Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 13(2) สายลมแห่งอารัส ได้โปรดตอบฉันที...(The Wind of Arras, Please Respond…)

ตอนที่ 13(2) สายลมแห่งอารัส ได้โปรดตอบฉันที...(The Wind of Arras, Please Respond…)

ตอนค่ำวันนั้นในพระราชวังแวร์ซายส์ ได้เวลาสำหรับการชมคอนเสิร์ตแล้ว แต่พระนางอังตัวเน็ตหายตัวไป มาดามโนอิลจึงออกตามหาพระนางอังตัวเน็ต เพื่อตามพระนางไปชมคอนเสิร์ต
มาดามโนอิล : “พระนางอังตัวเน็ต! พระนางอังตัวเน็ต! พระนางอังตัวเน็ต!” มาดามโนอิลเดินตามหาพระนางอังตัวเน็ตอยู่ในสวน แล้วก็พบกับพระนางอังตัวเน็ตที่กำลังยืนมองเงาตัวเองอยู่บริเวณน้ำพุด้วยความเบื่อหน่ายกับชีวิต “อยู่นี่เอง ทุกคนกำลังรอฝ่าบาทอยู่ที่ห้องโถงเพคะ”
อังตัวเน็ต : “ฉันไม่อยากชมคอนเสิร์ต”
มาดามโนอิล : “ตรัสแบบนั้นไม่ได้นะเพคะ!”
อังตัวเน็ต : “ฉันเบื่อและก็เหนื่อยกับการดูละคร แต่งตัวและก็ไปงานเลี้ยงเต้นรำ!” พระนางพูดด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิต แต่มาดามโนอิลนั้นก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกของพระนางเลย มาดามโนอิลพยายามขยั้นขยอให้พระนางไปดูคอนเสิร์ตให้ได้
มาดามโนอิล : “รีบไปเถอะเพคะ ทุกคนกำลังรออยู่ มาเร็ว มาเร็ว” มาดามโนอิลฉุดแขนอังตัวเน็ตไปตามทางเดินเพื่อไปที่ห้องชมคอนเสิร์ต เมื่อเดินเข้ามาใกล้ห้องโถง อังตัวเน็ตก็เริ่มได้ยินเสียงเพลงที่ไพเราะดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพระนางมาถึงห้องโถงที่แสดงคอนเสิร์ต พระนางก็ต้องรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาสวยสง่า กับเสียงร้องเพลงโอเปร่าที่นุ่มนวล และไพเราะ “เสียงของเธอเพราะจังเลย!”
อังตัวเน็ต : “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน?” พระนางอังตัวเน็ตถามกับมาดามโนอิล
มาดามโนอิล : “เธอคือ โยลอง เดอโปลินยัค เพคะ”
อังตัวเน็ต : “มาดาม เดอ โปลินยัค! เธอเปรียบเสมือนร่มเงาของต้นไม้ เธอดูนุ่มนวลเหมือนนางฟ้า ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ...!” อังตัวเน็ตคิด พระนางอังตัวเน็ตรู้สึกประทับใจในตัวมาดามโปลินยัคมาก
หลังอาหารค่ำในโรงแรมของอะลัส ออสการ์และอังเดรยังคงนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร
อังเดร : “อ๊า อิ่มจังเลย! รู้สึกดีจัง คืนนี้เรานอนพักกันก่อน พรุ่งนี้เราจะได้ไปสำรวจรอบๆกัน”
ออสการ์ : “อืม” ออสการ์ยังคงนั่งหลับตานิ่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ จนอังเดรต้องเอ่ยถาม
อังเดร : “เธอดูหดหู่นะ เธอคิดอะไรอยู่หรอ? อย่ากังวลในคำพูดของโรเบสปิแอร์เลย พระนางอังตัวเน็ตถูกเข้าใจผิดเอาได้ง่ายๆ มันไม่ใช่เรื่องใหม่”
ออสการ์ : “แต่...” แต่ยังไม่ทันที่ออสการ์จะได้เอ่ยปากพูด ทันใดนั้นก็มีเสียงของอะลัสเอะอะโวยวายดังอยู่หน้าห้อง “งั้นหรอ โชคร้ายจังเลย”
อังเดร : “เกิดอะไรขึ้น?” แล้วอะลัสก็เปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ
อะลัส : “ท่านออสการ์! มีเด็กป่วยเป็นไข้และกำลังจะตาย!”
