เขาเป็นลูกกำพร้า ฐานะทางบ้านยากจน
พ่อของเขาเสียตั้งแต่เขาอายุได้3ขวบ
แม่ยึดอาชีพรับจ้างซักผ้า
เขาจึงพยายามหางานพิเศษทำตั้งแต่เรียนประถม
ตอนที่เขาอายุได้18ปี ด้วยเกรดเฉลี่ยของเด็กเรียนดี
ทำให้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่ยาก
แม่ของเขาแอบไปขายเลือดเพื่อเตรียมเงินให้เขาเข้ามหาวิทยาลัย
เขารู้ แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เกรงว่าจะทำให้แม่ยิ่งเสียใจ
เขาเองก็ปิดแม่เรื่องที่เขาไปขายเลือด รับจ้างขนของจนนิ้วฉีก
เดินส่งหนังสือพิมพ์จนเคยเป็นลมกลางถนน
เขาทำไปก็เพราะอยากแบ่งเบาภาระอันหนักอึ้งของแม่
ช่วงปิดเทอมปี2 เขากลับบ้านไปในช่วงฤดูหนาว
แม่ซักผ้าด้วยมือในวันที่อากาศหนาวเหน็บ
"งานอย่างอื่นทำไปกว่าจะได้เงิน ซักผ้านี่เงินดีสุดแล้ว ตัวละ5บาท
เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ได้สกปรกเลย เพราะเป็นเสื้อของคนมีตังค์ทั้งนั้น
เขากลัวว่าถ้าเข้าเครื่องซักเนื้อผ้าจะเสียหาย"
เย็นวันนั้น หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ แม่ก็บอกเขาด้วยความดีใจว่า
"ลูกแม่ อาทิตย์นี้แม่ซักผ้าได้ตั้ง 1,000 บาทแน่ะ"
พูดเสร็จแม่ก็ล้วงมือหยิบเงินในกระเป๋ากางเกงออกมา
แต่มีแบงค์500อยู่ในกระเป๋ากางเกงของแม่เพียงใบเดียว
แม่มีสีหน้าที่ตื่นตระหนกมาก
"เงินแม่หาย! เงินแม่หายไปตั้ง 500 บาท"
พูดเสร็จ แม่ของเขาก็รีบลุกขึ้นไปหยิบไฟฉาย
เดินออกไปหน้าบ้านที่ซักผ้าเมื่อตอนกลางวัน
ข้างนอกมืดมิด เสียงลมหาวพัดมาเป็นระยะระยะ
นางกวาดไฟฉายไปทั่วบริเวณบ้าน แต่ก็ไม่เจอ
"หรือมันจะหล่นหายตอนที่แม่เอาผ้าไปส่งคุณนายบ้านข้างๆเมื่อตอนหัวค่ำ"
พูดไม่ทันขาดคำ นางก็รีบเดินส่องไฟฉาย
ไปที่บ้านคุณนายที่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร
แต่ก็ยังไม่พบอยู่ดี
เงินจำนวน 500 บาท ดูเหมือนจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรสำหรับคนมีเงิน
แต่เงินจำนวนนี้ เป็นเงินที่แม่ของเขาใช้ได้ทั้งเดือน
และเป็นค่าใช้จ่ายของเขาได้ทั้งเดือนเช่นกัน
เขาเดินตามหลังแม่ไป น้ำตาคลอเบ้า
"นี่มันเป็นเงินที่แม่ต้องซักผ้า 100 ผืนถึงจะได้มา"
เขานึกไปก็ใช้มือป้ายน้ำตาไป
แม่เดินกลับไปกลับมาอย่างนั้น2-3รอบ เขาจึงบอกแม่ว่า
"แม่ครับ ไม่ต้องหาแล้วครับ พรุ่งนี้ผมจะช่วยแม่หาอีกทีดีไหมครับ
ฟ้ามืดอย่างนี้มองไม่เห็นหรอกครับ"
แม่ยังคงเดินหาเงินจำนวนนั้น จนไฟฉายดับลง จึงเข้าบ้านมานอน
คืนนั้น เขาแอบเอาเงินที่แม่ให้เขาไว้ 500 บาท
ซึ่งเป็นค่าใช้จ่ายประจำเดือนนี้ของเขา
แอบเอาไปไว้ที่ราวตากผ้าหลังบ้าน
มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้แม่หายกังวล เขาคิดได้แค่นี้
"ลูกแม่ แม่หาเงินเจอแล้ว!"
