มันเร็วเหลือเกินลูกจ๋า มะม๊าทำใจไม่ได้เลย ที่คุณตาหนูมาด่วนจากไปเร็วขนาดนี้ เรื่องเกิดขึ้นตอนวันที่ 16 ต.ค. 2555 คุณตาหนูป่วยเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ ทำให้แขนขาข้างซ้ายอ่อนแรง ลุงติ๊ก กับคุณยายก็รีบพาไปส่งโรงพยาบาล มะม๊ารู้เรื่องตอนบ่าย พอมะม๊าหาหมอเสร็จ ก็รีบไปหาคุณตาที่โรงพยาบาล ตอนไปถึงคุณตาอาการเริ่มดีขึ้น รู้ตัวมีสติดีทุกอย่าง แขนขาเริ่มขยับได้ ปากไม่ค่อยเบี้ยวแล้ว ทุก ๆ คนก็อุ่นใจขึ้นมาหน่อย

พออีกวันอาการคุณตาก็ดีขึ้น เรียกว่าดีขึ้นจนแทบเป็นปกติ พูดชัด เดินได้ มะม๊าพาหนูนั่งแท็กซี่ไปเยี่ยมคุณตา แล้วก็เอาอาหารเจไปให้คุณยายด้วย ตอนคุณตากายภาพบำบัดหนูก็ออกไปเดินเล่นกับคุณตาด้วย คุณตาเดินไปเยอะ เก่งมาก ๆ เลย หมอยังบอกเลยว่าอีกไม่กี่วันก็กลับบ้านได้แล้ว

พอวันที่ 25 ต.ค. 2555 คุณตาก็แขนขาไม่มีแรงอีก หมอพาเข้าไปสแกนดู บอกว่ามีเลือดออกที่แกนสมอง ตอนนี้คุณตาไม่มีแรงมากกว่าเดิมอีก แต่ยังพูดได้จำได้ทุกอย่าง

วันที่ 26 ต.ค. 2555 มะม๊าปะป๊า และหนูไปเยี่ยมคุณตา วันนั้นคุณตาปวดท้องมาก คุณยายบอกมะม๊าว่าคุณตาเป็นตะคริวที่ท้อง เลยปวด ฉีดยาแก้ปวดให้แล้วดีขึ้นมาหน่อย มะม๊าเข้าไปนั่งข้าง ๆ คุณตา จับมือคุณตาไว้แล้วให้คุณตาลองบีบมือมะม๊า คุณตาบีบได้นิดเดียวเองน้อยมาก เท้าก็ขยับงอขึ้นลงได้นิดหน่อย มะม๊าบอกคุณตาว่า " ไม่เป็นไรนะค่อย ๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว " คุณตาบอกมะม๊าว่าปวดท้อง แล้วคุณตาก็ลุกขึ้นนั่งจับไปที่ท้องด้านขวาบนชายโครง มะม๊าก็เอามือไปจับดูบอกว่า " ตรงนี้หรอ " คุณตาพยักหน้า แล้วมะม๊าก็ถามคุณตาว่า " ตอนนี้ดีขึ้นรึยัง " คุณตาตอบว่า " นิดหน่อย " 

จากนั้นก็นั่งคุยกัน หนูเต้นให้คุณตาดู คุณตายิ้มใหญ่เลย คุณตามีความสุขที่ได้เจอหนู ก่อนกลับบ้านทุกครั้ง มะม๊าจะเข้าไปกอด เข้าไปหอมแก้มคุณตา แล้วก็พาหนูไปชื่นใจคุณตาด้วย คุณตาบอกมะม๊าว่า " ไม่เป็นไรแล้ว หายแล้ว " คุณตาไม่อยากให้มะม๊าเป็นห่วง

พอวันที่ 27 ต.ค. 2555 คุณยายโทรศัพท์มาตอน 09.00 น. บอกว่าคุณตาต้องเข้าห้อง ICU เพราะคุณตาช็อค คุณตาปวดท้องมากทั้งคืน คุณหมอเลยต้องพาคุณตาไปสแกน แล้วก็ฉีดสีดูว่าเป็นอะไรที่ช่องท้อง สรุปว่าคุณตามีก้อนเนื้อร้ายอยู่ที่ต่อมหมวกไต แล้วก็มีเลือดออกจากก้อนเนื้อนั้น ทำให้คุณตาปวดท้อง แล้วก็เสียเลือดเยอะมาก ต้องทำการผ่าตัดด่วน ซึ่งการผ่าตัดครั้งนี้มีความเสี่ยงสูงมาก ๆ แต่ถ้าไม่ผ่าก็ไม่รอด เราเลยตัดสินใจผ่า  ก่อนเข้าห้องผ่าตัดคุณตายังรู้สึกตัวดีมาก มะม๊าอุ้มหนูไปข้าง ๆ แล้วบอกคุณตาว่า " ป๊าสู้ ๆ นะ หนูกับข้าวหอมรออยู่นะ  หนูรักป๊านะ " คุณตาลืมตามาดู แล้วก็ยักคิ้วให้ ยังชู 2 นิ้วได้อยู่ด้วย