ออสการ์ : “ฮะ! แถวนี้ไม่มีหมอหรอ?” ออสการ์ตกใจกับข่าวร้ายที่ได้ยิน
อะลัส : “ในหมู่บ้านเราไม่มีหมอเลยและอีกอย่าง ถึงแม้ว่าจะมีหมอ แต่ค่ารักษาก็คงจะแพงมาก โถ่...ซูกานผู้น่าสงสาร”
ออสการ์ : “เด็กที่ว่านี้คือลูกของซูกานหรอ?”
อังเดร : “เด็กคนนั้นก็ต้องเป็นจิลเบิร์ทน่ะสิ!” ออสการ์และอังเดรรู้สึกตกใจที่รู้ว่าเด็กคนนั้นคือลูกของซูกานที่เขาพึ่งได้เจอเมื่อเย็นนี้
ออสการ์ อังเดรและอะลัสรีบเดินทางไปที่บ้านของซูกานทันที บ้านหลังเล็กๆของซูกานตั้งอยู่กลางทุ่งนาสภาพซอมซ่อ ภายในบ้านไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมาย ในห้องนอน จิลเบิร์ทนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง โดยมีแม่ของเขาคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
แม่ของจิลเบิร์ท : “จิลเบิร์ททำใจดีๆ ไว้นะลูก! โอ้พระเจ้า ได้โปรดช่วยเค้าด้วย! ได้โปรดช่วยชีวิตลูกของฉันด้วย!” ที่โต๊ะรับแขกด้านนอกออสการ์ อังเดรและอะลัสมาถึงบ้านของซูกานพอดี ซูกานนั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะโดยมีพี่สาวของจิลเบิร์ทนั่งอุ้มน้องคนสุดท้องอยู่ด้วย
อะลัส : “อาการของจิลเบิร์ทเป็นยังไงบ้าง?” ซูกานส่ายหน้าด้วยความหมดหวัง
ออสการ์ : "ซูกาน ถ้าเราไม่รีบพาเค้าไปหาหมอตอนนี้มันอาจจะสายเกินไปนะ!” ออสการ์ออกความเห็น
พี่สาวของจิลเบิร์ท : “พ่อคะ เราขายตู้กับเตียงก็ได้ค่ะ หนูนอนบนพื้นได้!” แม่ของจิลเบิร์ทเดินออกมาสมทบด้วยอีกคน
แม่ของจิลเบิร์ท : “ถ้าไม่พอ ที่รัก เราขายวัวเถอะ”
พี่สาวของจิลเบิร์ท : ใช่เราขายวัวเถอะค่ะ!” แต่ซูกานยังคงนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ที่โต๊ะ
อะลัส : “ใช่ เร็วๆเข้าเถอะ จะได้พาเค้าไปหาหมอในเมือง ซูกาน!” แต่ซูกานกลับลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วพูดว่า
ซูกาน : “ไม่ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่สามารถพาเค้าไปหาหมอได้!”
ทุกคนที่อยู่ในที่นั้น ต่างตกใจกับการตัดสินใจของซูกาน
พี่สาวของจิลเบิร์ท : “พ่อค่ะ!”
ออสการ์ : “ทำไมล่ะ?” ออสการ์ถามด้วยความสงสัย
ซูกาน : “ถ้าฉันขายวัวพวกเราก็จะไม่รอด พืชไร่ทั้งหมดถูกนำไปจ่ายภาษี ลำพังแค่การขายนมกับชีสเราก็แทบจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว! ถ้าพวกเราขายวัว พวกเราก็ต้องอดตายกันหมด” ซูกานจำเป็นต้องฝืนใจตังเอง เพราะนี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเค้า ซูกานหันหน้าเข้าผนังเพื่อปิดบังน้ำตาที่ไหลออกมา
ออสการ์ : “วัวมีค่ามากกว่าลูกของท่านงั้นหรอ? อย่าโง่สิ ท่านยังเป็นพ่อคนอยู่รึป่าว?” ออสการ์ต่อว่าซูกาน
ซูกานหันหน้ามาหาออสการ์ด้วยน้ำตานองหน้า
ซูกาน : “ใครบ้างจะไม่รักลูกของตัวเอง?! ฉันเป็นหัวหน้าครอบครัว ฉันไม่สามารถจะเลือกให้ทุกคนต้องอดตายเพื่อรักษาชีวิตลูกเพียงคนเดียวได้! จิลเบิร์ทผู้น่าสงสาร...แต่เราจำเป็นต้องปล่อยเค้าไป”
ออสการ์ : “ชีวิตของท่าน...!” ออสการ์ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า พวกเค้าต้องอยู่อย่างลำบากยากแค้นขนาดนี้
