กุหลาบแวร์ซายส์ , Lady Oscar , La Rose de Versailles , The Rose of Versailes , Berusai No Bara
|
||||
ตอนที่ 16(2) แม่ของชั้นชื่อ...? (Mather,Her name is
?) ในงานเต้นรำหญิงสาวที่คลั่งไคล้ท่านออสการ์ต่างพากันยิงคำถามมากมายกับโรซารี่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอและออสการ์ “ยินดีที่ได้รู้จักนะ” “พวกเรากำลังพูดถึงเธออยู่พอดี” “เธออยู่บ้านเดียวกับท่านออสการ์หรอ?” โรซารี่ : “ใช่ค่ะ” “ฉันอิจฉาเธอจังเลย แล้วท่านออสการ์อยู่กับเธอตลอดเลยหรอ?” “เธอทานอาหารด้วยกันรึเปล่า?” “สัมผัสมือของท่านออสการ์เป็นยังไงบ้าง?” “มาเป็นเพื่อนกับพวกเรานะโรซารี่” “นอกจากราชินีแล้ว ท่านออสการ์ไม่เคย...” แต่โรซารี่เองกลับไม่ได้ใส่ใจกับผู้หญิงเหล่านั้น เพราะสิ่งที่เธอต้องการคือการตามหาฆาตกรที่ฆ่าแม่ของเธอ โรซารี่ : “ผู้หญิงที่ฆ่าแม่ของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่! ฆาตรกรที่ฆ่าแม่...” ที่มุมหนึ่งอังเดรกับออสการ์ต่างคอยเฝ้ามองโรซารี่อยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วง อังเดร : “ว๊าว ดูเหมือนว่าโรซารี่จะเป็นที่ชื่นชอบมากเลยนะ” ออสการ์ : “ใช่ เธอบอกว่าเธอกำพร้าเกิดในสลัมของปารีส ใช่...เป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสนใจ เธอขี้อาย แต่ดูเธอตอนนี้สิในบางครั้ง เธอก็แสดงออกถึงความสง่างามบนใบหน้าของเธออย่างน่าอัศจรรย์” อังเดร : “คงไม่มีใครสงสัยเลยถ้าฉันบอกว่าเธอเป็นผู้ดีมีสกุล” ระหว่างที่โรซารี่และผู้หญิงคนอื่นๆกำลังล้อมวงสนทนากันอยู่นั้นก็มีเสียงของชาร์ล๊อตแทรกขึ้นมา ชาร์ล็อต : “นี่ทุกคน! เอะอะโวยวายอะไรกัน” ผู้หญิง : “คุณหนูชาร์ล็อต” ชาร์ล็อต : “ต่อไปเป็นการเต้นรำมินูเอ็ต โรซารี่ เธอไม่เต้นหรอ?” (Minuet เป็นเพลงเต้นรำขนาดเล็กที่เล่นกันในราชสำนัก) โรซารี่ : “เออ...มินูเอ็ตหรอ?” โรซารี่รู้สึกแปลกใจเพราะเธอไม่เคยเต้น Minuet มาก่อน ทำให้ชาร์ล็อตเริ่มสงสัยในฐานะที่แท้จริงของโรซารี่ ชาร์ล็อต : “ฮะเธอไม่รู้ว่ามินูเอ็ตคืออะไรงั้นหรอ? น่าแปลกใจจัง! โรซารี่ อย่าพึ่งหลงดีใจไป ที่ทุกคนเค้ามาคอยล้อมหน้าล้อมหลังเธอ ทุกคนเค้าก็แค่สนใจท่านออสการ์และความบ้านนอกของเธอเท่านั้นแหละ! ไปกันเถอะ!” ด้วยความอิจฉาที่โรซารี่มีคนสนใจมากกว่าตัวเธอ ชาร์ล็อตจึงพยายามหาเรื่องทำให้โรซารี่รู้สึกอับอาย “แหม! เธอก็เป็นคนนึงที่คลั่งไคล้ท่านออสการ์เหมือนกันนั่นแหละ!” “โรซารี่ อย่าไปสนใจเลย” ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ค่อยชอบใจชาร์ตล็อตพยายามพูดปลอบโรซารี่ แต่แล้วก็บังเอิญมีสตรีชนชั้นสูงคนหนึ่งถามโรซารี่ว่า “เออนี่แล้วแม่ของเธอเป็นใครหรอ?” โรซารี่ : “ฮะ...