อืมม เป็นเหมือนกันที่รู้สึกว่า ผู้คนในลิสต์ที่ยาวเหยียด มีน้อยคนที่อยากเขียนถึง

สวัสดีฮะ :)

เห็นด้วยกับคุณ le tempsนะครับ
ไม่มีสิ่งใดทดแทนการเขียนบันทึกที่น่าจดจำที่สุด
ผ่านลงบนแผ่นกระดาษ พับมันอย่างดี แล้วจ่าหน้าซองถึงใครสักคน..
อาจเป็นเพื่อนสนิท คุณพ่อคุณแม่ที่ห่างกันไกล หรือผู้คนที่เรารัก
ไม่ว่าเทคโนโลยีในวันนี้จะหมุนเร็วกว่าเข็มนาฬิกาไปแค่ไหน
'จดหมาย' ยังคงเก็บและทดแทนทุกความรู้สึกไว้ครบถ้วนกว่าสิ่งใดเป็นไหนๆ

ฮะ ทำงานอยู่แถวจุฬา

คุณก็อยู่แถวนั้นเหมือนกันเหรอฮะ ?

เราทำงานอยู่แถวสีลมค่ะ (ตรงศาลาแดง)

โอ้ ใกล้กันจริงจังนะเนี่ย ^__^

ลองแวะไปอ่าน "จดหมายถึงเธอ ผู้ไม่มีอยู่จริง" ที่บล็อคผมนะครับ

อารมณ์ถวิลหาการเขียนจดหมาย ในยุคที่จดหมายไฟฟ้าเร็วกว่าความคิดร้อยเท่า
ถึงแม้ความหมายในถ้อยความของจดหมายจะได้ใจความดุจเดียวกัน แต่วิธีการที่ต่างกัน นำมาซึ่งเสน่ห์แห่งลายมือที่เบ่งความตั้งใจออกมาถึงผู้อ่าน

อย่าลืมแวะไปอ่านเรื่องนั้นนะครับ