ซูกาน : “ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันทำงานอย่างหนักแต่ทำไม...ทำไมพวกเราถึงได้กินแต่เกลือกับมันฝรั่ง?! มีบางคนพูดว่ามันเป็นความผิดของพระราชินี แต่ฉัน...ฉันไม่รู้...” คำพูดของซูกานเหมือนมีดที่กรีดลงบนหัวใจของออสการ์ แล้วทันใดนั้นเด็กน้อยจิลเบิร์ทก็พยุงร่างที่อ่อนแรงของตัวเอง ออกมาจากห้อง
จิลเบิร์ท : “พ่อครับ”
แม่ของจิลเบิร์ท : “จิลเบิร์ท! ลูกต้องนอนอยู่บนเตียงนะ!” แม่รีบเข้าไปโอบกอดลูกชายเอาไว้
จิลเบิร์ท : “อย่าโกรธพ่อของผมเลยท่านออสการ์ วัวมีความสำคัญกับเรามาก ถ้าเราขายมัน พวกเราต้องแย่แน่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ได้โปรดอย่าโกรธพ่อผมเลย!” ถึงแม้จิลเบิร์ทจะเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆแต่เค้าก็เข้าใจในความจำเป็นของพ่อ ที่ไม่สามารถพาเค้าไปหาหมอได้
แม่ของจิลเบิร์ท : “จิลเบิร์ท!” แม่กอดจิลเบิร์ทและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก สิ่งที่ออสการ์ได้เห็นและได้ฟังนั้นไม่อาจจะทำให้เธอนิ่งเฉยอยู่ได้ ออสการ์เดินเข้าไปอุ้มร่างของเด็กน้อยจิลเบิร์ทขึ้นมา
ออสการ์ : “อังเดร ไปเอาม้ามา! โรงพยาบาลอยู่ที่ไหน ซูกาน?!”
ออสการ์อุ้มร่างของจิลเบิร์ทและรีบควบม้าไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดโดยมีอังเดรขี่ม้าอีกตัวตามไปติดๆ
ออสการ์ : “ฉันไม่เคยคิดเลย! ว่าที่ดินที่เป็นสมบัติของตระกูลจาร์เจส์จะอนาถาแบบนี้!”
ตลอดทางไปโรงพยาบาลออสการ์ไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
ในคืนนั้นเองออสการ์และอังเดรได้ควบม้าพาจิลเบิร์ทมาที่โรงพยาบาลเล็กๆ ในหมู่บ้านใกล้ๆกัน ระหว่างที่หมอกำลังตรวจอาการของจิลเบิร์ทอยู่ในห้อง ออสการ์และอังเดรยังคงนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง
อังเดร : “ฉันหวังว่าจิลเบิร์ทคงจะปลอดภัยดี ถึงแม้ว่าจะป่วย แต่ก็ไม่สามารถไปหาหมอได้งั้นหรอ? มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกของเราเนี่ย?” ทันใดนั้นหมอก็เดินออกมาจากห้องพอดี ออสการ์และอังเดรรีบเข้าไปถามอาการของจิลเบิร์ท
ออสการ์ : “หมอ เค้าเป็นยังไงบ้าง?”
อังเดร : “อาการของจิลเบิร์ทเป็นยังไงบ้างครับ?”
หมอ : “ผมยังบอกอะไรไม่ได้ตอนนี้ ทั้งหมดมันก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของเค้า แต่ร่างกายของเค้าอ่อนแอมาก เราจะรู้ผลพรุ่งนี้เช้า” ออสการ์กับอังเดรรีบเดินเข้าไปดูอาการของจิลเบิร์ทที่ข้างเตียง
ออสการ์ : “จิลเบิร์ท...”
ออสการ์ได้แต่อ้อนวอนต่อพระเจ้าว่า “พระเจ้าได้โปรดช่วยชีวิตเด็กน้อยจิลเบิร์ทด้วยเถอะ และฉันขอสวดอ้อนวอนให้ประชาชนโกรธแค้นพระนางอังตัวเน็ตน้อยลงด้วย ฉันขอสวดอ้อนวอนให้ประชาชนได้เข้าใจในพระทัยของพระนางด้วย!”

ในขณะเดียวกันนั้นที่ห้องของพระนางอังตัวเน็ต พระนางกำลังยืนมองพระจันทร์อยู่ที่ระเบียงเพื่อรอให้มาดามโปลินยัคมาเข้าเฝ้าตามที่พระนางรับสั่งไว้ แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น มาดามโปลินยัคเดินเข้ามาหาพระนางอังตัวเน็ตที่ระเบียงห้อง
มาดามโปลินยัค : “ฝ่าบาทเรียกหาหม่อมชั้นหรอเพคะ?”
อังตัวเน็ต : “เข้ามาใกล้ๆสิมาดามโปลินยัค ฉันอยากจะคุยกับท่าน”
มาดามโปลินยัค : “หม่อมชั้นรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเพคะฝ่าบาท” มาดามโปลินยัคโค้งคำนับด้วยความยินดี พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้พระนางอังตัวเน็ตมากขึ้น
อังตัวเน็ต : “ฉันได้ยินมาว่าท่านเคยมาที่แวร์ซายส์เมื่อครึ่งปีก่อน แต่ทำไมท่านไม่ค่อยได้เข้ามาในวังเลยล่ะ?”
มาดามโปลินยัค : “เป็นเพราะว่า...เพราะว่าพวกเราไม่มีเงินมากพอที่จะมาแสดงตัวในวังหรอกเพคะ” มาดามโปลินยัคตีสีหน้าเศร้าสลด
อังตัวเน็ต : “โอ้ ฉันถามอะไรที่ทำให้ท่านรู้สึกอับอายรึป่าว?”
มาดามโปลินยัค : “ไม่เลยเพคะ เพราะว่ามันเป็นความจริงเพคะ”
“ไม่มีเงิน...เธอไม่ลังเลเลยที่จะพูดในสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้ เธอช่างมีจิตใจซื่อตรงจริงๆ” พระนางอังตัวเน็ตรู้สึกประทับใจมาดามโปลินยัคมากขึ้นอีกเพราะเธอกล้าที่จะพูดในสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้ออกมา
อังตัวเน็ต : “มาดามโปลินยัค ได้โปรด ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับท่าน”
มาดามโปลินยัค : “ฝ่าบาท...” มาดามโปลินยัครู้สึกตกใจที่พระราชินีขอเป็นเพื่อนกับเธอ พระนางอังตัวเน็ตเดินเข้าไปจับมือของมาดามโปลินยัค อย่างสนิทสนม
อังตัวเน็ต : “ย้ายครอบครัวของท่านมาอยู่ในพระราชวังแวร์ซายส์เลยนะ ฉันจะได้พูดคุยกับท่านเมื่อไหร่ก็ได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนะ”
มาดามโปลินยัค : “ฝ่าบาท...หม่อมชั้นรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยเพคะ” มาดามโปลินยัคย่อเข่าคำนับและจูบที่ฝ่ามือของพระราชินีอังตัวเน็ตอย่างนอบน้อม
จากนั้นเป็นต้นมา มาดามเดอโปลินยัค ผู้กุมหัวใจของพระนางอังตัวเน็ต ก็ได้มีอำนาจครอบงำแวร์ซายส์มากว่าทศวรรษโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า เธอมีบทบาทที่ทำให้พระนางอังตัวเน็ตต้องกลายเป็นราชินีที่น่าอนาถ

ในกลางดึกคืนนั้นเองซูกานและภรรยาได้เดินทางตามมาที่โรงพยาบาลเพื่อเฝ้าดูอาการของลูกชายอย่างใกล้ชิด แม่ของจิลเบิร์ทนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงจนเผลอหลับไป โดยมีออสการ์และอังเดร นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง จนรุ่งสาง จิลเบิร์ทเริ่มรู้สึกตัว เค้าเริ่มขยับฝ่ามือที่แม่ยังคงกุมอยู่
จิลเบิร์ท : “แม่...แม่...แม่!” จิลเบิร์ทร้องเรียกแม่ที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียง เมื่อแม่ของจิลเบิร์ทตื่นมาเห็นว่าจิลเบิร์ทอาการดีขึ้นแล้วเธอก็ดีใจเป็นอย่างมาก เธอรีบโผเข้ากอดลูกชายแล้วร้องไห้โฮ ซูกานเองก็ดีใจจนน้ำตาไหลออกมาเช่นกัน
แม่ของจิลเบิร์ท : “จิลเบิร์ท! จิลเบิร์ท!”
ซูกาน : “ขอบคุณพระเจ้า! ปาฏิหาริย์จริงๆ” ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันด้วยความดีใจ ออสการ์กับอังเดรเองก็ยืนดูอยู่หน้าห้องด้วยความดีใจเช่นกัน
อังเดร : “เยี่ยมเลยออสการ์!” เมอซิเอออะลัสเดินทางมาถึงโรงพยาบาลพอดี เค้ารีบตรงเข้ามาถามอาการของจิลเบิร์ทกับออสการ์
อะลัส : “ท่านออสการ์! จิลเบิร์ทเป็นยังไงบ้าง?”
