ขอโทษนะคะที่ไม่ค่อยได้เข้ามาเขียนสักเท่าไรแต่ไม่ได้ลืมนะ แค่บางครั้งเคยลองจะเขียนแล้วแต่รู้สึกสับสนความกับตัวเองไม่สามารถที่จะอธิบายมาเป็นคำพูดได้(ถึงแม้บางครั้งจะอึดอัดก็ตาม)คนที่เข้าใจที่สุด ก็เห็นจะเป็นตัวเองนั่นแหละเพราะคงไม่อาจจะหาใครมาเข้าใจได้บางครั้งตัวเอง ยังไม่เข้าใจจิตใจตัวเองเลยด้วยซ้ำสิ่งที่ทำได้ดีที่สุด คืออยู่เงียบ ๆ คนเดียวปล่อยให้ใจได้อยู่เงียบ ๆ อยู่กับตัวเอง...............................
สิ่งที่อยากจะบอก ก็ไม่พ้นเรื่องใจตัวเองนั่นแหละกับคนใกล้ ๆ ตัวคนนึง ที่ไม่คิดว่าจะรู้สึกใจหาย เมื่อรู้ว่าเค้าจะต้องไปทั้ง ๆ ที่ดูเหมือนเค้าจะไม่อยากจะสนิทกับเราเท่าไรมีแต่เรานั่นแหละที่แอบไปหลงความน่ารักของเขาแต่บางครั้งก็ทำให้เราโกรธจนไม่อยากจะคุยด้วยเรื่องก็มีอยู่ว่า เพื่อนร่วมงานคนนึง เค้ากำลังจะออกแล้วซึ่งรู้ว่า ถ้าเค้าไปแล้ว คงไม่อาจที่จะเข้าถึงตัวตนเค้าได้อีกคงได้แต่ตามไป ดูความเป็นไปของเค้าตามกระทู้ต่าง ๆอิอิ บางคนคงสงสัยอะจิ ว่าเค้าออกไปแล้วโทรคุยกันก็ได้นี่หรือแอบเล่นเอ็มคุยกันก็ได้ ไม่เห็นจะยากเลย......แต่ ไม่กล้าหรอกค่ะแค่ทักไปก็โดนว๊ากแล้ว น่ากลัวจะตายยิ่งถ้าโทรไปแล้วเจ๊ดันไม่มีอารมณ์คุยด้วยละก้อนั่นแหละความผิดใหญ่หลวง บ้านบึ้มแน่เค้ามักจะสอนให้เราคิดอะไรแปลก ๆ ได้เสมอแรก ๆ ก็อาจมีน้อยใจว่า ทำไมต้องว่ากันแรง ๆ ด้วยแต่พอหลัง ๆ เริ่มจะชินแล้วมั้งแค่เราลองเปลี่ยนวิธีคิดที่ว่าจะน้อยใจที่เค้าว่าเรามาเป็นกลับมาพิจารณาตัวเอง ว่าเราแย่อย่างที่เค้าว่ามั้ยมันก็จริง เพราะเราอยู่ท่ามกลางคนเก่ง ๆ ทั้งนั้นเราเลยดูแย่กว่าคนอื่น ๆ เขาแต่ก็ดีใจนะ ที่เคยได้รู้จักคนอย่างเค้าได้มีโอกาสได้อยู่กับเค้าวันละเกิน 8 ชั่วโมงด้วยซ้ำได้เห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เคยได้เห็นมีโอกาสใกล้ชิดเค้ามากกว่าใครครั้งนึงเค้าเคยเข้ามากอด ตอนนั้นก็รู้สึกแปลกนะแต่ก็รู้ดีแฮะ ชอบมองเวลาที่เค้าเล่าเรื่องอะไรต่อมิอะไรให้ฟังเค้าเป็นได้หลายอย่างในเวลาเดียวกันบางครั้งเค้าก็เป็นนางฟ้าน้อย ๆ น่ารักแต่บางทีก็กลายเป็นนังปีศาจร้ายได้ภายในพริบตาบางที เค้าก็เป็นเหมือนคนที่เข้มแข็งที่เหมือนจะเปลี่ยนโลกทั้งใบได้ด้วยตัวเขาแต่บางทีเค้าก็เหมือนคนที่ไร้พลังในตัวจนเหมือนเค้าแทบจะหยุดหายใจถึงแม้จะไม่ได้พูดว่าเสียใจนะที่เค้าจะไปแต่ก็จะคิดถึงเค้าตลอด
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ยิ้มไว้...แล้วดีเอง
ครับ