Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 20(2) แฟร์ซอง , บทกวีแห่งการจากลา (Fersen , a Farewell Rondeau)

ตอนที่ 20(2) แฟร์ซอง , บทกวีแห่งการจากลา (Fersen , a Farewell Rondeau)

ออสการ์ปลีกตัวออกมาเพียงลำพัง มาหยุดอยู่ที่ริมลำธารแห่งหนึ่งในยามที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน
ออสการ์ : “ฝ่าบาท หม่อมชั้นคิดว่าหม่อมชั้นทำให้พระองค์ดูต้อยต่ำ ฝ่าบาทไม่ทรงคิดถึงฐานะราชินีซึ่งเปรียบเสมือนแม่ของฝรั่งเศสเลยหรอ?” เมื่อย้อนคิดถึงเหตุการณ์นั้นน้ำตาของออสการ์ก็เริ่มไหลคลอออกมา
ออสการ์ : “ในขณะที่ขอร้องคนสนิทอย่างหม่อมชั้น แต่ฝ่าบาททรงปิดพระพักตร์เหมือนกับว่าตัวเองกำลังทำความชั่ว หม่อมชั้นเข้าใจในความเจ็บปวดของฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทต้องนึกถึงฐานะของพระองค์ด้วย! หยุดนะออสการ์ เธอพูดถึงคนที่เธอรักแบบนั้นได้ยังไง?” ออสการ์ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า และร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ลมพายุเริ่มพัดกระหน่ำและฝนก็เริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆ
ออสการ์ค่อยๆขี่ม้าท่ามกลางสายฝนไปที่บ้านของเค้าท์แฟร์ซองเพื่อแจ้งข้อความของพระนางอังตัวเน็ตให้ทราบ เมื่อมาถึงที่บ้านของเค้าท์แฟร์ซอง เค้าท์แฟร์ซองและคนสนิทก็ออกมาต้อนรับออสการ์ด้วยความแปลกใจ
แฟร์ซอง : “ออสการ์”
ออสการ์ : “พระนางบอกว่า เธอจะไปพบท่านในงานเต้นรำสัปดาห์หน้า” แม้ฝนที่ตกลงมาจะช่วยพลางคราบน้ำตาที่ยังเอ่อล้นบนใบหน้าไม่ให้ใครสังเกตเห็น แต่แฟร์ซองก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ภายในใจของออสการ์
แฟร์ซอง : “ขอบคุณนะ ออสการ์”
ออสการ์ : “แล้วเจอกัน!” แล้วออสการ์ก็ควบม้ากลับไปทันที
แฟร์ซอง : “เดี๋ยวก่อน ออสการ์! เข้ามาหลบฝนก่อนสิ อยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะหยุดตกก็ได้! ออสการ์...” ออสการ์ขี่ม้าไปอย่างรวดเร็วด้วยหัวใจที่แตกสลาย แต่ทันใดนั้นเองก็พบกับอังเดรซึ่งขี่ม้ามาพร้อมกับเสื้อกันฝน
อังเดร : “ออสการ์! เธอไม่ควรตากฝนแบบนี้นะ” อังเดรขี่ม้ามาขนาบข้างม้าของออสการ์และสวมเสื้อคลุมกันฝนให้ออสการ์ ออสการ์ส่งยิ้มให้อังเดรเป็นการขอบคุณจากใจที่เขายังคงเป็นเพื่อนที่ดีของเธอเสมอมา
ในวันที่ฝนพรำขอทานตาเดียวยังคงขับกล่อมบทกวีที่สะท้อนความจริงในเวลานั้นอยู่
ขอทาน : “สิ้นหวังแล้ว เธอกลับไม่ได้แล้ว ความทุกข์ทรมานของชายผู้เด็ดดอกกุหลาบ ขวดไวน์ ; ฝนตกไม่หยุด ความทุกทรมานที่ฝังลึก...ในวันนี้แม่น้ำเซนยังคงไหลอยู่”
สัปดาห์ถัดมาฝนยังคงตกอย่างมืดฟ้ามัวดินอยู่ทุกวันคืน เค้าท์แฟร์ซองนั่งครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่ริมหน้าต่าง ทันใดนั้นสาวใช้ของเค้าก็เข้ามา
สาวใช้ : ลอร์ดแฟร์ซองคะ ท่านจะสวมชุดไหนไปงานเต้นรำคืนนี้คะ? ชุดเครื่องแบบทหารหรือชุดลำลองที่มีตราประจำตระกูลดีคะ?”
