ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ อ่านไม่ทันก็ช่าง ลั่นล้าซะอย่าง เหตุจากวันเสาร์ กัปตันโทรชวนให้ไปเยี่ยมอาจารย์ในวันอาทิตย์ พร้อมกับยื่นข้อเสนอดีดีให้ มีหรือที่จะปฎิเสธ แม้ว่าวันจันทร์จะต้องสอบก็ตาม สายวันอาทิตย์ เพื่อนมากับเกือบครบ ขาดแค่คนเดียว ทุกคนพร้อมใจไปกันก่อน ให้ผมรอ (เต็มใจอยู่แล้ว) ไม่ได้ขับรถให้เค้านั่งมานานเท่าไรแล้วน้า กระดี๊กระด้าสุดชีวิต ระยะทางช่างเป็นใจ อโศกถึงรังสิต ระหว่างรอเพื่อนที่ซื้อของเยี่ยม ก็หยิบกล้องออกมาถ่าย (ใครมันจะบ้าเอากล้องไปถ่ายรูปเล่นที่หน้า ร.พ. ฟ่ะ แต่ก็ไม่เสียแรงที่ได้รับรางวัลชนะเลิศถ่ายรูปอุปกรณ์ดีเด่น เรื่องฝีมือว่ากันทีหลัง กล้องเป็นอุปกรณ์ที่เรียกร้องความสนใจจากสาว ๆ ได้ในระดับหนึ่ง หยิบออกมาเถอะ อย่างไรเสียก็ได้ถ่ายรูปเก็บไว้แน่นอน) เมื่อมากันครบ ก็ยกโขยงไปเยี่ยมอาจารย์ ข้อเท้าแตก ดามเหล็ก นอนโรงพยาบาล 3 เดือน ได้ความว่าอาจารย์ซ้อนมอไซค์กำลังจะข้ามแยก แล้วก็มีไอ้บ้าฝ่าไฟแดงพุ่งเข้าชน แต่อาจารย์ก็ไม่ได้เอาเรื่องกับคนขี่ ไม่เอาทั้งค่าเสียหายหรือค่ารักษาพยาบาล พร้อมบอกเหตุผลให้ลูกศิษย์ฟังประมาณว่า เค้าจน ผมก็แย้งไปในทันทีว่า "ถ้าเป็นผมความจนไม่ใช่ข้ออ้างในการมักง่ายหรือกระทำผิด" โดนเพื่อนทั้งหมดโห่กลับทันที อาจารย์ก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ที่อาจารย์เป็นอย่างนี้ ก็น่าจะเป็นเพราะอาจารย์น่าจะเคยไปทำอะไรไว้กับคนอื่น ฟังแล้ว ไม่รู้ว่าชาตินี้จะคิดดีดีได้แบบที่อาจารย์คิดหรือเปล่า ซึ้งมาก ๆ อาจารย์เป็นคนดีจริง ๆ หลังจากนั้นก็ลาอาจารย์กลับ เสร็จแล้วก็เพื่อน ๆ ชวนกันไปกินข้าว กระดี๊กระด้าอีกตามเคย ไม่มีเรื่องตื่นเต้นเท่าไร แต่สุขมากมาย แต่ขากลับไม่ได้ไปส่ง เพราะเห็นเค้าจะกลับเพื่อนอีกคน ทางผ่านมั้ง ่แต่ก็ไม่ได้เสนอตัวเองด้วย จะกลับไปอ่านหนังสือ ยังไม่ได้แตะซักตัว แต่ถึงไม่ได้ไปส่ง ก็สุขแล้ว ได้เจอหน้าซะที Create Date : 04 มีนาคม 2551 Last Update : 4 มีนาคม 2551 23:09:18 น. 0 comments Counter : 293 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet