Bloggang.com : ข้าน้อยคาราวะ : SECRET บอกเธอไม่ได้...แต่ฉันได้ค้นหาความหมายของคำคำนี้

SECRET บอกเธอไม่ได้...แต่ฉันได้ค้นหาความหมายของคำคำนี้

ตื่นนอนตอนเช้า ออกหาอาหารตาอาหารใจ ด้วยการกดรีโมทไปเรื่อยเปื่อย (วันนี้ถ้ามันครบ 80 ช่อง แล้วไม่มีอะไรดีขึ้นมา กะว่าให้มันระเบิดหายไปซะเลยดีมั้ยนั่น) แล้วเสิร์ฟจินตนาการอันดื่มด่ำเป็นอาหารเช้า (ดัดมากไปมั้ยยะเธอ) รสชาติไม่เปรี้ยว ไม่เค็ม ไม่เผ็ด ออกหวาน มัน กำลังดี (กาแฟเย็นป่าวจ้ะเธอ) เสียงเปียโน โด..เร..มี..ฟา..ซอล...ลา...รวมเป็นบทเพลงไพเราะที่คลอเคลียหูอยู่ตลอดเวลา อืม ! เราฟังไม่รู้เรื่องนี่หว่า แต่ก็ซึ้งกับคำว่าโชแปง ตัดภาพไปที่ เสี่ยวอี่ นางเอกหน้าตาบ้านๆ จืด ๆ กำลังซ้อนท้ายจักรยานคนรัก มุ่งหน้าไปสู่บ้านของเธอ สีหน้าเธอช่างมีความสุขเหลือเกิน เปลี่ยนฉากอีกครั้ง ....เจี๋ยหลุนกำลังจะขึ้นโชว์บทเพลงบรรเลงเปียโนในวันรับประกาศนียบัตร แต่ทำไมนางเอกที่มายืนให้กำลังใจถึงสีหน้าไม่มีรอยยิ้มเลย มีแต่น้ำตา เธอวิ่งออกมากลางคัน ทำให้เจี๋ยหลุนหยุดเล่นเปียโนกลางคัน แล้ววิ่งจากเวทีลงมาเพื่อตามหาเสี่ยวอี่ แต่หลังจากได้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน เสี่ยวอี่ก็จากเจี๋ยหลุนไป เพื่อนร่วมชั้นบอกเขาว่า หอเปียโนเก่ากำลังจะทุบทิ้งแล้ว ข้างในไม่เห็นมีใครและไม่มีอะไรน่าสนใจแม้แต่น้อย ภาพในความทรงจำผุดขึ้นมาเป็นฉาก เขาได้สัมผัสเสี่ยวอี่จริงๆ นี่นา เจี๋ยหลุนเศร้ามากและไปตามหาเสี่ยวอี่ที่บ้าน พบเพียงความว่างเปล่ากับเสียงเพลงสมัยเก่า ที่แม่ของเสี่ยวอี่บอกว่าเธอชอบเพลงนี้มาก เสี่ยวอี่หายไปไหน เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วงั้นเหรือ ที่แท้เสี่ยวอี่ ไม่มีตัวตน ตายไปแล้ว !! สัญชาตญาณคนดูเริ่มคิดมุขตัวละครนางเอกด้วยความชำนาญ แต่หารู้ไม่ว่ามันสิ้นคิด สิ้นไอเดียได้ถึงเพียงนี้ ค้นหาต่อไปเถอะ..........