แฟร์ซอง : “เรามีเวลาจนถึงเย็น เดี๋ยวค่อยเลือกทีหลังก็ได้”
สาวใช้ : “ค่ะ ท่าน ขอโทษค่ะ”
แฟร์ซองรู้สึกสับสน ภาพในหัวของเค้ามีทั้งพระนางอังตัวเน็ตผู้เป็นที่รักและภาพของออสการ์ที่เค้าเห็นในคืนที่ฝนตกวันนั้น
แฟร์ซอง : “ออสการ์ ฟรังซัว เธอคิดอะไรอยู่? ฉันควรจะทำยังไงต่อไป?”
ถึงแม้ว่าฝนจะตกตลอดทั้งวัน แต่ในปารีสก็ยังคราครั่งไปด้วยผู้คนที่มุงดู ร้านขายภาพวาดริมถนนที่ได้วาดภาพเกี่ยวกับเรื่องราวการคบชู้ของพระนางอังตัวเน็ตและเค้าแฟร์ซองออกมาขาย
คนขายรูป : “เร่เข้ามา! เร่เข้ามา! รูปใหม่ลดราคา! ตอนนี้มันยังแพงอยู่นิดหน่อย ภาพวาดภาพนู้ดอังตัวเน็ตยั่วยวนแฟร์ซอง! ชุดที่สองของความโรแมนติกระหว่างผู้หญิงออสเตรียและชายสวีเดนผู้ซึ่งดูหมิ่นฝรั่งเศสของเรา!”
ที่บ้านของแฟร์ซองคนสนิทของเค้าท์แฟร์ซองได้นำข่าวการเสียชีวิตของเพื่อนของเค้ามาแจ้งให้ทราบ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
แฟร์ซอง : “เข้ามา!”
คนสนิท : “ลอร์ดแฟร์ซอง มีจดหมายจากสวีเดนครับท่าน”
แฟร์ซอง : “จดหมายหรอ?”
คนสนิท : “เค้าท์ ลินเดสเบอรี่ เพื่อนร่วมชั้นเรียนของท่านที่มหาวิทยาลัยสต็อกโฮมเสียชีวิตแล้วครับ เขาตายในสงคราม”
แฟร์ซอง : “ตายในสงครามหรอ?”
คนสนิท : “เค้าต่อสู้ในสงครามแห่งอิสรภาพในอเมริกาครับท่าน”
ในขณะนั้นฝั่งตรงข้ามของมหาสมุทรแอตแลนติก เกิดสงครามเพื่อกอบกู้อิสรภาพจากประเทศอังกฤษ และฝรั่งเศสซึ่งอยู่ข้างอเมริกาได้ส่งทหารอาสาสมัครเดินทางไปสมทบด้วยเช่นกัน
ที่บ้านของออสการ์อังเดรกำลังเตรียมรถม้าอยู่ในคอกม้า เพื่อที่จะไปส่งออสการ์ไปงานเลี้ยงเต้นรำในคืนนี้ แต่ทันใดนั้นออสการ์ก็เดินเข้ามาและบอกว่า
ออสการ์ : “เธอไม่ต้องเตรียมรถม้าหรอก วันนี้ฉันจะไม่ไปงานเต้นรำ ฉันจะบอกว่าฉันป่วยไม่สบายนอนซมอยู่บนเตียง ตกลงมั้ย?” และเธอก็หันหลังเดินออกไปทันที แต่อังเดรก็พยายามรั้งเธอไว้
อังเดร : “ออสการ์!” อังเดรตะโกนเรียกออสการ์ ออสการ์ได้ยินดังนั้นจึงหยุดเดิน
ออสการ์ : “ไม่ต้องตะโกนก็ได้ เดี๋ยวม้าก็ตกใจหมดหรอก”
อังเดร : “งานเต้นรำคืนนี้เป็นงานใหญ่ คนที่จะมาร่วมงานส่วนมากก็เป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทั้งนั้น ถ้าออสการ์ ฟรังซัว เดอจาร์เจส์ หัวหน้ากองทหารรักษาพระองค์ ทายาทของตระกูลจาร์เจส์ไม่ใส่ใจแล้วล่ะก็ ฉันคิดว่ามันคงจะดูไม่ดีแน่ๆ” อังเดรพยายามเตือนสติของออสการ์ แต่ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโกรธและหันมาตะคอกอังเดร
ออสการ์ : “ทำไมฉันจะไม่เข้าใจล่ะ! ฉันไม่สามารถทนเห็นพระนางอังตัวเน็ตถูกมองด้วยสายตาที่เหยียดหยามและถูกนินทาลับหลังได้นะสิ”
อังเดร : “นั่นแหละเธอถึงควรจะไป มีเหตุผลไม่กี่ข้อ ว่าทำไมเธอควรจะต้องไป? พระนางอังตัวเน็ตเชื่อใจเธอ บางทีอาจจะมากกว่าแฟร์ซองด้วยซ้ำ....” อังเดรพยายามเกลี้ยกล่อมออสการ์
ออสการ์ : ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่ง มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน! เธอจะให้ฉันทำยังไง?! ฆ่าคนที่ชอบนินทาอย่างนั้นหรอ? ปิดหูปิดตาคนอื่นอย่างนั้นหรอ?” ออสการ์รู้สึกกลุ้มใจ แต่อังเดรกลับหัวเราะออกมา
อังเดร : “ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นความคิดที่ดีนี่! พวกเราจะยิงมัน?” อังเดรเสนอแผนการบางอย่างให้ออสการ์
ในคืนนั้นออสการ์ตัดสินใจไปร่วมงานเลี้ยงเต้นรำ อังเดรควบรถม้าพาออสการ์ไปส่งที่งานเลี้ยง
อังเดร : “ออสการ์ ฉันขับเร็วหน่อยได้มั้ย? เดี๋ยวพวกเราจะไปสายนะ”
ออสการ์ : “อืม”
อังเดร : “ไปกันเลย!”
