เกมถล่มโลก Red Storm Rising (1986) โดย Tom Clancy

สนพ.วรรณวิภา แปลโดย ศักดิ์ บวร และ สุวิทย์ ขาวปลอด

รัสเซียถูกผู้ก่อการร้ายกลุ่มหนึ่งบุกเผาคลังน้ำมัน  ยังผลให้เกิดภาวะขาดแคลนเชื้อเพลิงอย่างรุนแรงที่สุด ทางเลือกของคณะปูลิตบูโร คือเก็บทุกอย่างเป็นความลับ แล้ววางแผนบุกแบบสายฟ้าแลบเพื่อยึดครองตะวันออกกลาง

สิ่งที่ต้องทำตามแผนการยุทธ คือตะโกนเหนือจู่โจมใต้ ลงมือด้วยความรวดเร็ว อย่าทันให้องค์กรนาโต้ขยับตัว สายลับและบรรดาผู้เชี่ยวชาญวิ่งกันให้พล่าน เพื่อสลายแผน "พายุแดง" ให้สำเร็จ

จากคำโปรยของหนังสือและปีที่ Clancy เขียนหนังสือเล่มนี้ ก็คงเดาได้ว่าคงบู๊สะบั้นหั่นแหลก เหมือนจำลองสงครามโลกครั้งที่ 3 (ซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ) ให้เป็นจริงในรูปแบบนิยาย เล่มนี้ผมอ่านของ Clancy เป็นเรื่องแรก เนื้อเรื่องก็อย่างที่คำโปรยบอกไว้เลย แต่ฉากสงครามไม่ได้เกี่ยวกับตะวันออกกลางเลย ส่วนมากอยู่ในเรือดำน้ำของทั้ง Russia และ Nato ที่ล่องมหาสมุทร Atlantic และบนสนามรบที่ Iceland, Germany เป็นหลัก

Clancy นั้นใส่ไม่ยั้งนำเสนอ เครื่องบินรบรุ่นต่างๆ เรือดำน้ำ เรือบรรทุกเครื่องบิน เฮลิคอปเตอร์ นานาชนิด จนผมแยกความแตกต่างไม่ออกซักกะอย่างเดียว เนื่องจากไม่ได้บรรยายลักษณะของพวกมันไว้เลย ถ้าไม่เปิด Google ก็ตายอย่างเดียว (ผมขี้เกียจเปิดซะด้วย)

ส่วนการเล่าเรื่องก็สลับฉากไปมา เดี๋ยวอยู่บนเรือใต้น้ำ เดี๋ยวก็โยกมา Germany แล้วก็ไป Iceland แล้วก็กลับมา Russia แล้วก็ไป America เฮ้อ... ตัวละครก็เยอะมาก ผมชอบแค่ตอนที่อยู่ Iceland ที่มีตัวละครอย่าง Edward, Vidis แล้วก็ท่านนายพล Alexiyev แม่ทัพของ Russia ที่บุกตะลุย Germany แค่นั้นเอง

200-250 หน้าแรกนั้นน่าสนใจ เหมือนจะสนุก แต่หลังจากนั้นก็เดิมๆ แล้วแต่ Clancy จะให้ฝ่ายไหนชนะก็เขียนกันไป ด้วยความยาวกว่า 1000 หน้า ผมเลยอ่านแล้ววาง อ่านแล้ววาง บ่อยมากๆ เปลี่ยนไปอ่านเรื่องอื่นสลับไปสลับมา จนอ่านเรื่องอื่นๆจบไป 6-7 เรื่องจึงอ่านจบเรื่องนี้ ด้วยเวลากว่า 4 เดือน นานที่สุดตั้งแต่อ่านหนังสือมาเลยทีเดียว   บางคนอาจจะสงสัยทำไมไม่เลิกอ่าน คงตอบได้ว่า แค่อยากรู้ว่าเรื่องจะดำเนินไปยังไง จะจบยังไง ก็เลยอ่านจนจบ

ตอนจบก็ให้แง่คิดว่า สุดท้าย สงครามก็ไม่ได้ให้อะไรเลยกับมนุษย์ นอกจากการบาดเจ็บล้มตายของเหล่าทหาร ผู้บัญชาการ (ที่ถ้าปฎิบัติภารกิจไม่สำเร็จ ก็กลายเป็นหมาตัวนึงแค่นั้นเอง) ประชาชนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยเลย แต่นักการเมืองก็พยายามเอาตัวรอดจากปัญหาด้วยวิธีการที่มักง่าย โดยการก่อสงคราม เพื่อปกปิดปัญหา แถมตอนจะแพ้ก็ยังอุตส่าห์จะรักษาอำนาจของตนเองและพวกพ้อง โดยไม่คำนึงถึงประเทศชาติ และประชาชนอีก  

ป.ล.Clancy ประสบความสำเร็จอยู่อย่าง ตรงที่ทำให้สงครามเหมือนจริงมาก ซึ่งผมว่าเวลาเกิดสงครามมันก็คงยืดเยื้อ น่าเบื่ออย่างนี้แหละ 555

(โชคดีอย่างที่ มันเป็นหนังสือมือสอง เลยไม่เสียดายเงินเท่าไร)  

คะแนน 6.5/10