ออสการ์ : “เค้าไม่เป็นไรแล้ว”
อะลัส : “ขอบคุณพระเจ้า และก็ขอขอบคุณท่านด้วย ท่านออสการ์ ถ้าท่านไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วล่ะก็...เค้าคงไม่ได้มาหาหมอหรอก ในประชากร 20 ล้านคนของฝรั่งเศส มีขุนนางอยู่แค่ 4% เท่านั้น แต่ประชากรส่วนใหญ่อีก 96% จะต้องมาคอยรับใช้ขุนนางและคนในวัง และ 96% นั้นยากจนและอดอยากและไม่สามารถมาหาหมอได้เมื่อพวกเค้าป่วย” เมอซิเอออะลัส เผลอตัวพูดความในใจของตนเองออกมาโดยที่เค้าเองก็ลืมไปว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้าอย่างท่านออสการ์นั้น ก็เป็นขุนนางเช่นกัน “อ...เออ...ฉัน...ฉันพูดมากไปแล้วสิ”
ในวันนั้นเองออสการ์กับอังเดรก็ได้เดินทางกลับปารีส ออสการ์ควบม้าอย่างเร็วด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นภายในใจ ออสการ์ควบม้าเร็วมากจนอังเดรรู้สึกเป็นห่วง
อังเดร : “เดี๋ยวเธอก็ตกม้าหรอก! เป็นอะไรไปออสการ์?!”
ออสการ์ : “ฉันโกรธตัวเองที่ไม่รู้อะไรเลย! ฉันไม่เคยรู้เลยว่าประชาชนต้องยากจนและทุกข์ทรมานจากการจ่ายภาษีที่สูงมาก!”
อังเดร : “ฉันเข้าใจว่าพระราชาและพระราชินีทรงมีพระทัยดีนะ! แต่พระองค์ไม่เคยสนพระทัยในความทุกข์ยากของประชาชนเลย!”
ออสการ์ : “และตอนนี้ภายในจิตใจของประชาชนก็เริ่มต่อต้านพระองค์ทั้งคู่แล้ว! มันเป็นความผิดของใครกัน?!” ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ด้วยความที่ออสการ์ควบม้าเร็วมากและม้าเกิดเสียหลักทำให้ร่างของออสการ์ลอยละลิ่วและร่วงลงที่พื้นอย่างแรง อังเดรรีบวิ่งเข้ามาดูออสการ์
อังเดร : “ออสการ์ เป็นอะไรรึป่าว?” จากการหล่นกระแทกพื้นอย่างแรงทำให้ออสการ์สลบไป
อังเดร : “ออสการ์ ภายนอกเธอดูเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง แต่ในหัวใจของเธอร้อนเหมือนไฟ! และฉันก็รักที่เธอเป็นแบบนี้!” อังเดรคิด
อังเดรพาร่างของออสการ์มานอนพักอยู่ใต้ต้นไม้เพื่อรอให้ออสการ์ฟื้น
ในขณะที่ออสการ์สลบอยู่นั้น เธอก็ฝันถึงเหตุการณ์ต่างๆในขณะที่อยู่ในเมืองอารัส
โรเบสปิแอร์ : “พวกเรามีความคาดหวังที่ดีต่อพระราชาองค์ใหม่ พวกเราคิดว่ายุคใหม่กำลังจะมา แต่ดูตอนนี้สิ! ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเราไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิด”
ซูกาน : “ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันทำงานอย่างหนัก แต่ทำไมพวกเราถึงได้กินแค่เกลือกับมันฝรั่ง?!”
อะลัส : “ในประชากร 20 ล้านคนของฝรั่งเศส มีขุนนางอยู่แค่ 4% แต่ประชากรส่วนใหญ่ 96% นั้นยากจนและอดอยาก!”
ลมพัดมาอย่างแรง จนออสการ์สะดุ้งตื่น
ออสการ์ : “นั่นเสียงอะไรน่ะ?”
อังเดร : “มีอะไรหรอ? เสียงลมน่ะ”
ออสการ์ : “ใช่ มันก็แค่เสียงลม...”
มันเป็นแค่เสียงของลมจริงหรือ? มันจะใช่เสียงของยักษ์ที่เรียกว่า “ประชาชน” ผู้ซึ่งถูกล่ามแขนล่ามขา กำลังทอดถอนใจจากความทุกข์ทรมานหรือไม่? เสียงที่ออสการ์ได้ยินนั้นอาจจะเป็นสัญญาณแรกที่นำไปสู่การปฏิวัติก็เป็นได้
จบตอนที่ 13

หน้าถัดไป