ภายในงานเลี้ยงเต้นรำมีทั้งขุนนางน้อยใหญ่ ชายและหญิงที่มาร่วมงานเลี้ยง รวมทั้งเค้าท์แฟร์ซองก็มาเช่นกัน ทั้งแฟร์ซองและพระนางอังตัวเน็ตต่างตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในงานที่พากันคอยจับผิดและนินทาพวกเค้าทั้งสอง
ผู้ชาย: “นั่นเจ้ารูปหล่อจากสวีเดนใช่มั้ย?” “ใช่แล้ว ดูท่าทางเค้าสิ!” “สมกับที่คนอื่นพูดกันว่าไม่มีใครหล่อเกินเค้าอีกแล้ว” “เค้าทำยังไงนะถึงสามารถดึงดูดใจของราชินีได้?” “โอ๊ะ โอเค้ากำลังมองหาอะไรนะ?” “แน่นอน! แน่นอน!”
พระนางอังตัวเน็ตปรากฏตัวในชุดราตรีที่สง่างามและดึงดูดสายตาของทุกคนในงานอีกเช่นเคย
ผู้หญิง : “ชุดเธอสวยจังเลย พระนางแต่งตัวได้เพอร์เฟคจริงๆ ตาของเธอมองแต่ลอร์ดแฟร์ซองคนเดียวเลย”
อังเดรควบรถม้ามาจอดที่หน้าทางเข้างานเลี้ยงและเปิดประตูรถม้าให้ออสการ์
อังเดร : “เธอดูเพอเฟค สง่างามมาก!” ออสการ์ก้าวลงมาจากรถม้า วันนี้เธอสวมชุดเครื่องแบบทหารเต็มยศ สีขาว คาดด้วยสายสะพายสีฟ้า และหมวกทหารสีฟ้า นั่นเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอจะร่วมเต้นรำด้วย ซึ่งเธอไม่เคยทำมาก่อน เมื่อออสการ์เดินเข้าไปในงานเลี้ยง เหตุการณ์ก็เป็นอย่างที่คาดหวังไว้ ทุกคนในงานหันมามองออสการ์เป็นตาเดียว
ผู้หญิง : “ว๊าว ท่านออสการ์ สวมเครื่องแบบเต็มยศ” “ฉันไม่เคยเห็นเธอสวมเครื่องแบบเต็มยศมาก่อนเลย!” “อ๊า เท่จังเลย!” “ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอจะเต้นรำด้วยนะ!” “ใช่แล้ว...แต่เธอไม่เคยเต้นรำมาก่อนเลยนะ!” “ฉันอยากให้เธอเต้นรำกับฉัน! โอ้ว ใช่เลย!” “โอ้วฉันอยากเป็นคนแรกจัง!”
ออสการ์เดินเข้าไปหาพระนางอังตัวเน็ต และคุกเข่าคำนับ
อังตัวเน็ต : “ออสการ์! คืนนี้มีอะไรพิเศษนะ? เธอไม่เคยเต้นรำมาก่อนเลย”
ออสการ์ : “ฝ่าบาท ลมยังคงพัดไปมาทั้งตะวันตกและตะวันออกพะยะค่ะ”
อังตัวเน็ต : “อิอิ แล้วเธอจะเต้นรำกับผู้ชายหรือว่าผู้หญิงล่ะ?”