เสียงแม่ตะโกนด้วยความดีใจ ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา
ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร เขาแสร้งเป็นดีใจไปกับแม่
"เห็นไหมครับ แม่เป็นคนดี ฟ้าย่อมคุ้มครองแม่
เจ้าที่คงเก็บเงินไว้ให้แม่แหละครับ"
เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาการดีอกดีใจของแม่
"เอาละ ได้มาแม่ก็ดีใจแล้ว เงิน 500 บาทนี้แม่แถมให้ลูกก็แล้วกันนะ
ถือว่าแม่เงินหายก็แล้วกัน หาอาหารอร่อยๆกินบ้างนะลูก ลูกแม่ผอมไปเยอะเลย"
แม่ยัดเงิน500บาทที่ได้คืนมาใส่มือของเขา จากนั้นก็ดึงเขาเข้ามากอด
น้ำตาของเขาไหลออกมาอีกครั้ง
"แม่ครับ แม่ให้ผมเมื่อวานนี้500บาทแล้วนะครับ
แม่ให้ผมอีก 500 มันเยอะเกินไปสำหรับผม แล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนมาใช้?"
"เจ้าลูกโง่ แม่ซักผ้าทุกวัน อีกไม่กี่วันก็ได้เงิน500คืนมาแล้วละ
ไม่ต้องห่วงแม่นะ ตั้งใจเรียนล่ะ"
เขากอดแม่ด้วยความรักและเคารพแม่อีกครั้ง
แม่ ที่ไม่เคยห่วงแม้แต่ตัวเอง
เมื่อเขาจบการศึกษา
เขาก็ได้ทำงานที่บริษัทมีชื่อแห่งหนึ่ง
หลังจากทำงานได้หนึ่งปี
ด้วยความช่วยเหลือของเจ้านาย ให้เขาผ่อนตึกแถวห้องเล็กๆห้องหนึ่ง
เขาจึงไปรับแม่มาอยู่ด้วย จากวันนั้น แม่ของเขาก็ไม่ต้องซักผ้าอีกต่อไป
เงิน 500 บาทใบนั้น เขานำมันใส่กรอบติดไว้ข้างฝา
เขาไม่กล้าใช้เงินจำนวนนี้ เพราะมันแทบจะเป็นชีวิตของแม่เขาในคืนนั้น
แล้วเขาจะดูแคลนชีวิตของแม่เขาได้อย่างไรกัน
เงินจำนวนนี้คือความรัก คือกำลังใจ คือทุกสิ่งที่แม่มอบให้แก่เขา
เย็นวันหนึ่ง ไม่รู้พูดคุยอะไรกัน ทำให้เขาเอ่ยถึงเรื่องเงินจำนวน 500 บาทนั้น
เขาชี้มือไปที่กรอบรูปใบนั้น
"แม่ดูสิครับ เงิน 500 บาทที่แม่หาทั้งคืน
ตอนนี้มันก็ยังอยู่กับเราที่บ้านหลังใหม่นี้ โชคดีนะครับที่แม่หายังเจอ"
"เจ้าลูกโง่เอ๋ย แม่จะไม่รู้ได้ยังไงว่าแบงค์นี้เป็นใบที่แม่ให้เจ้า
ตอนที่แม่นำเงินไปแลกให้เป็นแบงค์500ที่ธนาคาร แม่จำหมายเลขของแบงค์ได้"
เขามองแม่อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"แม่รู้ ว่าลูกต้องการให้แม่คลายใจ แม่ถึงมาคิดได้ ลูกรักแม่ถึงขนาดนี้
แม่ไม่ควรทำให้ลูกไม่สบายใจอีกต่อไป แม่จึงทำเป็นตื่นเต้นดีใจที่หาเงินเจอ
ลูกเอ๋ย ขอบใจนะลูกแม่"
เขากอดแม่อีกครั้ง ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
เขาไม่คิดว่าสิ่งเขาทำเพื่อแม่ในวันนั้น
แม่ของเขาต่างหากที่ทำเพื่อเขา โดยที่เขาไม่รู้อะไรเลย
ภาพประกอบไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหา
ขอบคุณที่มาภาพจากอินเตอร์เน็ต
เรื่องแชร์บน facebook ไม่ระบุที่มา
(เต็ม)
(เต็ม)
(เต็ม)
(เต็ม)
(เต็ม)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 142 คน [
