหน้าบ้านจะไม่ออกไปทักทายก็กระไรอยู่ แต่พอยื่นขา+แขนออกไปทีไร ก็จะได้ยินเสียงเอ็ดตะโรตามมาทันที ด้วยเหตุผลของความห่วงใยในความที่จะเป็นหวัด ไม่สบาย ขี้มูกย้อย งี้งั้น จิปาถะ ฯลฯ ก็ต้องเดินคอตก ตาละห้อย ส่งสายตาออกมาเล่นน้ำฝนแทน เพราะถ้ายังดื้อด้านจะออกไปต้องได้กินน้ำตาแกล้มข้าวเป็นแน่แท้ พ่อฉันไม่ใช่คนโหดร้ายอะไร พ่อไม่เคยเอาไม้เรียวตีลูก พ่อไม่เคยเอาฝ่ามือตีลูก แต่พ่อ ... เตะเลยครับ ไม่สนใจว่าลูกจะเป็นลูกสาวหรือเปล่า (แต่ฉันก็วิ่งรอดปลายเท้ามาได้เกือบทุกครั้งแหละน่า)

สมัยเรียนประถม โรงเรียนของฉันจะปลูกต้นสน ไว้ตั้งแต่แนวทางเดินจากประตูทางเข้าโรงเรียนลัดเลาะมาผ่านหน้าหอประชุม และเลยมาถึงโรงอาหาร ก่อนจะมาสุดเขตเอาที่รั้วกำแพงหลังโรงเรียน และถ้าวันไหนฝนตก วันนั้นจะเป็นวันสุขสันต์หฤหรรษาสำหรับฉันทีเดียวเชียวแหละ เพราะฉันมักจะชวนเพื่อนผู้โชคดีคนใดคนหนึ่งไปยืนใต้ต้นสน ส่วนตัวฉันจะซ่อนกิ่งไม้เอาไว้หรือบางทีถ้ากิ่งมันไม่สูงมากก็ใช้มือของฉันเองนี่แหละปฏิบัติการ แล้วพอเพื่อนเดินมาและหยุดยืนตรงจุดยุทธศาสตร์ที่ฉันหมายตาไว้ ฉันก็จะใช้กิ่งไม้เกี่ยวหรือใช้มือดึงกิ่งสนที่ใกล้มือที่สุด เพื่อให้น้ำฝนที่เกาะพราวอยู่ตามกิ่งสนไหลร่วงลงมาสู่เบื้องล่างในที่ๆ เพื่อนฉันยืนอยู่ เปียกครับเปียก ไม่เปียกก็ไม่รู้จะว่ายังไง และโดย 90% จะปฏิบัติการสำเร็จ สร้างความกระหยิ่มยิ้มย่องใจให้กับฉันเป็นที่สุด (รู้สึกว่าตัวเองชั่วร้ายมากกกกก)

สำหรับฉันแล้วยังมีอีกช่วงเวลาของฝนตกที่ฉันชอบมากๆ และชอบมาจนถึงทุกวันนี้ก็คือ ช่วงเวลาที่ฝนตกในท้องไร่ท้องนา สมัยยังเด็กฉันจะได้สัมผัสความรู้สึกนี้ก็ต่อเมื่อแม่พากลับไปเยี่ยมบ้านญาติๆ ในต่างอำเภอ ฉันชอบบรรยากาศเวลาฝนตกในแบบฉบับบ้านนอกที่สุด กลิ่นดินหอมๆ จะลอยฟุ้งขึ้นมาเตะเสยปลายจมูก มันต้องเป็นกลิ่นดินแบบบ้านนอกๆ ด้วยนะ และอาจจะตามมาด้วยกลิ่นขี้วัวขี้ควายเล็กน้อย พอให้กลิ่นมันตัดกันไปมา หอมๆ เหม็นๆ ปะปนกันไป นี่หรือเปล่าหนอจึงเป็นที่มาของคำว่า “กลิ่นโคลนสาบควาย” ... เสียงกบ เขียด ก็จะร้องกันระงมหลังฝนตก ถือเป็นวงดนตรีกลางท้องทุ่งที่ไพเราะจับใจจริงๆ (ยิ่งถ้าได้จับต้มลงหม้อด้วยจะจับปากจับกระเพาะกว่านี้อีก) มองไปทางไหนก็ฉ่ำตาด้วยสีเขียวสดๆ ของต้นไม้ใบหญ้าแถวท้องทุ่งนานั้น มันสดชื่นจิตชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก ภาพของเม็ดฝนที่เกาะบนต้นไม้ใบหญ้า มันช่างเป็นภาพที่สะอาดตาเสียนี่กระไร ฉันนึกตามประสาเด็กๆ ว่าอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้นไม่อยากกลับบ้านเลย เพราะมัวแต่สาละวนกับการที่ได้เอาเท้าไปจุ่มแช่และวิ่งเล่นในคูคลองที่เกิดขึ้นมาใหม่ๆ หลังจากฝนตก น้ำใสๆ เหมือนไม่เคยเห็นน้ำที่ไหนใสอย่างนี้มาก่อน ไหลผ่านเม็ดกรวดสีแดงช้ำและทรายสีขาวเม็ดละเอียดๆ ซึ่งบางครั้งก็จะมีปลาตัวน้อยว่ายไหลมากับลำธารเล็กๆ นั่นด้วย ฉันก็จะวิ่งไล่จับอย่างสนุกสนาน แต่ก็ไม่เคยจับได้สักทีหรอกนะ บอกแล้วไงว่าเป็นเด็กในเมือง แต่มีความเป็นบ้านนอกอยู่เต็มหัวใจ