แม่ฉันหรอ?” ปรกติแล้วชนชั้นขุนนางจะเรียกแม่ว่า “ท่านแม่”แต่เมื่อชาร์ล็อตได้ยินโรซารี่เรียกแม่ ว่า “แม่” เธอจึงได้โอกาสที่จะทำให้โรซารี่รู้สึกอับอาย ชาร์ล็อต : “แม่? เธอเรียก แม่ หรอ? หยาบคาย! ฉันจะฟ้องท่านแม่...ว่าท่านออสการ์พาผู้หญิงที่ไม่ใช่ชนชั้นสูงเข้ามาในงานเต้นรำของขุนนาง!” ชาร์ล็อตเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับโรซารี่ ชาร์ล็อต : “เธอเป็นญาติห่างๆของท่านออสการ์จริงๆรึเปล่า? โรซารี่ ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้?!” ชาร์ล็อตตะคอกใส่หน้าโรซารี่ โรซารี่กลัวว่าจะถูกคนอื่นจับได้ ประกอบกับความโกรธที่ถูกชาร์ล็อตดูถูก โรซารี่จึงขว้างพัดที่ถืออยู่ในมือ ใส่หน้าของชาร์ล็อตอย่างจัง ต่อหน้าทุกคนในงาน ชาร์ล็อต : “เธอกล้าดียังไง!” โรซารี่เดินเข้าไปเผชิญหน้ากับชาร์ล็อตโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใดและพูดอย่างมั่นใจว่า โรซารี่ : “ฉันเป็นลูกสาวของขุนนาง! ฉันเป็นลูกสาวของขุนนาง! แม่ของฉันชื่อ...แม่ของฉันชื่อ...” แต่โรซารี่ก็ไม่ได้เอ่ยชื่อนั้นออกมา ได้เพียงแต่ย้อนคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่แม่ที่เลี้ยงเธอมาถูกรถม้าชนจนเสียชีวิต โรซารี่ : “ฉันเป็นขุนนาง...มาทีนกาเบรียล” นิโคล : “มาทีน กาเบรียล...แม่ของเธอชื่อมาทีน กาเบรียล” โรซารี่ : “แม่! ใครคือมาทีน กาเบรียล?! แม่! บอกฉันที ฉันเป็นลูกของใคร!?! ฉันจะเจอเธอได้ที่ไหน แม่?! บอกฉันที!” โรซารี่ทรุดตัวลงก้มหน้าแล้วร้องไห้ ออสการ์กำลังจะเดินเข้ามาหาเธอ แต่โรซารี่กลับวิ่งสวนออกไปเสียก่อน ออสการ์ : “โรซารี่!” ออสการ์และอังเดรจึงวิ่งตามโรซารี่ไป ทางด้านจินนี่และนิโคลัสหลังจากที่ได้แสดงละครเพื่อหลอกลวงมาดามอลิซาเบธสำเร็จแล้ว พวกเขาก็กำลังเดินออกมาจากห้องพอดี จินนี่ : “พวกเราทำสำเร็จ! นิโคลัส มันไม่ง่ายเลยใช่มั้ย?” นิโคลัส : “เธอมันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!” จินนี่ : “ต่อไปนิโคลัส...” นิโคลัส : “อะไรหรอ?” จินนี่ : “เราเข้าใกล้ราชินีขึ้นทุกที” บริเวณทางเดินนั้นเอง โรซารี่วิ่งร้องไห้ผ่านมาจนได้พบกับจินนี่โดยบังเอิญ โรซารี่ : “ขอโทษค่ะ...” เมื่อโรซารี่เงยหน้าขึ้นมาพบกับจินนี่ ทั้งคู่ต่างตกใจไม่แพ้กัน จินนี่ : “เธอ!” โรซารี่ : “พี่จินนี่!” นิโคลัส : “เฮ้ มีอะไรหรอ?” นิโคลัสถามจินนี่ด้วยความแปลกใจ จินนี่ : “เออ...