ร้อยเรื่องโง่ เรื่องที่ ๑.. ของเพลงมิดะ

ก่อนสิ้นปีที่ผ่านมา เพลงมิดะที่แสนไพเราะของจรัล มโนเพ็ชร ถูกตั้งแง่ในเชิงว่าร้าย และต่อต้านอย่างหนักจากชาวอาข่า หรือที่คนส่วนใหญ่รู้จักมักจี่ว่าอีก้อ

พูดได้ว่าตั้งแต่ปลายปี ๒๕๕๓ ต่อเนื่องมาถึงเกือบกลางปี ๒๕๕๔ ช่วงเวลาก่อนเทศกาลสงกรานต์ หรือปี๋ใหม่เมืองของชาวเหนือ หนังสือพิมพ์รายวัน รายสัปดาห์ และรายการโทรทัศน์ตามช่องต่างๆ นำเสนอประเด็นบทเพลงมิดะของจรัล มโนเพ็ชร จากปากของชาวอาข่า
"ผู้มาออกรายการเป็นชาวอาข่าจากชมรมอาข่าในประเทศ"

นสพ.ข่าวสด ติดตามใกล้ชิดว่าฉบับอื่นๆ ถึงกับให้เป็นข่าวอยู่บนหน้าหนึ่งเลยทีเดียว

ส่วนรายการทีวีนั้น เท่าที่เห็นก็มีทั้งที่ช่องของสรยุทธ์ และช่องที่มีรายการซึ่งพิธีกรคู่คือมดดำกับกรรชัย ( รายการนี้เป็นที่ตลกเฮฮาสำหรับเพื่อนๆของจรัล มโนเพ็ชร อย่างสูง) ซึ่งเป็นรายการที่หนักไปทางบันเทิงเชิงดารา มีสาระที่เบาบางในทางสร้างสรรต่อสังคม และต่อเพื่อนๆของศิลปินล้านนาท่านนี้

ปรากฏการณ์ “มิดะ” ดังกล่าว เกิดขึ้นมาเมื่อชาวอาข่าชี้ปมสาเหตุไปที่บทเพลงมิดะ ซึ่ง จรัล มโนเพ็ชร เป็นผู้แต่ง และชี้เนื้อหาไปตรงที่ว่า คำร้องของจรัลเป็นการส่อแสดงอันมีนัยชี้นำให้ผู้ฟังเข้าใจผิดเกี่ยวกับชาติพันธุ์อาข่า บทเพลงแสดงความดูหมิ่นดูแคลนต่อชาติพันธุ์ ชนเผ่า “อาข่า”

ชาวอาข่าบางคน ( จากเว็บไซต์ของชาวอาข่า ) ใช้คำเรียกแบบจิกหัว ว่าไอ้คนแต่งเพลงคนนี้... คือเรียกศิลปินล้านนาผู้นี้โดยมีบรรดาศักดิ์ว่า “ไอ้”

ซึ่งเป็นคำที่ถือว่าหยาบคายและจาบจ้วงต่อศิลปินล้านนาท่านนี้มาก

รู้กันว่าจรัล มโนเพ็ชร นั้นเป็นศิลปินที่อ่อนน้อมถ่อมตน เป็นคนสมถะ ดำรงชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย และได้ทำงานหนักเพื่อบ้านเกิดของตนมาตลอดตราบจนเสียชีวิตลง ที่สำคัญเป็นศิลปินที่ให้เกียรติผู้คนทุกชนชั้น ยิ่งโดยเฉพาะกับชาวเขาแล้ว ศิลปินท่านนี้รักและหลงใหล อีกทั้งยกย่องมาโดยตลอด


ประเด็นเรื่องชาวอาข่ากับเพลงมิดะนี้ได้ออกไปสู่สื่อสาธารณะ จนถึงกับแสดงเจตจำนงอย่างชัดเจนเลยว่า ชมรมอาข่าในประเทศไทยต้องการให้ “แบน” เพลงมิดะ ไม่อยากให้เผยแพ่รต่อไปอีก ซึ่งสำหรับข้าพเจ้าแล้ว ปรากฏการณ์นี้ชี้บอกอะไรแก่เราบ้าง ถามตัวเองแล้วก็ตอบเองว่า...