ออสการ์ : “ถ้าฝ่าบาทจะทรงกรุณาพะยะค่ะ แต่ได้โปรดให้หม่อมชั้นเป็นคู่เต้นเพียงคนเดียวของคืนนี้นะพะยะค่ะ”
อังตัวเน็ต : “ได้สิ” ในคืนนั้นพระนางอังตัวเน็ตจึงได้เต้นรำกับออสการ์เพียงคนเดียวตลอดทั้งคืน
งานเลี้ยงเต้นรำสิ้นสุดลงตอนฟ้าใกล้สาง ระหว่างทางที่อังเดรขับรถม้าพาออสการ์กลับบ้านนั้น ก็ได้พบกับแฟร์ซองซึ่งมาดักพบกับออสการ์อยู่ระหว่างทาง อังเดรจึงหยุดรถม้า
อังเดร : “หยุด!”
ออสการ์ลงจากรถม้ามาพบกับแฟร์ซอง
แฟร์ซอง : “ขอบใจนะ ออสการ์ ถ้าเธอไม่ปรากฏตัวในชุดเครื่องแบบเต็มยศแล้วล่ะก็ ฉันคงจะต้องเต้นรำกับพระนางอังตัวเน็ตทั้งคืน เมื่อใดที่ฉันเห็นพระพักตร์ของพระนางอังตัวเน็ต ฉันก็อยากจะเต้นรำกับพระนาง แล้วถ้าฉันเต้นรำกับพระนาง ความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันเก็บซ่อนไว้ก็อาจจะเปิดเผยออกมาให้คนอื่นได้เห็น ฉันเกือบจะทำให้พระนางต้องมีข่าวอื้อฉาว ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจะไปที่งานเต้นรำ มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่คิดให้รอบคอบ ถ้าฉันรักใครซักคน ฉันควรจะต้องคิดถึงสถานะของเธอให้มากกว่านี้ แม้ว่าความรักของฉันจะลึกซึ้งเพียงใด ฉันก็ไม่ควรจะตกอยู่ในห้วงของความรัก! ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พระนางต้องตกอยู่ในความทุกข์ทรมานลึกลงไปอีก ในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันจะสามารถทำได้ คือ กลายเป็นคนทรยศ! ออสการ์ฉันต้องหนีไป ฉันเสียใจ แต่ฉันต้องทำ! หนีไปให้ไกลแสนไกล!” ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกใจ
แฟร์ซอง : “ได้โปรดดูแลพระนางอังตัวเน็ตด้วย! ลาก่อน” เมื่อแฟร์ซองพูดจบเขาก็วิ่งหนีขึ้นรถม้าไปทันที โดยที่ออสการ์ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
ออสการ์ : “แฟร์ซอง เธอจะไปไหน? แฟร์ซอง!” ออสการ์พยายามจะวิ่งตามแต่ก็ไม่ทัน แฟร์ซองพยายามหลีกหนีปัญหาทุกอย่างด้วยการอาสาสมัครไปร่วมรบที่อเมริกา
ในวันที่แฟร์ซองจะออกเดินทาง ออสการ์ยังคงเฝ้ามองออกไปนอกหน้าต่างที่บ้านของเธอด้วยความอาลัย
อังเดร : “อเมริกา... เขาทำมันเพื่อแก้แค้น เธอไม่อยากไปส่งเค้าหรอ? เค้าจะออกเดินทางวันนี้”
ในขณะเดียวกัน เสนาบดีก็ได้มาแจ้งข่าวให้พระนางอังตัวเน็ตได้ทรงทราบ
เสนาบดี : “ขุนนางจากสวีเดน เค้าท์ แอกเซล วอน แฟร์ซอง อาสาสมัครเดินทางไปอเมริกา เขามีกำหนดการเดินทางด้วยเรือรบเจสันและออกจากท่าเรือเบรส (Port of Brest)” เมื่อได้ทราบข่าวพระนางก็รู้สึกเสียพระทัยมาก เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายต่อสายตาคนรอบข้าง
อังตัวเน็ต : “เมื่อถึงเวลานั้นได้โปรดบอกเค้าว่า...ฉันหวังว่าเค้าจะเป็นนักรบที่กล้าหาญในสงคราม ได้รับชัยชนะและกลับมาอย่างปลอดภัย”
อังเดรเห็นอาการเหม่อลอยและเศร้าสร้อยของออสการ์แล้วก็ยิ่งตอกย้ำว่าออสการ์แอบรักแฟร์ซอง
อังเดร : “ฉันไปไม่ได้หรอกนะ วันนี้ฉันต้องเปลี่ยนเกือกม้า”
การตัดสินใจจากไปอย่างกะทันหันของแฟร์ซอง ทำให้ออสการ์รู้สึกเสียใจมากจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกัน เธอได้แต่เฝ้าภาวนาอยู่ในใจว่า “อย่าตายนะแฟร์ซอง...”
จบตอนที่ 20

หน้าถัดไป