คุณตาเข้าห้องผ่าตัดนานมากประมาณ 6 ชม. มีคุณยายกับลุงติ๊กที่นั่งเฝ้าหน้าห้องผ่าตัด มะม๊าต้องกลับบ้านก่อนเพราะหนูยังเล็ก มะม๊านอนไม่หลับเลย รอโทรศัพท์จากลุงติ๊กว่าคุณตาออกมารึยัง เป็นยังไงบ้าง มะม๊าสวดมนต์ไหว้พระให้คุณตา แล้วพอตอนเที่ยงคืนกว่า ๆ ลุงติ๊กก็โทรมาบอกว่าคุณตาออกมาแล้วปลอดภัย มะม๊าโล่งใจมาก แล้วก็นอนหลับไป

เช้าวันที่ 28 ต.ค. 2555 คุณยายโทรมาบอกว่า คุณตาต้องเข้าห้องผ่าตัดอีกรอบ เพราะเลือดไหลไม่หยุด คุณตาเสียเลือดไปมาก เสียไปตั้ง 7 ลิตร เติมให้เท่าไรร่างกายก็ไม่รับแล้ว หมอต้องทำการผ่าตัดทำการห้ามเลือดให้ถึงที่สุด การผ่าตัดครั้งที่สองนี้ใช้เวลาประมาณ 3 ชม. มะม๊า ปะป๊า หนู คุณยาย ลุงติ๊ก นั่งรอคุณตาอยู่หน้าห้องผ่าตัด จนคุณหมอเรียกไปฟังอาการ คุณหมอบอกว่าตอนนี้ต้องพยายามห้ามเลือดให้ได้ก่อน คุณหมอผ่าตัดเอาผ้าอัดทับกดแผลข้างในให้เลือดไหลช้าลง และหวังว่ามันจะหยุดได้ ต้องดูอาการกันอีกเรื่อย ๆ คุณตาเข้าไปในห้อง ICU หลังจากออกมาจากห้องผ่าตัดครั้งที่ 2 คุณตาก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว ความดันก็ต่ำลงเรื่อย ๆ คุณหมอเรียกให้เข้าไปฟังอาการทุกระยะ เรานั่งเฝ้าคุณตากันอยู่หน้าห้อง ICU ตลอด จนประมาณ 15.30 น. อาการคุณตาไม่ดีแล้ว ความดันวัดค่าไม่ได้ เลือดก็ยังไม่หยุดไหล  คุณหมอเตรียมเครื่องปั๊มหัวใจแล้ว จากนั้นไม่นานหัวใจคุณตาก็หยุดเต้น คุณหมอช่วยปั๊มขึ้นมาได้ หยุดไปประมาณ 6 วินาที

คุณยายอยู่ดูไม่ได้ มะม๊าเลยพาคุณยายมารอข้างนอก จากนั้นไม่นาน ลุงติ๊กกับป้าเนย ก็เดินมาบอกว่าคุณตาไม่อยู่แล้ว ไปแล้ว มะม๊ากับคุณยายรีบเข้าไปดู มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมะม๊าเลย ทุกคนร้องไห้เสียใจ คุณยายร้องไห้แทบขาดใจ มะม๊าเป็นห่วงคุณยายมาก กลัวคุณยายจะล้มไปอีกคน ทุกคนเข้ามาคอยปลอบคุณยาย แล้วก็ต้องจัดการเรื่องคุณตากันต่อ คืนนั้นลุงติ๊กจัดการเรื่องต่าง ๆ อยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนปะป๊ากับมะม๊าไปเก็บของกันที่บ้านเรา คุณยายนั่งรถไปด้วย ตอนนี้หนูกับมะม๊าเราย้ายมาอยู่บ้านคุณยายกันแล้ว มาอยู่เป็นเพื่อนคุณยาย ตอนนี้คุณยายไม่มีคุณตาแล้ว เราต้องมาอยู่ด้วยกัน ดูแลกันและกัน เป็นกำลังใจให้กันตลอดไป

( วันที่ 28 ต.ค. 2555 เป็นวันครบรอบ 12 ปี ที่มะม๊า กับปะป๊ารักกันมา แต่ปีนี้เป็นปีที่เศร้าที่สุดในชีวิตมะม๊าเลย ที่ต้องสูญเสียคุณตาไปอย่างไม่มีวันกลับ )

วันที่ 29 ต.ค. 2555  น้าส้มบินกลับมาจากญี่ปุ่น น้าส้มเพิ่งรู้ว่าคุณตาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ น้าส้มร้องไห้เสียใจมากที่ไม่ได้กลับมาดูใจ แต่เราทุกคนก็ปลอบใจว่า คุณตาทรุดเร็วมาก พวกเราก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน คุณตาไม่ได้สั่งเสียอะไรเลย ตอนนี้น้าส้มก็กลับมาอยู่กับพวกเราก่อน แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะไปเรียนต่อมั้ย