ปรากฏการณ์นี้ชี้ให้เห็นว่า ประเทศนี้ยังไม่ได้พัฒนาองค์ความรู้ใดๆไปถึงไหนเลย

ผู้คนที่ผ่านการศึกษาในระบบเองแท้ๆยังขาดการที่จะรู้จักคิดอย่างรอบด้าน ส่วนสื่อก็เช่นเคย คือเป็นเวทีเปิดที่ให้น้ำหนักแง่มุมไปในทิศทางเดียวเท่านั้น สื่อที่ออกมาในลักษณะนี้ถือว่ายังล้าหลังอยู่ (เช่นเคย) หรือความคิดของคนทำสื่ออาจจะไม่ล้าหลัง แต่อาจไม่มีความกล้าหาญเพียงพอ จึงสมัครใจยืนข้างกระแสหลักที่เกาะกลุ่มก้อนกันอยู่เหนียวแน่น เพื่อทำการโฆษณาชวนเชื่อ โดยไม่ยินยอมเปิดมุมมองสำหรับผู้มีทัศนะที่แตกต่างได้แสดงความคิดอ่าน

และการทำเช่นนี้สื่อนั้นก็มีสภาพไม่แตกต่างกับตัวการที่ขัดขวางการเรียนรู้ ไม่ส่งเสริมและยังกดความคิดอ่านของประชาชน เยาวชน อย่างแนบเนียน ผู้คนต่างๆจึงมีความคิดอ่านล่องไปตามกระแสและเกิดทัศนะนิยมเป็นไปตามนั้น
น่าสงสัยจริงว่า วิธีคิดเช่นนี้ “อ่อนแอเกินไปรึเปล่า” ต่อเพลงหนึ่งเพลง อย่างเพลงมิดะนี่แหละ ต่อภาพหนึ่งภาพ ต่อ วลีหนึ่งวลี ต่อหนังสือหนึ่งเล่ม ต่อภาพยนต์หนึ่งเรื่อง

หลายๆคนที่พยายามผลักดันประเด็น “ไม่ควรมีเพลง “มิดะ” ไม่ควรเปิดเพลงมิดะ ไม่ให้ใช้คำแบบนี้อย่าใช้คำแบบนั้น” น่าจะไตร่ตรองให้ดีกว่านี้ แล้วมองไปที่เจตนาของศิลปินผู้แต่ง ซึ่งหมายถึงมองไปที่อัตชีวประวัติของจรัล มโนเพ็ชรด้วย

น่าจะพูดว่า นับเป็นโชคร้ายของจรัล มโนเพ็ชร จริงๆที่สามารถแต่งเพลงได้ไพเราะกินใจผู้คน จนมีแต่คนอยากฟังเพลงของเขา ( ไม่ว่าเพลงใดก็ตาม) ไม่เสื่อมคลาย เรื่องโง่ตรงนี้ก็คือการ “แบน” เพลงของจรัล มโนเพ็ชร หรืออยากให้ “แบน”

นี่คือความขลาดกลัวของคนที่อยากให้เกิดขึ้นเท่านั้นเองครับผม หรือใครก็ตามที่สวมรอยและก้าวเดินบนหนทางนี้ คือผู้ตีบตันทางปัญญาอย่างที่ชาวเหนือใช้คำว่า “ง่าว” นั่นเอง
คือคงจะคิดว่า นี่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะกำจัดปัญหาที่เกิดขึ้น เหมือนการฆ่าตัดตอนพวกค้ายาเสพย์ติด ซึ่งก็ไม่ได้ตัวการตัวใหญ่สุดอยู่ดี

ยังมีอีกครับ ร้อยเรื่องโง่เนี่ยะ แต่วันนี้ขอจบร้อยเรื่องโง่เกี่ยวกับเพลงมิดะลงเพียงเท่านี้ก่อน เพราะชักจะยาวเกินไป โอกาสหน้าจะเข้ามาต่อ “ร้อยเรื่องโง่ กรณีเพลงมิดะ” เรื่องที่ ๒ ครับผม

ด้วยความรักในทุกชาติพันธุ์บนแผ่นดินล้านนา
พฤศจิกาสภาวะ

Create Date : 25 มิถุนายน 2554 Last Update : 25 มิถุนายน 2554 7:44:35 น. Counter : 1500 Pageviews.		4 comments
Share Tweet