เนิ่นนานมาแล้วสินะ ที่ฉันแทบจะไม่ได้กลับไปสัมผัสบรรยากาศฝนตกในท้องทุ่งนาอีกเลย ก็คงมีแต่บรรยากาศหลังห้องนี่แหละที่พอจะกล้อมแกล้มกันไปได้ เพราะพอเวลาฝนตกทีไร ฉันก็จะได้เห็นคลองแก้ไอน้ำดำตรงหลังห้อง กลายเป็นคลองธาตุน้ำขาวตรากระต่ายบินขึ้นมาทันที ยิ่งลมพัดแรงต้นมะขามหลังห้องก็จะยิ่งโบกสะบัดเหมือนกับเจตนาไล่ฝักแก่ๆ ให้หลุดร่วงไปจากต้นไวๆ เพื่อที่ฝักใหม่ๆ จะได้เกิดขึ้นมาแทนที่ บางทีต้นไม้ก็สอนสัจธรรมให้กับชีวิตของคนเราเหมือนกันนะ ตามมาด้วยเหล่าสรรพสัตว์เริงร่าออกหากิน อาทิเช่น น้องงูเอย น้องเฮ้เอย รายแรกนั้นเคยแวะเวียนขึ้นมาเยี่ยมหาฉันที่ห้องด้วย ช่างไม่กลัวตายเอาเสียเลย เพราะขนาดว่าฉันอยู่ชั้น 5 ยังตามมาโชว์ตัวถึงที่ ตีตั๋วดูฟรีไม่ต้องเสียค่าบัตร แถมยังนอนรออย่างสงบนิ่งอยู่ในห้องน้ำ ท่าทางจะเป็นงูชีกอแน่แท้ หรือชะรอยว่าจะได้เจอเนื้อคู่ก็ไม่รู้สินะ ส่วนรายหลังมีแต่ฉันส่งสายตาลงไปเยี่ยมเยียน ด้วยว่าสงสารในชะตาชีวิตที่คล้ายๆ กัน คือ ไร้คู่ ว่ายวนไป-กลับ นับไม่ถ้วน ว่ายไปสุดท้ายคลองแล้วก็ว่ายกลับมาที่ต้นคลอง ชีวิตวนเวียนอยู่อย่างนั้น ขยันว่ายและขยันตรวจตราเดินเป็นยามอยู่หลังตึก เงินเดือนท่าจะมากโข เพราะตัวโตขนาดน้องๆ จระเข้น้อย ฉันหยุดยืนมองดูทุกครั้งที่เห็น

“ไม่มีคู่ ไม่มีคู่....” น้องเฮ้ เค้าจะบ่นในใจอย่างนี้หรือเปล่านะ

ใครก็ได้ ... ช่วยมาเป็นล่ามให้ที!

+++++++++++++++++++++++++++++++    

Create Date : 12 พฤษภาคม 2554
Last Update : 18 พฤษภาคม 2554 13:21:02 น.		0 comments
Counter : 257 Pageviews.
Share Tweet