ไม่มีอะไรหรอกนิโคลัส เธอแค่คล้ายกับคนบางคนที่ฉันรู้จักน่ะ แต่ไม่ใช่หรอก ไปกันเถอะ” จินนี่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักกับโรซารี่และพยายามจะเดินจากไปเฉยๆ แต่ก็ถูกโรซารี่รั้งไว้ โรซารี่ : “จินนี่!” จินนี่ : “เธอจำคนผิดรึเปล่า? ฉันไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน เธอจะทำอะไรน่ะ” โรซารี่จับแขนของจินนี่ไว้แล้วกระซิบกับจินนี่ว่า โรซารี่ : “ฟังนะ จินนี่ แม่ตายแล้ว แม่ถูกรถม้าของขุนนางชน” โรซารี่บอกข่าวร้ายที่สุดให้กับจินนี่ได้รับรู้ แต่สิ่งที่จินนี่แสดงออกมาคือสีหน้าที่นิ่งเฉย ไม่มีความรู้สึกเศร้าหรือเสียใจใดๆออกมาให้เห็นเลยซักนิด โรซารี่ : “จินนี่ ทำไมเธอถึงมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาแบบนี้? หรือว่าพี่สาวที่ฉันเคยรู้จักได้ตายไปแล้วจริงๆ?” โรซารี่คิด จินนี่ : “นิโคลัส รีบไปกันเถอะ!” นิโคลัส : “อืม...” แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไป พอดีกับที่ออสการ์และอังเดรเดินมาพอดี ออสการ์ : “โรซารี่เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?” นิโคลัส : “เฮ้ ผู้หญิงคนนั้นฉันคิดว่าฉันเคยเจอเธอที่ไหนซักแห่งนะ” จินนี่ : “เงียบน่า! ไม่มีคนที่เรารู้จักอยู่ในสถานที่แบบนี้หรอก!” โรซารี่ : “จินนี่ฉันคิดถึงพี่ ฉันคิดถึงพี่ใจจะขาด...ไม่ว่าพี่จะทำกับฉันยังไง พี่ก็ยังเป็นพี่สาวคนเดียวของฉัน” โรซารี่คิด จินนี่ : “แม่ตายแล้ว...แม่...แต่ทำไมโรซารี่ถึงมาอยู่ที่นี่? ฉันไม่เข้าใจเลย เธอกลายเป็นคนสวย สวมเสื้อผ้าที่ดีกว่าฉัน... ฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่...” จินนี่คิด ความคิดของทั้งสองคนช่างสวนทางกันเหลือเกิน เช้าวันรุ่งขึ้น ในห้องนอนของออสการ์ ระหว่างที่โรซารี่กำลังหวีผมให้ออสการ์อยู่หน้ากระจก ออสการ์ : “โรซารี่ ในงานเลี้ยงของมาดามอลิซาเบธ เธอทำได้ดีมากนะ” ออสการ์กล่าวชื่นชมโรซารี่ โรซารี่ : “ท่านคิดแบบนั้นจริงๆหรอคะ? แต่ฉัน...” ออสการ์ : “ถ้าเธอไม่ยืนยันว่าเธอเป็นขุนนางแล้วล่ะก็ ทุกคนรอบข้างตัวเธอก็จะรู้ว่าเธอมาจากสลัม ถ้าพวกเค้ารู้เธอก็จะหมดโอกาสที่จะตามหาคนที่ฆ่าแม่ของเธอ” โรซารี่ : “ค่ะ” ออสการ์จ้องมองใบหน้าของโรซารี่ผ่านกระจกเงาที่อยู่ตรงหน้า โรซารี่ : “ท่านออสการ์ได้โปรดอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ ฉันรู้สึกราวกับว่ากระจกจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆและทิ่มแทงลงบนร่างกายของฉัน!” สายตาของออสการ์ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวและเขินอาย จนต้องหลบสายตา ออสการ์ : “เธอไม่สบายหรอโรซารี่?” โรซารี่ : “ป่ะ-ป่าวค่ะ” ออสการ์ : “มือของเธอสั่น ฉันหวีต่อเองก็ได้” โรซารี่ : “ค่ะ” ออสการ์ : “ช่วยเตรียมชุดทหารให้ฉันที วันนี้ฉันจะเข้าวัง” ออสการ์นั่งรถม้าเข้าไปในวัง