ย้อนเวลาปี 1979 เสี่ยวอี่เด็กสาวนักเปียโนฝีมือดี นั่งเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้อาจารย์ของเธอฟัง เธอเจอสมุดโน้ตเพลงเปียโนที่แสนจะเก่าคร่ำคร่าเล่มหนึ่ง ที่ด้านหน้าเขียนว่า SECRET เธออ่านโน้ตข้อความสั้น ๆ ทุกบรรทัด และลงมือบรรเลงเปียโนทันทีเมื่ออ่านประโยคสุดท้ายจบลง

“หนทางหวนกลับ อยู่ในคีย์ที่เร่งเร้า”

เสี่ยวอี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เธอได้มาอยู่อีกโลกหนึ่ง โลกที่มีผู้ชายชื่อ เจี๋ยหลุน และนั่นเป็นที่มาของเหตุการณ์ที่เธอได้มีความรักและพบกับเจี๋ยหลุนครั้งแรกที่หอเปียโน เพื่อนทุกคนต่างนินทาว่าร้ายว่าเธอไปเสียตัวที่อนาคตงั้นเหรอ แม่ของเสี่ยวอี่คิดว่าเธอป่วยทางจิต เสี่ยวอี่ปวดร้าวใจมากเพราะไม่มีใครเข้าใจเธอ เสี่ยวอี่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเขียนข้อความ

“ฉันชื่อเสี่ยวอี่ ฉันรักเธอ เธอรักฉันมั้ย ?”

ข้อความพิเศษที่ข้ามผ่านเวลาจากอดีตไปสู่อนาคต ปรากฏขึ้นต่อหน้า เจี๋ยหลุน ที่รักเธอมากเช่นกัน สิ่งที่เขาตอบกลับไปเป็นรูปหัวใจหนึ่งดวง.....

เจี๋ยหลุนได้ฟังเรื่องราวของเสี่ยวอี่จากคำบอกเล่าของพ่อตัวเอง (พ่อเป็นอาจารย์ของเสี่ยวอี่ในปี 1979) เจี๋ยหลุนวิ่งผลุนผลันออกไปจากห้องทันที เขารู้ตัวว่าสิ่งที่เขาอยากจะทำมากที่สุดตอนนี้คือกลับไปตามหาความรัก โดยมีเปียโนหลังเก่าเป็นสื่อ (กำลังดูทวิภพเวอร์ชั่นดนตรีคลาสสิค หรือนายเจกำลังคิดถึงเครื่องไทม์แมชชีนของโดเรม่อน เลยเอาอาวุธสำคัญมาใช้แทน และมันก็สื่อได้ยอดเยี่ยมตามสไตล์เจโชว์) พ่อของเจี๋ยหลุนซึ่งรู้ความจริงในวินาทีนั้น จากข้อความ

“แม้เธอจะลืมฉัน แต่ฉันอยากจะบอกว่าฉันรักเธอ....เจี๋ยหลุน”

สายไปแล้วที่จะสกัดกั้นความคิดของเจี๋ยหลุน หอเปียโนเก่าที่กำลังถูกทุบทิ้ง หากไม่ทันการณ์ เจี๋ยหลุนอาจต้องจบชีวิตพร้อมกับตึกแห่งนี้ เสียงเปียโนที่เจี๋ยหลุนกำลังสะบัดนิ้วบรรเลงบทเพลง “Secret” บทเพลงแห่งความลับนำพาเขาย้อนเวลาไปสู่โลกแห่งความรักได้ทันเวลา และคำพูดสุดท้ายของเจี๋ยหลุน

“ปีนั้นผมเรียนจบพร้อมเธอ”

แม้ว่าพล็อตหนังจะเป็นไอเดียที่ดูบรรเจิดเพริศแพร้วเกินไปนิดส์ แต่ให้ความรู้สึกว่ารักเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่มาก ไม่ว่าจะตัดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวทิ้งไป ความรู้สึกจะตราตรึงอยู่ในหัวใจตราบนานเท่านาน

Create Date : 02 มีนาคม 2551

Last Update : 19 เมษายน 2551 12:41:50 น.

1 comments

Counter : 1427 Pageviews.

หนุกเหรอ พ็อตแปลกล่ะว่างั้น หุๆ เดี่ยวจะไปเช่ามาดู

ออนเอ็มถ้าเห็นนู๋ก็อย่าลืมทักนะคะ 55+

โดย: เมษ์ (Jamekung

) วันที่: 20 เมษายน 2551 เวลา:15:19:47 น.