เพื่อไปเข้าเฝ้าพระนางมารีอังตัวเน็ตตามปรกติ ที่ห้องส่วนตัวของพระนางอังตัวเน็ต พระนางนั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีมาดามโปลินยัคยืนอยู่ข้างกาย อังตัวเน็ต : “ออสการ์ ฉันเลิกเล่นการพนันแล้วนะ อย่ากังวลเลย” ออสการ์ : “หม่อมชั้นรู้สึกดีใจมากเลยฝ่าบาท” โปลินยัค : “ออสการ์เธอจับฉันไม่ได้หรอก” มาดามโปลินยัคคิดในใจ อังตัวเน็ต : “เออออสการ์ ฉันได้ยินมาว่า มีสาวน้อยน่ารักมาอาศัยอยู่กับเธอ คนเค้าเม้าท์กันน่ะ” ออสการ์ : “ด้วยความสัตย์จริง เธอคือญาติห่างๆของหม่อมชั้นพะยะค่ะ” อังตัวเน็ต : “อ๋อ คราวหน้าพาเธอเข้ามาในวังด้วยสิ!” โปลินยัค : “โอ้ ฝ่าบาทผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้น... ฉันได้ยินมาว่าในงานเต้นรำที่ผ่านมา ตอนที่ฉันป่วยและไม่อยู่ เด็กผู้หญิงคนนั้นทำกริยาหยาบคายกับลูกสาวของฉัน” มาดามโปลินยัคถือโอกาสทูลฟ้องพระนางอังตัวเน็ต ออสการ์ : “หยาบคายหรอ?!” โปลินยัค : “เธอขว้างพัดใส่หน้าลูกสาวของฉัน!” ออสการ์ : “นั่นเป็นเพราะว่าคุณหนูชาร์ล็อตทำผิดก่อนนะมาดามโปลินยัค” โปลินยัค : “อะไรนะ?! ลูกสาวของฉันทำผิดหรอ?!” ออสการ์ : “ใช่ลูกสาวของท่านดูถูกโรซารี่ก่อน คราวหน้า ถ้าพวกเค้าได้พบกันฉันหวังว่าคุณหนูชาร์ล็อตจะขอโทษเธอนะ” ออสการ์ยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทำให้มาดามโปลินยัคไม่พอใจ โปลินยัค : “บังอาจนัก...!” โปลินยัค : “สำหรับฉัน...ออสการ์อันตรายมาก เหมือนเรื่องที่เล่นการพนัน ฉันคิดว่าเธอเป็นแค่ทหารองครักษ์ธรรมดา ถ้าฉันไม่จัดการเธอตอนนี้แล้วล่ะก็ อีกหน่อยฉันจะต้องเดือดร้อนแน่ๆ ฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ ถ้ามันเกิดขึ้น ฉันจะทำให้ได้! ฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ!” มาดามโปลินยัคคิดอาฆาตในใจ ในขณะที่ออสการ์ไม่อยู่บ้าน อังเดรจึงต้องเป็นคู่ซ้อมให้โรซารี่ ทั้งคู่กำลังซ้อมดาบอยู่ที่ห้องโถงชั้นล่าง แต่ในใจของโรซารี่กลับคิดถึงแต่ท่านออสการ์ อังเดร : “มีสมาธิหน่อย! แทง! เป็นอะไรไปโรซารี่? ถ้าคู่ซ้อมของเธอไม่ใช่ออสการ์ดูเธอจะไม่ค่อยมีสมาธิเลยนะ?!” โรซารี่พลาดท่าถูกอังเดรจู่โจมจนล้มลง” อังเดร : “ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ เธอจะไม่มีวันแก้แค้นให้แม่ของเธอได้” โรซารี่ได้ยินดังนั้นจึงตั้งสติและลุกขึ้นสู้อีกครั้ง โรซารี่ : “แก้แค้นให้แม่...!” จบตอนที่ 16 |
Lady Oscar
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [?]
Group Blog All Blog
Friends Blog Link |
|||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |